Η στιγμή

Οι άνθρωποι λέμε ότι φυλακίσαμε τη στιγμή, όταν την αποτυπώνουμε στην μνήμη μας, ή όταν την αποτυπώνουμε στο χαρτί, ή στο φιλμ ή στο στικάκι. Τι γίνεται όμως όταν η στιγμή η ίδια φυλακίζει εμάς; Τι κάνουμε τότε; Πώς διάγουμε τον βίο μας φυλακισμένοι; Και τι διαδικασίες θα ακολουθήσουμε για να αποφυλακιστούμε;
Από τις λίγες γνώσεις που έχω γι αυτήν, (σπουδάζοντας στο πανεπιστήμιο του κλισέ), η στιγμή  δεν είναι ντόμπρα, δεν είναι ξηγημένη, δεν είναι ειλικρινής. Ακόμη και αν μας έχει υποσχεθεί ότι δεν θα μας ξαναστήσει παιχνίδι, αυτοαναιρείται και στήνει παιγνίδια. Και είναι τότε πιο επικίνδυνα τα πράγματα, γιατί είσαι ανυποψίαστος επειδή ως απλός άνθρωπος την έχεις πιστέψει.
(όπως καταλάβατε ήδη, σήμερα δεν έχει μνημόνιο, κρίση, ξεσηκωμό, αντίσταση και επανάσταση. Έχει κάτι χειρότερο! Συνεχίστε την ανάγνωση μόνο οι αφελείς και οι λάτρεις της παρλαπίπας γύρω από γνωστά και πανάρχαια θέματα. Τόσο γνωστά και πανάρχαια  όσο η επανάσταση, η μελιτζάνα και η ήττα)

Η στιγμή συνήθως στήνει ενέδρα, πολύ καλή και πολύ επιτυχημένη. Άκρως καμουφλαρισμένη και αποτελεσματική. Πάντα παίζει με τα λεπτά αν όχι με τα δευτερόλεπτα. Αν το ένα θύμα αργούσε για ένα λεπτό, σε ένα φανάρι, αν το άλλο θύμα διάλεγε το απέναντι πεζοδρόμιο, δεν θα είχε υπάρξει ως στιγμή. Τόσο απλά υλικά χρησιμοποιεί. Τον ίδιο συρμό, το ίδιο πεζοδρόμιο, το ίδιο κάγκελο για να δέσεις την μηχανή, το ίδιο πεζοδρόμιο, την ίδια πόρτα, την ίδια τζαμαρία καφετέριας, το ίδιο πεζοδρόμιο, την ίδια είσοδο τράπεζας, τον ίδιο κάδο σκουπιδιών, την ίδια γωνία, το ίδιο βράδυ ή απόγευμα. Και το ίδιο πεζοδρόμιο.
Είμαι σίγουρος, μελετώντας την ακρίβεια των «συμπτώσεων», ότι η στιγμή, καταστρώνει το σχέδιό της καιρό πριν, μελετά όλες τις εναλλακτικές και όλα τα πιθανά ενδεχόμενα. Και πράττει δυσαναλόγως. Ακόμη και αν στήσει κάτι ξαφνικό, το κάνει τόσο καλά, ώστε δεν υπάρχει αμφιβολία να ξεφύγει κανείς, από τα άπειρα ευάλωτα θύματα της.
(ναι καλά υποθέσατε η οικονομική κρίση δεν επηρεάζει μόνο την τσέπη μας αλλά χτυπάει στο κεφάλι. Συνεχίστε την ανάγνωση, οι εντελώς αλλοπαρμένοι και όσοι έχετε ψηφίσει τουλάχιστον μια φορά ΠΑΣΟΚ)

Η στιγμή χρησιμοποιεί τους ανθρώπους για την προσωπική της διασκέδαση. Τρελαίνεται με την αμηχανία που δημιουργεί, ηδονίζεται με την σύγχυση που προκαλεί και γελά με τους χαζούς διαλόγους που γεννιούνται.
-Α Τι κάνεις;
-Καλά εσύ; Τι κάνεις εδώ;
-Πέρναγα
-Κι εγώ.
…
Η στιγμή είναι ώριμη και παίζει με τους ανώριμους. Για την ακρίβεια, είναι ώριμη επειδή παίζει με ανώριμους ανθρώπους. Σε αντίθεση με τους ώριμους ανθρώπους που πάντα κατά δήλωσή τους δεν παίζουν με οτιδήποτε ανώριμο. Και είμαστε ως παιχνίδια της στιγμής, ανώριμοι, γιατί σε ιστορικές προσωπικές καμπές, έχουμε υποσχεθεί ότι δεν θα ξαναζήσουμε τέτοια στιγμή. Μόνο που το είχαμε υποσχεθεί εμείς σε εμάς. Αφέλεια εγκληματική.
Η στιγμή είναι αχόρταγη και σαδίστρια. Κερδίζει πάντα τους χαμένους, καταρρακώνει τους καταρρακωμένους, ισοπεδώνει τους ισοπεδωμένους, ξεφτιλίζει τους ξεφτιλισμένους και  δεν εξοφλά τους ξοφλημένους.
(ελπίζω να έχετε μείνει στην ανάγνωση, όσοι θα πάτε στην πρεμιέρα της νέας ταινίας του Παπακαλιάτη ή όσοι ψηφίζετε ΣΥΡΙΖΑ, για να βγούμε στο ξέφωτο)
Η στιγμή νικάει. Και νικάει πάντα τους ήδη νικημένους. Όχι επειδή έχασαν μια μάχη, αλλά επειδή ίσως να μην την έδωσαν καν, ή να νόμισαν ότι την έδωσαν με επιτυχία. (κάτι σαν τα πανηγύρια του Σαμαρά στα Γιούρογκρουπ…)
Η στιγμή υπάρχει επειδή υπάρχουμε εμείς, ή για να υπάρξουμε εμείς. Η στιγμή τελειώνει σύντομα, τελειώνοντας τα θύματα της και από μια γίνεται δύο, καθώς απομακρυνόσουν και χανόσουν στο βάθος,  χωρίς να πούμε ούτε γεια.
…

ΥΓ1. Ευχαριστούμε για την κατανόηση.
ΥΓ2. Θα νικήσουμε!

Θ.

Πηγή: "Ελληνοφρένεια"