Καλωσήλθατε στον Fadomduck2

To παρόν ιστολόγιο αποτελεί φυσική συνέχεια του Fadomduck στο οποίο θα βρείτε συλλογές κειμένων, παραπομπές σε ηλεκτρονικές διευθήνσεις με πολιτικά βιβλία και μουσική, καθώς και μια αρκετά μεγάλη συλλογή με αφίσσες από την Σοβιετική Ενωση (μέχρι και το 1956). Αρχείο με τα άρθρα του Fadomduck #1 θα βρείτε εδώ. O Fadomduck2 όπως και ο προκάτοχος του δηλώνει πως αν και ντρέπεται να κρύψει τις συμπάθειες του, δεν εκπροσωπεί καμμία συλλoγικότητα, παρά μόνο τον εαυτό του. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στο alepotrypa200@gmail.com

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Αλλο κομμουνισμός και άλλο καπιταλισμός με φιλανθρωπία

Οι τελευταίες εικόνες από τη Βενεζουέλα, με τους ανθρώπους να περιμένουν επί ώρες στις ουρές των σούπερ μάρκετ, υπό την επίβλεψη στρατιωτών και αστυνομικών, μπορεί να χαροποίησαν τους Μπουμπούκους της ΝΔ, που βρήκαν μια ευκαιρία να κάνουν αρνητική προπαγάνδα κατά του ΣΥΡΙΖΑ, θλίβουν όμως τους προοδευτικούς ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους προσπαθούν να καταλάβουν τι ακριβώς συνέβη και ο «σοσιαλισμός του 21ου αιώνα» εμφανίζει ένα τέτοιο χάλι.

Με λίγες λέξεις, η απάντηση είναι απλή: τα φαινόμενα που παρατηρούνται τελευταία στη Βενεζουέλα είναι αναμενόμενα, γιατί η Βενεζουέλα δεν είναι μια σοσιαλιστική χώρα, αλλά μια καπιταλιστική χώρα ιδιαίτερα χαμηλού επιπέδου ανάπτυξης, η κυβέρνηση της οποίας εφάρμοσε μια πολιτική φιλανθρωπίας, η οποία απέχει πολύ από το να παρομοιαστεί με το λεγόμενο «κράτος πρόνοιας» των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών.

Η Βενεζουέλα ως χώρα έχει ένα μεγάλο προσόν: ανήκει στην πρώτη εξάδα των μεγαλύτερων πετρελαιοπαραγωγών χωρών της γης. Αυτό επιτρέπει στην κυβέρνησή της να έχει ένα σημαντικό εθνικό έσοδο. Με όπλο αυτό το έσοδο, ο Τσάβες αρχικά και ο Μαδούρο μετά το θάνατο του Τσάβες έχτισαν ένα υποτυπώδες «κράτος πρόνοιας», που για μια λατινοαμερικάνικη χώρα ήταν αναμφισβήτητα ένα σημαντικό βήμα μπροστά. Εφτιαξαν συσσίτια για τους άνεργους και τους πεινασμένους, ένα υποτυπώδες σύστημα υγείας για να μη θερίζουν τον κόσμο οι αρρώστιες και ένα εκπαιδευτικό σύστημα.

Ομως ο σοσιαλισμός, η κατώτερη βαθμίδα του κομμουνισμού, δεν είναι «καπιταλισμός με συσσίτια, γιατρούς και δασκάλους». Γιατί αυτό είναι το σύστημα της Βενεζουέλα, μετά την αναρρίχηση του Τσάβες στην εξουσία. Ο καπιταλισμός στη χώρα παρέμεινε αλώβητος. Οι εθνικοποιήσεις που έκανε το καθεστώς Τσάβες ήταν περιορισμένες. Ακόμη και στον τομέα της εξόρυξης πετρελαίου, εθνικοποιήθηκε μόνο το 60% της γεώτρησης Ορινόκο, που παράγει το 20% του πετρελαίου της χώρας. Ο ιδιωτικός καπιταλιστικός τομέας όχι μόνο παρέμεινε ισχυρός, αλλά αύξησε τη δύναμή του σε σχέση με το δημόσιο τομέα.*

Το τρίπτυχο του βενεζουελάνικου καθεστώτος όλ’ αυτά τα χρόνια είναι: αστικός κοινοβουλευτισμός - καπιταλισμός με έναν σχετικά εκτεταμένο κρατικό οικονομικό τομέα - στοιχειώδης κοινωνική πολιτική. Μιλάμε, δηλαδή, για καραμπινάτο καπιταλισμό, στην οικονομική βάση και το πολιτικό εποικοδόμημα.
Και μάλιστα καπιταλισμό τριτοκοσμικού τύπου, με εξαίρεση την κοινωνική πολιτική, η οποία έτεινε (τηρουμένων των αναλογιών) προς τα σοσιαλδημοκρατικά δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα.

Το καθεστώς Τσάβες δεν χτύπησε τον ιδιωτικό καπιταλισμό, αλλά επεδίωξε ένα συμβιβασμό ανάμεσα σ’ αυτόν και την κλίκα που διαχειριζόταν το κράτος.
Τα στενά όρια των εθνικοποιήσεων επέτρεπαν μόνο τον εξωραϊσμό των κοινωνικών αντιθέσεων μέσω της κοινωνικής πολιτικής. Και βέβαια, το πέρασμα κάποιων τομέων της οικονομίας στο κράτος δεν αποτελεί σοσιαλιστικό μέτρο. Μπορεί κάλλιστα να είναι καπιταλιστικό. Το παράδειγμα των μπααθικών καθεστώτων στη Μέση Ανατολή, του θεοκρατικού καθεστώτος στο Ιράν και του «κομμουνιστικού» καθεστώτος στην Κίνα, χώρες όπου το σύνολο της σημαντικής παραγωγικής και οικονομικής δραστηριότητας ασκείται από το κράτος, μας δίνει ένα μέτρο για ν’ αντιληφθούμε ότι η κρατικοποίηση δεν είναι σοσιαλισμός. Ο σοσιαλισμός προϋποθέτει την κρατικοποίηση ως πρώτο βήμα για την κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, όμως η κρατικοποίηση δεν είναι σοσιαλισμός.

Η κρατική κοινωνική πολιτική, από την άλλη, περιττεύει να πούμε ότι δεν είναι σοσιαλισμός. Είναι αστική κοινωνική πολιτική με στόχο την απόσπαση της εργατικής και λαϊκής συναίνεσης. Σε χώρες όπως η Βενεζουέλα, μάλιστα, αυτή η κοινωνική πολιτική αποδείχτηκε απαραίτητη για τη διατήρηση στην εξουσία της κυβερνώσας πολιτικής κλίκας και του εκτεταμένου μηχανισμού της. Μέσω της κοινωνικής πολιτικής εξασφαλιζόταν όχι μόνο η συναίνεση έναντι του συστήματος, αλλά και η ψήφος στις εκλογές.

Αυτά τα καθεστώτα, όμως, έχουν αρχή και τέλος. Ειδικά αν στηρίζονται σε ένα μόνο προϊόν, όπως το πετρέλαιο στην περίπτωση της Βενεζουέλας. Με το που εμφανίστηκε η κρίση, με την κατάρρευση των διεθνών τιμών του πετρέλαιου, το βενεζουελάνικο καθεστώς πρώτα άρχισε να «λαχανιάζει» και μετά άρχισε να καταρρέει. Το «λαχάνιασμα» είχε φανεί από τις τελευταίες εκλογές ήδη, όταν ο διάδοχος του Τσάβες, Μαδούρο, μόλις που κατάφερε να εκλεγεί, ενώ ο υποψήφιος της δεξιάς αντιπολίτευσης Καπρίλες τον χτύπησε στα ίσια, χρησιμοποιώντας κι αυτός έναν λαϊκίστικο λόγο, με επίκληση της ταπεινής καταγωγής του (πριν γίνει μεγάλος και τρανός).

Το καθεστώς Τσάβες αρκέστηκε στη λεία της εξουσίας, την οποία εξασφάλιζε με την κοινωνική πολιτική, τη χρηματοδότηση της οποίας εξασφάλιζε το πετρέλαιο. Δεν ενδιαφέρθηκε ν’ αναπτύξει ολόπλευρα την οικονομία της χώρας. Τυπική συμπεριφορά καθεστώτος χαμηλής ανάπτυξης καπιταλιστικής χώρας, η οποία δε βγαίνει από τον καπιταλιστικό καταμερισμό της εργασίας, αλλά εντάσσεται σ’ αυτόν. Αυτός ο διεθνής καπιταλιστικός καταμερισμός της εργασίας γονατίζει τώρα τη Βενεζουέλα. Το πιθανότερο είναι να εκθρονίσει το τσαβικό καθεστώς, προηγουμένως όμως θα έχει «λιώσει» τον βενεζουελάνικο λαό. Οι τσαβιστές θα παραδώσουν το λαό στην αστική αντιπολίτευση γονατισμένο, εξαθλιωμένο, έτοιμο να δεχτεί τα πάντα για ένα πιάτο φαΐ. Και θα έχουν συκοφαντήσει την υπόθεση του σοσιαλισμού, σκορπώντας νέφη απογοήτευσης και ακόμη βαθύτερη σύγχυση στον προοδευτικό κόσμο σε όλο τον κόσμο.

Πώς διάολο συνέβη και ονομάστηκε σοσιαλισμός (και μάλιστα του 21ου αιώνα) αυτή η καραμπινάτη αστική-σοσιαλδημοκρατική διαχείριση; Τις ρίζες πρέπει να τις ψάξουμε στη ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση της δεκαετίας του ‘50. Τότε διαστρεβλώθηκε ο σοσιαλισμός ως έννοια («σοσιαλιστικού προσανατολισμού» βαφτίστηκαν ακόμη και τα μπααθικά καθεστώτα), τότε θόλωσε η ίδια η θεωρία. Η δεκαετία του ‘90 δεν έφερε μόνο την κατάρρευση των καθεστώτων του παλινορθωμένου καπιταλισμού, αλλά και καινούργια νέφη σύγχυσης. Ολες οι σοσιαλδημοκρατικής κοπής θεωρίες κριτικής του πραγματικού σοσιαλισμού απέκτησαν ξεφνικά υπόσταση. Επενδύθηκαν με ψευδοεπαναστατικές απόψεις που παράγονταν με το κιλό στα πανεπιστήμια της Δύσης και δημιούργησαν ένα καινούργιο θεωρητικό μείγμα.

Αυτό το θεωρητικό μείγμα, το οποίο βρισκόταν σε πλήρη ρήξη με τη θεωρία και την πράξη του σοσιαλισμού, έφτασε να παρουσιάζει ακόμη και τον τσαβισμό ως σοσιαλισμό! Κι ας μην είχε τα στοιχειώδη γνωρίσματα του σοσιαλισμού: εργατική εξουσία - απαλλοτρίωση των καπιταλιστών - ολόπλευρη ανάπτυξη της οικονομίας - παγκρατικό σχέδιο και έλεγχο στην παραγωγή και την κατανάλωση - έκρηξη της παραγωγικότητας της κοινωνικής εργασίας - έξοδο από τον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό της εργασίας. Είναι δυνατόν να είναι σοσιαλισμός ένα σύστημα που δεν έχει όλ’ αυτά (ή μάλλον τουλάχιστον αυτά); Και όμως, βαφτίστηκε σοσιαλιστικό το τσαβικό καθεστώς, που δεν είχε κανένα από τα βασικά γνωρίσματα του σοσιαλισμού.

Τόνοι μελανιού χύθηκαν για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, για να κάνουν το μαύρο άσπρο. Ντροπιασμένες ιδέες παρουσιάστηκαν με αξιώσεις νέων θεωρητικών προσεγγίσεων. Κι όσοι δε συμμεριστήκαμε τα περί «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα» κατηγορηθήκαμε ως μίζεροι, κολλημένοι και τα παρόμοια.

Οχι, δεν επιχαίρουμε για τα βάσανα ενός λαού. Δραττόμεθα, όμως, της ευκαιρίας για να πούμε πως ο σοσιαλισμός είναι μια επιστημονική υπόθεση (ως επιστημονικό σοσιαλισμό δεν τον όρισε ο Μαρξ;) και δεν μπορεί ν’ αφήνουμε κάθε κομπογιανίτη (στην καλύτερη περίπτωση) να σερβίρει ό,τι του κατέβει, ό,τι βλέπει μπροστά του και το θεωρεί ελκυστικό, επειδή σώνει και καλά πρέπει να βρει ένα «θαύμα» για να δικαιολογήσει την πολιτική του. Καιρός να επιστρέψουμε στις επιστημονικές ρίζες της θεωρίας μας.

Πέτρος Γιώτης
_________
* Περισσότερα στοιχεία για την πολιτική του καθεστώτος Τσάβες μπορείτε να βρείτε στη σειρά άρθρων της «Κόντρας» με τίτλο: Ο χαρακτήρας της «μπολιβαριανής επανάστασης» του Τσάβες (αρ. φύλλων 491-492-493), στο άρθρο με τίτλο: Πίσω από τη βιτρίνα της κοινωνικής δημαγωγίας (αρ. φύλλου 722) και στο άρθρο με τίτλο: «Πολεμικός κομμουνισμός» ή χρεοκοπημένη σοσιαλδημοκρατία; (αρ. φύλλου 776). Απ’ αυτά τα άρθρα έχουν αντληθεί τα στοιχεία που χρησιμοποιούνται σ’ αυτό το σημείωμα.
Πηγή: Κόντρα

41 σχόλια:

  1. To πιο πάνω κείμενο, το λιγότερο που έχει να κάνει είναι με την Βενεζουέλα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. οι σοβαροι Αναρχικοι ,ταχια, τους βλεπω να γινονται "Σταλινικοι" ...να μου το θυμασαι
      χαχαχαχαχαχα

      Διαγραφή
    2. @Γκεόργκυ Ζούκωφ:
      Αν αναφέρεσαι στον Π.Γιώτη δεν είναι "σοβαρός αναρχικός".
      Δηλωμένος Σταλινικός είναι.

      Διαγραφή
  2. Με λιγα λογια ο αρθογραφος, με σοβαροφανεια παντα, συνεχιζει την εξωφρενικη πρακτικη που λεει: οποια χωρα παει να γινει σοσιαλιστικη την υποστηριζουμε, αν ομως αποτυχει τα ριχνουμε ολα στον καπιταλισμο.
    Καποια χωρα που πετυχε το σοσιαλιστικο μοντελο και δεν την χαρησαμε στο καπιταλιστικο μπλοκ, εχουμε;

    (...καημενη Κουβα, τι εχεις να ακουσεις και εσυ απο αριστερους στο μελλον.....)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @γ.κ.
      Ο αρθρογράφος εξηγεί με απόλυτα σαφήνεια γιατί η Βενεζουέλα ουδέποτε ήταν ή πήγε να γίνει, σοσιαλιστική.

      Η Κούβα δεν καταλαβαίνω τι δουλειά έχει με την Βενεζουέλα. Δεν ελέγχουν καπιταλιστές το 90% της οικονομίας της Κούβας.

      Θα σε παρακαλούσα να ξαναδιαβάσεις το άρθρο προσεκτικά, καθώς γράφτηκε ακριβώς για ανθρώπους που σκέφτονται σαν εσένα.
      Υ.Γ.
      Ούτε το παραπάνω κείμενο γράφτηκε από "αριστερούς", ούτε το μπλογκ που το φιλοξενεί είναι "αριστερό".
      Ο επιστημονικός σοσιαλισμός είναι μια πολύ ακριβής έννοια (εξού και προκαλεί τόσεςκαι οξείες διαφωνείες στην ερμηνεία του) αντίθετα με την θολή και ακαθόριστη έννοια της "αριστεράς" που είναι τόσο ξεχειλωμένη ώστε να χωράει μέχρι και τον Ομπάμα...

      Διαγραφή
    2. @γ.κ.

      αγαπητέ, μην πας πολύ μακριά. Ήδη ακούγονται κραυγές και κατηγοριες για τον "ύποπτο" ρολο του αδελφού Κάστρο, που τόλμησε να ξαναμιλήσει με τους αμερικανους. Η κουβα σύμφωνα με τους υπέρ ορθοδοξους κομμουνιστές, θα μπει στην ίδια κατηγορια με την Kίνα, να μου το θυμηθείς.

      Όλα αυτά λέγονται, απλά για να ειπωθούν και για να διατηρηθεί μια σύνδεση με το όραμα και τις θεωρίες που αναπτύχθηκαν τον 19 αιώνα. Επίσης, είναι πιο εύκολο να κατηγορήσεις μια ηγεσία σαν ξεπουλημένη, να μιλήσεις για οπορτουνιστές, να ρήξεις το όλο το φταίξιμο στον καπιταλισμό που ειναι το πιο ευκολο πράγμα για την μετάθεση ευθυνών. Ρωτάς όμως όλους αυτούς τους ηγέτες τι εναλλακτική είχαν; τους ρώτησε κανεις τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν με ελλειμματικούς προϋπολογισμούς και μη ανταγωνιστική παραγωγική διαδικασία;

      Και φυσικά, εμείς που θέλουμε έναν εκσυγχρονισμένο κομμουνιστικό σύστημα, θεωρούμαστε ρεβιζιονιστές, λες και η εξέλιξη και η τελειοποίηση ενός συστήματος στην σύγχρονη εποχή,στον 21 αιωνα πια, αποτελεί αμάρτημα για μερικούς "ορθοδοξους". Δεν μπορω να δεχτώ ομως οτι "στραβός ειναι ο γιαλός". Θα επιμείνουμε για ένα σύγχρονο, δίκαιο και παραγωγικό σοσιαλιστικό σύστημα που θα οδηγήσει στον κομμουνισμό και ας δεχόμαστε πόλεμο από τους ιδιους ανθρώπους που θα επωφεληθούν από αυτό.

      Διαγραφή
    3. @Λ. Πεγιάδης:
      Η μετονομασία του καπιταλισμού σε "σοσιαλισμό του 21ου αιώνα" σίγουρα δεν αποτελεί κάποιου είδους "εξέλιξη" αλλά την μεγαλύτερη απάτη όλων των εποχών.

      Αν είστε ερωτευμένοι με τον καπιταλισμό, την ανισόμετρη ανάπτυξη, την αναρχία στην παραγωγή, και το ξεζούμισμα της εργατικής υπεραξίας, και τις κυκλικές του κρίσεις που δεν α΄φηνουν τίποτε πίσω τους όρθιο (σαν και αυτήν που βιώνουμε "καλή ώρα")επιχειρηματολογήστε επάνω σε αυτό, αλλά δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να τον ονομάζετε "σοσιαλισμό".

      Εάν η Κούβα γίνει Κίνα, τότε θα δεχτεί και την ίδια κριτική που δέχεται η Κίνα, που όχι σοσιαλιστική δεν την λες αλλά έχει και έναν από τους πιο ανελέητους καπιταλισμούς στον κόσμο.
      -Αλήθεια, θέλετε να μας κάνετε Κίνα κύριε Πεγιάδη; Γιατί και οι νεοφιλελεύθεροι -εντελώς συμπτωματικά- αυτό σκοπεύουν...

      Εναλλακτικές σαφώς και υπήρχαν, ήδη από την δεκαετία του '50. Επιλέχθηκαν οι λύσεις που επιλέχθηκαν και οδήγησαν εδώ που οδήγησαν. Οι δικές σας εναλλακτικές επιλέχθηκαν τότε και μην το ξεχνάτε.

      Κλείνοντας:
      Η "σύγχρονη εποχή" είναι η εποχή του ανώτατου στάδιου του καπιταλισμού. Αυτό του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων. Άλλο πιο "σύγχρονο στάδιο ο καπιταλισμός δεν έχει.

      Και όχι. Το βαφτίζεις το κρέας ψάρι για το φας, και τον καπιταλισμό κάποιου είδους "σοσιαλισμό" για να μπορείς να διατηρείς την "αριστερή" φρασεολογία σου, δεν είναι "ρεβιζιονισμός".

      Απάτη είναι, και μάλιστα καραμπινάτη.

      Εάν θέλετε να συζητήσουμε επί της ουσίας για το τι είδους "σοσιαλισμός" είναι ένα σύστημα με αναρχία στην παραγωγή και κτήση των μέσων παραγωγής από την αστική τάξη, να το κάνουμε ευχαρίστως.
      Θα πρέπει όμως μετά να μου εξηγήσετε και σε τι διαφέρει από τον καπιταλισμό...

      Διαγραφή
    4. Εδώ υπάρχει ζουμί αγαπητέ Πεγιάδη.
      Μπορείς να μου αναλύσεις ποιές είναι οι βασικές αρχές αυτού του ΄΄σοσιαλισμού του 21ου αιώνα΄΄; Ρωτάω γιατί απο τα λίγα που έχω διαβάσει μου φαίνονται οι ίδιες αρχές με αυτές που διέπουν τη θεωρία του Κέυνς που σοσιαλιστή δεν τον λες με καμία περίπτωση . Μπορεί να κάνω και λάθος βέβαια οπότε αν έχεις την καλοσύνη κατατόπισέ με.
      Δήκλας

      Διαγραφή
  3. Πολυ σαφες και ευστοχο αρθρο.

    Η ερωτηση μου αφορα την Κινα.

    Εκει που δεν εχει σοσιαλισμο αλλά νομιζω εχει ολα τα μεσα παραγωγης το κρατος και γινεται ολοπλευρη αναπτυξη (με σκοπο το κερδος βεβαια). Μπορεις thrash να πεις 2 κουβεντες ΓΙΑΤΙ οικονομικα η Κινα εχει (κρατικο)καπιταλισμο ακομα και αν το κρατος εχει ολη την εξουσια και σαφως μεγαλυτερη απο την Βενεζουελα;;; Ο εργατικος ελεγχος ειναι που λειπει;
    Δεν ξερω αν γινομαι κατανοητος,ζητω περαιτερω πληροφοριες οπως εκανες με Βενεζουελα φερειπειν.
    Αν γινεται....και ευχαριστω.
    Δ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Δ. :
      Ένα ενδιαφέρον άρθρο για τον χαρακτήρα της ιδιοκτησίας στην Κίνα θα βρείς εδώ:
      http://leninreloaded.blogspot.gr/2014/09/blog-post_80.html

      Ρίξε μια ματιά και στα σχόλια, έχουν ενδιαφέρουσες παραπομπές και επισημάνσεις.

      Διαγραφή
    2. Να το συμπληρώσω λίγο για τους πιο "τεμπέληδες".
      Για να γίνει η κρατική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, κοινωνικοποίηση, χρειάζεται όντως ο εργατικός έλεγχος, αλλά πιο βασικά νομίζω, χρειάζεται ο πανεθνικός σχεδιασμός της οικονομίας με βάση καθαρά τις ανάγκες τις κοινωνίας (και όχι του κέρδους και των αστών), με σκοπό την εκβιομηχάνιση, την εκτόξευση της παραγωγικότητας και την σταδιακή άρση της διαφοράς ανάμεσα στο χωριό και την πόλη.

      Αν δεν έχεις κεντρικό σχεδιασμό με βάση τις κοινωνικές ανάγκες, έχεις καπιταλισμό με κάποια μορφή.

      Κώστας

      Διαγραφή
    3. @Κώστας:
      Ακριβώς!
      Το κλειδί είναι ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας.
      Αλλιώς πας στο Γιουγκοσλάβικο μοντέλο που οι εργάτες του ενός αυτοδιαχειριζόμενου εργοστασίου προσπαθούσαν να κλείσουν το άλλο για να πουλάνε και να κερδίζουν αυτοί περισσότερο.

      Διαγραφή
  4. Εκσυχρονισμενο Κομμουνιστικο συστημα δεν υπαρχει. Τα μεσα παραγωγης πρεπει να ειναι στην εργατικη ταξη. Κανεις δεν ειπε τον Ραουλ προδοτη επειδη μιλησε με τους Αμερικανους. ΟΙ Αμερικανοι αλλαξανε στρατηγικη επειδη πιστευουνε οτι μεσο των μεταριθμυσεων που εχει ξεκινησει Η Κουβα εδω και 6 χρονια εχουνε περισσοτερες πιθανοτητες να τους ανατρεψουνε και αυτη εχει λογικη. Για αυτο ανεχτηκανε την υπαρξει της βενεζουελας. ΟΙ ανατροπες στην ΕΣΣΔ και στην αν.ευρωπη με την επικρατηση του οπορτουνισμου το 1956 που μετατρεψανε τα ΚΚ σε φορεις τις αντεπαναστασεις εφαρμοζοντας νομους του καπιταλισμου δειχνουνε τη θα συμβει αν δεν σταματησουνε αυτον τον δρομο οι κουβανοι συντροφοι. Και βεβαια καμμια ευθυνη στους ΦΙΝΤΕΛ ΚΑΙ ΡΑΟΥΛ που στην ουσια εχουνε αποσυρθει. Στην εξουσια σημερα βρισκεται η 2η και 3η γενια που μεγαλωσε και σπουδασε στα Σοβιετικα πανεπιστημια. Τα προβληματα στην οικονομια της Κουβας ερχονται απο το παρελθον. Απο τις σχεσεις της με την ΚΟΜΕΚΟΝ και οτι δεν φτιαχτηκε βαρια βιομηχανια. Αντιθετα στην ΚΟΡΕΑ και βαρια βιομηχανια εχει και ολα ειναι κοινωνικοποιημενα. το οτι η διαδοχη παει απο τον πατερα στο γιο ειναι στις παραδοσεις αυτων των λαων και αποτελει πταισμα. Ο Σοσιαλισμος του 21ου αιωνα ειναι ενα μουσαντενιο παραμυθι ωστε να εχουμε καπιταλισμο για παντα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Και να διευκρινησω για να μην παρεξηγηθω. οι σχεσεις της Κουβας με την ΕΣΣΔ ητανε αναγκαστικες δεν σημαινει οτι ταυτιζοτανε η κουβανικη ηγεσια με τις αποφασεις του 20ου συνεδριου. Για αυτο αλλωστε και δεν ανατραπηκε το 1991 και συνεχιζει να υπαρχει.Αλλωστε ειναι καταγεγραμενη η κριτικη στις μεταρυθμισεις Κοσιγκιν Λιμπερμαν το 1961 οι οποιες συνεχιστηκανε και με τον Μπρεζνιεφ μετα το 1964 απλα συγκαλημενα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @trash
    Λες " Η μετονομασία του καπιταλισμού σε "σοσιαλισμό του 21ου αιώνα" σίγουρα δεν αποτελεί κάποιου είδους "εξέλιξη" αλλά την μεγαλύτερη απάτη όλων των εποχών."
    Ο καπιταλισμός ακόμα και με διαφοροποιήσεις σε κάποιες χώρες, παραμένει καπιταλισμός.Συμφωνούμε. Ο σοσιαλισμός όμως, με κάποιες διαφοροποιήσεις, δεν παραμένει σοσιαλισμός, αλλά γίνεται αυτόματα και υποστιγμή άλλο σύστημα; Ας σκεφτούμε τα εξής.

    Ανεξάρτητα από τον κεντρικό σχεδιασμό, έχουμε τα ίδια μέσα παραγωγής σε όλες τις χώρες για να τα κοινωνικοποιήσουμε; Έχει την ίδια αξία το πετρέλαιο της Βενεζουέλας με τα ζαχαροκάλαμα της Κούβας; Έχουμε την ίδια αυτάρκεια σε προϊόντα και πρώτη υλη;

    Από την στιγμή λοιπόν που αντιλαμβάνεσαι ότι κάθε εν δυνάμει σοσιαλιστική χώρα, έχει διαφορετικές ανάγκες και διαφορετικές δυνατότητες παραγωγής, τότε αναμφισβήτητα έχεις το δικαίωμα, για να μην πω την υποχρέωση, να διαφοροποιήσεις το σοσιαλιστικό μοντέλο. Επιβάλλεται να προσαρμοστείς στις υπάρχουσες συνθήκες και να αντιμετωπίσεις τις νέες προκλήσεις. Πως αλλιώς θα αντιμετωπίσεις την παγκοσμιοποίηση, την μετανάστευση, τον αυτοματισμό στην παραγωγική διαδικασία, το χρήμα που κρύβεται σε λογαριασμούς offshore κ.α.

    Δεν πιστεύω λοιπόν στην πιστή τήρηση οικονομικών μοντέλων του προηγούμενου αιώνα και στην αυστηρή τήρηση κάποιων «ευαγγελίων», από την στιγμή που δεν θα λειτουργούσαν σήμερα. Οι φανατικοί και υπερ-ορθόδοξοι είναι καλοί για το μοναστήρι, όχι για την καθημερινότητα και τις απαιτήσεις που γεννάει.

    Δεν χαρίζω λοιπόν σε κανένα καπιταλισμό χώρες όπως την Kίνα, όταν βλέπω ότι οι εναλλακτικές και η απομόνωση της θα αποτελούσαν τροχοπέδη ανάπτυξης του λαού της. Όταν έρχεται ολόκληρη microsoft και apple και επενδύει στα εργοστάσια και στο προσωπικό σου, θα ήταν ανόητο να μην το δεχτείς. Τώρα, το τι διαχείριση γίνεται με το ζεστό αμερικανικό χρήμα και το εαν μένει σε τσέπες αξιωματούχων της K.E. και δεν γίνεται σχολείο, πανεπιστήμιο, νέο εργοστάσιο και δουλειά για ακόμα περισσότερους εργάτες, αυτό να το συζητήσουμε και να το κατακρίνουμε όταν πρέπει.

    Αλλά να δεχτούμε ότι εάν είχαμε συμφωνήσει σε 3-4 βελτιώσεις του σοσιαλιστικού μοντέλου, δεν θα χρειαζόταν κάθε αξιωματούχος να επεμβαίνει στο σύστημα όπως θέλει αυτός, αλλά θα υπήρχε πρόγραμμα και στρατηγική ανάπτυξης προς οφέλους πάντα του λαού.

    Μέχρι τότε, το σοσιαλιστικό μοντέλο θα γίνεται βορά σε κάθε κακοπροαίρετο που θα ανακαλύπτει κενά, ενώ αντίθετα μια εκσυγχρονισμένη εκδοχή του θα το έκανε ακόμα πιο λειτουργικό. Και η μεγαλύτερη τραγωδία είναι ότι αυτοί που δουλεύουν προς αυτή την κατεύθυνση της βελτίωσης του σοσιαλιστικού μοντέλου σε τωρινές συνθήκες και τον καπιταλισμό να παραμονεύει, πολεμούνται κυρίως από τα αριστερά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Λ. Πεγιάδης:
      -Η "εκσυγχρονισμένη" μορφή του "σοσιαλισμού" που προτίνεις είναι ο καπιταλισμός. Το γιατί, το ανέλυσα παραπάνω και επάνω σε ότι είπα μιλόντας για την παραγωγική βάση του συστήματος δεν αντιπαράθεσες τίποτε.

      Όσο για τα "μοντέλα του περασμένου αιώνα" παραμένουν επίκαιρα όσο δεν έχουμε κουνήσει ρούπι από το ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού που ατυχώς παραμένει κυρίαρχο από τον περασμένο αιώνα μέχρι και σήμερα. Το γεγονός δε, πως για "εκσυγχρονισμό" του σοσιαλισμού μιλάνε αυτοί που ξέθαψαν τον Μπερνστάιν και τον Κάουτσκι από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, πήγαν δηλαδή την μαρξιστική ανάλυση πίσω και από την εποχή του Λένιν, τους καθιστά αναξιόπιστους.

      -Ο καπιταλιστής δεν "επενδύει" αλλά κερδοσκοπεί. Απομυζά υπεραξία και παράγει με γνώμωνα το κέρδος του.
      Και φυσικά η παραγωγή του δεν είναι δυνατόν να ενταχθεί στον κεντρικό σχεδιασμό.
      Εάν λοιπόν προτιμήσει να "επενδύσει" στον "σοσιαλισμό, σίγουρα κάτι δεν πάει καλά. Πολύ περισσότερο αν αυτό δεν προβάλεται ως αναγκαστική υποχώρηση (πράγμα που μπορεί να εξεταστεί ανά περίπτωση) αλλά ως δρόμος "σοσιαλιστικής" οικοδόμησης (πράγμα που είναι απαράδεκτο).
      Η microsoft και η κάθε microsoft δεν θα σου χαρίσει λεφτά για την ψυχή του πατέρα της, και αυτά που θα βγουν δεν θα πάνε ούτε στις τσέπες του "τρισκατάρατου γραφειοκράτη", ούτε σε σχολεία και σε νοσοκομεία. Στα ταμεία της microsoft που έκανε την "επένδυση" θα πάνε. Διαφορετικά δεν θα είχε λόγο να την κάνει.

      -Ναι οι σοσιαλιστικές χώρες μπορούν να έχουν διαφορές μεταξύ τους. Όπως μπορεί να έχουν και οι καπιταλιστικές.
      Δεν είναι κάποιο στατικό "μοντέλο" που διαφοροποιεί τον σοσιαλισμό από τον καπιταλισμό αλλά η κατοχή των μέσων παραγωγής και ο κεντρικός σχεδιασμός στην οικονομία. Αυτά είναι τα ανυπέβλητα πλαίσια.

      -Ούτε εγώ, ούτε εσύ, ούτε κανένας άλλος έχουμε την δυνατότητα να χαρίσουμε την Κίνα και την κάθε Κίνα στον καπιταλισμό. Αυτή την δυνατότητα την είχαν -και την αξιοποίησαν- αυτοί που παρέδωσαν τα κλειδιά της οικονομίας της στο μεγάλο κεφάλαιο, με αποτέλεσμα την απόκτηση όλων των καπιταλιστικών γνωρισμάτων που ανάφερα στο πρώτο μου σχόλιο.
      Εάν πάντως θεωρείς πως η Κίνα έχει κάποιου είδους "σοσιαλισμό", ευχαριστώ αλλά θα προτιμήσω τον αυθεντικό, αστοδημοκρατικό τουλάχιστον, καπιταλισμό.
      Ο όρος "κινεζοποίηση" δεν εμπεριέχει κάποια σοσιαλιστική προοπτική εξάλλου...

      Ο σοσιαλισμός είναι η κατοχή των μέσων παραγωγής από το προλεταριάτο. Δεν είναι σημαία ευκαιρίας.

      Η τελευταία μου ερώτηση παραμένει, και επιμένω για συγκεκριμένη απάντηση.
      Εάν ο "σοσιαλισμός" περιλαμβάνει παραγωγή με κίνητρο το ατομικό κέρδος και συνακόλουθα αναρχία στην παραγωγή, αν τα μέσα παραγωγής τα κατέχει η αστική τάξη, αν έχει ανεργία και κρίσεις υπερσυσώρευσης-υπερπαραγωγής, αν τα κλειδιά της οικονομίας τα κατέχει η αστική τάξη, κλπ κλπ

      Τότε τα γνωρίσματα του καπιταλισμού ποιά ακριβώς είναι;



      Διαγραφή
    2. @Λ. Πεγιάδης:
      Για την περίπτωση που υπάρχει κάποια παρεξήγηση.
      Δεν είπαμε ποτέ πως η ήδη βιομηχανοποιημένη Γερμανία ή Γαλλία π.χ. αν γίνονταν σοσιαλιστικές θα έπρεπε να βάλουν εμπρός 5ετη πλάνα εκβιομηχάνισης επειδή αυτό έκανε η ΕΣΣΔ μετά το 1925. Με λυμένο αυτό το πρόβλημα σίγουρα θα έβαζαν άλλες προτεραιότητες.

      Αυτό δεν αναιρεί τα βασικά χαρακτηριστικά του σοσιαλισμού όμως...

      Διαγραφή
    3. @trash
      Περιγράφεις μια κατάσταση και θέτεις ερωτήματα για τα οποία πιστευω οτι έχω απαντήσει ήδη. Σε ένα σοσιαλιστικό κράτος πάντα μιλάμε για κεντρικό σχεδιασμό και κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Αυτό είναι βασική αρχή.

      Εγώ μιλάω για το τι εξέλιξη μπορούμε να έχουμε στην επόμενη φάση, όπου είναι και η πιο ουσιαστική.
      Λέω λοιπόν ότι μια οικονομία «κλειστού κυκλώματος*» πως την φαντάζεσαι, έχει αποδεχτεί ότι μακροπρόθεσμα μπλοκάρει,μπουκώνει, με ολέθριες συνέπειες για την επιβίωση του λαού. Επίσης υπενθυμίζω ότι το χαρακτηριστικό γνώρισμα των κλειστών οικονομιών είναι ο χαμηλός καταμερισμός εργασίας (χαμηλή εξειδίκευση), αναπόφευκτο επακόλουθο του υπέρτατου στόχου της αυτάρκειας.

      Για να ανατροφοδοτείται λοιπόν μια οικονομία χρειάζεται συνάλλαγμα, άρα εξαγωγές, άρα σημαντική παραγωγική δύναμη για να τις καλύψει. Οπότε για να έχεις όλα αυτά, επιβάλλεται να επιτρέπεις και σε καπιταλιστές να χρησιμοποιούν τις παραγωγικές μονάδες σου, με όφελος και των δυο, καλώς η κακώς.

      Ξέρουμε όλοι, ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, δεν το νοιάζει αν π.χ. τα γυαλιστερά κινητά του φτιάχνονται από κομμουνιστικά χέρια ή από μωαμεθανούς, αρκεί να του επιφέρουν κέρδος. Φέρνοντας λοιπόν κεφάλαιο από το εξωτερικό, επιτρέπεις σε ένα κομμάτι της παραγωγής να γίνει προσοδοφόρο και με την κατάλληλη διαδικασία, μπορείς να ωφελήσεις και το υπόλοιπο κομμάτι του πληθυσμού. Αυτό έκανε και η Κίνα, με την διαφορά ότι οι απολαβές που έρχονται από το εξωτερικό, δεν πηγαίνουν στο μεγάλο λαϊκό κουμπαρά, αλλά σε χέρια λίγων. Αυτό είναι το έγκλημα για μένα και όχι οι εκσυγχρονιστικές κινήσεις που έγιναν στο σοσιαλιστικό σύστημα, πρώτα από ανάγκη και δεύτερον για λόγους συντονισμού στα νέα δεδομένα.

      Ας μην κατηγορούμε λοιπόν την ηγεσία του Κ.Κ.Κ. για τις επιλογές της για ανοιχτή οικονομία, όταν δεν έχουμε να προτείνουμε εναλλακτικές. Τι άλλο θα μπορούσε δηλαδή να κάνει, μια χώρα που έχει να θρέψει δις. κατοίκους, να επιμείνει σε ένα σύστημα που έχει μείνει σε δόγματα περασμένου αιώνα; Ούτε μπορεί να κάνει όλο τον πληθυσμό αγρότες ή βιομηχανικούς εργάτες, που την εποχή του τραντζιστορ, θα είχε κάποια τύχη. Και επιπλέον η ανεργία, τα δείγματα διαφθοράς και η ανισότητα των κινέζων ήταν προβλήματα που δημιουργήθηκαν επί σοσιαλιστικής διαχείρισης παλαιού τύπου, πολύ πρώτου έρθουν τα ξένα κεφάλαια από το εξωτερικό, σαν λύση ανάγκης.

      Αν όμως βάζουμε συνέχεια τέτοιες δραματικές καταστάσεις κάτω από το χαλί, αν αποδίδουμε πορείες των ΕΣΣΔ, Κίνα, Κούβα στην πουλημένη ηγεσία και αδιαφορούμε για τις συνθήκες και τις ανάγκες της οικονομίας στην εποχή τους (αλήθεια, ποιος έχει κάτσει σοβαρά να εξετάσει τι έγινε στην εποχή Μπρέζνιεφ και γιατί φτάσαμε στον Γκορμπατσόφ), τότε νομοτελιακά προοριζόμαστε να κάνουμε τα ίδια λάθη και αυτό πρέπει να αποφευχθεί με κάθε τρόπο μακριά από δόγματα και αφορισμούς.

      *Μόνο σε μια περίπτωση η κλειστή οικονομία μπορεί να κάνει θαύματα, με υψηλή παραγωγικότητα και μηδενική ανεργία - όταν βρισκόμαστε σε προπολεμική κατάσταση, με τρανά παραδείγματα την Γερμανία, ΕΠΑ και Ρωσία πριν τον 2οΠΠ. Επειδή όμως βρισκόμαστε σε φάση της ιστορίας που τουλάχιστον οι χώρες της Ευρώπης δεν ενδιαφέρονται για πολεμικές καταστάσεις, το να σχεδιάσεις την οικονομία σου σε καιρό ειρήνης, αποτελεί προτεραιότητα. Και μια τέτοια οικονομία, καλώς ή κακώς θα πρέπει να είναι ανοιχτή, αν θέλουμε να ευδοκιμήσει.

      Διαγραφή
    4. Ο κ. Πεγιάδης φαίνεται να μην μπορεί να καταλάβει την διαφορά ανάμεσα σε ένα κοινωνικοοικονομικό σύστημα, και σε παραλλαγές του, αφού φαίνεται να έχει κολλήσει στην προπαγάνδα του συστήματος με αποτέλεσμα να μην μπορεί να δει κάτι έξω από αυτό.
      Το ίδιο πρόβλημα είχαν και οι αστοί τον Φεβρουάριο του 1917. Είχαν μάθει και ζήσει τόσο απόλυτα με την ιδέα του Τσαρισμού, που ακόμα και όταν αυτός ανατράπηκε, αυτοί το πιο προοδευτικό που μπορούσαν να σκεφτούν από μόνοι τους, ήταν να πάρουν απλά κάποιες εξουσίες από τον Τσάρο, και να δώσουν κάποιες λίγες έξτρα ελευθερίες, χωρίς να αλλάξει η ουσία των πραγμάτων...

      Κώστας

      Διαγραφή
    5. @Λ. Πεγιάδης:
      Εάν συμφωνήσαμε πως "Σε ένα σοσιαλιστικό κράτος πάντα μιλάμε για κεντρικό σχεδιασμό και κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής", τότε προφανώς θα συμφωνήσουμε και το επόμενο βήμα είναι ο κομμουνισμός και όχι ο καπιταλισμός.

      Ο καπιταλισμός ο οποίοε βεβαίως εξακολουθεί να βρίσκεται στην εποχή του ιμπεριαλισμού και όχι στην εποχή του τρατζίστορ.

      Και φυσικά και έχει απασχολήσει, και μάλιστα πολύ, και το τι έγινε στην ΕΣΣΔ από το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ μέχρι και τον Γκορμπατσώφ, και οι τάσεις που συγκρούστηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα- θυμίζω την οικονομική κόντρα Τρότσκι-Μπουχάριν, και το έγινε στην Κίνα, ιδιέταιρα το πως ακριβώς επιβλήθηκαν οι "αγοραίοι" με το "ατύχημα" του Λην-Πιάο την κατάλληλη ακριβώς στιγμή, και ο Γουγκοσλάβικος δρόμος που φάνηκε νωρίς που θα οδηγούσε, και η πορεία της Λ.Σ.Δ.Αλβανίας, κλπ κλπ κλπ.

      Το συμπέρασμα που προκύπτει από την μελέτη όλων ανεξαιρέτως αυτών των περιπτώσεων είναι πως η δημιουργία καπιταλιστικών σχέσεων και αστικής τάξης δεν είναι ποτέ ελεγχόμενη. Άπαξ και τα δημιούργησες θα σε καταπιούν.

      Εξακολουθώ όμως να έχω την απορία. Οι σοσιαλιστικές χώρες που ήταν όντως τέτοιες ξέρουμε χοντρικά γιατί δεν είναι.
      Η Βενεζουέλα για την οποία μιλάει το άρθρο, τι σχέση έχει με αυτές; Είχε ποτέ η εργατική τάξη τα μέσα παραγωγής, ή είχε ποτέ κεντρικό σχεδιασμό η οικονομία της για να μιλήσουμε για αυτήν ως να είχε κάποτε κάποιο είδος σοσιαλισμού;
      Υ.Γ.
      Μια και το αναφέρεις για δεύτερη φορά. Λες:
      "...Φέρνοντας λοιπόν κεφάλαιο από το εξωτερικό, επιτρέπεις σε ένα κομμάτι της παραγωγής να γίνει προσοδοφόρο και με την κατάλληλη διαδικασία,..."
      Να γίνει προσοδοφόρο σε ΠΟΙΟΝ είναι το ζήτημα.
      Μα φυσικά στο μεγάλο κεφάλαιο που θα "επενδύσει" θα συμφωνήσουμε μάλλον.
      Και παρακάτω συμπληρώνεις:
      "...και με την κατάλληλη διαδικασία, μπορείς να ωφελήσεις και το υπόλοιπο κομμάτι του πληθυσμού..."
      -Μα αυτό ακριβώς λένε και οι νεοφιλελεύθεροι!
      Πως εάν σκάσει το κεφάλαιο στο φαΐ, τότε θα πέσουν και κάποια ψίχουλα από το τραπέζι και τους από κάτω.
      Και δεν θα σταθώ στα ψίχουλα που τελικά δεν πέφτουν.

      Θα ρωτήσω από που και ως που αυτό ονομάζεται "σοσιαλισμός";
      Γιατί εάν το έπαιρνα τοις μετροιτοις θα έπρεπε να αντικαταστήσουμε τα πορτραίτα του Μαρξ με αυτά της "σχολής του Σικάγο".

      Διαγραφή
    6. ΑΝ Ο ΛΕΝΝ ΕΙΝΑΙ "ΠΑΛΙΟΣ"
      ΠΙΟ ΠΑΛΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΠΕΡΣΤΑΙΝ. ΤΟΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΤΙΚΗ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ.

      ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ. Η ΙΔΙΑ ΚΟΝΣΕΡΒΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΜΕ "ΜΟΝΤΕΡΝΟ" ΠΕΡΙΤΥΛΙΓΜΑ

      ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΧΩΡΩΝ ΤΗΣ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΕΣ "ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ" ΚΡΑΤΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ.

      ΟΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΕΙΝΑΙ ΩΡΙΜΕΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

      TELEIAS. ( OXI GLETSOS )

      Διαγραφή
    7. Ο κ. Πεγιάδης φαίνεται να μην έχει υπόψη του, τόσο τις προγραμματικές θέσεις του ΚΚΕ όσο και τη γενικότερη κομμουνιστική προσέγγιση κατά την οποία, το σοσιαλιστικό κράτος συνάπτει τις αναγκαίες οικονομικού περιεχομένου συμφωνίες. Και με καπιταλιστικά κράτη αλλά και με ισχυρούς, διεθνικούς μονοπωλιακούς ομίλους. Στη βάση της αξιοποίησης και των οξύτατων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
      Επίσης, φαίνεται να αγνοεί την επίτευξη σοβαρής τεχνολογικής και επιστημονικής προόδου στην περίπτωση των πρώην σοσιαλιστικών κρατών.
      Προσυπογράφω, ασφαλώς, τις τοποθετήσεις των συντρόφων.

      Κ.

      Διαγραφή
  7. Σε σωστή κατεύθυνση η κριτική του Γιώτη.

    Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. TRASH. συντροφε τη ενοει ο ανθρωπος μη ανταγωνιστικη παραγωγικη βαση σε ενα σοσιαλιστικο καθεστως.Θα μας τρελανουνε τελειως με τον οπορτουνισμο τους Μιλαμε για πολλα γελια ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Το Σοσιαλιστικο Μοντελο ειναι ενα και μοναδικο με κοινωνικοποιηση των μεσων παραγωγης κεντρικο σχεδιασμο εργατικο ελεγχο και δικτακτορια του προλεταριατου η οποια συνεχιζεται και στην σοσιαλιστικη οικοδομηση γιατι η ταξικη παλη αλλαζει μορφες. Αυτο εφαρμοστηκε και πετυχε στην ΕΣΣΔ μεχρι το 20ο συνεδριο που ξεκινησε συνειδητα να εφαρμοζει νομους του καπιταλισμου που σε μια πορεια ανετρεψε τον σοσιαλισμο.Η υπαρξει ΚΟΡΕΑΣ ΚΟΥΒΑΣ μετα το 1991 το δειχνει ξεκαθαρα. θα ανατραπουνε και αυτες οταν εφαρμοσουνε αυτα που εκανε η ΕΣΣΔ, Τα υπολοιπα ειναι κουραφεξαλα ωστε να εχουμε καπιταλισμο για παντα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Στην ΕΣΣΔ οι Μ.Τ.Σ μεχρι το 1957 ητανε κοινωνικη ιδιοκτησια.Μετα τα δωσανε στα Κολχοζ δηλαδη μεσα παραγωγης στους εργατες. Το δικαιωμα να παραδινει την μιση ποσοτητα στο κρατος σε αλλη τιμη και να πουλαει την αλλη σε αλλη τιμη στην αγορα. Το νοικιασμα γης σε ιδιωτες για εκμεταλευση. Το δικαιωμα στα Κολχοζ να εκμεταλευονται μισθωτη εργασια. Η λειτουργια των επιχηρεισεων με κριτηριο το κερδος και οχι τις κοινωνικες αναγκες. την αμοιβη των διευθυντων με βαση τις πωλησεις. Ολα αυτα δημιουργησανε διαστρωματωση μεσα στην κοινωνια με αποτελεσμα τον πλουτισμο την διαφθορα και ολα τα παρασιτικα φαινομενα του καπιταλισμου. Αυτος ειναι ο δηθεν Σοσιαλισμος του 21ου αιωνα που ειναι καραμπινατος καπιταλισμος με στοχο την συκοφαντηση του Σοσιαλισμου.Αυτο ακριβως συμβαινει στην Βενεζουελα σημερα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ:
      Όχι Παναγιώτη, δεν νομίζω πως μπορεί να γίνει σύγκριση ανάμεσα στην ΕΣΣΔ του '57 και την σημερινή Βενεζουέλα.
      Η ΕΣΣΔ ήταν σοσιαλιστική και παρά τις αποφάσεις του 20ου συνεδρίου που επειχήρησαν (και εν πολλοίς κατάφεραν) να αλώσουν τον σοσιαλισμό από τα μέσα, παρέμεινε σοσιαλιστική και για αρκετά χρόνια μετά, με το κριτήριο της κατοχής των μέσων παραγωγής και του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας.
      Η Βενεζουέλα σοσιαλιστική δεν ήταν ποτέ.
      Πάντα καπιταλισμό είχε, και το υποτυπώδες κράτος πρόνοιας που οικοδόμησε ο Τσάβες δεν αναιρεί τι βασικές αρχές της καπιταλιστικής οικονομίας.

      Διαγραφή
  11. TRASH. Το ειπα λαθος με συγχωρεις το διευκρινιζω. Η Καταληξη της ΕΣΣΔ μετα το 1985 με την Περεστροικα ειναι ακριβως οτι η Βενεζουελα. Εχεις δικιο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Επαναλαμβανω λοιπον. Ο Σοσιαλισμος ουτε φρακαρει ουτε μπουκωνει οταν εφαρμοζει της αρχες του Μαρξισμου Λενινισμου. Τα προβληματα ξεκινησανε οταν εφαρμοσανε συνειδητα πορεια προς τον καπιταλισμο μετα το 20ο συνδριο. Ποιο τιμιο θα ητανε να πουνε οτι προτειμανε τον καπιταλισμο. Αλλα σιγουρα ζηταω πολλα απο οπορτουνιστες. ο καπιταλιστης θα επενδυσει εκει που εχει κερδος. Εναλακτικη υπαρχει και ειναι ο δρομος που ακολουθει μεχρι και σημερα η Λ.Δ ΚΟΡΕΑΣ. Στην κουβα αν συνεχισουνε ετσι σε μια πορεια θα ανατραπει ο Σοσιαλισμος ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. 11.00 Μην εχεις καμμια αμφιβολια συντροφε οτι τα εχει υποψιν του.Συνειδητα μιλαει δεν εχω καμμια αμφιβολια. Καπιταλισμο θελει ειναι ξεκαθαρο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και εγώ αυτό νομίζω σύντροφε. Απλώς, επιθυμεί να "ταλαιπωρήσει" τους αναγνώστες του φιλικού αυτού ιστολογίου.

      Κ.

      Διαγραφή
    2. @Κ.:
      Εγώ προσωπικά πάντως προτιμάω τον αντίλογο. Από αυτόν μπορούν να βγουν συμπεράσματα για το ποιός μιλάει επί της ουσίας και το ποιός στέλνει την μπάλλα στην εξέδρα.

      Διαγραφή
    3. Kαι ορθά. Πάντως, η προσέγγιση του αρθρογράφου (προκειμένου να επανέλθω στο θέμα, το οποίο σχετίζεται με τις εξελίξεις σε καπιταλιστικό κράτος) είναι χρήσιμη.
      Πιστεύω ότι και μέσω του "Ριζοσπάστη" πρέπει να εκφραστεί η σαφής εκτίμηση του ΚΚΕ για την περίπτωση της Βενεζουέλας.
      Δυστυχώς, η ανώριμη πλειονότητα κατατάσσει τη Βενεζουέλα, την Αργεντινή κλπ. στην κατηγορία των "σοσιαλιστικών" κρατών.

      Κ.

      Διαγραφή
    4. @Κ.:
      Έχει γράψει κατά καιρους ο "Ρ", και κυρίως εκτιμήσεις του ΚΚ Βενεζουέλας, που παρότι έχει δώσει "κριτική στήριξη" στον "Τσαβισμό" δεν απέχουν και πολύ από αυτά που γράφει το παραπάνω άρθρο.

      Μην ξεχνάμε πως και οι κομμουνιστές πρωτοπόροι εργάτες της Βενεζουέλας έχουν πέσει κατά καιρούς και θύματα άγριας καταστολής από την κυβέρνηση της "Μπολιβαριανής επανάστασης", και ας την έχουν στηρίξει ενάντια στους πλήρως αντιδραστικούς αντιπάλους της.

      Διαγραφή
  14. μια ερωτηση μονο,η ΕΣΣΔ ειχε σοσιαλισμο και μετα την μεταρρυθμιση της αγορας το 65? nikos

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @ nikos:
      Από αυτά που γνωρίζω εγώ, τα βασικά γνωρίσματα του σοσιαλισμού, δηλαδή κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής και κεντρικός σχεδιασμός, η ΕΣΣΔ τα διατήρησε μέχρι και την δεκαετία του '80.
      Πως μπήκαν καπιταλιστικά στοιχεία στην οικονομία της που κατέτρωγαν το σοσιαλιστικό οικοδόμημα από τα μέσα, ούτε λόγος -μπήκαν.
      Δεν έγιναν οστώσο κυρίαρχα παρά λίγο πριν την διάλυση της ΕΣΣΔ, οπότε και ο καπιταλισμός αποκαταστάθηκε με κάθε επισημότητα.

      Διαγραφή
    2. @ nikos:
      Οστώσο νομίζω πως το σχόλιο σου είναι εντελώς εκτός θέματος, οπότε και δεν θα συνεχίσω την κουβέντα επ'αυτού.
      Το ζήτημα του ποστ δεν είναι από πότε σταμάτησε να είναι σοσιαλιστική η ΕΣΣΔ ή η Κίνα, αλλά το αν ύπηρξε ποτέ τέτοια η Βενεζουέλα στην βάση των κύριων χαρακτηριστικών ενός σοσιαλιστικού συστήματος.

      Διαγραφή
  15. οταν λες δεν εγιναν κυριαρχα εννοεις μεχρι και το 85 πριν την περεστροικα φυσικα,οστωσο απο αυτα που ξερω εγω εκει αρχες δεκαετιας του 60 ειχαν δυσκολια στην σχεδιοποιηση του πλανου, δεν ειχαν τα απαραιτητα τεχνικα μεσα για να το κανουν αυτο,ετσι το 65 ειχαν δυο επιλογες η πλανο η αγορα,αλλα απο τη στιγμη που δεν ηξεραν πως να σχεδιασουν το πλανο εισαγανε στοιχεια της αγορας στην οικονομια,για να ρυθμισουν την παραγωγη εστω και αυθορμητα. nikos

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @nikos:
    Το τελευταίο μου εκτός θέματος σχόλιο, μια και δεν θέλω το πολύ σημαντικό κατ΄εμέ ζήτημα του ποστ να τρολαριστεί συζητώντας άλλα'ντ'άλλων.
    -Η διαμάχη με τους "αγοραίους" είναι πολύ παλιότερη από το '60.
    Υπάρχει ήδη με το σταμάτημα της ΝΕΠ που κάποιοι υποστήριζαν πως πρέπει να συνεχιστεί.
    Τότε το πρόβλημα λύθηκε με το βάθεμα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και όχι με το ξεχαρβάλωμα της.
    Πράγμα που σημαίνει πως η χρήση καπιταλιστικών οικονομικών εργαλείων, έρχονταν συνέχεια σαν πρόταση αλλά ποτέ δεν ύπηρξε μονόδρομος.

    -Ο σοσιαλισμός ως μεταβατικό από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό στάδιο, περιέχει πάντα στοιχεία από το παλιό (καπιταλισμός) και το νέο (κομμουνισμός).
    Το ζήτημα είναι ποια είναι τα κυρίαρχα. Ως κυρίαρχα μπορούμε να ορίσουμε τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και την κοινωνική κατοχή των μέσων παραγωγής, όσο αφορά την ΕΣΣΔ μέχρι και την δεκαετία του '80.
    Κλείνοντας εδώ το εκτός θέματος ζήτημα, των προβλημάτων της σοσιαλιστικής οικονομίας και πως αυτά αντιμετωπίζονται παραπέμπω στο "οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ" του Ι.Β.Στάλιν, μια και τα ζητήματα αυτά είχαν τεθεί πολύ πριν την δεκαετία του '60.
    http://ex-amaxis.gr/wp-content/uploads/2011/03/%CE%A3%CE%A4%CE%91%CE%9B%CE%99%CE%9D-%CE%99.-%CE%9F%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%9D%CE%9F%CE%9C%CE%99%CE%9A%CE%91-%CE%A0%CE%A1%CE%9F%CE%92%CE%9B%CE%97%CE%9C%CE%91%CE%A4%CE%91-%CE%95%CE%A3%CE%A3%CE%94.pdf

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Λυση υπηρχε και ητανε το βαθεμα των Κομμουνιστικων σχεσεων παραγωγης και οχι η με σταδιακα βηματα εφαρμογη νομων του καπιταλισμου που εγινε συνειδητα. Η κριτικη του ΤΣΕ σε αυτην την πορεια ειναι χαραχτηριστικη. Η Βενεζουελα δεν ητανε ποτε σοσιαλιστικη χωρα. τους ανεχτηκανε οι αμερικανοι για να σπρωξουνε σταδιακα στον ιδιο δρομο και την Κουβα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.