Για την υπεράσπιση της ταξικής ηθικής

Αφιερώνεται εξαιρετικά στην κ.Τζιαντζή

Ό,τι και αν φρονούν οι επίσημοι κοινωνιολόγοι, οι κατώτερες τάξεις δεν είναι διόλου καταδικασμένες να ζουν με τις φλυαρίες που τους ξεφουρνίζουν οι ανώτερες τάξεις

[...]

Ο (σ.σ. ταξικός) συνδικαλισμός έχει την απαίτηση να δημιουργήσει μία ιδεολογία πραγματικά προλεταριακή, και ό,τι και αν λένε οι σοφοί της αστικής τάξης, η ιστορική εμπειρία μας μαθαίνει πως αυτό είναι πολύ δυνατό και πως από εκεί μπορεί να βγει η σωτηρία του κόσμου. Είναι αλήθεια κάτω από τη γη που δημιουργείται το (σ.σ.ταξικό) συνδικαλιστικό κίνημα. Οι άνθρωποι που αφοσιώνονται σε αυτό δεν κάνουν μεγάλο θόρυβο στην κοινωνία.

-Τι διαφορά ανάμεσα σε αυτούς και στους παλιούς αρχηγούς της (σ.σ.αστικής)δημοκρατίας που εργάζονται για την κατάληψη της εξουσίας!

Αυτοί ήταν μεθυσμένοι από την ιδέα πως οι τύχες της ιστορίας θα τους οδηγούσαν μία μέρα στο να γίνουν δημοκρατικοί βασιλιάδες. Περιμένοντας έτσι να γυρίσει ο τροχός της τύχης προς όφελος τους, πετύχαινε τα ηθικά και υλικά κέρδη που παρέχει η διασημότητα σε όλους τους δεξιοτέχνες, σε μία κοινωνία που είναι συνηθισμένη να πληρώνει ακριβά εκείνο που την διασκεδάζει. Πολλοί από αυτούς είχαν για κίνητρο την απροσμέτρητη υπερηφάνεια τους, και φανταζόντουσαν πως, στ’όνομα τους που θά έπρεπε να λάμπει με μία ιδιαίτερη λάμψη στα χρονικά της ανθρωπότητας, μπορούσαν να αγοράσουν αυτή την μελλοντική δόξα με μερικές θυσίες.

Για τους σημερινούς (σ.σ.ταξικούς) συνδικαλιστές δεν υπάρχει κανένας από αυτούς τους λόγους για να δράσουν: το προλεταριάτο δεν έχει τα δουλικά ένστικτα της (σ.σ.αστικής) δημοκρατίας. Δεν επιθυμεί να βαδίσει στα τέσσερα μπροστά σε έναν παλιό σύντροφο που έγινε ανώτερος δικαστής και να λιποθυμάει εύκολα μπροστά στις τουαλέτες των κυράδων των υπουργών.

Οι άνθρωποι που αφιερώνονται στο έργο της επανάστασης ξέρουν πως θα μείνουν πάντοτε στις συνθήκες μιας ζωής άπειρα ταπεινής.

Συνεχίζουν την οργανωτική εργασία χωρίς να τραβούν την προσοχή, και ο παραμικρότερος συγκραφίσκος που μουτζουρώνει χαρτί για την ουμανιτέ* είναι πολύ πιο διάσημος από τους μαχητές της εργατικής συνομοσπονδίας.

[...]

Ελλείψει υλικών πλεονεκτημάτων, δεν θα μπορούσαν (σ.σ. οι ταξικοί συνδικαλιστές) να ελπίζουν (σ.σ. σε αυτά), δεν έχουν μάλιστα καν την ικανοποίηση που μπορεί να τους δώσει η δημοσιότητα.

Βάζοντας όλη την εμπιστοσύνη τους στα κινήματα των μαζών, δεν υπολογίζουν καθόλου στην δόξα του Ναπολέοντα και αφήνουν στην αστική τάξη την δεισιδαιμονία των μεγάλων ανδρών.

Είναι καλά να είναι έτσι, γιατί το προλεταριάτο μπορεί να αναπτυχθεί με τρόπο πιο στέρεο όσο οργανώνεται στην σκιά, οι σοσιαλιστές πολιτικοί δεν επιθυμούν απασχολήσεις που δεν δίνουν δημοσιότητα (και ως εκ τούτου κέρδη).

[...]

Οι άνθρωποι που συμμετέχουν πραγματικά στο σημερινό εργατικό κίνημα, δίνουν το παράδειγμα αυτού που πάντοτε το θεώρησαν πως είναι μία από τις μεγαλύτερες αρετές. Δεν μπορούν να μαζέψουν κανένα από τα πράγματα που ο αστικός κόσμος θεωρεί ιδιαίτερα επιθυμητά.

Αν λοιπόν η ιστορία ανταμείβει την καρτερική αυταπάρνηση των ανθρώπων που αγωνίζονται χωρίς να παραπονιούνται και δημιουργούν χωρίς κέρδος ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας [...] έχουμε έναν καινούριο λόγο να πιστέψουμε τον ερχομό του σοσιαλισμού, αφού αντιπροσωπεύει το ανώτερο ιδανικό που συνέλαβε ποτέ ο άνθρωπος.

Δεν είναι μία καινούργια θρησκεία, [...] είναι μία αρετή που γεννιέται, μία αρετή που οι διανοούμενοι της αστικής τάξης είναι αδύνατο να καταλάβουν.[1]

[...]

Ο επαναστατικός συνδικαλισμός θα αντιστοιχούσε προς τις ναπολεόντειες στρατιές των οποίων οι στρατιώτες έπραξαν τόσα μεγάλα κατορθώματα γνωρίζοντας πως θα παραμείνουν φτωχοί.

-Τι απέμεινε από την αυτοκρατορία;

Μόνον η εποποιία της μεγάλης στρατιάς...[2]

____________

*Για την καλύτερη κατανόηση του κειμένου, να έχουμε υπόψη πως γράφτηκε μεταξύ 1900-1903 (τον καιρό της Β’ διεθνούς) στην Γαλλία.

Προσθέσαμε επίσης κάποιες σημειώσεις που θεωρήσαμε πως θα βοηθούσαν τον σημερινό έλληνα αναγνώστη να μπει στο πνεύμα του.

[1]

Ζορζ Σορέλ/ «σκέψεις πάνω στην βία»/ εκδ. Γ.Αναγνωστίδης/ σελ. 205-207

[2]

Από το ίδιο, σελ 266