Μπογιόπουλος και τα μυαλά στα κάγκελα;

Το κείμενο που ακολουθεί πρέρχεται από το μπλογκ "antapo/crisis" που πρόσκειται στο "Μέτωπο-Αλληλεγγύης-Ανατροπής" του Αλαβάνου. Παρότι σε αρκετά του σημεία δεν εκφράζει παρά ευσεβείς πόθους των συντακτών του όπως "ανοικτός πλέον πόλεμος που κήρυξε η ηγεσία[sic] του ΚΚΕ", " σημερινή κρίση του ΚΚΕ", "ρευστοποίηση κομματικών στρατών", "ηγετικό μηχανισμό",ή "συγκρότηση της Αριστεράς και ειδικά της Κομμουνιστικής Αριστεράς" (λες και δεν υπάρχει συγκροτημένο Κομμουνιστικό Κόμμα στην Ελλάδα), και πολλά άλλα ακόμη, εμείς το παραθέτουμε γιατί περιγράφει επακριβώς αυτό που ο συντάκτης του αποκαλεί "σχιζοειδή", και εμείς θα χαρακτηρίζαμε άκρως υποκριτική, συμπεριφορά των διάφορων "αριστερών" δυνάμεων, απέναντι στον δημόσιο διάλογο που γίνεται στα πλαίσια του 19ου συνέδριου του ΚΚΕ.
Οχι τίποτε άλλο δηλαδή, αλλά για να φανεί πως όταν τα επισημαίνουμε εμείς όλα αυτά, ούτε "τρελλοί", ούτε "εμπαθείς", ούτε "δογματικοί" είμαστε, αφού τις ίδιες ακριβώς διαπιστώσεις κάνουν και κάποιοι άλλοι, κάθε άλλο παρά φίλα προσκείμενοι στο Κόμμα.

___________
Του antapoΚΡΙΤΗ.

Το εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του Ν.Μπογιόπουλου στον σημερινό (σ.σ. Κυριακάτικο) Ριζοσπάστη κωδικοποιεί μια εσωτερική αντιπαράθεση στο ΚΚΕ που αν είχε άλλη έκβαση, τα πράγματα ίσως να ήταν διαφορετικά. Γιατί αν αναρωτηθούμε στα σοβαρά, ποια από τις πολιτικές προτάσεις που κυκλοφορούσαν στο χώρο της Αριστεράς στα μέσα της δεκαετίας του 90, βρέθηκε πιο κοντά στη σημερινή πραγματικότητα, δεν θα διαλέγαμε, ούτε του τότε ΣΥΝ, ούτε της τότε εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Το αλήστου μνήμης Αντιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο, αν και ποτέ δεν παλεύτηκε, μάλλον ήταν και είναι προτιμότερο από τον ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό αλά Κωνσταντόπουλο, αλλά και από την αντικαπιταλιστική συγχώνευση στρατηγικής – τακτικής.

Ανεξάρτητα από το πού θα καταλήξει ο ανοικτός πλέον πόλεμος που κήρυξε η ηγεσία του ΚΚΕ σε σεβαστό ποσοστό μελών και στελεχών του κόμματος, έχει σημασία, ότι προκύψει, να συμβάλει θετικά στην αναμέτρηση του λαού και της Αριστεράς με την κρίση. Πράγμα που σημαίνει συγκρότηση κόντρα στη διάλυση, την αποστράτευση, την ιδιώτευση.

Αυτό όμως που προκαλεί εντύπωση είναι η σχιζοειδής αντιμετώπιση της σημερινής κρίσης στο ΚΚΕ από τους άλλους χώρους της Αριστεράς.

Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ χαιρετίζουν εντυπωσιασμένα το βάθος και το εύρος του διαλόγου στο ΚΚΕ, αλλά παραβλέπουν ότι η διαφοροποίηση που εκφράζεται στο ΚΚΕ απέχει πάρα πολύ από την υποστήριξη του παρόντος πολιτικού προγράμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Για παράδειγμα ο Ν.Μπογιόπουλος περιγράφοντας την κυβέρνηση του ΑΑΔΜ, λέει ότι  

“θα συνιστούσε διαστρέβλωση αν συσχετιζόταν με «στάδια», με «ενδιάμεσες εξουσίες» ή με την «αριστερή» κυβέρνηση αστικής διαχείρισης που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ”.

Το ενδιαφέρον είναι ότι οι ίδιοι που υποστηρίζουν ότι οποιαδήποτε κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ αντικειμενικά ενισχύει τον αντίπαλο, χειροκροτούν ενθουσιασμένοι την πολύ πιο σκληρή κριτική που ασκούν μέλη και στελέχη του ΚΚΕ στην ηγεσία του Περισσού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τηλεοπτικά υπερπροβλημένη βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ, που αναφερόμενη σε άρθρο του antapocrisis.gr σημείωνε ότι “δίνει τροφή για σκέψη στα τρολ της ΝΔ. Επομένως ίσως πρέπει κάποιοι να σκεφτούν τον τρόπο με τον οποίο φροντίζουν να δημοσιοποιούν τις αγωνίες τους”. Η εκτός ΣΥΡΙΖΑ εξ αριστερών κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ είναι κακή και βοηθάει τη ΝΔ. Μάλιστα. Η εσωκομματική κριτική στο ΚΚΕ, γιατί είναι καλή; Δεν βοηθάει τον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό, τους εχθρούς του κόμματος και ότι άλλο φαντάζεται ο Μαίλης; Ή υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά για το ποιοι δικαιούνται να χρησιμοποιούν το όπλο της κριτικής;

Στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επίσης εντυπωσιασμένα χαιρετίζουν την εσωκομματική κριτική του ΚΚΕ. Όμως αυτή η εσωκομματική κριτική θεωρεί ότι το ΚΚΕ σήμερα έχει στην πραγματικότητα αποδεχτεί όλες τις τροτσκιστικές και νεοτροτσκιστικές θέσεις για τις οποίες κάποτε το ΚΚΕ κατηγορούσε το ΝΑΡ. Η συγχώνευση στρατηγικής και τακτικής, η κατάργηση του εξαρτημένου χαρακτήρα της Ελλάδας, η διαγραφή των ιμπεριαλιστικών σχέσεων εξάρτησης, η προϋπόθεση της αντικαπιταλιστικής ανατροπής ή της λαϊκής εξουσίας για κάθε πολιτική μεταβολή, είναι γνωρίσματα της ηγεσίας του ΚΚΕ και όχι της εσωκομματικής κριτικής. Και πρόκειται μάλλον για γνωρίσματα της ελληνικής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που επί μακρόν θεωρούσε ότι όσο πιο προωθημένες στα βάθη του αντικαπιταλισμού είναι οι θέσεις και τα συνθήματα, τόσο ποιοτικότερη θα είναι η επαναστατική πρωτοπορία που θα προκύψει.

Κλείνοντας: Η σημερινή κρίση στο ΚΚΕ που εκφράστηκε δημόσια και απαντήθηκε με σκληρούς χαρακτηρισμούς από τον ηγετικό του μηχανισμό, δεν δικαιώνει ούτε την ευρωπαϊκή στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε την αντικαπιταλιστική φλυαρία, ούτε την επιβολή σιωπητηρίου σε όσους έχουν διαφορετική άποψη γιατί ...ωφελείται ο αντίπαλος. Επιβεβαιώνει ότι η καπιταλιστική κρίση και η ελληνική χρεοκοπία απελευθερώνει δυνάμεις, ρευστοποιεί κομματικούς στρατούς, εξαπλώνει τον ιό της αμφισβήτησης, εξαναγκάζει σε τομές, αντικειμενικά σπρώχνει σε διαδικασίες ανασύνθεσης. Το αν αυτές θα έχουν θετικό, προοδευτικό πρόσημο και αν θα συμβάλουν θετικά στη συγκρότηση της Αριστεράς και ειδικά της Κομμουνιστικής Αριστεράς, είναι πρόκληση που μένει να απαντηθεί θετικά.
________________

Υ.Γ.
Για όσους ξερογλύφονταν για τυχόν αποχώρηση του Μπογιόπουλου με αφορμή το ΑΑΔΜ ή την πολιτική συμμαχιών του Κόμματος, αντιγράφουμε (οι υπογραμμίσεις δικές μας), από τον σημερινό "ημεροδρόμο":

"Ομως το ζήτημα δεν είναι η «διαχείριση» της Κόλασης. Δεν είναι μια «καλύτερη» θέση στην Κόλαση. Εδώ δε χωράει καμία παρανόηση: Τέτοια «καλή» θέση δεν υπάρχει. Το ζήτημα, που τίθεται επιτακτικά, το υπερώριμο αίτημα του καιρού μας, είναι η κατάργηση της Κόλασης!
Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινείται ο αγώνας του λαού, που για να είναι νικηφόρος απαιτείται η συμμαχία των «κολασμένων» απέναντι στους εκμεταλλευτές τους. Η συμμαχία του λαού. Η κοινωνική συμμαχία των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, η κοινωνική συμμαχία από τα κάτω. Μια συμμαχία που όχι μόνο αρνείται, όχι μόνο αποκαλύπτει, αλλά και ακυρώνει τις πολιτικές συμμαχίες από τα πάνω, τα κομπρεμί, τη δημαγωγία, όσων θέλουν, ξεκάθαρα, να διατηρήσουν την Ελλάδα εντός και επί τ' αυτά του κεφαλαιοκρατικού κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού μοντέλου, για να γίνουν αυτοί «χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη».
Αυτή η συμμαχία, η κοινωνική συμμαχία, η λαϊκή συμμαχία, είναι μονόδρομος, ειδικά σήμερα.
Σήμερα που - και λόγω των «ειδικών συνθηκών» της κρίσης του καπιταλισμού - τα πάντα «φωνάζουν» υπέρ της ανατροπής του καπιταλισμού. Υπέρ της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Υπέρ του σοσιαλισμού."


Θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί και ως "μαθήματα δημοκρατικού συγκεντρωτισμού"...