Τι κυβερνητική πολιτική έχει ανάγκη η χώρα σήμερα;
Κυβερνητική πολιτική στη γραμμή που χαράζει η κυριαρχία των μονοπωλίων, ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός, ο ευρωενωσιακός «μονόδρομος» που οδήγησε το λαό καρσί στο σημερινό «πουθενά» και τον οδηγεί σ’ ένα παρόμοιο αύριο ακόμα πιο πυκνά συρματοπλεγμένο; Κυβερνητική πολιτική που σε οποιαδήποτε παραλλαγή της υποτάσσει την κοινωνική ανάπτυξη στην προκρούστεια κλίνη της κερδοφορίας μιας χούφτας επιχειρηματικών ομίλων, που καθιστά τις κοινωνικές σχέσεις απότοκο της «προσφοράς και ζήτησης»; Κυβερνητική πολιτική συγκέντρωσης του πλούτου στη μια μεριά και διαχείρισης της απλήρωτης δουλειάς, της ανεργίας, της φτώχιας, της εξαθλίωσης στην άλλη; Κυβερνητική πολιτική δεμένη στο γόρδιο δεσμό των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων;
Ή κυβερνητική πολιτική στη γραμμή που υποτάσσει την οικονομική παραγωγή στην ικανοποίηση των κοινωνικών λαϊκών αναγκών, στη γραμμή της ιδιοποίησης του κοινωνικού πλούτου από αυτούς που τον παράγουν, στη γραμμή που αποκαθηλώνει την καπιταλιστική ιδιοκτησία από το βάθρο της ιερότητάς της, στη γραμμή της υπαγωγής των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας στην κοινωνική κατοχή, διεύθυνση και σχεδιασμό; Κυβερνητική πολιτική που γι’ αυτό καταργεί κάθε αντίθετη δέσμευση σε μονοπωλιακές ενώσεις, αποδεσμεύει τη χώρα από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, από κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό, από το κουβάρι των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών;
Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα με το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπος ο λαός, το πραγματικό δίλημμα που καθορίζει, που οφείλει να καθορίζει, την πάλη του καθημερινά καθώς και την ψήφο του μια φορά στο τόσο: και σε ό,τι αφορά την απάντηση σε αυτό το πραγματικό δίλημμα, δεν έχει σημασία με ποιόν τρόπο θα κατανεμηθούν, βάσει των πιθανοτήτων και των προβλέψεων, οι πολιτικές δυνάμεις στις θέσεις της κυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης… Είτε από τη μια θέση είτε από την άλλη η πολιτική που ασκεί κάθε κόμμα καθορίζεται από την απάντησή του σε αυτό το πραγματικό δίλημμα ανάμεσα στις δυο αυτές επιλογές.
Η μια επιλογή είναι η εύκολη, ήταν πάντα η εύκολη, οι γενικές της προϋποθέσεις είναι έτσι κι αλλιώς υπαρκτές και παρούσες, οδήγησε όμως το λαό στα σημερινά αδιέξοδα και με βεβαιότητα θα τον οδηγήσει σε ακόμα βαθύτερα.
Η άλλη επιλογή δεν υπόσχεται καμία ευκολία, υπόσχεται μόνο αγώνα, για την πραγματοποίησή της χρειάζεται να εκπληρωθεί μια σειρά από οικονομικές και πολιτικές προϋποθέσεις, όμως είναι η μόνη που ανοίγει προοπτικές στο λαό και το μέλλον του. Αλλά για την εκπλήρωση αυτών των προϋποθέσεων προαπαιτούμενη είναι η απάντηση σε αυτό το πρωταρχικό δίλημμα, απάντηση που δίνεται με την καθημερινή πάλη σε κάθε μέτωπο της αντιλαϊκής επίθεσης, που δίνεται επίσης με την πολιτική επιλογή απέναντι στο πραγματικό δίλημμα: τι κυβερνητική πολιτική έχει ανάγκη η χώρα σήμερα.
Το ζήτημα λοιπόν καθαυτό δε βρίσκεται στις προϋποθέσεις. Οι ίδιες οι προϋποθέσεις μπαίνουν σε τροχιά εκπλήρωσης, λαογέννητα!, όταν σε αυτό το πραγματικό δίλημμα δίνεται η λαϊκή απάντηση με όρους ειδικά πολιτικούς και με τους γενικούς όρους της ταξικής πάλης ταυτόχρονα.
Η διαλεκτική σχέση δεν είναι σχέση “αρμονίας” αλλά σχέση αντίθεσης.
Γι’ αυτό το λόγο.
Ή κυβερνητική πολιτική στη γραμμή που υποτάσσει την οικονομική παραγωγή στην ικανοποίηση των κοινωνικών λαϊκών αναγκών, στη γραμμή της ιδιοποίησης του κοινωνικού πλούτου από αυτούς που τον παράγουν, στη γραμμή που αποκαθηλώνει την καπιταλιστική ιδιοκτησία από το βάθρο της ιερότητάς της, στη γραμμή της υπαγωγής των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας στην κοινωνική κατοχή, διεύθυνση και σχεδιασμό; Κυβερνητική πολιτική που γι’ αυτό καταργεί κάθε αντίθετη δέσμευση σε μονοπωλιακές ενώσεις, αποδεσμεύει τη χώρα από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, από κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό, από το κουβάρι των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών;
Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα με το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπος ο λαός, το πραγματικό δίλημμα που καθορίζει, που οφείλει να καθορίζει, την πάλη του καθημερινά καθώς και την ψήφο του μια φορά στο τόσο: και σε ό,τι αφορά την απάντηση σε αυτό το πραγματικό δίλημμα, δεν έχει σημασία με ποιόν τρόπο θα κατανεμηθούν, βάσει των πιθανοτήτων και των προβλέψεων, οι πολιτικές δυνάμεις στις θέσεις της κυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης… Είτε από τη μια θέση είτε από την άλλη η πολιτική που ασκεί κάθε κόμμα καθορίζεται από την απάντησή του σε αυτό το πραγματικό δίλημμα ανάμεσα στις δυο αυτές επιλογές.
Η μια επιλογή είναι η εύκολη, ήταν πάντα η εύκολη, οι γενικές της προϋποθέσεις είναι έτσι κι αλλιώς υπαρκτές και παρούσες, οδήγησε όμως το λαό στα σημερινά αδιέξοδα και με βεβαιότητα θα τον οδηγήσει σε ακόμα βαθύτερα.
Η άλλη επιλογή δεν υπόσχεται καμία ευκολία, υπόσχεται μόνο αγώνα, για την πραγματοποίησή της χρειάζεται να εκπληρωθεί μια σειρά από οικονομικές και πολιτικές προϋποθέσεις, όμως είναι η μόνη που ανοίγει προοπτικές στο λαό και το μέλλον του. Αλλά για την εκπλήρωση αυτών των προϋποθέσεων προαπαιτούμενη είναι η απάντηση σε αυτό το πρωταρχικό δίλημμα, απάντηση που δίνεται με την καθημερινή πάλη σε κάθε μέτωπο της αντιλαϊκής επίθεσης, που δίνεται επίσης με την πολιτική επιλογή απέναντι στο πραγματικό δίλημμα: τι κυβερνητική πολιτική έχει ανάγκη η χώρα σήμερα.
Το ζήτημα λοιπόν καθαυτό δε βρίσκεται στις προϋποθέσεις. Οι ίδιες οι προϋποθέσεις μπαίνουν σε τροχιά εκπλήρωσης, λαογέννητα!, όταν σε αυτό το πραγματικό δίλημμα δίνεται η λαϊκή απάντηση με όρους ειδικά πολιτικούς και με τους γενικούς όρους της ταξικής πάλης ταυτόχρονα.
Η διαλεκτική σχέση δεν είναι σχέση “αρμονίας” αλλά σχέση αντίθεσης.
Γι’ αυτό το λόγο.
Πηγή: Διέξοδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.