Πρόσωπα και πολιτική - το παιχνίδι

Από την Disdaimona

Το παιχνίδι:

το παιχνίδι πρόσωπα και πολιτική, αρχίσαμε να το παίζουμε με τον Γ , κολλητό μου φίλο για μια εικοσαετία, γύρω στο 2008 πριν τις προεδρικές εκλογές. Ήταν μια από τις πολλές μαλακίες που κάνουμε κατά καιρούς. Αυτός ψήφιζε Κασουλίδη - παρόλες τις απειλές μου πως θα βρεθεί θαμένος στο Καρνάγιο της Λεμεσού μέσα στες σακούλες τες μαύρες - εγώ ψήφιζα Χριστόφια. Όπως όλοι οι κολλητοί φίλοι, δεν υπήρχε περίπτωση να περάσουμε την τότε προεκλογική περίοδο χωρίς να εκμεταλλευτούμε το γεγονός για να κάνουμε αυτό που κάνουν όλοι οι  φίλοι: δηλαδή ακατάσχετο κουτσομπολιό τρίτης διαλογής, γέλιο, κουτσομπολιό, γέλιο...οι όροι του παιχνιδιού ήταν να υπολογίσουμε τί ψήφιζε ο κάθε τυχαίος περαστικός με αιτιολόγηση του υπολογισμού αυτού...ως συνάδελφοι μάλιστα τότε, σε μια μουσική σκηνή της Λευκωσίας, επιδοθήκαμε σε όργια γέλιου πάνω στη σκηνή....ωραίες εποχές...είχαμε και δουλειά τότε...:)

πού το θυμήθηκα τώρα αυτό;...βλέποντας το πιο κάτω φιλμάκι: φωτογραφίες από το περίπτερο του Σύριζα στις εκλογές της 17ης Ιουνίου.

Λοιπόν είδα αυτές τις φωτογραφίες και άρχισα να σκέφτομαι: πώς μου φαίνονται αυτοί οι άνθρωποι; Μου φαίνονται σαν τους γνωστούς μου. Δηλαδή σαν τους ανθρώπους οι οποίοι δεν σου προκαλούν κανένα φόβο, καμμιά ανησυχία, είναι αυτοί με τους οποίους μπορείς να περάσεις άνετα το χρόνο σου, τις διακοπές σου, χωρίς να σε ενοχλήσουν, είναι αυτοί με τους οποίους μπορείς να καθίσεις για τρεις ώρες σιωπηλός χωρίς να ρωτάς και να παρεμβαίνεις, είναι ευαίσθητοι, δεν είναι αμόρφωτοι, έχουν μια αποσπασματική γνώση για πολλά και διάφορα, είναι καλλιτέχνες, είναι δάσκαλοι,έχουν ενδιαφέροντα, είναι ευγενικοί γενικά  είναι καλά παιδιά. Διαβάζουν, προσπαθούν, τους αρέσουν οι έξυπνοι άνθρωποι, οι έξυπνες σκέψεις, τα έξυπνα ρητά, οι μικρές ομάδες, οι δράσεις....είναι αυτοί που θεωρούν πως πολιτική είναι να είμαστε ανθρώπινοι, δημιουργικοί, ανοιχτοί και να σεβόμαστε ο ένας το άλλο...Είναι στις κοινωνίες που ζούμε ότι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί για να μην καταλήξεις μισάνθρωπος...
Είναι με λίγα λόγια κάτι στην ουσία αδιάφορο...το οποίο μπορεί να ανακυκλώνεται ως είδος εφόσον διατηρούνται οι όροι της ύπαρξης του. Να έχουν δουλειές, να έχουν χρόνο να ξεκουράζονται, να πηγαίνουν στα θέατρα, τα σινεμά, στις εκθέσεις, στα στέκια...δεν πρόκειται να ακούσεις ποτέ από αυτούς κάτι που να είναι πέραν της προσωπικής τους εμπειρίας ή της προσωπικής τους συναισθηματικής και πνευματικής ανάγκης...ο κόσμος γι αυτούς είναι ο κόσμος τους...είναι ο καθένας μια ωραία περίπτωση που σε βοηθά να μην γίνεις μισάνθρωπος...είναι ένα καλό περιβάλλον αν απλά θέλεις να κάνεις τις δουλειές σου ήσυχος. Ποτέ δεν θα σε ενοχλήσουν και ποτέ δεν θα σου δώσουν καμμιά αφορμή να κάνεις μια ρήξη ή να περάσεις σε μια συνειδησιακή κρίση για τον κόσμο ή σε μια υπέρβαση ή σε μιά φυγή ή σε μιά επιστροφή...κούλ...

Υπάρχει μόνο κάτι που τους είναι εντελώς ξένο κατά τη δική μου αντίληψη: αισθάνονται απέχθεια για σκέψεις και αναλύσεις σαν αυτές 

Είναι εντελώς αποξενωμένοι από τις λέξεις αυτές, από το λόγο αυτό, από τον κόσμο αυτό...δεν τους αφορά...δεν τους αφορά γιατί ο κόσμος αυτός απαιτεί ρήξεις που υπερβαίνουν την προσωπική περίπτωση του καθενός. Για να φτάσεις να σκέφτεσαι όπως το πιο πάνω κείμενο δεν είναι αρκετό να έχεις κάνει μια επανάσταση στον προσωπικό σου χώρο, στο σπίτι σου, στις σχέσεις σου, στη δουλειά σου, να έχεις πάρει ένα πτυχίο, να είσαι μια καλή περίπτωση ανθρώπου...χρειάζεται να αποποιηθείς άλλα πράγματα...χρειάζεται να ανακαλύψεις μια άλλου είδους συλλογικότητα..

Οι γνωστοί μου, που μοιάζουν μ΄αυτούς στις φωτογραφίες, στην πραγματικότητα ζουν σε ένα κόσμο γεμάτο προσωπικότητες και τοίχους...είναι καλοί για να περάσεις την ώρα σου χωρίς να ενοχλείσαι...είναι βαθιά ανιαροί όταν χρειάζεσαι κάτι πέραν του δεδομένου κόσμου για να εμπνευστείς, να κάνεις τομές και να πας παρακάτω.

Τουλάχιστον για μένα είναι.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι, ακόμα και ηλίθια παιχνίδια με κολλητούς για να διερευνήσεις αυτό που τα "απολιθώματα" αποκαλούν ακόμα ταξική σύνθεση  μιας κοινωνίας..