ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ: Ενα μικρό βήμα σήμερα, για να υπάρξει μια απάντηση αύριο

Ανακοίνωση για τις εκλογές της 25ης Γενάρη εξέδωσε η οργάνωση Παρέμβαση (συγκροτήθηκε από στελέχη και μέλη της ΚΟΕ μετά την καθαίρεση 12 μελών του καθοδηγητικού οργάνου της). Η οργάνωση κινείται στην κατεύθυνση της συμπόρευσης με άλλες δυνάμεις της «εκτός των τειχών» Αριστεράς ενάντια στον ευρωμονόδρομο:

Αναλυτικά η ανακοίνωση :

Οδεύουμε πλέον προς τις εκλογές σε λιγότερο από ένα μήνα. Είναι τόσο λαομίσητο, ανάλγητο, διεφθαρμένο το πολιτικό προσωπικό της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου που είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα βγει νικητής και θα πάρει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, αυτοδύναμης ή συμμαχικής. Τη διάλυση της συγκεκριμένης Βουλής ο λαός την υποδέχτηκε με ανακούφιση, με ελπίδα ότι τελείωσε και η τρίτη κυβέρνηση των μνημονίων, αλλά και με αβεβαιότητα για το μέλλον. Η αβεβαιότητα αφορά το αν τελειώσαμε με τα μνημόνια και τις μνημονιακές πολιτικές. Το πρόγραμμα, οι αντιφάσεις, οι αμφισημίες και οι διαδοχικές διολισθήσεις-ενσωματώσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφήνουν περιθώρια σαφών και ειλικρινών δεσμεύσεων με το λαό. Η επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην πολλάκις δοκιμασμένη και αποτυχημένη γραμμή της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους και δανειστές, τροφοδοτεί την αμφιβολία.

Προς το παρόν όλα επισκιάζονται από την απαίτηση «να φύγουν». Αυτή η απαίτηση εκδηλώθηκε πολλές φορές στη μεταπολίτευση και συνήθως συγκροτήθηκε σε αντιδεξιά βάση. Δεν οδήγησε όμως ούτε στην κοινωνική χειραφέτηση ούτε στην πολιτική ανατροπή. Κατέληγε μάλιστα στην υποτέλεια και στο στρίμωγμα της Αριστεράς.

Κανείς δε γνωρίζει πώς ακριβώς θα πορευτεί (ή θα αναγκαστεί να πορευτεί) ο ΣΥΡΙΖΑ την επομένη των εκλογών. Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι σχεδόν βέβαιο. Αβέβαιη είναι η πολιτική που θα παράξει. Η συγκεκριμένη ασάφεια βολεύει και την ηγετική ομάδα Τσίπρα καθώς μπορεί να φλερτάρει και με την επαναπρόσληψη των καθαριστριών που μπήκαν σε διαθεσιμότητα, αλλά και με τον Κουβέλη που ψήφισε το νόμο για τις διαθεσιμότητες. Κι αν η ΔΗΜΑΡ τελικά δεν μπαίνει στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, το πρόβλημα είναι τι σηματοδοτούσε και τι δήλωνε η αναζήτηση (προεκλογικής μάλιστα) συμμαχίας με μια μνημονιακή δύναμη.

Καλόπιστοι, αφελείς αλλά και πονηροί θα υποβιβάσουν συνειδητά τα μεγάλα ερωτήματα για την επόμενη μέρα και θα αναφωνήσουν με τεχνητό ή ειλικρινή ενθουσιασμό: «Ας ψηφίσουμε τώρα να φύγουν αυτοί και μετά βλέπουμε, χειρότεροι δε θα είναι από τους προηγούμενους και ίσως και να υπάρχει και πεδίο διαπραγμάτευσης». Άλλοι, δεν θέλουν να χάσουν την ελπίδα που γεννάει το σύνθημα «πρώτη φορά Αριστερά» και θα αναρωτηθούν «και αν;»

Η πολιτική δεν είναι μαθηματικά. Εμπεριέχει άλλες δυναμικές και δεν εξελίσσονται όλα με βεβαιότητες. Έχει όμως κάποια δεδομένα.

Δεδομένο πρώτο: Η Ε.Ε. και ειδικά η Γερμανία θα εκμεταλλευτεί τις μικρές ελληνικές αταξίες για να παραδειγματίσει Ισπανία, Ιταλία και κυρίως Γαλλία. Δε θα είναι συζητήσιμη κάποια ουσιαστική παρέκκλιση. Εκτός κι αν η επόμενη κυβέρνηση αναζητά επικοινωνιακή διαχείριση, μετονομασίες και μικροαλλαγές.

Δεδομένο δεύτερο: Το ευρωπαϊκό διευθυντήριο έχει σημαντικά όπλα για να προχωρήσει σε εκβιασμούς. Τη διακοπή ρευστότητας από την ΕΚΤ, το πάγωμα των δόσεων για την αποπληρωμή του χρέους, τη διακοπή των προγραμμάτων ΕΣΠΑ και όλο το νέο νομικό-θεσμικό οπλοστάσιο της ευρωζώνης ελέγχου και ευρω-επιτροπείας. Μια μικρή μορφή εκβιασμού, ασφυξίας, τελεσιγράφων, ζήσαμε το 2013 στην Κύπρο. Με ουρές στα ΑΤΜ, κούρεμα καταθέσεων, σοκ και δέος και ταπεινωτικές υπογραφές.

Δεδομένο τρίτο: Όταν σε κάποιους μήνες προκύψει το χρηματοδοτικό πρόβλημα θα απαιτηθούν μνημονιακά μέτρα, ίσως μετονομασμένα, αλλά πάντως μνημονιακά, για να συνεχίσουν οι δόσεις. Και αν δεν έρθουν οι δόσεις, θα έχουμε χρεοστάσιο.

Δεν είναι όμως μόνο αυτά τα δεδομένα «απ’ έξω» που δημιουργούν ερωτηματικά για την αξιοπιστία του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ.

Με την προεκλογική προσέγγιση ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ, την ύπαρξη άλλων συστημικών βουλευτών μέσα στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, την ήδη υπάρχουσα ομάδα των πασοκογενών και τους επιφανείς Σταθάκη, Δραγασάκη, Παπαδημούλη κλπ, στο διαρκές ερώτημα «ρήξη ή ενσωμάτωση» θα υπάρχουν ισχυρές δυνάμεις που θα τραβούν προς την ενσωμάτωση. Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί όρους για μετεκλογική συνεργασία με το… ασαφές αλλά μνημονιακό Ποτάμι έως και κάποια εκδοχή του Πασοκ. Και επομένως νέα και μεγαλύτερα μνημονιακά βαρίδια στη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφήνει περιθώρια για πολλές αυταπάτες παρά μόνο σε αυτούς που τις αναζητούν συνειδητά: Ευχές για διαπραγμάτευση. Ευχές για μέτωπο του Νότου με το Ρέντσι. Ευχές για νίκη του Podemos. Ευχές για κοινωνική πολιτική με την έγκριση της Μέρκελ. Συμβολικά μέτρα χωρίς δημοσιονομικό κόστος. Και φυσικά το διαβόητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης το οποίο κατά το ήμισυ εξαρτάται από την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση και κατά το άλλο μισό από τις γνωστές ευχές για τη φοροδιαφυγή.

Το πρόβλημα της χώρας όμως δεν λύνεται ούτε με την παράταση του νόμου Κατσέλη, ούτε με την αύξηση του κατώτατου μισθού που δεν θα έχει επίδραση στην πραγματική οικονομία. Το πρόβλημα της χώρας είναι η απόλυτη παραγωγική κατάρρευση, η οικονομική στασιμότητα, οι κοινωνικές χωματερές της ανεργίας. Αν κάποια αριστερή κυβέρνηση δεν μπορεί να αναμετρηθεί και να απαντήσει σε αυτά τα προβλήματα, θα πασχίζει να θεραπεύσει τον καρκίνο με ασπιρίνες.

Η Ελλάδα μπήκε στο μνημόνιο και έζησε την κόλαση λόγω της στρατηγικής και διαχρονικής επιλογής της ελληνικής άρχουσας τάξης να προσδέσει χειροπόδαρα τη χώρα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Σε αυτό το πλαίσιο δεν υπάρχουν όροι ισότητας και δικαιοσύνης, ανεξάρτητα αν βραχνιάζει για το αντίθετο ο ΣΥΡΙΖΑ. Και όσο κι αν κουκουλώνεται τεχνηέντως η αιτία του ελληνικού δράματος και η ταξική φύση της συγκεκριμένης στρατηγικής επιλογής, οι διαδοχικές δοκιμασίες «αντιμνημονιακών» κυβερνήσεων που δεν αμφισβητούν τη διεθνή ένταξη της χώρας, θα φέρνουν όλο και περισσότερο στην επιφάνεια το μεγάλο δίλημμα.

Από την πρωτόγνωρη κοινωνική και οικονομική καταστροφή που εξελίσσεται από το 2010, τίθεται η βασανιστική ερώτηση για το αν μπορεί η χώρα και ο λαός να περπατήσουν σε μια άλλη πορεία σε ρήξη και αποδέσμευση από τα πλαίσια του ιμπεριαλισμού, της εξάρτησης, της παγκοσμιοποίησης, της εκμετάλλευσης, της ΕΕ. Η διακομματική απάντηση είναι αρνητική. Πασπαλισμένη με μπόλικο φόβο, υποκρισία, στρεψοδικία. Μερίδιο σε αυτή την καταστροφική επιμονή δεν έχουν απλά οι αστικές πολιτικές δυνάμεις που εφάρμοσαν το σκληρότερο δυνατό πρόγραμμα, αλλά και η Αριστερά που αρνήθηκε τη δυνατότητα εναλλακτικής λύσης έξω από το ευρώ, την ΕΕ, το ζουρλομανδύα των δανειστών.

Οι δυνάμεις και οι αγωνιστές της Αριστεράς που κατανοούν την ιστορική σημασία του συγκεκριμένου διλήμματος, αλλά και το βάρος της ευθύνης μιας ανταγωνιστικής επιλογής στον ευρωπαϊκό μονόδρομο, πρέπει να παρέμβουν. Για να μπορούν την επόμενη μέρα, της ενσωμάτωσης ή της υποχώρησης, της ήττας ή του πανικού, να συγκρατήσουν και να συγκροτήσουν. Είναι προφανές ότι από το 2010 οπότε και θα έπρεπε να συγκροτηθεί ένα μέτωπο που να απαντά με κοινό τρόπο στο μεγάλο στρατηγικό ερώτημα ύπαρξης της χώρας και του λαού της, έχει χαθεί πολύς χρόνος. Είναι ακόμη προφανές ότι η εύκολη επιλογή στις εκλογές είναι η παθητική, παραιτημένη, απελπισμένη, χωρίς προσδοκίες, με λιγοστές ελπίδες και μπόλικες δικαιολογίες ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ. Η δύσκολη και πολύ πιο χρήσιμη επιλογή είναι ένα μικρό βήμα σήμερα, για να μπορέσει να συγκροτηθεί μια απάντηση αύριο και να γίνει ένα μεγάλο βήμα μεθαύριο. Όσοι γνωρίζουν, καταλαβαίνουν και βλέπουν το τι έρχεται, δεν μπορούν να μένουν απαθείς ή να επιλέγουν τις ευκολίες.

Καλή χρονιά, με δύναμη και θάρρος να συγκροτήσουμε την απάντηση στο δίλημμα που βασανίζει τη χώρα και το λαό της.

Πηγή: MAO.gr (οι υπογραμμίσεις δικές μας)