Μικρό ποσοστό, μεγάλος Άλλος

Δεν είναι αλήθεια η αντίληψη ότι τα άκρα δεν συναντώνται ποτέ. Για παράδειγμα, εγώ προσωπικά κάποιες φορές μοιράζομαι μια φαντασίωση με τους χειρότερους και πιο λυσσαλέους εχθρούς του ΚΚΕ. Την φαντασίωση ότι δεν υπάρχει πια ΚΚΕ.

Σκέφτομαι, αφήνοντας την φαντασία μου να καλπάσει αχαλίνωτα, πώς θα απαντά ο νεοΈλλην στην ερώτηση "γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε;" όταν η απάντηση θα πάψει να είναι "μας εμποδίζει το ΚΚΕ."

Σκέφτομαι πώς θα εξηγεί στον εαυτό του την πολιτική κατάντια του όταν δεν θα μπορεί να την εξηγήσει κραυγάζοντας για "προδοσία του ΚΚΕ."

Σκέφτομαι πώς θα εκλογικεύει το γεγονός ότι πιάστηκε κορόϊδο από όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις που εξέλεξε ελεύθερα και δημοκρατικά όταν δεν θα μπορεί πια να επικαλεστεί πως "έκανε πλάτες" στις επιλογές του ίδιου ως ψηφοφόρου το ΚΚΕ.


Σκέφτομαι πού θα βρίσκει παρηγοριά για την απόλυσή του και την απόλυση των συγγενών του όταν δεν θα μπορεί να πει "και το ΚΚΕ κάνει απολύσεις."

Σκέφτομαι πώς θα βρίσκει μπάλσαμο για τον τρόμο που θα νιώθει με το καθεστώς όταν δεν θα μπορεί να καγχάσει "και τι κάνει για όλα αυτά το ΚΚΕ;"

Σκέφτομαι πώς θα καταπίνει την ανικανότητά του ή την απροθυμία του να οργανωθεί, πχ, για να μην ξεπαγιάζει χειμωνιάτικα όταν δεν θα μπορεί να επικαλεστεί "τον σεχταρισμό του ΚΚΕ."

Σκέφτομαι πώς θα εξηγεί τον κοινωνικό κατακερματισμό και την ατομική αποσύνθεση που βιώνει όταν δεν μπορεί να διαμαρτυρηθεί για την "εγκατάλειψη του ΑΑΔΜ από το ΚΚΕ."

Σκέφτομαι πώς θα καταπίνει το καπέλωμα των ακαταπόνητων φατριών που λυμαίνονται τη χώρα του όταν δεν θα μπορεί να δικαιολογηθεί πως "το ΚΚΕ απαξιώνει ό,τι δεν μπορεί να ελέγξει."

Σκέφτομαι πώς θα αντλεί έμπνευση από τον ωκεανό αστοιχείωτης κοτσάνας με τον οποίο "μορφώνεται" όταν δεν θα μπορεί να γελάσει με τα "πρόβατα που διαβάζουν Ριζοσπάστη."

Σκέφτομαι πώς θα πηγαίνει να ξαπλώσει νιώθωντας βιασμένος από τον οχετό προπαγάνδας της τηλεόρασής του όταν δεν θα μπορεί να παρηγορηθεί με τα "ρομποτάκια του ΚΚΕ" και τους "εγκεφαλικά καμένους Κνίτες".

Σκέφτομαι πώς θα συγκρατεί τους λυγμούς για τη ζωή που έχασε μέσα απ' τα χέρια του όταν δεν θα μπορεί να αποδώσει την ενοχή για την δική του δειλία, κακομοιριά και υποτέλεια στην "συμβιβασμένη ηγεσία του Περισσού."

Τα σκέφτομαι, χωρίς να το θέλω, χωρίς να το εννοώ, επειδή κάτι πολύ διαβολικό μέσα μου επιθυμεί να δει πώς θα ήταν η ζωή αυτής της χώρας χωρίς τον "μεγάλο Άλλο" της με το δυσανάλογα μικρό ποσοστό του. Επειδή θέλω να μάθω πόσο θα άντεχε μια τέτοια ζωή -- ή τέλος πάντων, πού θα ξανάβρισκε έναν πολιτικό μεγάλο Άλλο, ένα εξιλαστήριο θύμα που να μπορεί να φαντασιωθεί ως μεγάλο Θύτη της ζωής του.

Επιστρέφει όμως αργά ή γρήγορα η συμπόνοια, κι έτσι επιστρέφω κι εγώ στον ρόλο αυτού που υβρίζεται καθημερινά επειδή τολμά να στηρίζει την ύπαρξη του...ΚΚΕ.

Πηγή: Lenin reloaded

Παραθέτουμε παρακάτω και δύο ενδιαφέροντα σχόλια που ακολούθησαν την αρχική ανάρτηση:

• Αντωνης19 Δεκεμβρίου 2012 2:23 π.μ.

Κατά συνέπεια, "Μεγάλος Άλλος"=μια φαντασματική ενσάρκωση του νόμου ως ευνουχιστικής αρχής=ο Πατέρας, το Κόμμα, κλπ. Αν εκλογικεύσεις την απουσία απόλαυσης στην πληρότητα ως απαγόρευση για την οποία ευθύνεται ο Μεγάλος Άλλος, βέβαια αντλείς μια δευτερογενή απόλαυση. Πχ: "δεν μπορώ να εκπληρώσω την φαντασίωσή μου ότι είμαι απόλυτα παρών στον εαυτό μου και ταυτόσημος με τη βούλησή μου χωρίς αλλοτριωτική-θεσμική μεσολάβηση (πλατεία Συντάγματος), άρα ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΚΚΕ. Το οποίο μου απαγορεύει να απολαύσω την ναρκισσιστική μου ενότητα άρα με καταδιώκει. Και αφού με καταδιώκει αυτό, είμαι εγώ το θύμα της καταδίωξης πολιτικά και όχι το ίδιο. Και άρα θα του γαμήσω ό,τι έχει και δεν έχει και θα ΓΟΥΣΤΑΡΩ".

• waltendegewalt19 Δεκεμβρίου 2012 3:10 π.μ.

 Να το πάμε λίγο παραπέρα: «το κόμμα είναι εδώ ο ψευδεπίγραφος (unheimlich) «άλλος» που προβάλλεται στη θέση τού νόμιμου Άλλου (καπιταλισμός) ως φόβητρο και ως θύμα για να διατηρηθεί ο νόμος τού Άλλου. Υπάρχουν πάντα δύο ά/Άλλοι. Ο ένας είναι υπαρκτός: νεκρός και δισυπόστατος («άλλος»/Άλλος), ενώ ο άλλος Άλλος είναι μη υπαρκτός.»