Σοσιαλφασίστες

Αφίσσα του SPD του 1932

[...]

Δεν είναι η φτώχεια που εκτρέπει, εκεί, τον αστικό χώρο προς την ακροδεξιά αλλά άλλοι παράγοντες, πχ η Μετανάστευση κ.α. Αντίθετα κατεβαίνοντας Νότια, τα αντισυστημικά χαρακτηριστικά της ακροδεξιάς εμφανίζονται πιο έντονα, όπως πχ το Εθνικό Μέτωπο (Λεπέν) στη Γαλλία. Ο αστικός κόσμος διαιρείται και συγκρούεται. Δεν πρόκειται για ψευδεπίγραφη διαμάχη, μεταμφίεση του λύκου σε πρόβατο ή για πειθήνιο εργαλείο στα χέρια των κυρίαρχων ελίτ, όπως υποστηρίζουν στην Αριστερά. Η σύγκρουση δεν είναι μεταξύ πληβείων και αστών, όπως προπολεμικά οπότε ο φασισμός ήταν η αιχμή του δόρατος του αστικού κόσμου, αλλά διεξάγεται εντός του αστικού χώρου, εν τη απουσία ή αδυναμία της Αριστεράς, και έχει σαφή αιτία και αντικείμενο: Η Παγκοσμιοποίηση και ο νεοφιλελευθερισμός στρέφονται εναντίον και καταστρέφουν πρωτίστως αστούς, τους μεσαίους και τους μικρότερους. Τους καταστρέφουν οικονομικά. Και ακόμα χειρότερα καταστρέφουν το μοναδικό τους στήριγμα, το Έθνος/Κράτος, πηγή χρηματοδότησης, χώρος επιχειρηματικής δραστηριότητας, όργανο πολιτικής, οικονομικής και ιδεολογικής προστασίας απέναντι στο αδηφάγο διεθνές Κεφάλαιο. Αυτά είναι η πηγή της ακροδεξιάς και του εθνικισμού της.

Στα ισχυρά Δυτικά κέντρα εξουσίας θαυμάζουν τον Μαρξ επειδή είχε προβλέψει την Παγκοσμιοποίηση. Η Παγκοσμιοποίηση, όμως, είναι εχθρική σ’ αυτούς τους αστούς. Και αντιδρούν. Αλλά: Ο φασισμός/ναζισμός ταυτίστηκαν με τον εθνικισμό. Νικήθηκαν παντού από τον πατριωτισμό. Η πολιτική κρίση και βούληση της Αριστεράς έδωσε το δικό της νόημα και περιεχόμενο στην αγάπη για την Πατρίδα, συσπείρωσε πλούσιους και φτωχούς, πολέμησε τη ναζιστική βαρβαρότητα στο προνομιακό της πεδίο, το Έθνος. Και νίκησε:

[...]

Όταν ιδρύθηκαν οι ΑΝΕΛ, στην Αριστερά χτύπησαν τις καμπάνες εναντίον του φασισμού. Λίγο αργότερα τα μάζεψαν και βρήκαν καινούργιο στόχο στο πρόσωπο του Καρατζαφέρη-Καρατζαφύρερ για ορισμένους. Έπεσαν και σε αυτό έξω. Ο πολιτικός βίος και η πολιτεία του αρχηγού του ΛΑΟΣ έδειξαν ότι μπορεί πολλά να του προσάψεις αλλά το «φασίστας» δεν είναι το πιο κατάλληλο επίθετο. Ας το πάρουμε απόφαση, κάθε δεξιός δεν είναι φασίστας. Όπως κάθε αριστερός δεν είναι «σταλινάρα» ή απόβλητο του Μπλερ. Αν η Αριστερά κολλάει στον καθένα τη ρετσινιά του φασίστα στο τέλος ο χαρακτηρισμός θα χάσει το βάρος του και η Αριστερά τη σοβαρότητά της. Κυρίως, όμως, με αυτά η Αριστερά δείχνει ότι δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει στον αστικό χώρο, τους λόγους και το βάθος του ρήγματος. Επειδή αδυνατεί να αντιληφθεί το ρόλο του Έθνους/Κράτους, τη σημασία του πατριωτισμού, απαρνείται τον ηγεμονικό της ρόλο, αδυνατεί να συγκροτήσει κοινωνικές συμμαχίες.

[...]

 Η ΧΑ ή θα αλλάξει, όπως παντού στην Ευρώπη, και από «σέχτα» παλληκαράδων θα μετατραπεί σε «κανονικό» ακροδεξιό κόμμα α λα «Εθνικό Μέτωπο» λεπενικού τύπου ή, το πιθανότερο αν όχι βέβαιο, θα μείνει ένας μηχανισμός ικανός για κάθε είδους βία, αλλά ως εκεί. Μια τέτοια μετάλλαξη θα ήταν σταθερός κίνδυνος για τη ΝΔ.Τον ίδιο κίνδυνο για τη ΝΔ θα προκαλούσε και η τυχόν εμφάνιση κάθε άλλου σχηματισμού με αυτά τα χαρακτηριστικά και δεν λείπουν, ως φαίνεται, οι υποψήφιοι, νοσταλγοί του θρόνου, παλαιοφασίστες τεταρτοαυγουστιανοί, θλιβερές απομιμήσεις του μοναδικού σοβαρού ηγέτη της ακροδεξιάς, του Μεταξά.

[...]

Η δολοφονία έδωσε αφορμή στην κυβέρνηση για ολομέτωπη επίθεση εναντίον της ΧΑ

[...]

 Η αλλαγή «ατζέντας» θα ήταν, ίσως, μόνιμη αν οι ψηφοφόροι της ΧΑ συμμερίζονταν την ιδεολογία της οπότε ο κίνδυνος φασισμού θα ήταν ορατός, αν ο κόσμος πίστευε στις κυβερνητικές υποσχέσεις, αν βλέπαμε το φως στο τούνελ. Αλλά τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Ο φασισμός δεν είναι εδώ. Το έγκλημα είναι. Η κυβέρνηση είναι. Τα Μνημόνια είναι. Μένει η Αριστερά να πείσει ότι και αυτή εδώ είναι.

Τα παραπάνω είναι αποσπάσματα από άρθρο που δημοσιεύτηκε στην Iskra του Λαφαζάνη, και που φυσικά «Είναι αυτονόητο ότι οι απόψεις του αρθογράφου είναι προσωπικές»...

Συμπεράσματα του αρθρογράφου της Iskra:

• Ο φασισμός δεν είναι σύμφυτος με την διαχείρηση του συστήματος σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής κρίσης, αλλά οι αιτίες του είναι «η μετανάστευση και άλλα»
• Η ακροδεξιά έχει «αντισυστημικά» χαρακτηριστικά,

και ως εκ τούτου...

• Οι φασιστικές οργανώσεις δεν είναι όργανο των κυρίαρχων ελίτ.
• Ο μαρξισμός αντίθετα έχει υιοθετηθεί από τις "κυρίαρχες ελίτ".
• Η βασική αντίθεση της εποχής μας δεν είναι μεταξύ «πληβείων και αστών» αλλά ενδοαστική. Και όχι μόνο αυτό, αλλά η «αριστερά» οφείλει να πάρει και θέση στην «ενδοαστική σύγκρουση» που διαγνώστηκε παραπάνω.
• Δεν υπάρχει ιμπεριαλισμός και παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, αλλά «παγκοσμιοποίηση» και «νεοφιλελευθερισμός». Οπότε και η λύση του προβλήματος βρίσκεται προφανώς σε μία καπιταλιστική οικονομία με κρατικό προστατευτισμό.
• Η χρόνια σύμφυση δεξιάς-ακροδεξιάς στην Ελλάδα (τουλάχιστον) υπάρχει μόνο στην σφαίρα της φαντασίας. (εδώ χωρίς άλλα σχόλια γιατί θα χρειαστούμε εγκυκλοπαίδεια)
• Ο αντιφασιστικός αγώνας των δεκεατιών ’30-’40 κανένα ταξικό πρόσημο δεν είχε («η αγάπη για την πατρίδα συσπείρωσε πλούσιους και φτωχούς»). Αυτά τα γράφει στην Ελλάδα του ΔΣΕ και του κράτους έκτακτης ανάγκης που κράτησε από το 1945 μέχρι και το 1973!
• Ως άμεσο πολιτικό καθήκον μπαίνει η ισχυροποίηση του αστικού εθνικού κράτους, που για να επιτευχθεί χρειάζεται ταξική ειρήνη («κοινωνικές συμμαχίες») στο εσωτερικό του.
• Ο ψυχοπαθής κομπλεξικός Μεταξάς ήταν ένας "σοβαρός ακροδεξιός ηγέτης".
• Η κυβέρνηση (κυβερνήσεις) όχι μόνο δεν κάλυπτε τα εγκλήματα της Χ.Α. και του φασιστικού παρακράτους, αλλά «έψαχνε και αφορμή» (σ.σ. και δεν την έβρισκε προφανώς κατά τον αρθρογράφο) για να την χτυπήσει.
• Κανένα πρόβλημα φασισμού δεν υπάρχει!
• Το πρόβλημα είναι η κυβέρνηση και το μνημόνιο (και συνεπαγωγικά καμμία κρίση υπερσυσώρευσης δεν υφίσταται, οπότε με μία άλλη κυβέρνηση το πρόβλημα λύθηκε αυτομάτως)

Απορία δική μας:

Ποιός original φασίστας δεν θα προσυπέγραφε τα παραπάνω;