Κάθε νεογέννητος μπάτσος είναι γαλακτοφάγος, συνήθως με τη μέθοδο του θηλασμού. Αυτό είναι ένα αντικειμενικό στοιχείο που αν το προσεγγίσει κανείς μεμονωμένα τείνει στο συμπέρασμα πως οι μπάτσοι ανήκουν στην ομοταξία των θηλαστικών (Mammalia). Κάποιοι μεμονωμένοι επιστήμονες αμφισβητούν τη συγκεκριμένη ταξινόμηση, ισχυριζόμενοι πως η ορθή ομοταξία είναι αυτή των Σαυρόψιδων (Sauropsida). Κύριο επιχείρημά τους είναι ότι οι μπάτσοι εκκολάπτουν (και εκκολάπτονται από) το αυγό του φιδιού. Καθώς επίσης ότι ψεκάζουν δηλητήριο όπως και οι κόμπρες (έστω κι αν το δικό τους αντιμετωπίζεται με Maalox κι όχι αντιοφικό ορό). Αν και μέχρι σήμερα η θεωρία αυτή δεν έχει αποδειχτεί εργαστηριακά, τεκμηριώνεται σε σημαντικό βαθμό με την εις άτοπον απαγωγή. Το δεδομένο είναι ότι τα θηλαστικά είναι η πιο εξελιγμένη ομοταξία του ζωικού βασιλείου με κύρια χαρακτηριστικά την αυξημένη νοημοσύνη, το ανεπτυγμένο νευρικό σύστημα, τον μεγάλο εγκέφαλο και την εξειδίκευση των οργάνων τους. Από τα τέσσερα αυτά κεντρικά χαρακτηριστικά οι εν λόγω επιστήμονες δυσκολεύονται να αμφισβητήσουν την εξειδίκευση των οργάνων των μπάτσων (όργανο της τάξης, όργανο καταστολής κλπ.). Έτσι, ελλείψει και της εργαστηριακής απόδειξης, η θεωρία αυτή μένει αναπόδεικτη. Μοιραία, η συντριπτική πλειοψηφία του επιστημονικού κόσμου τείνει στο ότι οι μπάτσοι είναι θηλαστικά.
Η έτερη ριζοσπαστική θεωρία η οποία διατυπώνεται από τον επιστημονικό κόσμο, είναι πως οι μπάτσοι είναι όντως θηλαστικά και ανήκουν στην οικογένεια των Συιδών (Suidae). Αναλυτικότερα, η θεωρία αυτή κατατάσσει τους μπάτσους στο γένος των Σιδών (Sus), το είδος των Σκροφών (Sus Scrofa) και το υποείδος των Sus Scrofa Domestica. Ισχυρό επιχείρημα όσον αφορά στην ορθότητα της ταξινόμησης αυτής αποτελεί η ακροστιχίδα του είδους (SS), δημοφιλέστατη μεταξύ των στελεχών του κρινόμενου είδους.
Κύριο μειονέκτημα της θεωρίας αυτής είναι η αντιεπιστημονικότητα της διατύπωσής της. Καθώς δεν έχει τύχει θετικής αποδοχής από τις επιστημονικές εκδόσεις, διατυπώνεται συνήθως λεκτικά, με τρόπο μάλιστα στερούμενο στοιχειώδους κομψότητας. Λέγοντας επί παραδείγματι ένας επιστήμων:
"Μικρό μου πόνυ, μικρό μου πόνυθέτει εν αμφιβόλω την επιστημονική του επάρκεια. Διότι, ως γνωστόν σ' εμάς τους επιστήμονες, το πόνυ ανήκει στο είδος Equus Ferus Cabalus της οικογενείας των Ιππιδών, το οποίο καμία σχέση δεν έχει με τα γουρούνια. Εξάλλου ένας σωστός επιστήμων ποτέ δεν θα αποκαλούσε το κρινόμενο είδος "γουρούνι", πόσο μάλλον συλλήβδην "γουρούνια-δολοφόνοι". Αντίθετα θα χρησιμοποιούσε την επιστημονική ορολογία "σις-σκρόφα" ή έστω στον πληθυντικό "σεις-σκρόφες-δολοφόνοι".
μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι"
Υπάρχει τέλος μια τρίτη αιρετική θεωρία, σύμφωνα με την οποία οι μπάτσοι ανήκουν στο γένος των Στρουμφιδών (Strumfidae). Η θεωρία αυτή ήταν δημοφιλέστατη στο παρελθόν, είχε μάλιστα διατυπωθεί ευρέως με τη γνωστή επιστημονική ρήση:
"Hyacintho vestis
et albus hats
ipsi non sunt Batsidae
ipsi sunt Strumfidae"
(σε μετάφραση από τα λατινικά:)
"Γαλάζια στολήΗ θεωρία αυτή ωστόσο ξεπεράστηκε από τη στιγμή που οι μπάτσοι ενδύθηκαν το σύγχρονο χακί ένδυμα.
και άσπρα καπελάκια
αυτοί δεν είναι Μπάτσοι
αυτοί είναι Στρουμφάκια"
Η επιστημονική κοινότητα εξακολουθεί πάντως να σπαράσσεται από έριδες αναφορικά με το ζήτημα της ταξινόμησης.
(εξ αυτοαναδημοσιεύσεως)
Πηγή: ένας στρατολάτης
Ρε σεις, είστε πολυ άδικοι με τα παιδιά . Οι μπατσοι και συγκεκριμένα οι ματατζιδες είναι οι πιο φανατικοί αγωνιστές για πολλούς λόγους
ΑπάντησηΔιαγραφή1)συμμετέχουν σε όλες τις διαδηλώσεις
2) έχουν εντρυφήσει στα συνθήματα πιο πολύ απ τον καθένα
3)είναι οι ίδιοι με τις πράξεις τους πηγή έμπνευσης συνθημάτων
4) συμμετέχουν ενεργά ( ξυλο,χημικα κτλ) στην επαναστατική εκγύμναση του πλήθους
Και τέλος ανεβάζουν κατακόρυφα το ηθικό του κινήματος γιατί όταν πας σε διαδήλωση αντιλαμβάνεσαι πως στον κόσμο υπάρχουν δυο κατηγορίες θυλαστικων οι διαδηλωτές κι οι πίθηκοι .
Πέρα από την πλάκα οφείλουμε να πούμε πως σε κάθε επαναστατική περίοδο τμήματα του στρατού προσχορουσαν στην επανάσταση . Θα ήθελα να κάνω ειδική αναφορά σε έναν Ελληνα αξιωματικό ,αντάρτη του ΕΛΑΣ που πολύ εκτιμώ , τον Δημήτρη Δημητρίου ή Νικηφόρο
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Δημήτρης Δημητρίου (ή "Νικηφόρος") γεννήθηκε το 1921 στο χωριό Επτάλοφος (Αγόριανη) Παρνασσίδας. Φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από το 1938 και με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου, στις 28 Οκτωβρίου 1940, ονομάστηκε ανθυπίλαρχος. Κατά τον πόλεμο του 1940-41 πολέμησε κατά των Γερμανών εισβολέων, στο μέτωπο των βουλγαρικών συνόρων, ως διοικητής διμοιρίας βαρέων πολυβόλων, στο 193ο μηχανοκίνητο Σύνταγμα. Για τη δράση του στο μέτωπο προτάθηκε από το διοικητή του για ηθική αμοιβή. Υπήρξε ο πρώτος σε όλη την Ελλάδα μόνιμος αξιωματικός που βγήκε στο βουνό εναντίον των κατακτητών, μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Έλαβε μέρος στη μάχη του Γοργοποτάμου και σε δεκάδες άλλες μάχες κατά των στρατευμάτων κατοχής. Όταν τα αντάρτικα σώματα του ΕΛΑΣ της Ρούμελης χωρίστηκαν σε Επαρχιακά Αρχηγεία, ανέλαβε στρατιωτικός αρχηγός των Αρχηγείων Παρνασσίδος- Λοκρίδος- Δωρίδος και κατόπιν του 5ου Ανεξάρτητου Τάγματος Παρνασσίδος που αναπτύχθηκε στο 2ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ. Προτάθηκε δύο φορές από το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ για το Αριστείο του Απελευθερωτικού Αγώνα. Μετά την απελευθέρωση διώχθηκε και φυλακίστηκε. Αποφυλακίστηκε το 1952. Το 1956 έγινε μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Έγραψε: "Η καμπάνα της Αγόριανης" (θεατρικό), "Το χρονικό του Γοργοποτάμου", "Χρόνια δίχως ειρήνη" (μυθιστόρημα), "Αντάρτης στα βουνά της Ρούμελης" (χρονικό, τρεις τόμοι, 1965), "Ελληνική εμπειρία '44-'67", "Η δυναμική των ανθρωπίνων σχέσεων" (δοκίμιο), "Τα φοβερά ντοκουμέντα: Γοργοπόταμος", κ.ά. Πέθανε στη Ν. Σμύρνη τον Φεβρουάριο του 2000 και κηδεύτηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Άνω Αγόριανη Παρνασσίδας.
Ο Δημητρίου που αναφέρεις, έχει απλά συνωνυμία με τον "κουτσάφτη" της Τασκένδης, προφανώς...
ΔιαγραφήΓια το σοβαρό κομμάτι,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι είναι αδύνατο να γίνει μία επιτυχημένη επανάσταση εάν ένα σοβαρό (και συνήθως το μεγαλύτερο) τμήμα του στρατού δεν περάσει με το μέρος της.
Οστόσο η αστυνομία είναι τόσο σαν δομή, όσο και σαν διαπαιδαγώγηση των μελών της, κάτι αρκετά διαφορετικό από τον στρατό.
-Ο ένας λόγος είναι οφθαλμοφανής. Οι στρατιώτες δεν είναι επαγγελματίες στην πλειονότητα τους, αλλά κανονικοί εργαζόμενοι που υπηρετούν την θητεία τους. Αυτό επηρρεάζει σε ένα βαθμό και το μόνιμο προσωπικό, αφού δεν συναναστρέφεται μόνο με μία κλειστή συνομωταξία "στρατιωτικών", αλλά αναγκάζεται να συνεργαστεί στην ίδια του την δουλειά με το σύνολο των εργαζομένων που υπηρετούν σαν στρατεύσιμοι, και που φυσικά δεν αντιμετωπίζουν ως "εχθρούς" εξ αντικειμένου. Αυτό δίνει άλλους ορίζοντες σκέψης.
-Ο δεύτερος είναι υποκειμενικός.
Όσο και αν εμείς γνωρίζουμε την φύση του στρατού ως μέσο βίας του αστικού κράτους, το παιδί που πηγαίνει σε μία στρατιωτική σχολή (ειδικά μετά το 1974), σαν αντικείμενο της δουλειάς του αντιλαμβάνεται τον "ευγενή" σκοπό της "υπεράσπισης της πατρίδας".
Πόση σχέση μπορούν να έχουν λοιπόν η ψυχολογία και η νοοτροπία των στρατιωτικών με αυτήν των μπάτσων, που αφενός μεν ζουν αποκομμένοι από την υπόλοιπη κοπινωνία, αφετέρου δε γνωρίζουν από την πρώτη στιγμή της ένταξης τους στο "σώμα", πως το αντικείμενο της "εργασίας" τους, δεν είναι άλλο από τον εσωτερικό εχθρό, που θα μπορούσε κατά περίπτωση να είναι η μάνα ή ο αδερφός τους ο ίδιος;
Υπάρχουν φυσικά παραδείγματα (πολύ λίγα) και χωροφυλάκων που πέρασαν με το μέρος του λαού την δεκαετία του '40. ¨ομως τότε στην χωροφυλακή υπηρετούσαν και "κληρωτοί", οπότε ύσχιε και εδώ το πρώτο κομμάτι που έβαλα για τους στρατιωτικούς.
Προφανώς, Ο "Νικηφορος "λεγόταν Δημήτριος Δημητρίου ενώ ο. Κουτσάφτης Π.Δημητριου εξάλλου ο Νικηφόρος δεν υπήρξε ποτέ πολιτικός εξόριστος απ όσο ξέρω. Οσο αναφορά στην ανάλυση σου για τους μπατσους στη βάση της συμφωνώ αν και πιστεύω πως αυτά τα τα χαρακτηριστικά έχουν συγκεκριμένα τμήματα αστυνομίας όπως πχ ΜΑΤ ασφάλεια κτλ που συγκρούονται καθημερινά με τον κόσμο και είναι πιο φανατισμένοι εναντίον του. Σε άλλα τμήματα της αστυνομίας πυ εργάζονται στα μετωπισθεν και μακριά απο αστικά κέντρα μπορείς αλλιέυσεις άτομα με διαφορετική αντίληψη. Λίγα μεν αλλά υπάρχουν
ΑπάντησηΔιαγραφή