Σκοτεινή καρδιά

Στην αρχή, η κούραση. Μια βαθιά, βαριά κούραση, όπου ξαφνικά, όλα όσα άντεξε κανείς για δεκαετίες χωρίς να χάνει το θάρρος και το κουράγιο του, πέφτουν πάνω του μεμιας και τον καρφώνουν στο έδαφος.

Ένα αιφνίδιο συναίσθημα κόρωσης, μπουχτίσματος. Η αδιόρατη ρωγμή της παραίτησης.

Μετά, η ανάγκη να νομιμοποιηθεί η ακηδία. Η εμμονική έμφαση στο αντικειμενικά καινοφανές: ο κόσμος άλλαξε, οι συνθήκες άλλαξαν, οι συσχετισμοί άλλαξαν.

Τίποτα δεν έχει αλλάξει: απλώς αυτός κουράστηκε να ελπίζει. Αλλά αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί, κι έτσι η ανομολόγητη εσωτερική αλλαγή εντοπίζεται στον αντικειμενικό κόσμο έξω και χρωματίζεται ως κάτι το σαγηνευτικά ελκυστικό, κάτι που θα έπρεπε να τους παρασύρει όλους μακριά από όσα συνήθισαν.

Αναδύεται η ψευδοπροφητική στάση: ας τελειώνουμε με τα παλιά ονόματα, τις παλιές δοξασίες, τις παλιές συνήθειες. Ηχεί το κάλεσμα να ακολουθήσουν οι άλλοι προς την Νέα Καναάν. 

Δεν υπάρχει Νέα Καναάν. Υπάρχει μόνο η κούραση, και επειδή η κούραση είναι ανεξήγητη, επειδή τίποτε δεν μπορεί πραγματικά να την κατευνάσει, ρίχνεται το πέπλο μιας φρενήρους υπερκινητικότητας για να την αποκρύψει. Αρχίζει ο ενθουσιασμός με κάθε τι, ωσάν να έχει επιστρέψει κανείς στην παιδική ηλικία. Βρεφοποίηση του νου, που καμώνεται πως ξανα-ανακαλύπτει τον τροχό με κάθε ασήμαντη αφορμή. Αντίβαρο στην κόπωση της θέλησης. Φάρμακο για τη θλίψη.

Θα ήταν μια σχετικά ανώδυνη κατάσταση, αν μια μέρα δεν παρουσιαζόταν η ευκαιρία η κόπωση που χρόνια προσπαθεί να κρύψει να αναγνωριστεί σαν κάτι πολύτιμο -- να της ταχθεί δόξα και εξουσία.

Τότε αρχίζει η λύσσα, ένα δεύτερο κύμα ενέργειας κατακλύζει την αφυδατωμένη ψυχή, που υποβάλλει όλες της τις πρότερες τέχνες σε μια πολεμοχαρή αντιστροφή. 

Οι πιστοί αποτελούνε εμπόδιο. Πρέπει να νιώσουν την κούραση της κουρασμένης ψυχής. Και για πρώτη φορά, η κουρασμένη ψυχή αποκτά δύναμη, σπέρνοντας στο διάβα της τον σπόρο της αμφιβολίας: μάταια περιμένετε, ο μεσσίας δεν θα ρθει. Μην περιμένετε μάταια, εγώ είμαι ο μεσσίας, ο μόνος μεσσίας που υπάρχει. Ο μεσσίας των κουρασμένων ψυχών. Ο άγγελος της εγκατάλειψης. Εγκαταλείψτε όπως εγκατέλειψα. Ενωθείτε μαζί μου στην ενοχή. Όσο πίστευα δεν κέρδισα τίποτα. Τώρα η ζωή με ανταμείβει. Νιώθω το γλυκό ποτήρι της εξουσίας στα χείλη. 

Και σεις, τι έχετε εσείς; Τίποτε παραπάνω από όσα πέταξα στα σκουπίδια μπουχτισμένος. Ίσως πολύ λιγότερα.

Είναι αδύνατο να καταλάβεις την περιφρόνησή του, αλλά είναι αληθινή περιφρόνηση.

Πιστεύεις πως υπάρχει κάτι που δεν κατάλαβε. 

Πιστεύει πως απλώς δεν έχεις το θάρρος να κοιτάξεις τόσο μακριά όσο αυτός, πως δεν έχεις τ' άντερα να αντικρίσεις το τίποτα που αντίκρισε.

Πιστεύεις πως ζει σε μια κόλαση όλο πάγο. 

Πιστεύει πως όλες σου οι σκέψεις είναι ψευδαισθήσεις που ο ίδιος έσπειρε, πριν ελευθερωθεί ο ίδιος απ' αυτές. 

Βάζεις όλη σου την ενέργεια να κολυμπήσεις κόντρα στο ρεύμα που σε ρουφάει κάτω. 

Αυτός είναι το ναυάγιο, και περιμένει.

Πηγή: Lenin reloaded