Ο σκηνοθέτης εδώ προσφεύγει στα τρία μεγάλα «αιώνια θέματα» του λυρισμού: τον Έρωτα, τον Θάνατο, την ανεξάντλητη γόνιμη φύση, με τρόπο τέτοιο που έκανε τον κορυφαίο ιστορικό του σινεμα, Ζωρζ Σαντούλ, να γράψει: «...Ο Dovzhenko εισήγαγε στην «Γη», μια έξαρση μεγάλου ζωγράφου: η οργωμένη γη κάτω από τον απέραντο συννεφιασμένο ουρανό, τα στάχυα που σαλεύουν κάτω από τον ήλιο, οι σωροί από τα μήλα που δέρνονται από τις φθινοπωρινές βροχές, το ηλιοτρόπιο εθνικό άνθος της Ουκρανίας. Η ταινία αποτελεί ένα λυρικό πανόραμα της αγροτικής ζωής εκείνων των χρόνων, έναν ύμνο στη γη που πρέπει να καλλιεργείται με αγάπη για να θρέψει όσους μπορέσει. Αναμφίβολα η «γη» είναι η ωραιότερη εικαστικά ταινία και το ιδανικό επιστέγασμα της βωβής περιόδου του Σοβιετικού κινηματογράφου.
Πηγή: gamato
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.