Αλεξέι Μαρκόφ (2 άρθρα+1 video)

Το βίντεο της ομιλίας δημοσιεύτηκε εδώ και μεταφράζεται μετά από σχετικές παρακλήσεις αναγνωστών. Η ομιλία έγινε για την επέτειο της ημέρας "Υπεράσπισης της πατρικής γης" στις 23 Φλεβάρη. Λόγω της κακής ποιότητας της αγγλικής μετάφρασης, η μετάφραση δεν είναι απόλυτα αξιόπιστη.
LR
---

- Και τώρα προσκαλώ για να απευθύνει χαιρετισμό τον Κομισσάριο του Κομμουνιστικού Τάγματος Εθελοντών της ΛΔ του Λουγκάνσκ, Αλεξέι Μαρκόφ.

- Γεια σας σύντροφοι.

Μου ζήτησαν να σας συγχαρώ όλους για την ημέρα του Σοβιετικού στρατού, την 23η Φλεβάρη. Δε μπορώ να πω ψέματα, κι έτσι θα πω τι πραγματικά πιστεύω.

Οι πρόγονοί μας υπεράσπισαν τις κατακτήσεις της Οκτωβριανής επανάστασης, έδιωξαν τους παρεμβατιστές και κέρδισαν τον Εμφύλιο Πόλεμο. Οι πρόγονοί μας απελευθέρωσαν την Ευρώπη από το φασισμό και κέρδισαν τον σπουδαιότερο πόλεμο της ιστορίας. Οι πατεράδες μας εξερεύνησαν το διάστημα, έφτασαν στο Βόρειο Πόλο, δημιούργησαν τον ισχυρότερο στρατό του κόσμου και εξασφάλισαν 40 χρόνια ειρηνικής ζωής για μας.

Αλλά τι να πούμε για μας, σήμερα, όταν κοιτάμε την εικόνα τους; Ότι το 1991 αφήσαμε σιωπηρά τη χώρα μας να διαλυθεί; Ότι κοιτάζαμε αμίλητοι όταν το 1993, όταν τα τανκ του πρώην Σοβιετικού στρατού πυροβολούσαν άλλους Σοβιετικούς; Ότι είδαμε τη Λουφτβάφε να βομβαρδίζει το Βελιγράδι, όπως έκανε και πριν 50 χρόνια;

Οπότε, μας ανήκει αλήθεια αυτή, η σημερινή γιορτή;

Ντράπηκα πάρα πολύ. Και η ντροπή με έκανε να έρθω, όπως και άλλοι, στη Νοβορωσία. Γιατί εκεί δεν πολεμάμε μόνο για την υπεράσπιση των ντόπιων πολιτών από τους φασίστες, δεν πολεμάμε μόνο για την απελευθέρωση της αδελφικής Ουκρανίας, πολεμάμε επίσης για τη μελλοντική Ρωσία, μια Ρωσία όπου δεν θα κρύβουν από δειλία το Μαυσωλείο του Λένιν στις 9 του Μάη, τη χώρα όπου έγινε και η παρέλαση της Νίκης το 1945 και αυτή στις 7 Νοέμβρη 1941. Σ' αυτή τη μελλοντική Ρωσία δεν θα ζουν "βουβοί απόγονοι αυτών που νίκησαν με το βάρος του αριθμού τους και με ωμή ισχύ" αλλά άξιοι απόγονοι των μεγάλων προγόνων τους.

Για να φτάσουμε ως εκεί υπάρχει δρόμος μακρύς, αλλά θα σας πω ότι στις αρχές του Δεκέμβρη το κόκκινο λάβαρο της Σοβιετικής μας Ένωσης υψώθηκε στο ψηλότερο σημείο του χωριού Komissarovka, κοντά στο Ντελμπάτσεβο. Μας είπαν: "παιδιά, το λάβαρο φαίνεται από τέτοια απόσταση που θα σας στοχεύσουν και θα σας ρίξουν [μονάδες πυροβολικού του εχθρού]". Και απαντήσαμε: "Να πάτε στο διάολο. Ας ξέρουν και οι ντόπιοι και οι εχθροί μας ότι εδώ βρισκόμαστε εμείς: οι κομμουνιστές. Και δεν θα εγκαταλείψουμε ποτέ αυτή τη γη."

Στις 18 Φλεβάρη, η Σοβιετική μας σημαία υψώθηκε πάνω στο Διοικητήριο της περιοχής του Ντελμπάτσεβο. Και την επόμενη μέρα, η Σοβιετική μας κόκκινη σημαία υψώθηκε στο χωριό της Novogrigorovka, ολοκληρώνοντας έτσι την επιχείρηση περικύκλωσης και απελευθέρωσης του Ντελμπάτσεβο.

Πριν υψωθούν τέτοιες κόκκινες σημαίες πάνω απ' το απελευθερωμένο Κίεβο και το Λβοφ βρίσκεται μπροστά μας η βρώμικη, αιματηρή και σκληρή στρατιωτική πάλη.

Μόνο όμως όταν υψώσω τη σημαία μας πάνω απ' το Κίεβο θα μπορέσω να σας συγχαρώ για την 23η Φλεβάρη, ημέρα των Υπερασπιστών της Πατρίδας μας.

Πηγή: Lenin reloaded

Συνέντευξη του Μαρκόφ στην Veronika Yukhnina, Μάρτης 2015.

LR
---

- Η Tαξιαρχία μας έχει πολλά ελαττώματα αλλά και ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Δεν βρισκόμαστε εντός των δομών της Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ (θα χτενιστώ λιγάκι αργότερα...), κι έτσι έχουμε τη δυνατότητα να μη στείλουμε τους άνδρες μας στη σφαγή.

- Μπορείτε να αρνηθείτε;

- Όχι, δε μπορούμε να αρνηθούμε, αλλά δεν έχουμε τόσο αυστηρούς περιορισμούς διότι πριν την επίθεση δε μας έδωσαν όπλα. Θα σας εξηγήσω: Η κατάσταση στην Ταξιαρχία είναι τόσο...είναι στη μαύρη λίστα της Δημοκρατίας. Δεν μας παρέχουν όπλα και πυρομαχικά απ' τον περασμένο Σεπτέμβρη, εδώ και μισό χρόνο δηλαδή. Επιπρόσθετα, προσπαθούν να διαλύσουν τη Ταξιαρχία, τους φέρνει σε αμήχανη θέση. Τους κάνει να νιώθουν αμήχανα γιατί ο Μοζγκοβόι είναι ίσως ένας απ' τους τελευταίους διοικητές που απευθύνεται στο εγχείρημα της Μεγάλης Νοβορωσίας. Δηλαδή, όχι απλά για τις περιοχές του Λουγκάνσκ και του Ντόνετσκ, αλλά για τη Μεγάλη Νοβορωσία. Και αυτό βρίσκεται απέναντι στη βασική γραμμή του κυβερνητικού κόμματος. Γι αυτό, την Ταξιαρχία δεν τη συμπαθούν όλοι.

Πριν την επίθεση, στις 22, μας έδωσαν λίγα πυρομαχικά. Για τα 900 άτομα της Ταξιαρχίας μοίρασαν 14.000 σφαίρες, δηλαδή 1.5 με 2 δεσμίδες ανά άτομο. Και μ' αυτά τα πυρομαχικά αναμενόταν να καταλάβουμε μια πόλη που ακόμα και στον δεύτερο πατριωτικό πόλεμο (Β Παγκόσμιο) δυσκόλεψε τις Σοβιετικές δυνάμεις, αν και ήταν πολύ καλύτερα εξοπλισμένες. Αλλά το κύριο πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη πυρομαχικών. Το πρόβλημα είναι η έλλειψη επικοινωνιών ανάμεσα στις μονάδες, η έλλειψη μιας σαφούς ηγεσίας...για να τα πω όλα, πρέπει να αρχίσω να βρίζω, γιατί είχαμε μονάδες ανίχνευσης και δεν είχαν ασυρμάτους. Τους δώσαμε δικούς μας, απ' το δικό μας εξοπλισμό, για να έχουν τουλάχιστο κάτι.

Το Ουκρανικό πυροβολικό "όργωσε" όλα μας τα χωράφια ενώ οι δικές τους θέσεις παρέμειναν ακέραιες. Τα τανκ μας δεν στάληκαν ενάντια στις οχυρώσεις τους αλλά εκτός στόχου, και το επόμενο πράγμα που συνέβη ήταν να καταστραφούν. Τα τανκ πήγαν χωρίς συνοδεία πεζικού, κι όταν έφυγε το τελευταίο τανκ το πεζικό έμεινε να κινείται χωρίς κάλυψη, και το θέρισαν με πυρά πυροβολικού. Έτσι είναι απ' τις 22 του Γενάρη ως τώρα.

Πηγή: Lenin reloaded