Εξηγούμαι:
Η νομοτέλεια της φυσικής εξέλιξης, του "ιστορικού υλισμού" για να είμαστε πιο σωστοί, υπαγορεύει το ότι όταν κάτι (οτιδήποτε) φτάσει στο ιστορικό του τέλος, τότε αντικαθίσταται από κάτι άλλο. Είναι αυτός ο κύκλος που προκαλεί την εξέλιξη στα είδη, την επιστήμη, τη φιλοσοφία, τους ανθρώπους, τα συστήματα.
Τα συστήματα.
Όταν η φεουδαρχία έφτασε στο ιστορικό της τέλος, όταν πλέον δεν είχε τίποτα να προσφέρει, και τέλος πάντων είχε ξεπεραστεί από την ίδια τη πραγματικότητα, τότε μέσα από αγώνες, αίμα και επανάσταση η ανθρωπότητα πέρασε σε ένα νέο σύστημα ανάπτυξης, αυτό του καπιταλισμού. Ήταν νέος, ωραίος, αναγκαίος και απολύτως χρήσιμος. Αυτό δεν το αμφισβητεί, νομίζω, κανείς. Κάποια στιγμή όμως φτάνει στο σημείο της σήψης, της σαπίλας, στο σημείο που το μόνο που τον χαρακτηρίζει είναι η εκμετάλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Στο σημείο, τέλος πάντων, που δεν έχει τίποτα περισσότερο να προσφέρει. Και τότε τι συμβαίνει; Πώς ξεπερνιέται αυτό το σύστημα που έχει ήδη αρχίσει να βρωμάει;
Η απάντηση είναι απλή: Όπως ακριβώς γεννήθηκε. Με επανάσταση. Ο καπιταλισμός τσάκισε το παλιό, αλλά ταυτόχρονα, όπως η εξέλιξη στη φύση, χτίστηκε πάνω στα συντρίμμια του παλιού συστήματος. Έτσι και σε αυτή την ιστορική συγκυρία, που όμως, το παλιό αυτή τη φορά αντιπροσωπεύεται από τον γέρο καπιταλισμό, θα τσακιστεί από το σύστημα που νομοτελειακά έρχεται μετά τον καπιταλισμό: Τον σοσιαλισμό. Ο οποίος, βέβαια έρχεται όπως ακριβώς ήρθε και ο καπιταλισμός: με αγώνες, με αίμα, με Επανάσταση των πρωτοπόρων δυνάμεων της κοινωνίας.
Είναι απολύτως λογικό, όσοι τρέφονται από τον καπιταλισμό, να βλέπουν το τέλος του που πλησιάζει με πολύ γρήγορους ρυθμούς και να πανικοβάλονται. Πανικοβάλλονται, ακριβώς επειδή οι ίδιοι γνωρίζουν πολύ καλά τι έρχεται μετά τον καπιταλισμό. Αυτός είναι και ο λόγος που, αν και η δύναμη και η ποιότητα των Κομμουνιστικών Κομμάτων σε όλο τον κόσμο (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) δεν είναι ικανές να απειλήσουν την κυριαρχία του καπιταλισμού, παρόλ' αυτά, η αντικομμουνιστική υστερία την τελευταία τριετία χτυπάει κόκκινο.
Γι' αυτό το λόγο, λοιπόν, ανάμεσα σε όλα τα ανιστόρητα επιχειρήματα που μπορεί να ακούσει κανείς, θα ακούσει σίγουρα ότι ο Σοσιαλισμός δοκιμάστηκε, απέτυχε, ξεπεράστηκε και καταδικάστηκε από την ιστορία. Λάθος: ο Σοσιαλισμός όντως δοκιμάστηκε, το αν απέτυχε και κυρίως το τι πέτυχε είναι τεράστια κουβέντα, αλλά οπωσδήποτε δεν ξεπεράστηκε (για να ξεπεραστεί ένα σύστημα, πρέπει να υπάρχει και το σύστημα που ξεπέρασε το προηγούμενο), και σίγουρα δεν καταδικάστηκε από την Ιστορία. Καταδικάστηκε από τους καπιταλιστές που μέχρι και σήμερα γράφουν την ιστορία κατά πώς τους βολεύει, αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με την Ιστορία.
Και
εκεί που σου μιλάνε για αναχρονιστικό ξεπερασμένο σοσιαλισμό οι
ορκισμένοι εχθροί του, ρουφάνε μια γουλιά καφέ από το νέο τους φλυτζάνι
και την ίδια στιγμή πέφτουν βαθιά μέσα στο λάκο που έσκαψαν οι ίδιοι.
Βλέπετε, με τους πραγματικά αναχρονιστικούς θέσμους που, όμως, δεν
αμφισβητούν την εξουσία του κεφαλαίου και των μονοπωλίων, ο καπιταλισμός
δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα. Η βασιλεία, αυτό το θλιβερό πολιτικό
απομεινάρι του παρελθόντος, μπορεί και επιβιώνει πλουσιοπάροχα μέσα σε
ένα από τα πιο καπιταλιστικά αναπτυγμένα κράτη του κόσμου. Και ακριβώς,
επειδή δεν απειλεί τη κυριαρχία του καπιταλισμού, αλλά αντιθέτως
αποτελεί μπροστάρη στην υπεράσπισή του, ο πάντα καινοτόμος και "εχθρός
κάθε τι ξεπερασμένου", καπιταλισμός, δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα
με την ύπαρξη βασιλιάδων, πριγκιπισσών και λοιπόν τιτλούχων. Αντιθέτως,
τους προβάλλει ως σύμβολα, τους προπαγανδίζει, και τους φτιάχνει και
φλυτζανάκια...Ζήτω ο διάδοχος.
Υ.Γ.: να πω "και στα δικά μας"; γιατί βλέπω μια κινητικότητα στην αρθρογραφία τους τελευταίους μήνες. δε ξέρω, αλλά δε θα μου φαινόταν περίεργο να ανοίξει κάποια στιγμή στο μέλλον μια τέτοια συζήτηση και στην Ελλάδα από "ριζοσπαστικές καινοτόμες δυνάμεις" όπως η Χρυσαυγή, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, ή ακόμα και από τους μπερδεμένους σοσιαλφιλελεύθερους του Μάνου και του Τζήμερου.
Πηγή: Messy Greek Salad
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.