Περι-ΒΙΑ-βαίνοντας

του Δημήτρη Χατζόπουλου

«ΟΧΙ ΣΤΗ ΒΙΑ», ήταν ο τίτλος του πρωτοσέλιδου της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ, μια μέρα μετά την φασιστική επίθεση Κασιδιάρη στην Λ. Κανέλη και Ρ. Δούρου. Ο τίτλος συνοδευόταν από φωτογραφίες περιστατικών βίας του τελευταίου καιρού. Από την επίθεση με γιαούρτι στον Αλαβάνο, τον ξυλοδαρμό Χατζηδάκη στην Πανεπιστημίου, το γιαούρτωμα Πάγκαλου στα Καλύβια, τα γιαουρτώματα του Νταλάρα στις συναυλίες και άλλες παρόμοιες στιγμές των τελευταίων 2 ετών. Όλα φύρδην μίγδην πεταμένα στην πρώτη σελίδα του συγκροτήματος…
Οι εικόνες βίας δεν είναι ότι πιο ευχάριστο, σε κάθε λογικό άνθρωπο.
Ένα αιματοβαμμένο πρόσωπο είναι ένα αποκρουστικό θέαμα, ένα άψυχο σώμα είναι ένα αποτρόπαιο θέαμα. Αυτά ισχύουν για κάθε υγιή άνθρωπο. Δηλαδή για τους περισσότερους. Και σίγουρα οι μπουνιές και οι κλοτσιές δεν είναι ένας δημιουργικός τρόπος να λύνεις διαφορές. Ακυρώνει όλα τα ταλέντα του ανθρώπου και εξυψώνει μόνο ένα, αυτό της σωματικής δύναμης.
Το τσουβάλιασμα από την εφημερίδα καμιά δεκαριά περιστατικών βίας, αθωώνει το περιστατικό Κασιδιάρη. Δεν μπορεί να μπαίνουν στην ίδια μοίρα διαφορετικά γεγονότα. Από την μια ο συνταξιούχος που του έχουν κόψει την σύνταξη, δεν έχει να δώσει στα εγγόνια και ξεσπά την οργή και την απόγνωσή του πάνω στον υπουργό Χατζηδάκη όταν τον βλέπει να περνά ανάμεσα από μια διαδήλωση όπου υπάρχει συσσωρευμένη συλλογική αγανάκτηση και ένταση. Και από την άλλη ο βουλευτής Κασιδιάρης μέλος ενός οργανισμού που έχει ιδεολογία και πρακτική την βία. Το μόνο κοινό των δύο περιστατικών είναι οι μπουνιές και τα χαστούκια στον αέρα. Έχουν διαφορετικά κίνητρα, στόχο και σκοπό.
Δεν μπορεί να μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι, το γιαούρτωμα στον προφυλαγμένο Πάγκαλο, ο οποίος όπου σταθεί και όπου βρεθεί προκαλεί συνεχώς με εμπρηστικές δηλώσεις σχεδόν βρίζοντας τους πάντες, με το ποτήρι νερό που έριξε ο βουλευτής Κασιδιάρης κατά της Ρ. Δούρου. Οι πράξη των κατοίκων προς τον Πάγκαλο στόχευε στο να εξευτελίσει τον πληθωρικό αντιπρόεδρο. Η πράξη του Κασιδιάρη στόχευε να προειδοποιήσει, να φιμώσει να κατατροπώσει αντίπαλη άποψη.
Το σύνηθες που λέγεται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι «να καταδικάσουμε την βία από όπου και αν προέρχεται». Προσωπικώς δεν θα το κάνω. Γιατί αν το έκανα θα ήμουν, αφελής, ασόβαρος και κυρίως ανιστόρητος. Ο Κολοκοτρώνης δεν άσκησε βία; Δεν έκοψε κεφάλια; Δεν σημάδεψε ανθρώπους; Ο Παπαφλέσσας που ήταν και παπάς  δεν άσκησε βία; Ο Βελουχιώτης δεν άσκησε βία κατά Γερμανών κατακτητών και κατά Ελλήνων προδοτών; Ο μικρός Παλαιστίνιος δεν ασκεί βία όταν σημαδεύει με πέτρες τον ισραηλινό στρατιώτη στην Γάζα; Όλα αυτά και άλλα τόσα είναι παραδείγματα σκληρής και πολύ αιματηρής βίας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα τα καταδικάσουμε διότι λαμβάνουν χώρα σε μια συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, κάτω από ιδιαίτερες περιστάσεις και για πολύ συγκεκριμένους σκοπούς. Όταν ένας οπλοφορεί και σκοτώνει είναι βία καταδικαστέα. Όταν 5 εκατομμύρια οπλοφορούν και σκοτώνουν, μέσα σε μια εξεγερσιακή ατμόσφαιρα, είναι επανάσταση. Και αυτό δεν μπορεί να το καταδικάσεις για τον απλό λόγο ότι ταυτόχρονα  καταδικάζεις την εξέλιξη της ιστορίας, της κοινωνίας του ανθρώπου.  Άλλωστε η αστική δημοκρατία που σήμερα κλονίζεται, θεμελιώθηκε σε ανείπωτη βία, όταν στην γαλλική επανάσταση το αίμα είχε κοκκινίσει τον Σηκουάνα…
Η μεγαλύτερη και σημαντικότερη προσπάθεια σε ατομικό επίπεδο στις μέρες μας είναι να μην χάσει κάποιος το μέτρο, το νόημα των εννοιών, τον στόχο του και την ικανότητα του να διακρίνει και να διαχωρίζει. Χρειάζεται πολλά κότσια να το καταφέρνεις καθημερινά και πολύ καλή υποδομή πνεύματος και χαρακτήρα. Όχι η βία δεν μπορεί να είναι η πρώτη επιλογή επίλυσης διαφορών. Όμως δεν είναι και  όλες οι βίες ίδιες. Όχι, το καταδικαστέο, ανώφελο και αντιαισθητικό γιούρτωμα του Νταλάρα, από μπαχαλάκηδες δεν είναι ίδιο με το χαστούκι προειδοποίηση, απειλή του φασίστα. Αν τα εξομοιώσω, αν τα συσχετίσω, υποτιμώ το χαστούκι του φασίστα.
Και εδώ που έχουμε φτάσει, το χαστούκι του φασίστα, πρέπει να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον. Κυρίως επειδή αυτό το χαστούκι, το επιδοκίμασαν αρκετοί, παραβλέποντας ή μη μπορώντας να διακρίνουν ότι το χέρι που το έδωσε, είναι το ίδιο χέρι που τους κόβει συντάξεις, μισθούς, όνειρα και θα είναι το ίδιο χέρι αύριο που θα τους οδηγήσει αυτούς πρώτους, στην ανθρώπινη κρεατομηχανή.
 Όπως έγινε πολλές φορές… κάποτε.

Θύμιος Κ.