Εκλογικές φούσκες και εργατοπατέρες (ή το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ...)

 η αίθουσα με τις... εργασίες του Συνεδρίου της ΓΣΕΕ!

Γιατί μπορεί να λέμε πως το ΠΑΣΟΚ μας τελείωσε, αλλά τελικά ουδέν αναληθέστερο τούτου, και αναφέρομαι στο συνέδριο της ΓΣΕΕ όπου η θρυλική και εν τέλη αθάνατη (ού μην και βρυκολακιασμένη) ΠΑΣΚΕ, πήρε στο ρελαντί την πλειοψηφία παρότι υπήρχε και το διασπαστικό της ψηφοδέλτιο του ΕΜΕΙΣ.

Όσοι περίμεναν πως τα δύο τελευταία εκλογικά αποτελέσματα θα είχαν επίδραση στους συσχετισμούς εντός της ΓΣΕΕ διαψεύστηκαν πλήρως, καθώς η αλλαγή στους εκλογικούς συσχετισμούς των κομμάτων, από την ΓΣΕΕ πέρασε ...και δεν ακούμπησε καν!

Μεταφέροντας τα αποτελέσματα στην κεντρική πολιτική σκηνή, θα μπορούσαν άνετα να είναι εκλογικά αποτελέσματα βουλευτικών εκλογών της δεκαετίας του ‘90, με την ΠΑΣΚΕ πρώτη, την ΔΑΚΕ δεύτερη με διαφορά, την ΔΑΣ σταθερά τρίτη με διπλάσια και βάλε μάλιστα ποσοστά από την «κυβερνώσα αριστερά» της Α.Π. (που κατέβηκε και με ...ενισχύσεις), και τέλος το ΕΜΕΙΣ στον ρόλο της ενδοΠΑΣΟΚικής διαμαρτυρίας που έπαιζε κάποτε το ΔΗΚΚΙ. Οι κοινωνικές διεργασίες εντός του συνδικαλισμού δηλαδή παραμένουν σταθερές στα πολιτικά δεδομένα 15-20 χρόνων πριν; 

Φαινομενικά μόνο, αλλά αυτό είναι άλλη και μεγάλη κουβέντα...

Τα άσχημα λοιπόν νέα είναι πως παρότι το ΠΑΣΟΚ απέθανε (και δεν το έκλαψε και κανείς), οι μηχανισμοί χειραγώγησης που είχε στησει εντός του συνδικαλιστικού κινήματος ζούν και βασιλεύουν, ...και ψάχνουν συντεταγμένα και για πατρόνα θα προσθέταμε εμείς, καθώς σε αντίθεση με τους πολιτικούς τους εκπρόσωπους, οι εργατοπατέρες της ΠΑΣΚΕ όχι μόνο δεν εγκατέλειψαν τελικά σαν τα ποντίκια το καράβι που βούλιαζε όπως θα περίμεναν κάποιοι, αλλά δείχνουν αποφασισμένοι να πουλήσουν πολύ ακριβά το τομάρι (και τους μηχανισμούς) τους. Δεν θα ξεμπερδέψουμε τελικά έτσι εύκολα με δαύτους...

Ένα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον θα είχε ακόμη, γνωρίζοντας πως η πραγματική κοινωνική επιρροή των πολιτικών χώρων αποτυπώνεται πολύ περισσότερο εντός των συνδικάτων παρά στων κοινοβουλευτικών εκλογών*, να συσχετίζαμε τα μεταξύ τους αποτελέσματα.

Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Η μόνη παράταξη που μοιάζει να έχει μια «φυσιολογική» αναλογία με τα εκλογικά ποσοστά του κόμματος που την στηρίζει την ΝΔ, είναι η ΔΑΚΕ με διαφορά μόλις στο (-5,31%).

Οι δύο παρατάξεις που κατέβασε το ΠΑΣΟΚ πάλι (ΠΑΣΚΕ+ΕΜΕΙΣ= 42,09%) φτάνουν σε σχέση με το 12,28% του κόμματος, στο ιλιγγιώδες (+28,81%)!

Η ΔΑΣ που στηρίζεται από το ΚΚΕ του 4,5% βρίσκεται 22,22% χτυπώντας και αυτή σε σχέση με το κόμμα που την στηρίζει ένα καθόλου ευκαταφρόνητο (+17,72%).

Αυτά σε σχέση με τα «παραδοσιακά» κόμματα και παρατάξεις.

Ακριβώς την αντίστροφη πορεία ακολουθούν οι «νέες δυνάμεις» που προέκυψαν από τις εκλογές του Ιούλη με την επιρροή των παρατάξεων τους τους στα συνδικάτα να απέχει μακράν της εκλογικής τους και εδώ, αρνητικά όμως αυτή την φορά.

Αρχικά το 10,4% της «Αυτόνομη Παρέμβασης- Αντιμνημονιακή Συνεργασίας» βρίσκεται στο (-16,49%) από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος ΔΗΜΑΡ, ΑΝ.ΕΛ, και Χρυσή Αυγή, παρά τα εντυπωσιακά για νεουδριθέντα κόμματα των πρώτων ποσοστά, και την εκλογική εκτόξευση της άλλης, δεν κατάφεραν να εκπροσωπηθούν στην ΓΣΕΕ καν. Πράγμα πολύ εντυπωσιακό ειδικά για την ΔΗΜΑΡ που είναι και «αριστερό» κόμμα. Συμπεράσματα:

• Το ΠΑΣΟΚ σαν εκπρόσωπος της ταξικής εξαχρείωσης είναι εδώ, και δεν θα το ξεφορτωθούμε καθόλου εύκολα τελικά.
• Η μικρή άνοδος των ταξικών δυνάμεων του ΠΑΜΕ (+1 έδρα) είναι ενθαρρυντική μεν, αλλά δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες στις συγκυρίας. Πρέπει να κουραστούμε ακόμη πάρα πολύ. Παρόλα αυτά η αντίστροφη πορεία της επιρροής στο εργατικό κίνημα με αυτήν στον κοινοβουλευτισμό, αποδεικνύει πως το πρώτο εξακολουθεί να είναι προνομιακός χώρος δράσης και επιρροής.
• Οι εκλογικές φούσκες παραμένουν τέτοιες 9 περίπου μήνες μετά τις εκλογές, αφού δεν μπορούν να παράγουν τους ανάλογους με τα ποσοστά τους κοινωνικούς μηχανισμούς.
• Παρατηρείται η παγκόσμια πρωτοτυπία να υπάρχουν «αριστερά» κόμματα με συνδικαλιστική εκπροσώπηση υπολλαπλάσια της κοινοβουλευτικής τους (ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ), που στις εκλογές απέσπασαν μαζί ένα 33,14% Και στην ΓΣΣΕ μόλις 10,4%(!) και αυτό σκάρτο (οι ενισχύσεις που λέγαμε). Ακόμη χειρότερα για την ΔΗΜΑΡ που δεν εκπροσωπείται καν, αν και κόμμα του 6,25%! Αν γνωρίζει άλλος ανάλογη περίπτωση «αριστερών» κομμάτων (όσο οπορτουνιστικά γουστάρετε- κανένα πρόβλημα) παγκόσμια και διαχρονικά, να μας κατατοπίσει και εμάς. Θα είμαστε ευγνώμονες.
• -Ο Καμμένος δείχνει να την πατάει όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού η εκλογική δεξαμενή που ψάρευε δεν μπορεί να του δώσει και συνδικαλιστικό μηχανισμό, εφόσον οι εργατοπατέρες που τον αποτελούν δεν το κουνάνε ρούπι όσο υπάρχει η κουτάλα της εξουσίας. Αυτό ισχύει για την ΔΑΚΕ όσο και για την ΠΑΣΚΕ τουλάχιστον.
• -Οι ναζί παραμένουν χωρίς καμμία απολύτως επιρροή στα εργατικά συνδικάτα, παρά τις κάποιες προσπάθειες που έχουν κατά καιρούς κάνει. Αυτό στα θετικά και ας το κρατήσουμε για το μέλλον. 

Μάλλον επιβεβαιώνει ως ορθή την στρατηγική της απομόνωσης τους που έχει προκρίνει το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ.

_________

*Με την έννοια πως οι συνδικαλιστές (ακόμη και οι πουλημένοι) είναι δρώντα και όχι παθητικά υποκείμενα όπως οι ψηφοφόροι