Ο Εφιάλτης, η Κερκόπορτα και το ΚΚΕ

Το ΚΚΕ στο φαντασιακό των

κατά φαντασία επανασταστών

Συνέχεια από εδώ

Πριν από 2493 έτη και κάτι μερόνυχτα, μια μικρή στρατιωτική δύναμη διαφόρων ελληνικών φυλών, περί τα 6-7000 άτομα στη σούμα, αντιμετώπισε στα στενά των Θερμοπυλών την στρατιωτική υπερδύναμη της εποχής Περσία, η οποία διέθεσε στη μάχη υπερεικοσαπλάσια δύναμη. Οι πολιορκημένοι άντεξαν τρεις μέρες αλλά, μοιραία, ηττήθηκαν. Κι όπως συνήθως συμβαίνει, η αθανασία δεν είναι για τους πολλούς· έτσι την απόλαυσε κυρίως ο Λεωνίδας (μετά θάνατον βέβαια ο δόλιος) και οι 300 του (ως ανώνυμες μονάδες έκαστος). Οι υπόλοιποι μαχητές ξέμειναν στο ράφι της ιστορίας ή έστω της ανωνυμίας.
Όπου όμως περισσεύει η δόξα δε λείπει και η προδοσία. Κι αν λείπει, την εφευρίσκουμε.
Οι 6-7000 έλληνες δεν έχασαν τη μάχη λόγω της συντριπτικής αριθμητικής υπεροχής των περσικών δυνάμεων. Την έχασαν επειδή προδόθηκαν από τον Εφιάλτη.

Η κερκόπορτα. Χωριό που φαίνεται...

Πριν από 560 έτη και μπόλικα μερόνυχτα, μια μικρή στρατιωτική δύναμη (πάλι 6-7000 ανδρών), αποτελούμενη κυρίως από γενοβέζους μισθοφόρους, υπερασπιζόταν την Κωνσταντινούπολη από τα στίφη του Μωάμεθ του Πορθητή. Η αναλογία αυτή τη φορά ήταν κάπως καλύτερη αφού ο Μωάμεθ δεν είχε πάνω από 100.000 στρατιώτες. Χώρια που οι αμυνόμενοι ήταν ταμπουρωμένοι πίσω από τα πανίσχυρα θεοδοσιανά τείχη. Μετά από σκληρές μάχες οι υπερασπιστές της Πόλης ηττήθηκαν από τις υπέρτερες δυνάμεις και στεφανώθηκαν με τη δόξα. Αλλά και πάλι, πίσω από τη δόξα φύτρωσε η προδοσία. Η Πόλη δεν έπεσε επειδή η βυζαντινή αυτοκρατορία είχε καταντήσει πόλη-αυτοκρατορία χωρίς επικράτεια αλλά επειδή κάποιος προδότης έμπασε τους πολιορκητές από την Κερκόπορτα.

Κοινό σημείο των δύο ιστοριών είναι το ότι όσο υπήρξε η Κερκόπορτα άλλο τόσο υπήρξε ο Εφιάλτης.

Eίναι γνωστό ότι οι νίκες έχουν πολλούς πατεράδες αλλά οι ήττες μόνο ήρωες και προδότες. Απολογιστικά κρίνοντας. Τι γίνεται όμως κατά τη διάρκεια της μάχης; Δεν βγήκε βέβαια ο Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος (πριν μαρμαρωθεί ακόμα) να πει: "Μην τολμήσει ωρέ κανένας να ανοίξει την Κερκόπορτα, για θα του κόψω τα καλαμπαλίκια!". Θα μπορούσε όμως κάλλιστα να πει: "Για πετάξτε τα ράσα βρε ρεμπεσκέδες που πλημμυρήσατε τα μοναστήρια και πιάστε το γιαταγάνι". Θα μάζευε τότε καμιά διακοσαριά χιλιάδες ασκέρι και θα τούμπαρε τους συσχετισμούς. Δεν τό 'πε όμως.

Κάπως έτσι είναι οι αναλογίες και σήμερα. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιορκημένων έχει μονάσει στην μιζέρια της και δεείται υπέρ σωτηρίας των ξεροκομμάτων ημών, ενώ κάποιοι ασχολούνται κατ' αποκλειστικότητα με την "κερκόπορτα" και τους θυρωρούς της. Συνήθως δε στο θυρωρείο τοποθετούν το ΚΚΕ. Είναι μια μικρή αδυναμία του γένους. Είναι πιο βολικό να πετάς το ανάθεμα στον διπλανό σου παρά να αντικρύσεις τη ζοφερή πραγματικότητα. Η οποία συνίσταται στο ότι ο εχθρός είναι ισχυρότερος, έχει όλα τα σύγχρονα πολιορκητικά μέσα (ενώ εσύ αμύνεσαι με σφεντόνες), σπέρνει με ευκολία τη σύγχυση, τη διχόνοια και το φόβο. Ο εχθρός δεν έχει ανάγκη από προδότες. Ίσως να είχε αν οι συσχετισμοί ήταν αντίστροφοι. Αυτό που έχει ανάγκη είναι ο φόβος, η μιζέρια και η καχυποψία ανάμεσα στους πολιορκημένους. Κι ενώ καταλαμβάνει ένα-ένα τα κάστρα σου εσύ να ψάχνεις για προδότες και ν' αποθέτεις τίς ελπίδες σου στην άφιξη του γενοβέζικου ιππικού.

Στο μεθεπόμενο επεισόδιο: "Ε τότε τι διάολο να κάνουμε;"

Πηγή: Ένας στρατολάτης