ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Ρήσεις και αντιρήσσεις

Στα πλαίσια του διαλόγου που αναπτύσεται με αφορμή το Πανελλαδικό Σώμα του ΝΑΡ βρήκαμε δύο ενδιαφέροντα κείμενα. Το πρώτο απαντάει σε μια δεξιότατη τοποθέτηση με την υπογραφή 11 μελών του ΝΑΡ, και το δεύτερο απαντάει στο ...πρώτο.

Το ενδιαφέρον τους έγκειται στο γεγονός πως η επιχειρηματολογία τους σε αρκετά σημεία, είναι ακριβώς αυτή που είχαμε χρησιμοποιήσει και εμείς στην αντιπαράθεση μας με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ το προηγούμενο χρονικό διάστημα από το 2009 μέχρι τώρα, έχοντας χαρακτηριστεί «εμπαθείς», «διαστρεβλωτες», και εγώ δεν ξέρω τι άλλο.

Παραθέτουμε εδώ κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα με μερικές δικές μας υπογραμμίσεις:
________________
[...]
Αν η τακτική έχει ορθά διαγνώσει τα προβλήµατα, αντανακλάται στη συνείδηση έστω µιας µερίδας της κοινωνίας, ανεξάρτητα απ’ την πολιτική έκφραση της συνειδητοποίησης. Η σχετική αναποτελεσµατικότητα της τακτικής δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά τον εσφαλµένο χαρακτήρα της (δεν είναι υποχρεωτικά αληθινό το ωφέλιµο).
[...]
Αν ήταν έτσι, θα έπρεπε να θεωρηθεί ότι είναι ορθή η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ λόγω της µαζικής εµβέλειάς της.
Στην ιστορία της πολιτικής υπάρχουν απτά παραδείγµατα αριστερών δυνάµεων που, στο όνοµα της ρεαλιστικής, αποτελεσµατικής τακτικής, διολίσθησαν στον τακτικισµό. Στην επιλογή δηλαδή τακτικού ή και στρατηγικού στόχου ανεξάρτητα ή και αντίθετα απ’ το ταξικό συµφέρον, µε κριτήριο την προσδοκία άµεσης πολιτικής ωφέλειας (καιροσκοπισµός)
[...]
δεν ευσταθεί η πρόταση των 11 συντρόφων για αντικατάσταση της αντικαπιταλιστικής πρότασης µε «πρόγραµµα τακτικού χαρακτήρα», το οποίο «δεν µπορεί να συγκροτηθεί βάζοντας προϋπόθεση την πλήρη συµφωνία µε το συνολικό αντικαπιταλιστικό πρόγραµµα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ».

Δεν πρόκειται απλώς για χρονική πρόταξη των αµεσότερων στόχων. Πρόκειται, σύµφωνα µε τη δική τους διατύπωση, για «νέα πολιτική γραµµή». Θεµελιώδη χαρακτηριστικά της «νέας πολιτικής γραµµής» είναι αφενός η περικοπή του αντικαπιταλιστικού προγράµµατος και αφετέρου η υπέρµετρη εστίαση στην επιβίωση. Με αυτούς τους δύο άξονες η προτεινόµενη γραµµή δηµιουργεί ένα νέο µείγµα, που υποβαθµίζει και υποκαθιστά το αντικαπιταλιστικό πρόγραµµα, χωρίς να το απορρίπτει στο σύνολό του.

Στη µερίκευση της αντικαπιταλιστικής λογικής συµβάλλει και ο υπερτονισµός της αντίθεσης «µνηµόνιο-αντιµνηµόνιο».
[...]
αν ερµηνεύσουµε κατά γράµµα αυτή τη διαπίστωση, η αντικαπιταλιστική συνειδητοποίηση αυτών των αναδιαρθρώσεων είναι αδύνατη σχεδόν, η αντίθεση εποµένως «καπιταλισµός-αντικαπιταλισµός» πρέπει να περιοριστεί στην αντίθεση «µνηµόνιο-αντιµνηµόνιο», στην οποία βέβαια ηγεµονεύει ο ΣΥΡΙΖΑ.
[...]
Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι το κίνηµα πρέπει να καθηλωθεί στην αναµονή της εξόδου απ’ την ΕΕ και το ευρώ. Ασφαλώς οι αντικαπιταλιστικοί στόχοι-κόµβοι έχουν σχετική αυτοτέλεια, ισχυρότερη όµως είναι η πλευρά της αλληλεξάρτησης και αλληλεπίδρασής τους. Είναι πιθανό, σ’ ένα πρώτο κινηµατικό κύµα, η άρχουσα τάξη ελισσόµενη να στέρξει σε µισθολογικές βελτιώσεις. Αυτές όµως θα είναι περιορισµένες και, όπως επιβεβαιώνει η ιστορική εµπειρία, σ’ επόµενη φάση θα ανακληθούν, αν δεν διευρυνθεί το αντικαπιταλιστικό ρήγµα. Δεν χρειάζεται σοφία για να συνειδητοποιηθεί ότι για να λυθεί το πρόβληµα επιβίωσης των 6,3 εκατ. που είναι κάτω απ’ το όριο φτώχειας ή στα όριά του, πρέπει και το χρέος να διαγραφεί (8-10 ετησίως τα τοκοχρεολύσια), να επιβληθεί βαριά φορολογία στο κεφάλαιο, να εθνικοποιηθούν οι τράπεζες και οι µονάδες στρατηγικής σηµασίας, να γίνει γενναία αναδιανοµή του πλούτου.

Αυτοί οι στόχοι προφανώς δεν είναι πραγµατώσιµοι στη φυλακή της ΕΕ και του ευρώ. Αλλιώς θα προβάλουµε τη φενάκη, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, της καταπολέµησης της φτώχειας µε προγράµµατα του ΕΣΠΑ…
[...]
υπάρχει δυϊσµός ορολογίας. Συγκατοικούν αντικαπιταλιστική ορολογία, π.χ. «έξοδος απ’ το ΝΑΤΟ και την ΕΕ», και υποβαθµισµένη ορολογία π.χ. «απειθαρχία στις ευρωσυνθήκες, ρήξη από το ευρώ και από την Ευρωπαϊκή Ένωση». Τέλος, η θέση για τη δυνατότητα κατακτήσεων ανεξάρτητα απ’ την αποδέσµευση απ’ την ΕΕ ψαλιδίζει αντικειµενικά την αναγκαιότητα εξόδου απ’ αυτήν. Η εστίαση του κειµένου στην επιβίωση, η χρονική και ποιοτική προτεραιότητα αυτού του στόχου αντικειµενικά οδηγούν στην υποβάθµιση του όλου αντικαπιταλιστικού προγράµµατος ή και στον κίνδυνο διολίσθησης σ’ ένα µίνιµουµ πρόγραµµα.
[...]
Προβληµατική είναι η διατύπωση: Η Αριστερή Μαχητική Συµµαχία Ανατροπής «δυσπιστεί» απέναντι σε ενδεχόµενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Δυσπιστώ σηµαίνει αµφιβάλλω, αλλά δεν αποκλείω ο ΣΥΡΙΖΑ να προωθήσει πρόγραµµα αλλαγής. Στη συνέχεια, λέγεται ότι η ΑΜΣΑ «αποκαλύπτει το διαχειριστικό ρόλο» της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Με την αµφιλογία δηµιουργείται τουλάχιστον σύγχυση…

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το «απαντητικό» στο παραπάνω κείμενο, που αν και προσπαθεί να απαντήσει οποσδήποτε από τα δεξιά, εν τούτοις περιέχει κάποιες παραδοχές πραγμάτων που η αναφορά τους και μόνο το προηγούμενο διάστημα αποτελούσε casus beli για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Διαβάζουμε:

______

[...]
Στις πλατείες είχαμε κινητοποίηση μαζική που αντικειμενικά απείχε από την επαναστατική κατάσταση, αλλά δεν οδήγησε σε σοβαρές απώλειες τον αστικό συνασπισμό εξουσίας γιατί η επαναστατική Αριστερά βρέθηκε απροετοίμαστη σε όλα τα επίπεδα, ενώ ο αντίπαλος, που παρενέβη από την αρχή στις πλατείες, ήταν καλά διαβασμένος και έγκαιρα προετοιμασμένος για τη διαχείριση της κατάστασης. Δημιούργησε κλίμα εχθρικό για την παρέμβαση του εργατικού κινήματος, καλλιέργησε τη γραμμή «έξω τα κόμματα» και την αποπροσανατολιστική συζήτηση για αλλαγές στο πολίτευμα. Ήταν μια πρόωρη, αυθόρμητη λαϊκή έκρηξη σε μεγάλο βαθμό καθοδηγούμενη από τα μίντια. Οι μάζες κατέβηκαν στο δρόμο με μια χαλαρή διάθεση αποδοκιμασίας, ενώ διαθέσεις αγωνιστικές είχε ένα μέρος του πλήθους που έδωσε τελικά χωρίς σχέδιο τη μάχη της πλατείας Συντάγματος τις ημέρες της απεργίας.
[...]
Κομμάτια της "γραμμής" της (σ.σ. ΑΝΤΑΡΣΥΑ) κυκλοφορούσαν σε ειδικές συσκευασίες για ειδικά κοινά.
[...]
ο βασικότερο πρόβλημα αυτής της γραμμής, που πρέπει ν’ αλλάξει, είναι η συγχώνευση στρατηγικής και τακτικής που παγιδεύεται αναπόφευκτα στο τρίγωνο κινηματισμός – εξεγερτισμός – κυβερνητισμός. Αφήνει αρκετά θολό το σκοπό...
[...]