Η ιστορική αθώωση του φασισμού σαν στρατηγική επιλογή

Μνήμειο για τα SS στην Εσθονία

Το είχαμε δει το έργο από παλιότερα. Η ιστορική αθώωση των συνεργατών των ναζί στις πρωήν λαϊκές δημοκρατίες, προϊδέαζε για αυτό, αλλά πλέον τα πράγματα έχουν γίνει απροκάλυπτα, καθώς πλέον η κατηγορία περί «βαρβαρότητας» στρέφεται ανοιχτά εναντίον της αντίστασης στους ναζί (κάτι σχετικά νέο για την δύση με εξαίρεση την Ελλάδα), ακόμη και εκεί όπου οι κομμουνιστές δεν πήραν ή δεν διεκδίκησαν, τελικά την εξουσία.

Είχαμε πάρει μία πρώτη γεύση από κάποιες ταινίες όπου το πονόψυχο αμερικάνικο παλικάρι έβλεπε την «διαπόμπευση» των πορνών των ναζί που κατά την απελευθέρωση του Παρισιού κουρεύονταν (και πέραν τούτου ουδέν) από τους αντιστασιακούς, αλλά από ότι φαίνεται «η θεωρία των άκρων» μοιάζει να παίρνει μία πιο συστηματική μορφή, καθώς παρατηρούμε πλέον μία ευθεία επίθεση ακόμη και στην Γαλλική (ναι στην Γαλλική!!!!!) αντίσταση, η οποία μέχρι τώρα στην δύση θεωρείτω «καθαγιασμένη» λόγω της στενής συνεργασίας της με τους Αγγλοαμερικάνους, αλλά και καθώς δεν έβαλε ποτέ ζήτημα εξουσίας.

 Υπήρξαν και οι άλλες Γαλλίδες στην κατοχή....

Έτσι πλέον «βαρβαρότητα» δεν θα θεωρείται απλά ο κομμουνισμός, αλλά και η ίδια η αντίσταση στον φασισμό. Μία λογική στρατηγική των αστών, μια και ακριβώς οι κομμουνιστές ήταν ακριβώς αυτοί που είχαν πρωτοστατήσει στην αντίσταση, και η ταύτιση τους με τους ναζί αντιμετώπιζε κάποιες ιστορικές δυσκολίες, ακριβώς επάνω σε αυτό το ζήτημα.

Έτσι βλέπουμε σήμερα κάποια αναγνωριστικά πυρά από άρθρο της σύνταξης στον «παλμογράφο» με τίτλο «Θλιβερές φωτογραφίες γυναικών που τιμωρήθηκαν για σχέσεις με Γερμανούς» και μας παραθέτει φωτογραφίες από τα κουρέματα που υπέστησαν οι πόρνες των ναζιστών κατακτητών της Γαλλίας.

Η δύναμη της εικόνας εδώ είναι αρκετά μεγάλη από μόνη της. Ποιός δεν θα νιώσει οίκτο βλέποντας τα δάκρυα μιας μόνης γυναίκας την στιγμή που διαποπεύεται ή ακόμη και ξυλοκοπείται από μία ομάδα ανδρών, και μάλιστα κάποιες φορές οπλισμένων;
Και πάλι όμως αυτό δεν φτάνει, αφού μπορεί σε δεύτερη ανάγνωση κάποιος να συγκρίνει με τα εγκλήματα των Ναζί, και να καταλήξει στο λογικό συμπέρασμα πως τελικά δεν έπαθαν και τίποτε, συγκρικά με ότι υπέφερε ο Γαλλικός και ο κάθε κατεχόμενος λαός, από αυτούς με τους οποίους συνεργάστηκαν οι ίδιες.

Έτσι επιστρατεύεται και η ατεκμηρίωτη φημολογία για να ενισχύσει την πρώτη συναισθηματική εντύπωση, και από τον αρχικό συντάκτη Alex Wain πληροφορούμαστε πως 

«...είναι αμφίβολο, αν η πλειοψηφία εκείνων των γυναικών διατηρούσαν όντως ερωτικές σχέσεις με γερμανούς αξιωματικούς. Αλλά σε μια κοινωνία που έβριθε πατριωτισμού, οι διαδόσεις και τα κουτσομπολιά δεν άφηναν κανένα περιθώριο λογικής και συμπόνιας...»

Δείγμα φωτογραφίας του Wain

Παράλογοι και άπονοι λοιπόν οι αντιστασιακοί, και για να μην μας μείνει και καμμία απορία για το που το πάει, ο συντάκτης του «παλμογράφου» συπληρώνει:

«...Μήπως κι εμείς στην Ελλάδα δεν βιώσαμε καταστάσεις - ιδιαίτερα την περίοδο του εμφυλίου - όπου κακόβουλες διαδόσεις, διαβολές και ζηλοφθονία συχνά στάθηκαν η αιτία να αφαιρεθούν άδικα ανθρώπινες ζωές στο όνομα του πατριωτισμού;»
Είναι γνωστό άλλωστε, ότι σε παρόμοιες ανώμαλες περιόδους, όχι μόνο η λογική δεν πρυτανεύει, αλλά η άμετρη σκληρότητα καταντά να θεωρείται απόλυτα φυσιολογική και επιβαλλόμενη, είναι δε καταδικαστέα, απ' όποια πλευρά κι αν προέρχεται...»

καταδικαστέα, απ' όποια πλευρά κι αν προέρχεται...

Η θεωρία των άκρων λοιπόν ξεκίνησε από την ανιστόριτη ταύτιση φασισμού-κομμουνισμού μέσω του ιδεολογήματος του «ολοκληρωτισμού», περνάει στο δεύτερο ποιοτικά της στάδιο, αυτό της ταύτισης φασισμού-αντιφασισμού με όχημα το ιδεολόγημα της «βαρβαρότητας».

Το τρίτο στάδιο δεν θα περιλαμβάνει δύο άκρα, αλλά την απροκάλυπτη δικαίωση του ναζισμού-φασιμού σαν «νόμιμο» μέσο άμυνας απένατι στον «ολοκληρωτισμό» των κομμουνιστών και την «βαρβαρότητα» των αντιφασιστών.

Εμείς καταγράφουμε από τώρα...