Αρθρογράφος στην εφημερίδα ΠΡΙΝ κόπτεται για τις εσωκομματικές διαδικασίες στο ΚΚΕ, για τις συζητήσεις των ΚΟΒ, την «εσωκομματική δημοκρατία», τις σχέσεις μελών του Κόμματος με τον «Ριζοσπάστη» και άλλα πολλά.
Παίρνοντας τη σκυτάλη από διάφορα επιτελεία του αστικού Τύπου που προσπαθούν με ανυπόστατα ψεύδη και υπονοούμενα να σπιλώσουν το ΚΚΕ, την ΚΕ, το ΠΓ.
Ο αρθρογράφος του ΠΡΙΝ μιλάει ως γνωρίζων, ως πρώην στέλεχος του ΚΚΕ και έτσι προσπαθεί να δώσει εγκυρότητα στα λεγόμενά του. Εχει όμως αδύνατη μνήμη, δεν θυμάται ή μάλλον
συνειδητά ξεχνά ότι την περίοδο του 1988-1991, στην οποία και αναφέρεται, απολάμβαναν τη ζεστή φιλοξενία και προστασία του αστικού Τύπου τα στελέχη και των δύο αλληλοτροφοδοτούμενων φραξιονιστικών κέντρων που επιδίωκαν τη διάλυση του ΚΚΕ και τα οποία αποχώρησαν από αυτό, στο ένα εκ των οποίων θήτευσε και ο ίδιος...
Ετσι για να μην ξεχνιόμαστε...
Πηγή: Ριζοσπάστης
Το ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι πως
ο αρθρογράφος ομολογεί χωρίς καμμία ντροπή (και χωρίς ...ξύλο) την διαρροή κομματικών ντοκουμέντων στον αστικό τύπο όταν ήταν στέλεχος του ΚΚΕ:
"...ένα κείμενο της ΚΕ μόνον όποιος το έχει μπορεί να το διοχετεύσει στο Βήμα - όπως μόνον όποιος ήξερε από πριν ότι το 19ο Συνέδριο θα τελειώσει Σάββατο βράδυ και όχι Κυριακή μπορούσε να το δώσει στο Βήμα, το οποίο είχε κάνει τότε τη σχετική δημοσίευση. Ειρήσθω εν παρόδω, από τον καιρό που ήμασταν εμείς στην ΚΕ κρατάει αυτή η παράδοση,.."
Είναι εύστοχη αυτή η κριτική;
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά τη δική σου προσθήκη, τι είδους ομολογία συνιστά η αναφορά ότι "αυτό γινόταν και τότε";
Ξέρω ότι γίνομαι ενοχλητικός, αλλά το βρίσκω προτιμότερο αυτό παρά να παρακολουθώ σαν θεατής μια αντιπαράθεση που κατά τη γνώμη μου μετατοπίζει το αντικείμενο της μακριά από το πραγματικό του περιεχόμενο.
Να σημειώσω ότι προσωπικά δε με καλύπτει ούτε η συγκεκριμένη τοποθέτηση του Σκαμνάκη, ούτε η απάντηση του ριζοσπάστη, ούτε και το σχόλιο της ανάρτησης που αφορά και το ερώτημά μου παραπάνω.
@AGIS:
ΔιαγραφήΟ άνθρωπος εδώ μας λέει όταν μέλος της ΚΕ γίνονταν διαρροές από την ΚΕ εν γνώση του (τουλάχιστον), και για τον ίδιο δεν έτρεχε τίποτε. Δηλαδή ή αυτός το έκανε ή κάποιοι τους οποίους ο ίδιος κάλυπτε. Γιατί τότε τέτοιο θέμα δεν είχε βάλει.
Αυτό έχει δύο παράμετρους. Η πρώτη είναι η "αξιπιστία" του, και η δεύτερη η ξεδιαντροπιά του να ομολογεί κυνικά κάτι τέτοιο και να θεωρεί πως δεν τρέχει κάστανο...
-Για το πραγματικό περιεχόμενο της αντιπαράθεσηςς τώρα, θα υπενθυμήσω πως το ΚΚΕ την κάνει πολιτικά. Εκτός εάν βρεις άρθρο τουρίζου ή του 902 να αναφέρεται στα εσωκομματικά άλλων, και μάλιστα με τέτοιο βρωμιάρικο τρόπο. Ως προς αυτό είναι η απάντηση.
@AGIS:
ΔιαγραφήΚαι φυσικά υπάρχει το ζήτημα της σκοπιμότητας της συνεχούς προβολής τέτοιων "θεμάτων" από τον αστικό τύπο, αλλά και την συνεπή αναπαραγωγή τους από τους σαλτιμπάγκους της "επαναστατικής" (μη χέσω) "αριστεράς".
Αν θέλεις να συζητήσουμε λίγο αυτήν ακριβώς την σκοπιμότητα;
Από το "βαθύ κόκκινο" ακόμη περιμένω απάντηση πάντως όσες φορές τους το έθεσα...
Δε νομίζω ότι μπορεί να ερμηνευτεί έτσι η αναφορά του Σκαμνάκη στα τότε. Ούτε μπορώ να ξέρω -και κανείς μας δεν μπορεί να ξέρει- ποιος είχε βάλει ποιο θέμα, πότε και πώς, ούτε μπορεί να χρεωθεί το κάθε μέλος της τότε ΚΕ προσωπικά τό ότι γίνονταν "διαρροές" ή το ότι είχε εμφανιστεί (λέω εγώ από μνήμης) το "μοντέρνο" φαινόμενο της ειδησεογραφίας των εκτιμήσεων κλπ των "προερχόμενων από κύκλους του ΚΚΕ", τότε, που κατά σύμπτωση είχαν πάντα μια ορισμένη πολιτική κατεύθυνση, κι αυτή ήταν η κατεύθυνση που όταν δεν κυριάρχησε πλειοψηφικά μετακόμισε το '91 στον ΣΥΝ, αφού πρώτα με διοικητικούς ("σταλινικούς", χα χα!) όρους επιδίωξε και σε ένα βαθμό κατάφερε να πετύχει μια "εκκαθάριση" στα μέτρα της σε βάρος όποιου, όχι ήταν "ομαδοποιημένος", αλλά όποιου δεν συντασσόταν φωναχτά με τη γραμμή της δικής της ομαδοποίησης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛέω λοιπόν ότι δε με καλύπτει η τοποθέτηση του Σκαμνάκη και για τον "φιλολογικό" της αναχρονισμό ("μιλάει ως γνωρίζων, ως πρώην στέλεχος του ΚΚΕ και έτσι προσπαθεί να δώσει εγκυρότητα στα λεγόμενά του" το διατυπώνει αυτό με τον τρόπο του ο "Ρ"), και για το ότι χρεώνει "στο ΚΚΕ" γενικά, τη διαρροή προς τον αστικό τύπο του περιεχομένου ενός εσωκομματικού εγγράφου και μιας επιστολής (όπως όμως και η ανάρτηση ουσιαστικά τη χρεώνει σε όλη την τότε ΚΕ και σε κάθε μέλος της προσωπικά), και γιατί συμβάλλει στη συντήρηση αυτής της θεματολογίας όπως σωστά λες στη δεύτερή σου απάντηση.
Λέω επίσης ότι δε με καλύπτει η απάντηση του ριζοσπάστη γιατί με τον τρόπο της ("οι ευθύνες του 88-91") δεν βγαίνει έξω από τον κύκλο της φθοράς που συνιστά αυτή η αντιπαράθεση τόσο σ' αυτόν που "επιτίθεται" όσο και σ' αυτόν που απαντάει κι ας νομίζουν είτε ασκώντας τέτοια κριτική είτε απαντώντας σε αυτήν έτσι ότι αυτό δεν αποτελεί σύμπτωμα και παράγοντα φθοράς αλλά καθαρή αντιμετώπιση κλπ. Εγώ το αντιλαμβάνομαι σαν φθορά και νομίζω ότι είναι ελάχιστης σημασίας το να κάτσω να μετρήσω κατά πόσο το αντιλαμβάνομαι έτσι για υποκειμενικούς λόγους και κατά πόσο για αντικειμενικούς.
συνεχιζεται
συνεχεια
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε με καλύπτει ούτε η ενασχόληση από "τρίτους" με τα εσωκομματικά του ΚΚΕ, δε με καλύπτει ούτε ο περιορισμός ως
εσωκομματικού του πεδίου εκείνου όπου το εσωκομματικό μεταβάλλεται σε δημόσιο, σε πολιτικό, λχ το να πληροφορούμαι από την ελευθεροτυπία όπως πριν κάποια χρόνια ότι η ΚΝΕ πρόκειται να αλλάξει γραμματέα, ή τι γράφει η επιστολή του Μπογιόπουλου προς την ΚΕ. Αυτά δεν μπορώ να τα θεωρήσω κομματική δραστηριότητα, με βρισκει σε διάσταση η τοποθέτηση Σκαμνάκη που τα θεωρεί τέτοια, και επ αυτών τίποτα δε μου λέει μια απάντηση ότι "το 88-91 θήτευσες σε φραξιονιστικό κέντρο".
Έτερον εκάτερον το ότι κατά τα χρόνια εκείνα (που με τον τρόπο τους αποτέλεσαν την έκφραση των συνεπειών του "μεταπολιτευτικού" κύκλου κομματικής ανάπτυξης σε συνάρτηση με κοσμοϊστορικά γεγονότα των χρόνων εκείνων, χώρια η καταστατική κρίση της ΚΝΕ, όπως την θεωρώ και δεν χρησιμοποιώ τη φράση με τυπικούς όρους) οι ομαδοποιήσεις συνολικά κατάφεραν τότε να καλουπώσουν την οργανωτική ζωή στα μέτρα της δικής τους ύπαρξης και αντιπαράθεσης. Το θέμα όμως είναι να τραβήξει κανείς το δρόμο του σήμερα.
ΥΓ Αν μιλήσουμε σαν να 'ναι ξεχωριστό θέμα αυτό που λες "σκοπιμότητα της συνεχούς προβολής τέτοιων "θεμάτων" από τον αστικό τύπο, αλλά και την συνεπή αναπαραγωγή τους από τους σαλτιμπάγκους της "επαναστατικής" (μη χέσω) "αριστεράς", αυτή η σκοπιμότητα μπορεί να οφείλεται στη γενικότητά της στην "αστική" πολιτική στρατηγική που διατυπώνεται με τη φράση "είπαμε, να είσαι αριστερός, όχι όμως και ΚάπαΚάπα". Μπορεί επίσης κατά περίπτωση να οφείλεται σε προσωπικό "πάθος", "εμπάθεια" και άλλες ψυχολογικές στάσεις που δεν ταυτίζονται κατ' ανάγκη μ' αυτή τη στρατηγική και επομένως απαιτούν άλλη αντιμετώπιση. Και σε μια "εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα" μπορεί να αποτελούν μορφή αντιμετώπισης του διλήμματος, ότι: "η κριτική δίνει όπλα στον αντίπαλο αλλά και η παράλειψη της (θεωρούμενης ως αναγκαίας) κριτικής συνιστά αφοπλισμό". Είναι κρίσιμο πώς αντιμετωπίζεται αυτό το διλημμα και τι απάντηση δίνει σε αυτό ο οποιοσδήποτε - συλλογική και οργανωμένη ή ατομκή.
ΥΓ Όπως είναι φανερό, το σχόλιο πρέπει να κριθεί ζυγίζοντας το βαθμό συνειδητότητας και παρορμητισμού που (συνειδητά) το διέπει.
@Agis:
Διαγραφή-Ο Σκαμνάκης λέει πως το γνώριζε. Φαντάζομαι πως εάν είχε κάνει κάτι για αυτό θα μας το έλεγε επίσης, τουλάχιστον για να θίξει αυτούς που κάλυπταν μία τέτοια κατάσταση.
Από την στιγμή που δεν αναφέρει κάτι τέτοιο, θεωρώ αυτονόητο πως ή ο ίδιος ήταν ανάμεσα στους υπεύθηνους για ότι «καταγγέλει», ή ότι τους κάλυπτε (και για κάποιο περίεργο λόγο τους καλύπτει και ακόμη, -πάει πουθενά το μυαλό σου; -μήπως είναι και τώρα σύντροφοι του, αλλά σε άλλο χώρο;)
-"η κριτική δίνει όπλα στον αντίπαλο αλλά και η παράλειψη της (θεωρούμενης ως αναγκαίας) κριτικής συνιστά αφοπλισμό"
Δεν νομίζω πως η κριτική δίνει όπλα στον αντίπαλο. Ίσα ίσα που τον αφοπλίζει όταν γίνεται σωστά και συντροφικά.
Το δικό μου πρόβήμα (και του ριζοσπάστη φαντάζομαι) δεν είναι με την κριτική. Είναι με την αστική μπόχα που προσπαθεί να ενδυθεί τον μανδύα της «συντρόφικης» κιόλας (μην χέσω δις) «κριτικής».
@Agis:
ΔιαγραφήΠολιτικά μιλώντας, το αν οι ιμάντες της αστικής προπαγάνδας (με την "επαναστατική" εγκυρότητα") είναι έμμισθοι χαφιέδες ή έχουν ψυχοπαθολογικές εμμονές, ελάχιστα με απασχολεί.
Χώρια που η πρώτη περίπτωση δεν αποκλείει ντε και καλά την ομαλή της συνύπαρξη με την πρώτη. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου...
Δε μπορώ να διαβάσω έτσι αυτά που είπε ο Σκαμνάκης αλλά δε θ' ασχοληθώ άλλο με την ερμηνεία τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την κριτική, νομίζω πως αυτά που γράφεις αφορούν μια κριτική που θα ασκούνταν κάτω από ιδανικές συνθήκες και ιδανικό περιβάλλον, τα οποία (συνθήκες και περιβάλλον) δεν θα προσφέρονταν και δεν θα υπήρχε καν θέμα αξιοποίησης της κριτικής για "σπεκουλάτσιες" και χειραγωγικές διαιρετικές καταστάσεις. Τέτοιες όμως συνθήκες και τέτοιο περιβάλλον δεν υπάρχουν. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα (έστω κι αν αποτελεί απλώς σύμπτωση): δεν προλάβαμε να αρχίσουμε μια συζήτηση με αμοιβαία κριτική στις απόψεις μας, δηλ. με διαφωνία αφού δεν νοείται κριτικη χωρίς εναν βαθμό διαφωνίας, και στο ΒΚ εμφανίστηκε σχόλιο που σε κατακρίνει γιατί κουνάς το δάχτυλο σε αντιδιαστολή από άλλους "πραγματικούς κομμουνιστές και αξιοπρεπείς σύντροφους"... Όπως βλέπεις η συζήτησή μας έγινε ήδη αντικείμενο εκμετάλλευσης από τρίτους και στη βάση της "τυπικής" λογικής γι' αυτό ευθύνομαι εν προκειμένω εγώ. Κι αυτό είναι ένα μικρό μόνο παράδειγμα από το διαδικτυακό μικρόκοσμο. Εμμένω λοιπόν στα όσα έγραψα παραπάνω για την κριτική.
Είναι άλλο ο ψυχισμός κι άλλο οι ψυχοπαθολογικές εμμονές. Φυσικά τα λόγια κάθε είδους κρίνονται από το "γράμμα" τους και την κυριολεξία τους, αλλά το να αγνοεί κανείς τον ψυχισμό και να τον ανάγει με μιας σε ψυχοπαθολογία παρουσιάζει τον κίνδυνο, αντί να ξεκαθαρίζονται ζητήματα, να ανατροφοδοτούνται αδιέξοδα διαφόρων ειδών ψυχολογικά αντανακλαστικά. Βέβαια, όμως, και για το πώς μπορεί κανείς να τον παίρνει υπόψη του συνταγή δεν υπάρχει. Ίσως αρκεί να έχει κανείς κατανού και τον ψυχολογικό παράγοντα σαν έναν από τους καθοριστικούς, και στην πορεία οι τρόποι ανακαλύπτονται. Ο αντίπαλος διαθέτει επιστημονικά κέντρα που ασχολούνται με την ψυχολογία και τη χειραγώγησή της... Το ότι εμείς δεν έχουμε τέτοια ανάγκη απέχει πολύ από το να την αγνοούμε, από το να την αφαιρούμε από την καθημερινή πείρα της οποίας αποτελεί μέρος.