Πώς η Δύση κατασκευάζει «αντιπολιτευτικά κινήματα»

Από την Αίγυπτο στην Ουκρανία, στην τουρκοσυριακή μεθόριο, στην Κούβα και στην Ταϊλάνδη
Κυβερνητικά κτίρια καταστρέφονται και λεηλατούνται.

Συμβαίνει στο Κίεβο και στην Μπανγκόκ. Και στις δυο πόλεις οι κυβερνήσεις εμφανίζονται φοβισμένες να επέμβουν δραστικά.

Τι συμβαίνει; Γίνονται οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο «μη σχετικές», καθώς τα δυτικά καθεστώτα δημιουργούν και υποστηρίζουν φονικά «αντιπολιτευτικά κινήματα» με στόχο την αποσταθεροποίηση των κρατών που δεν ευθυγραμμίζονται με την επιθυμία τους για πλήρη ηγεμονία στον πλανήτη;

(…) H ρητορική ποικίλλει αλλά επί της ουσίας οι «διαδηλωτές» απαιτούν τη διάλυση εύθραυστων δημοκρατιών. Οι πιο πολλοί βρίσκονται στο μισθολόγιο των ανώτερων κοινωνικών τάξεων.

Στην Ταϊλάνδη κάποιοι είναι εγκληματίες που προσλαμβάνονται με περίπου 15 δολάρια την ημέρα. (…). Φεύγοντας από την Μπανγκόκ αεροπορικώς σκεφτόμουν ότι πολλά από τα μέρη για τα οποία γράφω έχουν τελευταία παρόμοια μοίρα με την Ταϊλάνδη. Δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, προοδευτικές ή μη, ανά την υφήλιο δέχονται σοβαρές επιθέσεις από ένοπλους εγκληματίες, συμμορίτες και αντικοινωνικά στοιχεία, ακόμη και τρομοκράτες και στη Δύση τούς αποκαλούν «διαδηλωτές».

Το είδα και στην τουρκοσυριακή μεθόριο. Ακουσα ιστορίες από τους ντόπιους στη Χατάι, όπου η τοπική αστυνομία και ισλαμιστές συμμορίτες με σταμάτησαν εμποδίζοντάς με να δουλέψω στο ντοκιμαντέρ μου. Αυτό έγινε όταν προσπάθησα να φωτογραφίσω έναν από τους «προσφυγικούς καταυλισμούς» της περιοχής που κατασκεύασε το ΝΑΤΟ για τους αντάρτες στη Συρία για να εκπαιδεύονται και να εξοπλίζονται. Η επαρχία της Χατάι έχει κατακλυστεί από τζιχαντιστές από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ που χαϊδεύονται από ΗΠΑ, ΕΕ και Τουρκία με χρήμα, υποστήριξη και όπλα. Παιδιά από τα μεθοριακά χωριά μου περιέγραψαν επιδρομές αυτών των αντι-Ασαντ «επαναστατών», κλοπές τους και φόνους.

Εκεί όπως και στην Κων/πολη, όπου εργάστηκα με την προοδευτική τουρκική διανόηση, άκουγα συνεχώς ότι η αντισυριακή «αντιπολίτευση» πρέπει να εκπαιδευτεί και να χρηματοδοτηθεί από τη Δύση και την Τουρκία ως μέλος του ΝΑΤΟ για να σκορπίσει το θάνατο και την καταστροφή (…). Αντί να σταματήσει να υποστηρίζει ρατσιστές, φανατικούς και ακραία βάρβαρους της Αλ Κάιντα ως «συριακή αντιπολίτευση», η Ουάσινγκτον επιμένει να δαιμονοποιεί τη συριακή κυβέρνηση και να απειλεί ξανά και με στρατιωτική δράση (…).

Σε ιδεολογικό επίπεδο, τα ιδιωτικά ΜΜΕ ανταγωνίζονται έντονα ποιος θα είναι πιο υποτακτικός προς τα δυτικά συμφέροντα. Παραστρατιωτικοί και τα πιο αντιδραστικά φεουδαρχικά στοιχεία, ακόμη και φασιστικές δυνάμεις ανά τον κόσμο (δέστε την Ουκρανία για παράδειγμα) επανέρχονται δυναμικά επωφελούμενοι αυτή τη μόδα υποστήριξης από τη Δύση. Ολα αυτά συμβαίνουν σε διαφορετικές εκφάνσεις και με ποικίλα επίπεδα βαρβαρότητας στην Ταϊλάνδη, στην Κίνα, στην Αίγυπτο, στη Συρία, στην Ουκρανία, στη Βενεζουέλα, στη Βολιβία, στη Βραζιλία και σε πολλά μέρη του κόσμου (…).

Η διαδικασία και οι τακτικές είναι παντού σχεδόν οι ίδιες: Πληρωμένα από τη Δύση ΜΜΕ ή άμεσα, δυτικά ΜΜΕ απαξιούν δημοφιλείς εκλεγμένες κυβερνήσεις. Μετά δημιουργούνται «σκάνδαλα». Σχεδιάζονται τα χρώματα των νεοφανών κινημάτων «αντιπολίτευσης».

Επιλέγονται συμμορίτες και πληρώνονται. Εντέλει φονικά όπλα «ως εκ θαύματος» εμφανίζονται στους «χώρους διαμαρτυρίας» (…). Ολα αυτά δεν είναι καινούργια φυσικά. Ομως στο παρελθόν γίνονταν με έναν πιο συγκεκαλυμμένο τρόπο. Σήμερα όλα γίνονται ανοικτά. Ισως να γίνεται και σκόπιμα για να μην τολμά κανένας να αντιστέκεται ή έστω να ονειρεύεται κάτι τέτοιο.

Η επανάσταση στην Αίγυπτο έχει εκτροχιαστεί, καταστραφεί και βάρβαρα πνιγεί στο αίμα. Δεν έχει απομείνει τίποτα από τη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη». Απλά μια ξεκάθαρη προειδοποίηση: «Μην το δοκιμάσετε ξανά γιατί αλλιώς… (…)!

Αυτό που βίωσα στην Αίγυπτο με πάγωσε. Εμοιαζε με το πραξικόπημα του 1973 στη Χιλή (μια χώρα που θεωρώ δεύτερο ή τρίτο μου σπίτι). Ή θα μπορούσε να έμοιαζε με τα βασανιστήρια και τους φόνους κατά του λαού στο Μπαχρέιν. Με την Ινδονησία του 1965-66. Ακόμη και με την υποτιθέμενη «κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης». Με την κατάρριψη αεροσκαφών με πολίτες επιβάτες, όπως το κουβανικό αεροπλάνο που έριξαν οι πράκτορες της CIA. Οπως ήταν οι βομβαρδισμοί σε Ιράκ, Λιβύη, Αφγανιστάν, Καμπότζη, Βιετνάμ και Λάος. Οπως ήταν η πλήρης καταστροφή χωρών, όπως η Νικαράγουα, η Γρενάδα, ο Παναμάς και η Δομικανική Δημοκρατία. Οπως ήταν τα δέκα εκατομμύρια νεκρών στο Κονγκό στο βωμό των φυσικών πόρων και ενάντια στον αντι-ιμπεριαλισμό ενός μεγάλου ηγέτη, όπως ο Πατρίς Λουμούμπα (…).

Επιστρέφοντας στην Ουκρανία πρέπει να πούμε ότι δεν είναι φρέσκο θύμα των τακτικών αποσταθερο-
ποίησης της ΕΕ που είναι πλέον τόσο αρρωστημένα άπληστη που δεν μπορεί να συγκρατηθεί. Τρέχουν τα σάλια της φαντασιωμένη τα τεράστια ενεργειακά αποθέματα της Ουκρανίας. Τρέμει με χαρά ονειρευόμενη τα φθηνά εργατικά χέρια. Το ευρωπαϊκό κεφάλαιο θέλει να μπει στην Ουκρανία με όλα τα μέσα. Με προσοχή, όμως, έτσι ώστε να μην επιτραπεί στις ορδές των Ουκρανών να μπουν πλήρως σ' αυτό το ιερό ρατσιστικό φρούριο της ΕΕ.

Φυσικά, η ΕΕ δεν μπορεί να κάνει αυτά που κάνει ελεύθερα σε χώρες, όπως το Κονγκό. Δεν μπορεί απλά να πληρώσει χώρες-δορυφόρους, όπως η Ρουάντα και η Ουγκάντα να λεηλατήσουν τη χώρα και να δολοφονήσουν όσους αντιστέκονται. Η Ευρώπη, ξανά και ξανά για αιώνες απέδειξε την ικανότητά της να μακελεύει ολόκληρα έθνη χωρίς το παραμικρό ίχνος ελέους και ηθικής (…). Το τι έκανε η ΕΕ στη Λιβύη είναι ξεκάθαρο.

Οποιος ισχυρίζεται ότι οι ΗΠΑ λειτουργούν από μόνες τους, απλά δεν βλέπουν τα συμφέροντα και τις δράσεις των παλιών και των νέων σφετεριστών της Αφρικής, της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής, της Μέσης Ανατολής και της Ωκεανίας. Η Γαλλία για παράδειγμα για πολλοστή φορά λειτουργεί ως πρωτοπόρος νεοαποικιστής εγκληματίας, ειδικότερα στην Αφρική.

Ομως η Ουκρανία είναι «ακριβώς εκεί», στα γεωγραφικά σύνορα της ίδιας της ΕΕ. Πρέπει να αποσταθεροποιηθεί αλλά όλα πρέπει να μοιάζουν «πολύ νόμιμα». «Επανάσταση», «εξέγερση λαϊκή». Μ' αυτό τον τρόπο τακτοποιούνται τα πράγματα «εν τάξει» από την ΕΕ.

Πρόσφατα προωθήθηκε μια περίεργη συμφωνία, όπου οι ευρωενωσιακές επιχειρήσεις θα μπορούσαν να εισέλθουν στην Ουκρανία για να καθαρίσουν τους ενεργειακούς της πόρους. Ομως, η συμφωνία δεν επέτρεπε καν στους Ουκρανούς να δουλέψουν εντός της ΕΕ. Η ουκρανική κυβέρνηση λογικά απέρριψε τη συμφωνία. Και τότε ξαφνικά συμμορίτες εμφανίστηκαν στους δρόμους του Κιέβου εξοπλισμένοι με ρόπαλα, ακόμη και με όπλα. Αρχισαν τις καταστροφές απαιτώντας να παραιτηθεί η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση. Αυτές οι ομάδες εγκληματιών συμπεριλαμβάνουν πάρα πολλούς νεοναζί, αντισημιτιστές και κοινούς εγκληματίες. Οπως οι «πορτοκαλί» προκάτοχοί τους έχουν κατασκευαστεί και προσεχτικά καμουφλαριστεί προτού «σερβιριστούν» προς την υφήλιο (…).

Η Δύση, επίσης, φτιάχνει και ταΐζει «εξεγερμένους» και «αντιπολι-
τευομένους» ενάντια στις κυβερνήσεις σε Βενεζουέλα, Βολιβία, Κούβα, Εκουαδόρ και Βραζιλία. Στη Βενεζουέλα οι ΗΠΑ χρηματοδότησαν ένα αποτυχημένο πραξικόπημα το 2002 και πληρώνουν άμεσα εκατοντάδες ΜΚΟ και ΜΜΕ με στόχο την ανατροπή της επαναστατικής διαδικασίας από μια εκλεγμένη κυβέρνηση. Στην Κούβα ο λαός αυτού του περήφανου ανθρωπιστικού έθνους υποφέρει για δεκαετίες. Βιώνουν αυτό που μόνο ως τρομοκρατία μπορεί να περιγραφεί. ΗΠΑ και Δύση έχουν χρηματοδοτήσεις εισβολές, τρομοκρατικές επιθέσεις ακόμη και προσπάθειες κλιματικών αλλαγών για καταστροφή των σοδειών. Ο όποιος Κουβανός «αντιφρονών», ο όποιος αλήτης πάρει τα όπλα κατά του κουβανικού συστήματος άμεσα παίρνει υποστήριξη και χρηματοδότηση από τις ΗΠΑ. Και, όμως, ακόμη και τα δυτικά ΜΜΕ κάνοντας κρυφές δημοσκοπήσεις στην Κούβα παραδέχονται ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών υποστηρίζει το σύστημά τους. Αλλά αυτό απλά εξοργίζει τη Δύση ακόμη περισσότερο. Ο κουβανικός λαός πληρώνει βαρύ τίμημα για την ελευθερία του, την περηφάνια του και την ανεξαρτησία του.

Υπάρχουν πολλά άλλα παραδείγματα πώς δημιουργούνται «αντιπολιτεύσεις» και χάος ενάντια σε «μη δημοφιλείς» (στα μάτια της Δύσης) κυβερνήσεις. Τα ίδια βιώνει η δημοφιλής κυβέρνηση του Εβο Μοράλες στη Βολιβία γιατί είναι πολύ σοσιαλιστική και πολύ υπέρ των ιθαγενών. (…)

Αυτό που βιώνει σήμερα η υφήλιος μπορεί να περιγραφεί ως το «νέο κύμα» της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας. Υπό τον περήφανο κάτοχο του Νόμπελ Ειρήνης, Μπαράκ Ομπάμα και των στενών συμμάχων του (Ευρωπαίων νεοαποικιστών συμπεριλαμβανομένων των ξεπουλημένων σοσιαλδημοκρατών και του φασίστα πρωθυπουργού της Ιαπωνίας) ο κόσμος γίνεται ένα εξαιρετικά επικίνδυνο μέρος για να ζεις. Η βιβλική αντίληψη του «όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου» παίρνει νέο νόημα (…).

Η πλειοψηφία της Νοτίου Αμερικής είναι ελεύθερη και ενωμένη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και δύσκολα μπορεί να νικηθεί. Εδώ όντως κανείς δεν παραδίνεται! Ο υπόλοιπος κόσμος είναι ακόμη πολύ ευάλωτος. Η Δύση συνεχώς φτιάχνει και μετά υποστηρίζει αντιδραστικές δυνάμεις. Είτε φασιστικές, είτε φεουδαρχικές, είτε θρησκευτικές. Οσο πιο φοβισμένοι είναι οι λαοί τόσο πιο εύκολα ελέγχονται. Ο φεουδαρχισμός, η θρησκευτική αντίδραση και οι σκληρές ακροδεξιές δικτατορίες υπηρετούν τέλεια τόσο το φονταμενταλισμό της αγοράς που έχει ο ιμπεριαλισμός όσο και την προσπάθειά του να ελέγξει πλήρως τον πλανήτη (…).

Αυτό που κάνει σήμερα στον κόσμο η Δύση με την υποδαύλιση συγκρούσεων, την υποστήριξη εγκληματιών και τρομοκρατών και με τη θυσία εκατομμυρίων ανθρώπων στο βωμό των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων, δεν είναι κάτι καινούργιο υπό τον ήλιο. Ονομάζεται απλά φασισμός. Και ο φασισμός ήρθε και ηττήθηκε στο παρελθόν. Και αυτό θα γίνει ξανά. Θα ηττηθεί γιατί είναι λάθος. Γιατί είναι ενάντια στη φυσική εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Γιατί οι λαοί αρχίζουν να κατανοούν τις δομές του δυτικού φασισμού που επιχειρεί να κυβερνήσει όλο τον κόσμο, λες κι είναι ο 18ος αιώνας και όχι ο 21ος αιώνας. Ο φασισμός δεν πρέπει ποτέ ξανά να τύχει ανοχής.

Tου Andre Vltchek από το Counterpunch. Μετάφραση: Νικόλας Νικόλα

εφ. Χαραυγή

Πηγή: Disdaimona