Το "δεξιό" και "αριστερό" ξέπλυμα της ΕΛ.ΑΣ.

Δεν πρόκειται για φωτομοντάζ αλλά για το οπισθόφυλλο του τελευταίου τεύχους της εφημερίδας «Νέα Αστυνομία», του σωματείου των αστυνομικών. Η τιμή που επιφύλαξαν στον Τσίπρα να φιγουράρει δίπλα στον Δένδια είναι μια δίκαιη ανταπόδοση του, επικουρικού στην κυβέρνηση, έργου που έχει αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ, του ξεπλύματος της ΕΛΑΣ από τη σχέση της με τους φασίστες, παράλληλα με την προσπάθεια της κυβέρνησης Φαήλου, Χρύσανθου και Σαμαρά να ρίξουν την αστυνομία στα μαλακά μετά τις εξελίξεις με τη χρυσή αυγή.

Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, (μια δολοφονία μπροστά στα μάτια των παρόντων αστυνομικών που την άφησαν να συμβεί χωρίς να κουνήσουν ούτε δακτυλάκι!) και την “εξάρθρωση” της χρυσής αυγής που ακολούθησε, γίνεται από την κυβέρνηση μια συστηματική προσπάθεια να βγει λάδι η ελληνική αστυνομία, και μάλιστα αν είναι δυνατόν αναβαπτισμένη και εκ νέου νομιμοποιημένη. Αυτό δεν μπορεί να γίνει εντελώς «αναίμακτα», κάποιοι θα πρέπει να πληρώσουν τη νύφη. Στο τέλος θα «αποκαλυφθούν» μετά από έρευνα “εις βάθος” κάποιοι «επίορκοι» μπάτσοι, ίσως να παραπεμφθούν και με κατηγορίες της πλάκας και ίσως ίσως κάποιοι λίγοι να υποστούν και τη βαρύτατη ποινή της… αργίας δύο βδομάδων. Και τότε να μας πούνε πως το σώμα που σε ποσοστό 50% είναι δηλωμένοι οπαδοί των ναζιστών καθάρθηκε. Και εδώ η πλάκα τελειώνει. Αυτά κάνει η κυβέρνηση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση, τι ακριβώς λέει και κάνει; Δυστυχώς, τα ίδια ακριβώς! Αυθεντικότερη αποτύπωση είναι το πλήθος των δηλώσεων του Τσουκαλά που έχει πάρει σβάρνα τα κανάλια, ο οποίος είναι άλλωστε και ο καθύλην αρμόδιος, αφού είναι ο υπεύθυνος του κόμματος για τα σώματα ασφαλείας. Το ποίημα είναι ακριβώς το ίδιο: «Μια μικρή μειοψηφία επίορκων λειτουργών που αμαυρώνει το σώμα». Η πρόταση ακριβώς η ίδια: «Να αφήσουμε τη δικαιοσύνη ανεπηρέαστη να κάνει τη δουλειά της, να προχωρήσει η έρευνα, να απομονωθούν οι θύλακες». Το καθήκον επίσης το ίδιο: «Να αποκαλυφθούν τα σταγονίδια και να σταθούμε δίπλα στους καλούς αστυνομικούς, που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του σώματος να κάνουν τη δουλειά τους». Είναι ανάγκη να τους στηρίξουμε βέβαια και οικονομικά, και σε αυτό συμφωνούμε. Απλά, ενώ ο Σαμαράς λέει πως το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα θα πάει κατά προτεραιότητα στους ενστόλους, ο ΣΥΡΙΖΑ δια του υπευθύνου του προσθέτει και λίγο αντιμνημόνιο. Στο μόνο που διαφοροποιείται η θέση του ΣΥΡΙΖΑ από αυτή του Δένδια είναι πως ο πρώτος συμπληρώνει πως χρειάζεται και «εκδημοκρατισμός των σωμάτων ασφαλείας».

Το αίτημα για «εκδημοκρατισμό της αστυνομίας» σε συνδυασμό με την «αποχουντοποίηση», μπήκε πρώτη φορά με την πτώση της χούντας. Τότε, προσπαθούσε να απαντήσει σε ένα πραγματικό ζήτημα, ότι η αστυνομία είχε ταυτιστεί (πως μπορούσε να γίνει αλλιώς;) με το μισητό όργανο καταπίεσης των συνταγματαρχών, τις δολοφονίες και τα βασανιστήρια των πολιτικών κρατουμένων. Σε μια νέα εποχή για τον ελληνικό καπιταλισμό, την εποχή της μεταπολίτευσης, τα ίδια κατασταλτικά όργανα του αστικού κράτους έπρεπε να «καθαρθούν» από το μισητό χουντικό παρόν τους και να υπερασπιστούν το ίδιο αστικό κράτος σε συνθήκες πλέον αστικής δημοκρατίας. Σήμερα, 40 χρόνια μετά, ο όρος «εκδημοκρατισμός των σωμάτων ασφαλείας» τι ακριβώς σημαίνει; Σημαίνει απλώς ότι 40 χρόνια αστικής δημοκρατίας δεν ήταν αρκετά για να «εκδημοκρατιστούν» και οι μπάτσοι. Γιατί άραγε κύριε Τσουκαλά; Μήπως είναι ματαιοπονία; Ή μήπως τελικά έχει δίκιο ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ με αυτά που λέει στη δήλωση της φωτογραφίας;

Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια

Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ πάνω στο ζήτημα γίνεται περισσότερο έκδηλη όχι από τις κουβέντες του Τσουκαλά, αλλά από τις πράξεις του Τσίπρα. Τις ημέρες που ακολούθησαν την «εξάρθρωση» της χρυσής αυγής ο πρόεδρος επεδίωξε να συναντηθεί και να συνομιλήσει «για την αντιμετώπιση του φαινομένου του φασισμού», όχι με ανθρώπους του αντιφασιστικού κινήματος, αλλά με αστυνομικούς. Και μάλιστα όχι μόνο με το συνδικαλιστικό τους όργανο, αλλά και αντιπροσωπεία του κόμματος συναντήθηκε με την ηγεσία της ΕΛΑΣ τρεις μέρες μετά τη δολοφονία.
Εδώ δεν θα επιχειρηματολογήσουμε πάνω στα αυτονόητα, για το ρόλο δηλαδή των ένοπλων σωμάτων – υπερασπιστών του αστικού κράτους. Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ έχει ρίξει τόσο χαμηλά τον πήχη, που είναι ντροπή να επιχειρηματολογεί κανείς και για τα αυτονόητα. Τουλάχιστον, όσοι δηλώνουν αριστεροί, ας κάνουν τον κόπο να ξαναρίξουν μια ματιά στα κείμενα του Μαρξ και του Ένγκελς για αρχή πάνω στο θέμα.

Αλλά έχει ενδιαφέρον και μια άλλη πτυχή. Μέσα και γύρω από την αστυνομία περνά ο έλεγχος ενός μεγάλου μέρους της παραοικονομίας, και των κεφαλαίων που μεγαλουργούν σ’ αυτήν. Και μιλάμε για μεγάλα κεφάλαια. Αυτός είναι και ο λόγος που η αστυνομία, παρά το πλήθος των υποθέσεων που κουκουλώνονται, είναι σταθερά η επαγγελματική ομάδα με τα μεγαλύτερα ποσοστά εγκληματικότητας από οποιαδήποτε άλλη επαγγελματική κατηγορία της χώρας, ας πούμε τους φουρναραίους, τους λογιστές, ή τους δασκάλους. Οι «επίορκοι» αστυνομικοί που έχουν κατά καιρούς συλληφθεί καλύπτουν όλο το φάσμα των εγκληματικών δραστηριοτήτων που περιγράφονται στον ποινικό κώδικα, ακολουθώντας τις διαδρομές του «μαύρου χρήματος». Αυτή η ελληνική ιδιαιτερότητα, (αλλά όχι μοναδικότητα) έρχεται και κουμπώνει αρμονικά και συμπληρωματικά με το κύριο καθήκον των ένοπλων σωμάτων του κράτους, αυτό της υπεράσπισης της ιδιοκτησίας και της τάξης των καπιταλιστών.

(Παρενθετικά να πούμε ότι στο βάθος αυτή η κατάσταση απλά δείχνει το βαθμό διαπλοκής της «μαύρης» και της «άσπρης» οικονομίας στον ελληνικό καπιταλισμό, και μάλιστα την περίοδο της κρίσης. Ερμηνεύει ως ένα βαθμό επίσης και την τεράστια έκταση της διείσδυσης της χρυσής αυγής στους μπάτσους. Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα).

Πίσω στο ζήτημα μας, η απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ να ξεπλύνει την ελληνική αστυνομία είναι από χέρι καμμένη και αυτό την κάνει περισσότερο εξοργιστική. Αν το γλύψιμο στους μπάτσους καθησύχαζε τους νοικοκυραίους, όπως πιστεύουν τα ξεφτέρια στην Κουμουνδούρου, θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί ως μια ίσως επιζήμια ταχτική, βαθέως οπορτουνισμού βεβαίως, αλλά έστω συζητήσιμη. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Την ώρα που ο Σαμαράς ετοιμάζεται να τσακίσει το αριστερό «άκρο», ο ΣΥΡΙΖΑ με τους όρκους πίστης στους «λειτουργούς της ελληνικής αστυνομίας» το μόνο που πετυχαίνει είναι να αφήνει έκθετο και ανυπεράσπιστο τον ίδιο και γενικά την αριστερά και τα κινήματα στην ξέφρενη βία του αστικού κράτους, μέσω φυσικά και των «λειτουργών» του. Ίσως είναι η στιγμή που όσοι ακόμη εξακολουθούν να νανουρίζονται μέσα σε αυτό το κόμμα να ξυπνήσουν. Θα δούμε…

Πηγή: Avantgarde

Δικό μας σχόλιο: 
Το κείμενο αντιγράφτηκε ως έχει, γιατί βάζει και καταγράφει κάποια πραγματικά γεγονότα.
Δεν μπορούμε όμως παρά να σταθούμε και να σχολιάσουμε την αφέλεια(;) του επιλόγου του.

Αρχικά γιατί θεωρούμε πως η απόπειρα «εξαγνισμού της ΕΛΑΣ» μόνο «καμμένη από χέρι» όπως μας λένε δεν είναι, και αυτό για τον απλό λόγο πως προωθείται από το σύνολο των αστικών πολιτικών δυνάμεων αφενός, και γιατί ο ρόλος της αστυνομίας ειδικά σε περίοδο κρίσης είναι κομβικός για το αστικό σύστημα αφετέρου. Αλήθεια που οι συντάκτες του avantgarde αναφέρουν στο κυρίως κείμενο, αλλά μοιάζουν να «ξεχνάνε» στον επίλογο τους.

Κατά δεύτερο γιατί δεν «ετοιμάζεται να τσακίσει ο Σαμαράς το αριστερό άκρο» τώρα, αλλά το δόγμα «νόμος και τάξη» εφαρμόζεται με απόλυτη συνέπεια εδώ και καιρό από την Ελληνική Χαλυβουργία μέχρι το εργατικό κέντρο Χαλκίδας, και από τις Σκουριές Χαλκιδικής, μέχρι τα κατειλημένα σχολεία, φέρνοντας ενδεικτικά λίγα μόνο παραδείγματα. Δεν είναι κάτι που «μέλλει δηλαδή να γίνει» αλλά μία συντελεσμένη εδώ και χρόνια πραγματικότητα, που αποκλείεται οι αρθρογράφοι να αγνοούν, ενώ γεννάται και το ερώτημα της σκοπιμότητας της χρονικής αυτής ανακολουθίας...

Ο ΣΥΡΙΖΑ έπειτα καθόλου «έκθετο» δεν αφήνει τον εαυτό του όπως μας λένε. Ισα-ίσα που σαν επίδοξος διαχειριστής του αστικού συστήματος σε περίοδο κρίσης, έχει ανάγκη τόσο μία αστυνομία με «ηθικό ακμαίο» και «έξωθεν καλή μαρτυρία», όσο και το απαραίτητο νομικό οπλοστάσιο, ακριβώς για μην είναι «έκθετος» όταν (και εφόσον) κλειθεί να διαχειριστεί την καπιταλιστική κρίση από κυβερνητική πλέον θέση.  Άλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ είχε προειδοποιήσει ξεκάθαρα επ’αυτού εδώ και καιρό.

Και από μικροπολιτική όμως άποψη, μία ένταση της καταστολής προς τα «αριστερά» θα δημιουργούσε ένα ορατό σημείο διαφοροποίησης από την κυβέρνηση, και μία έξτρα πίεση συσπείρωσης κάποιου «αριστερού» κόσμου γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ, σε μία περίοδο που η πλήρης ΠΑΣΟΚοποίηση (δες και εδώ) και οι κωλοτούμπες του τελευταίου επί παντός επιστητού, από το μνημόνιο μέχρι την ΕΕ, ή ακόμη και το ΝΑΤΟ, μοιάζουν να τον απομακρύνουν από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Βάση των παραπάνω, αυτοί που χαράζουν την κεντρική πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεθοδικοί και συνεπέστατοι, τόσο στις στρατηγικές (κατάληψη κυβερνητικού θώκου αστικής διαχείρισης), όσο και στις τακτικές τους (συσπείρωση ψηφοφόρων) επιδιώξεις.

Αυτοί που θα έπρεπε να καλούνται να «ξυπνήσουν γιατί ακόμη νανουρίζονται» (κατά το avant-garde) μέσα και γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι άλλοι από αυτούς που τον προβάλουν σαν κάτι άλλο από αυτό που είναι (κόμμα της αστικής διαχείρησης) και του καταλογίζουν προθέσεις σύγκρουσης με το σύστημα, που ποτέ δεν είχε και ποτέ δεν εξέφρασε...