Ο (προοδευτικός) μικροαστός

Ο προοδευτικός μικροαστός μισά τον καπιταλισμό.

Μισά τα μεγάλα αφεντικά.

Μισά όλους αυτούς που του πίνουν το αίμα, τα μονοπώλια και τους πολιτικούς που τα εκπροσωπούν, γιατί είναι διεφθαρμένοι και αδιαφανείς.

Μισά τους αχόρταγους τραπεζίτες του καπιταλισμού-καζίνο. Οι παλιοί τραπεζίτες ήταν καλοί, δεν έπαιζαν καζίνο, μόνο ”Μονόπολη”.

Μισά το γεγονός ότι οι πλούσιοι δεν πληρώνουν φόρους, και δανείζονται δισεκατομμύρια από τις τράπεζες χωρίς καμία εγγύηση ενώ στον υπόλοιπο κόσμο κατάσχουν τα σπίτια.

Μισά το γεγονός οτι ο αρχιεπίσκοπος συμπεριφέρεται σαν επιχειρηματίας, προκαλώντας τον κόσμο στις δύσκολες στιγμές που περνά. Δεν θέλει οι επιχειρηματίες του να φοράνε ράσα, δεν είναι κουλ, να φοράνε σταράκια, έτσι δείχνουν και πιο “υγιείς επιχειρηματίες”.

Μισά το γεγονός ότι στον 21 αιώνα, οι ομοφυλόφιλοι ακόμη πρέπει να κρύβονται, οι γυναίκες να παίρνουν κατώτερους μισθούς και οι μπάτσοι να σπέρνουν τον ρατσισμό στους δρόμους. Θεωρεί ότι όλα αυτά είναι νοοτροπίες που θα λυθούν με σωστή παιδεία.

Μισά τους Γερμανούς και την Τροΐκα που αμφισβητούν την εθνική του κυριαρχία, θεωρεί ότι σήμερα περνούμε σε νέο αποικιακό καθεστώς, χωρίς όμως όπλα. Γι αυτό πρέπει να διώξουμε τους ξένους να πάρουμε πίσω την πατρίδα μας, να την δώσουμε πίσω στον Λάτση και στον Αγγελόπουλο.

Γι αυτό το λόγο, μισά τον αυταρχισμό, την ανούσια πολιτική δράση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας όταν μπροστά στην οικονομική κρίση του αποσπά ότι “δημοκρατικό προνόμιο” είχε παραχωρήσει από προηγούμενους λαϊκούς αγώνες.

Μισά αυτούς που θέλουν να του επιβάλουν τι να κάνει, τι να λέει και τι να σκέπτεται. Η δική του πολιτική και κοινωνική δραστηριότητα θα καθορίζεται αποκλειστικά και μόνον από αυτόν, τον αυτόφωτο, που σκέφτεται ελεύθερα. Αλλά και την Ευρωπαική Ένωση, είναι ωραία η Ευρωπαική Ένωση, έχει ωραία χρώματα.

Μισά και τη μάζα διότι, ως σκεπτόμενο ον δεν δέχεται να αναλύσει την πραγματικότητα με κοινωνικους και ιστορικούς όρους, αλλά σαν ένα υπερβατικό “έλλογο ον”. Γι αυτό και αντιλαμβάνεται την ελευθερία σαν ελευθερία από τη μάζα, και την ιστορία βεβαίως σαν αποκομμένες νεκρές αφηγήσεις. Δεν έχει σημασία η ιστορία σαν επιστήμη, αλλά οι αποσπασματικές εμπειρικές αφηγήσεις και οι μνήμες.

Μισά τόσο πολύ τον αυταρχισμό, έτσι ώστε να προσπαθεί να σώσει την αστική δημοκρατία από τους ίδιους αστούς και τον καπιταλισμό από τους καπιταλιστές αφού αυτός μπορεί να τον διαχειριστεί καλύτερα.

Μισά τόσο πολύ την εξουσία, που προσπαθεί να της ξεφύγει συνεχώς και μπορεί να δηλώσει και αντιεξουσιαστής, αλλά και κανένα υπουργείο δεν θα πείραζε.

Μισά τους φασίστες επειδή είναι στρατιωτάκια με ξυρισμένα κεφάλια και επειδή δεν δέχονται την αντίθετη άποψη, άρα όποιος δεν δέχεται την αντίθετη άποψη είναι φασίστας. Γιατί ο φασισμός δεν έχει παράταξη, ούτε ιδεολογία, ο φασισμός είναι μέσα μας. Με ένα εξορκισμό θα φύγει. Με καλή διατροφή επίσης.

Δεν πιστεύει αυτά που γράφουν και λένε τα αστικά μέσα ενημέρωσης εκτός κι αν πρόκειται για την ιστορία της ΕΣΣΔ ή την Κούβα και βεβαίως την Β. Κορέα. Τότε τα πιστεύει. Δεν διαβάζει όμως ούτε τις αναχρονιστικές κόκκινες φυλλάδες, αυτές είναι χειρότερες, εμμένουν σε ιδεολογήματα του παρελθόντος: “καπιταλιστές”, “εργατική τάξη” και τέτοια. Βλακείες, τώρα υπάρχουν μόνο οι ”ευάλωτες κοινωνικές ομάδες”. Άλλωστε ούτε και οι κόκκινες φυλλάδες δεν δέχονται την αντίθετη άποψη, άρα είναι φασίστες, κόκκινοι, γιατί ο φασισμός είναι μέσα μας.

Μισά το κόκκινο. Προτιμά το πράσινο, το μωβ και το μπλε. Γιατί ο φασισμός είναι μέσα σου μόνο αν είσαι κόκκινος, το μωβ είναι οκ.

Μισά το “μονολιθικό”, θέλει πλουραλισμό απόψεων, χωρίς να πει λέξη για παρωχημένες λέξεις όπως προλεταριάτο και τον ιμπεριαλισμό, αφού δεν έχουν σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα. Ο σημερινός επαναστάτης θα τους τρελάνει στη δημοκρατία, το νόμο και την τάξη (που υπήρχε όταν είχε ανάπτυξη). Η σημερινή ανατροπή θα είναι δημοκρατική, από και για την κοινωνία των πολιτών, άμεση δημοκρατία, κοινωνικό συμβόλαιο κτλ., γιατί είμαστε στον 21ο αιώνα, ενώ ο Μαρξ έγραφε για τον 19ο αιώνα που ήταν μια άλλη πραγματικότητα. Ο Ρουσσώ όμως που έγραφε για τον 18ο αιώνα ...ναι.

Μισά τους υπαρκτούς σοσιαλιστές διότι γραφειοκρατικοποίησαν και πρόδωσαν την επανάσταση. Κατά σύμπτωση όλες οι επαναστάσεις που κέρδισαν και πήραν την εξουσία ”προδόθηκαν”. Αυτές που δεν άντεξαν και σφαγιάστηκαν από τους αστούς, π.χ. Παρισινή Κομμούνα, τις προτιμά. Γιατί είναι ρομαντικό και ωραίο το σφαγμένο προλεταριάτο. Απ’ την άλλη, το προλεταριάτο που παίρνει την εξουσία είναι τρομακτικό.

Για τον ίδιο λόγο του αρέσουν μόνο οι νεκροί κομμουνιστές, ειδικά αυτοί που δολοφονήθηκαν όπως η Λούξεμπουργκ και ο Μπελογιάννης. Γιατί είναι ωραίοι οι δολοφονημένοι κομμουνιστές, οι ζωντανοί όχι και τόσο.

Επίσης του αρέσει ο Γκράμσι, αλλά μόνο αυτά που έγραψε μες στη λογοκρισία της φυλακής, τα αυτολογοκριμένα, όχι τα άλλα τα πολύ μαρξιστικά. Γράφουν καλύτερα όταν γράφουν μες στη φυλακή οι κομμουνιστές, στρώνουν απ’ το ξύλο.

Οι μεγαλύτερες του βρισιές δεν είναι ο καπιταλισμός και η εκμετάλλευση, αλλά ο φρικαλέος “σταλινισμός”, ο τρελός της Βορείου Κορέας και ο αυταρχισμός του Κάστρο.

Μισά τις μεγάλες αφηγήσεις, θέλει ευελιξία και διάσπαρτους αυθόρμητους αγώνες βασισμένους σε ταυτότητες και επιμέρους ζητήματα, αφού τα πρόβληματα είναι πολλαπλά και άσχετα με την βάση του κοινωνικού συστήματος: οι πολιτικές αποφάσεις, το είδος της εργασίας, οι αξίες, η επικοινωνία και η κουλτούρα, και ο καπιταλισμός είναι απλά ένα πεδίο δίπλα στα υπόλοιπα και όχι το πεδίο εντός του οποίου καθορίζονται τα υπόλοιπα.

Τελικά μάλλον δεν μισεί και πολύ τον καπιταλισμό. Αυτό που μισά είναι ο “ολοκληρωτισμός”, προτιμά να ζει στο περιθώριο, με περιπέτεια, πάθος και ελευθερία του λόγου παρά στη προσπάθεια να δημιουργήσει ένα άλλο κόσμο, να απαγορεύσει την εκμετάλλευση και την προπαγάνδιση της, γιατί τότε θα έρθει ο ”ολοκληρωτισμός”.

Μα πάνω απ´ όλα, ο μικροαστός μισά την λαϊκή εξουσία, την αντίσταση, την ταξική πάλη και την ελευθερία από την εκμετάλλευση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, τόσο πολύ που αρνείται ότι υπάρχουν.

"…Μα οι επαναστατικές απειλές των μικροαστών και δημοκρατικών αντιπροσώπων είναι απλές απόπειρες εκφοβισμού του αντιπάλου. Και όταν πια έχουν χωθεί μέσα στο αδιέξοδο, όταν έχουν εκτεθεί τόσο πολύ που είναι αναγκασμένοι να πραγματοποιήσουν τις απειλές τους, τότε αυτό το κάνουν με διφορούμενο τρόπο, με τέτοιο τρόπο που περισσότερο απ’ όλα αποφεύγει τα μέσα για την πραγματοποίηση του σκοπού και ψάχνει να βρει προσχήματα για να υποταχτεί. Το εισαγωγικό σάλπισμα που προαναγγέλλει τη μάχη, σβήνει σ’ ένα λιγόψυχο μουρμουρητό μόλις έρθει η ώρα ν’ αρχίσει η μάχη. Οι ηθοποιοί παύουν να παίρνουν στα σοβαρά τον εαυτό τους και η δράση του έργου ατονεί ολότελα, σαν ένα φουσκωμένο μπαλόνι που το τσιμπούν με βελόνι"

 –Κ. Μαρξ, 18η Μπρυμαιρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη

Πηγή: Αγκαρρα (με μια ελάχιστη προσαρμογή στα ελληνικά δεδομένα)