Παραμύθια της Χαλιμάς και ρεφορμιστική κερδοσκοπία

«Η αυτοδιαχείριση μπορεί να μας παρέχει τα μέσα για την επιβίωσή μας με αξιοπρέπεια και ελευθερία, δημιουργώντας ταυτόχρονα εκείνα τα δίκτυα αλληλεγγύης και οριζόντιας αμεσοδημοκρατικής διασύνδεσης που θα αποτελέσουν το πραγματικό έδαφος κοινωνικής χειραφετικής κίνησης και δημιουργίας των δικών μας κοινών». Από άρθρο του Κώστα Χαριτάκη  στο 17ο τεύχος του περιοδικού ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ, 28/2/15.
«Για να έχουμε, ωστόσο, και μια αίσθηση για το τί μιλάμε, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ο μισθός για το προσωπικό της ΒΙΟΜΕ, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα προσεγγίσει το ύψος του επιδόματος ανεργίας, ήτοι κάτι κοντά στα περίπου 350 ευρώ το μήνα. Ενίοτε δε, συμπληρώνεται και με τρόφιμα, είτε ως απότοκο ανταλλακτικής οικονομίας, αφού η διανομή προϊόντων της ΒΙΟΜΕ γίνεται μέσω καναλιών και στεκιών κοινωνικής αλληλεγγύης, είτε από προσφορές άλλων κοινωνικών ομάδων, οι οποίες στηρίζουν τον αγώνα τους». Από άρθρο με τίτλο «Μπορούν οι εργάτες να τρέξουν ένα εργοστάσιο;» (01/03/2015).
___________

Τα δύο άρθρα από τα οποία δανειστήκαμε τα αποσπάσματα (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας) αναδημοσιεύονται χωρίς σχόλια στην ιστοσελίδα του Σωματείου της ΒΙΟΜΕ (http://biom-metal.blogspot.gr/2015/02/blog-post_28.html και http://biom-metal.blogspot.gr/2015/03/blog-post_38.html), γεγονός που δείχνει ότι το σωματείο κατά κάποιο τρόπο τα αποδέχεται (ιδιαίτερα τα στοιχεία που παρουσιάζονται στο δεύτερο άρθρο). Το πρώτο άρθρο γράφτηκε από τον Κ. Χαριτάκη που υπογράφει ως μέλος της Σ.Ε. ΒΙΟΜΕ, ενώ το δεύτερο από δημοσιογράφο που επισκέφτηκε το κατειλημμένο εργοστάσιο και συνομίλησε με τους εργαζόμενους.

Το ερώτημα που τίθεται αβίαστα διαβάζοντας τα παραπάνω αποσπάσματα είναι πώς είναι δυνατόν η αυτοδιαχείριση, που στην περίπτωση της ΒΙΟΜΕ συμπληρώνει ήδη τα δύο χρόνια να θεωρείται ότι παρέχει τα μέσα επιβίωσης –με αξιοπρέπεια μάλιστα!- όταν στην καλύτερη των περιπτώσεων ο μισθός των εργαζόμενων δεν ξεπερνά τα 350 ευρώ το μήνα (χωρίς ασφάλιση), ενώ οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να επιβιώνουν από τα τρόφιμα που μοιράζουν τα στέκια κοινωνικής αλληλεγγύης και κατ’ εξαίρεση ορισμένοι ευαίσθητοι παπάδες όπως ο Παρθένιος της ενορίας του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης Ηλιουπόλεως, ο οποίος –όπως μας πληροφορούν οι ίδιοι- τους προμήθευσε με 25 δέματα με τρόφιμα! Δεν είναι τυχαίο πως από τους 42 εργάτες που ξεκίνησαν, τώρα έχουν μείνει οι μισοί.

Ψιλά γράμματα για όσους έχουν επενδύσει ιδεολογικά σε έναν τρόπο παραγωγής που διαφημίζεται ως ο «νέος δρόμος» που θα πρέπει να ακολουθήσει το εργατικό κίνημα, σε αντιδιαστολή με την «παλιού τύπου κομματοκεντρική και κρατικά εστιασμένη πολιτική» του κομμουνιστικού κινήματος, από την εποχή του Λένιν κιόλας, που θεωρείται (από το συντάκτη του πρώτου άρθρου) χρεοκοπημένη!

Πέρα όμως από αυτούς που προτιμούν τα παραμύθια της Χαλιμάς με «ελευθεριακό» ιδεολογικό περιτύλιγμα, υπάρχουν και οι πιο πρακτικοί άνθρωποι. Οπως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Πριν από δύο χρόνια, σε εκδήλωση του Δικτύου Επισφαλώς Εργαζομένων είδαμε τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ να αποθεώνουν την αυτοδιαχείριση. Ελεγαν μάλιστα ότι αυτό που λείπει είναι μια κυβέρνηση που θα στηρίξει αυτά τα εγχειρήματα και θα συμβάλλει στην «προσπάθεια αλλαγής του τρόπου παραγωγής πλέον όχι στην κατεύθυνση της ανταλλαγής για το κέρδος αλλά στην κατεύθυνση της κάλυψης των αναγκών»!.  Τα ίδια είπε και ο ίδιος ο Τσίπρας όταν επισκέφτηκε το εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ το Φλεβάρη του 2013, χαρακτηρίζοντας ως «πιλοτικό εγχείρημα» την απόφαση του Συλλόγου Εργαζομένων να καταλάβει και να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο.

Τώρα που η πολιτική κερδοσκοπία από τους θιασώτες του ρεφορμισμού στα αυστηρά πλαίσια των «θεσμών» και των «εταίρων» απέδωσε τους καρπούς της, ανεβάζοντάς τους  στην εξουσία, ήρθε η ώρα ν’ αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την αποκάλυψη των ψεμάτων τους.

Ηδη, οι καπιταλιστές της ΒΙΟΜΕ έπεσαν στα μαλακά από την αστική δικαιοσύνη. Στη δίκη που έγινε σε δεύτερο βαθμό η ποινή τους μειώθηκε από 123 μήνες φυλάκιση σε 43 μήνες με αναστολή για την κατηγορία της μη καταβολής των δεδουλευμένων τεσσάρων ετών! Ούτε σ’ αυτό το επίπεδο (της παραδειγματικής τιμωρίας των καπιταλιστών) δεν φαίνεται φως, πόσο μάλλον στο… σοσιαλιστικό μετασχηματισμό μέσω της «αυτοδιαχείρισης»!

Πριν από πάνω από έναν αιώνα, η ηρωίδα του γερμανικού κομμουνιστικού κινήματος Ρόζα Λούξεμπουργκ έγραφε στο έργο της «Μεταρρύθμιση ή επανάσταση» για τα αυτοδιαχειριστικά εγχειρήματα (παραγωγικούς συνεταιρισμούς τα ονόμαζε), ότι «αντιμετωπίζουν την αντιφατική ανάγκη να αυτοκυβερνούνται με όλο τον αναγκαίο απολυταρχισμό, να παίζουν απέναντι του εαυτού τους το ρόλο του καπιταλιστή επιχειρηματία». Ακόμα όμως κι αν σε τέτοια εγχειρήματα έλειπε ο απολυταρχισμός, η ουσία θα ήταν η ίδια. Η αντίφαση παραμένει. Κι αυτή η αντίφαση «θα καταστρέψει τον παραγωγικό συνεταιρισμό που ή μεταβάλλεται σε καπιταλιστική επιχείρηση ή διαλύεται, αν τα συμφέροντα των εργατών είναι ισχυρότερα».

Αυτά γράφονταν το 1898 σε απάντηση στον θεωρητικό της σοσιαλδημοκρατίας Εντουαρντ Μπερνστάιν. Ο Μπερνστάιν διακήρυττε τον «νέο δρόμο» που «ανακάλυψαν» ξανά σήμερα οι θιασώτες της αυτοδιαχείρισης. Κι η Ρόζα είχε την «τύχη» να δολοφονηθεί βάναυσα από μία σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση.

Πηγή: Κόντρα