Σοβιετικό φαγοπότι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς

Η σημαντικότερη γιορτή του χρόνου στη Ρωσία είναι η παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Ξεκινάει με το οικογενειακό -σοβιετικού τύπου- τραπέζι, ακολουθεί το μεγάλο πάρτι της έλευσης του νέου χρόνου και ολοκληρώνεται με ατελείωτο φαγοπότι που διαρκεί για ημέρες. 

Το μεγαλύτερο πανηγύρι σε ολόκληρη τη χώρα γίνεται τη νύχτα της παραμονής του νέου χρόνου. Καθιερώθηκε στη διάρκεια της σοβιετικής εποχής και δεδομένου ότι ήμασταν ένα άθεο κράτος που δεν γιόρταζε τα Χριστούγεννα, η παραμονή της Πρωτοχρονιάς ήταν πάντα αφιερωμένη στην οικογένεια, και στο μεγάλο πάρτι με φίλους.

Οι περισσότεροι νέοι στη σημερινή Ρωσία περνούν την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ως εξής: Από τις 21:00 μέχρι τα μεσάνυχτα, απολαμβάνουν τα νόστιμα πιάτα που ετοιμάζουν η μητέρα και η γιαγιά της οικογένειας. Στη συνέχεια, αφού ακούσουν το σύντομο τηλεοπτικό διάγγελμα του προέδρου γύρω στις 23:55, και μόλις ηχήσουν οι καμπάνες του Κρεμλίνου, στις 24:00 θα ξεχυθούν στους δρόμους μ’ ένα μπουκάλι σοβιετική σαμπάνια στο χέρι. Μετά από ολονύχτιο ξεφάντωμα θα επιστρέψουν στο σπίτι γύρω στις 5 το πρωί, αλλά δεν θα κοιμηθούν, γιατί τα πυροτεχνήματα θα φωτίζουν τον ουρανό μέχρι τις 9 το πρωί.
Για τις επόμενες τρεις ημέρες, θα αποτελειώσουν όσα δεν έφαγαν την 31^η Δεκεμβρίου. Και το πιο ωραίο; Η επίσημη αργία θα διαρκέσει μέχρι τις 11 Ιανουαρίου!

Το δείπνο της παραμονής, και τι δεν περιλαμβάνει! Την περίφημη ρωσική σαλάτα, λευκό ψωμί με μικρά ψαράκια κονσέρβας γνωστά ως shproty, άφθονα μανταρίνια ή πορτοκάλια, τη διάσημη σαλάτα παντζαριών βινεγκρέτ, ρέγγα "σκεπαστή" με καρότα, πατάτες, ρίζες παντζαριών με κρεμμύδια, τουρσιά, κι ένα ή δύο μπουκάλια σοβιετική σαμπάνια. Για επιδόρπιο, η οικογένειά μου φτιάχνει πάντα το παραδοσιακό πλέον κέικ biskvit.
Για αυτή την ξεχωριστή βραδιά του χρόνου όλοι βάζουν τα δυνατά τους, αλλά το αποτέλεσμα εξαρτάται πάντα από τη συγκυρία και την οικονομική δυνατότητα.
[...]
Για την γνωστή μας βινεγκρέτ, η γιαγιά μου θυμάται ότι μετά την εκκένωση της Μόσχας στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η μητέρα της ετοιμαζόταν να φτιάξει βινεγκρέτ, αλλά οι άνθρωποι του χωριού που τους φιλοξενούσε της είπαν ότι διέθεταν μεν όλα τα απαιτούμενα υλικά, αλλά «αυτά τα δίνουμε μόνο στους χοίρους»! Θα πρέπει να είχα ακούσει πολλές φορές αυτή την ιστορία μικρή, κι ίσως γι΄αυτό δεν έτρωγα ποτέ βινεγκρέτ. Πάντως, οι χωρικοί δήλωναν πρόθυμοι να μάθουν πώς να φτιάξουν το κέικ biskvit. Εκείνα τα χρόνια το έφτιαχναν σε κάθε πόλη και το έστελναν στους στρατιώτες που βρίσκονταν στο μέτωπο, ενώ η προγιαγιά μου συμμετείχε στη συλλογή και αποστολή του γλυκού. Προφανώς όλοι ενδιαφέρονταν για το κέικ, όπως λέει και ο μύθος.
[...]

Πηγή: Σύγχρονη Ρωσία