Για την απεργία των ναυτεργατών: Είναι ήττα αυτό;

Το πάλευα από προχθές να γράψω κάτι για τα γεγονότα της απεργίας των ναυτεργατών στο λιμάνι του Πειραιά. Τελικά με έβγαλε από τον κόπο ο Γιώργος Σαρρής, που με κάλυψε σχεδόν πλήρως...

αφίσσα του ΚΚ Μεξικού για την απεργία των ναυτεργατών

Αυτό είναι νίκη ή ήττα των απεργών;

Άκουγα προχθές στο λιμάνι έκπληκτος διάφορους από τα μπλοκ των άλλων αριστερων παρατάξεων, να μιλάνε για ήττα. Μιλούσαν για ήττα επειδή έφυγαν κάποια καράβια.
Ηταν ήττα λοιπόν το ότι παρά την επίταξη οι καβοδέτες απεργούσαν και ο λιμεναρχης με συνοδεία ΜΑΤ έλυνε κάβους;
Ηταν ήττα το ότι έκοβαν οι καπετάνιοι τους κάβους από πάνω και έφευγαν έξω από το λιμάνι για να μην μπορέσουν οι περιφρουρήσεις να πάρουν τους καταπέλτες;
Ηταν ήττα η πρωτοφανής συγκέντρωση αλληλεγγύης που ανακοινώθηκε λίγες ώρες πριν όπως και η παναττική απεργία όπου απέργησαν μόνο οι ΠΑΜίτες και όσοι μπόρεσαν αυτοί να κινητοποιήσουν; Ήταν ήττα το ότι ο υπουργός κρύφτηκε κυριολεκτικά πίσω από το λιμενικό και τα ΜΑΤ γατί δεν άντεχε να αντιμετωπίσει και να κοιτάξει κατάματα τους ναυτεργάτες; Τα πράγματα βέβαια πάντα μπορεί κανείς να τα δει από όποια σκοπιά επιλέξει αυτός...
Αυτά κανονικά θα περίμενε κανείς να λέγονται από τους εκπρόσωπους του συστήματος κι αυτοί να αμύνονται υπέρ των απεργών για τη γενναία στάση που κράτησαν. Θα περίμενε κανείς να αντιδρούν στα όσα λεγόντουσαν εκείνη τη μέρα από τα συστημικά ΜΜΕ ότι τάχα τα καράβια έφευγαν κανονικά! Κι όμως...

Περιττό να πούμε οτι παρά το ό,τι ήταν θετικό που υπήρχαν τα πανώ και οι σημαίες αριστερών παρατάξεων εκεί, αυτοί που τα συνόδευαν ήταν ελάχιστοι έως απελπιστικά λίγοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ π.χ. συμμετείχε με λίγες δεκαδες σημαίες και τον Π.Λαφαζάνη. Προσωπικά λέω μπράβο σε όσους ήρθαν στο λιμάνι, αλλά όπως φαίνεται και ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και οι άλλες αριστερές παρατάξεις δεν πολυενδιαφέρονται και επομένως δεν πείθουν όσους τους ακολουθούν για την κρισιμότητα τέτοιων κινητοποιήσεων. Προτιμούν να συγκινούν και να συγκινούνται από άλλες "εναλακτικές" κινητοποιήσεις. Εκτός από το Σύνταγμα, τις βίλες και τις πλατείες όμως υπάρχουν και τα λιμάνια και οι τόποι δουλειάς. Εκτός από τα συλλαλητήρια, τις φωνές και τις ωραίες πορείες, υπάρχουν και οι απεργίες. Και μάλιστα όπως είδαμε πεντακάθαρα αυτό είναι που πονάει πιο πολύ, μέχρι λύσσας μάλιστα, το σύστημα και τους μεγαλοεπιχειρηματίες, εφοπλιστές κλπ.
Δεν έχουν καταλάβει λοιπόν όπως φαίνεται, με τον πρόχειρο και βιαστικό τρόπο που βλέπουν τα πράγματα, ή με βάση την προσήλωση τους μόνο στο πως θα γίνουν κυβέρνηση, πόσο σπουδαίο και κρίσιμο ρόλο θα παίξει η αλληλεγγύη των διαφορετικών λαικών στρωμάτων που το σύστημα θέλει σε κόντρα, στα όσα έρχονται. Πόσο κρίσιμο είναι το να σπάσει αυτό που λέγεται κοινωνικός αυτοματισμός, ή αλλιώς αδιαφορία, αναισθησία και απόλυτη ανοησία.
Η αφίσα του ΚΚ Μεξικού, και πιο πολύ η φωτό από την πρωτοφανή συγκέντρωση στο λιμάνι, είναι ένα δείγμα του τι χτίζεται με καθημερινό και κουραστικό αγώνα.

Για όσους θεωρούν τετοιες κινητοποιήσεις δεδομένες ή εύκολες, θα πούμε ότι καθόλου εύκολο δεν είναι να κινητοποιηθούν και να απεργήσουν συμμετέχοντας στη συγκέντρωση εργαζόμενοι που ειδοποιήθηκαν γι αυτό το προηγούμενο βράδυ στις 10μμ. Έγινε αγώνας όλο το βράδυ γι αυτό. Η δική τους πλευρά ας πούμε δεν κινητοποιήθηκε καν. Το είδαμε από τις λίγες δεκάδες που βρέθηκαν στο πλάι των ναυτεργατών.
Παρ' όλα αυτά είχαν την απαίτηση από τις περιφρουρήσεις να συγκρουστούν βιαια μεσα στο λιμάνι με ΜΑΤ, Λιμενικό και ΟΥΚ, μέσα στο σκοτάδι στις 4 πμ και να κρατήσουν όλα τα καράβια δεμένα στους κάβους. Σαν να μην υπάρχει αντίπαλος και κράτος απέναντι. Λες και όλα αυτά είναι παιχνιδάκι.
Περιττό να πουμε πόσους έστειλαν στις περιφρουρήσεις στις 3 το πρωί...

Το μόνο που έχω να καταθέσω εγώ παραπάνω είναι η οργή (ναι οργή!) που ένιωσα το πρωί όταν είδα τους καλοκοιμισμένους "αλληλέγγυους" της ..."αριστεράς" να έρχονται πίσω από τις κάμερες της τηλεόρασης στο λιμάνι, και να ποζάρουν "επαναστατικά", όταν όλο το βράδυ που "μύριζε μπαρούτι", δεν σηκώθηκαν καν από το κρεββάτι τους...