Ερμηνευτικό κλειδί

Σε όλες τις κοινωνίες όπου επικρατεί το μικροαστικό στοιχείο, δηλαδή ο τρόπος σκέψης των μικροαστών, η πολιτική τακτική των υποτελών ξεκινά πάντα από τη βάση του να προσπαθεί να μαντέψει τα σχέδια της άρχουσας τάξης, ώστε να αντιδράσει κατάλληλα σ' αυτά.

Όμως τα σχέδια της άρχουσας τάξης, οι επιδιώξεις της, δεν μπορούν ποτέ να συλληφθούν στις λεπτομέρειές τους:
 πρώτον γιατί λείπουν πάντοτε κρίκοι από την ερμηνευτική αλυσίδα (δηλαδή δεν μπορούν να συγκεντρωθούν ποτέ όλες οι πληροφορίες για τα κίνητρα και τους επιμέρους σχεδιασμούς),
δεύτερον επειδή ενέχονται εσκεμμένα ψευδείς και αποπροσανατολιστικές πληροφορίες,
και τρίτον, επειδή είναι αδύνατο να διαχωριστούν οι αντιφάσεις που οφείλονται σε εσκεμμένη παραπληροφόρηση στα πλαίσια διεξαγωγής του ταξικού πολέμου από τις αντιφάσεις που οφείλονται σε αυθεντικές ενδοαστικές συγκρούσεις και εντάσεις. Το μόνο που μπορεί με ασφάλεια να ειπωθεί για αυτά τα σχέδια είναι:

•  α) ότι υπηρετούν απαρέγκλιτα τα συμφέροντα της τάξης που τα εκπονεί και 
• β) ότι οι ενδοαστικές συγκρούσεις θα δίνουν πάντοτε την θέση τους στην σιδερένια πειθαρχία και ενότητα της αστικής τάξης οποτεδήποτε προκύψει πραγματική απειλή για τα κοινά της συμφέροντα.

Το αποτέλεσμα αυτής της αδυναμίας να κατανοηθεί ότι δεν μπορείς να ξεκινήσεις την πολιτική ερμηνεία από την λεπτομερή αποκρυπτογράφηση των προθέσεων του αντιπάλου είναι ότι όσο πιο επιμελώς αγωνίζονται οι υποτελείς να κατανοήσουν τα σχέδια των αρχόντων τους, τόσο περισσότερο βυθίζονται στην σύγχυση, τόσο περισσότερο χειραγωγήσιμοι γίνονται στους τακτικούς ελιγμούς αυτών που ελέγχουν το παιχνίδι μονοπολώντας την πρωτοβουλία κινήσεων. Φτάνουν μάλιστα να αδυνατούν να κατανοήσουν και το μοναδικό πράγμα που είναι ασφαλές να υποθέσουν: ότι οι κινήσεις της αστικής τάξης γίνονται με αποκλειστικό γνώμονα το συμφέρον της. Η σύγχυση είναι τέτοια ώστε να οδηγεί σε μαζική προσφυγή στην παντελώς αβάσιμη ιδέα ότι δήθεν οι αστοί (ακόμα χειρότερα, οι "πολιτικοί" ή οι "χώρες") "τρελλάθηκαν" ή κινούνται "αυτοκαταστροφικά", λες και μπορεί ποτέ να ανατραπεί ένα πολιτικο-οικονομικό σύστημα από "εσωτερική δυσλειτουργία", να ηττηθεί δηλαδή από τον ίδιο του τον εαυτό.

Αυτός ο συνδυασμός σύγχυσης και αυταπάτης είναι θεμελιώδης συνέπεια της απουσίας ταξικής συνείδησης: η πηγή του είναι ο καταφανής ετεροκαθορισμός των στοχεύσεων μιας τάξης από την κατανόηση των στοχεύσεων μιας άλλης.

Στην αγωνία της να προβλέψει την επόμενη κίνηση του αντιπάλου ή να αποκρυπτογραφήσει τις προθέσεις του, η μικροαστική τάξη, σε όλη την Ευρώπη, ξεχνά πως δεν έχει καμία συνείδηση ως τάξη καθαυτή και για τον εαυτό της. Ούτε και πρόκειται ποτέ να αποκτήσει τέτοια, μιας και μια τάξη που θα είχε συνείδηση του εαυτού της και για τον εαυτό της δεν θα ήταν πια μικροαστική. Μια τέτοια τάξη θα ξεκινούσε πάντοτε από εκεί που δεν μπορεί ποτέ να ξεκινήσει η μικροαστική τάξη: από το ερώτημα "ποιο είναι το δικό μου συμφέρον, ανεξάρτητα από το τι επιδιώκει ή όχι ο αντίπαλος, και τι πρέπει εγώ να κάνω για να το διασφαλίσω."

Το ερώτημα αυτό είναι παραπλανητικά απλό. Στην πραγματικότητα είναι αδύνατο να απαντηθεί από μικροαστική θέση. Δοκιμάστε να ρωτήσετε έναν μικροαστό (ιδιαίτερα αν υποπτεύεστε ότι αυτός είναι ο εαυτός σας) τι είναι αυτό που επιδιώκει ως μέλος μιας τάξης -- τι θέλει, καταφατικά, και όχι αρνητικά, όχι με όρους του τι προσπαθεί να αποφύγει, να κατευνάσει, να περιορίσει ή να εμποδίσει. Και με ποια μέσα σκοπεύει να πετύχει αυτό που θέλει, για την δική του τάξη. Θα εκπλαγείτε από το αποτέλεσμα.

Πηγή:Lenin reloaded