Εκλογές: Γιατί ΚΚΕ και γιατί τώρα

Καθώς οι εκλογές της 17ης Ιουνίου πλησιάζουν αυξάνονται ολοένα και περισσότερο τα εκβιαστικά διλήμματα που το πολιτικό σύστημα θέτει στους πολίτες: Παραμονή ή έξοδος απ’ την ευρωζώνη; Ευρωπαϊκή Ένωση ή χάος; Μνημόνιο ή χρεωκοπία; Αυτό δεν προκαλεί εντύπωση. Όταν βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο η αστική δημοκρατία συνηθίζει να θέτει τρομοκρατικά διλήμματα στον ψηφοφόρο με σκοπό να τον κρατήσει «στο μαντρί» του καπιταλιστικού εποικοδομήματος. Να τον εκφοβίσει ή να του δημιουργήσει αυταπάτες.

Ο πολίτης οφείλει να προσέλθει στις κάλπες χωρίς φόβο και αυταπάτες. Γνωρίζοντας ότι έχει να επιλέξει μεταξύ 22 πολιτικών σχηματισμών - έχοντας όμως επί της ουσίας μπροστά του δύο μόνο δρόμους. Ο ένας είναι αυτός που προτείνει το αστικό πολιτικό εποικοδόμημα στο σύνολο του, με τις όποιες μικρές ή μεγαλύτερες διαφοροποιήσεις του. Ο άλλος είναι αυτός που «δείχνει» το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας - ο δρόμος της χειραφέτησης του λαού απ' τις δυνάμεις του Κεφαλαίου, της λαϊκής εξουσίας που κοινωνικοποιεί τον πλούτο παίρνοντας στα χέρια της τα μέσα παραγωγής της χώρας. Αυτό το επιχείρημα πιθανώς να ακούγεται γενικόλογο σε κάποιους. «Για ποιούς λόγους να στηρίξω το ΚΚΕ;» είναι μια ερώτηση που έχω ακούσει τελευταία σε φιλικές συζητήσεις για τις επερχόμενες εκλογές. Ιδού λοιπόν:

1. Διότι η ουσία της κρίσης που ζούμε δεν είναι αποκλειστικά ούτε κρίση χρέους, ούτε κρίση του ευρώ, ούτε γενικά και αόριστα πολιτική κρίση. Είναι κρίση του ίδιου του καπιταλισμού. Έχουν περάσει 160 χρόνια από τότε που ο Μαρξ προέβλεψε τις εγγενείς αδυναμίες του καπιταλιστικού οικονομικού μοντέλου οι οποίες το αναγκάζουν να δημιουργεί ανα τακτά χρονικά διαστήματα κρίσεις υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι το εξής: Θέλουμε διαχείρηση ή ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος; Στην διαχείρηση της καπιταλιστικής κρίσης έχουν επενδύσει οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Ανεξ. Έλληνες, ΔΗΜ.ΑΡ κ.α) παρά τις όποιες προγραμματικές διαφορές τους.

2. Διότι τα μνημόνια δεν είναι η «μήτρα» της κρίσης αλλά παράγωγα της. Οι δανειακές συμβάσεις που υπέγραψε η Ελλάδα εμπεριέχουν όρους (μείωση μισθών/συντάξεων, ιδιωτικοποιήσεις, ξεπούλημα εθνικής περιουσίας κλπ.) που αποτελούν σταθερή οικονομική πολιτική της Ε.Ε. (προβλέπονται στην Συνθήκη της Λισαβώνας). Στο πλαίσιο της φιλελεύθερης οικονομίας και του ανταγωνισμού της με άλλες οικονομικές υπερδυνάμεις (Κίνα, ΗΠΑ) η Ε.Ε. είναι υποχρεωμένη να μειώνει συνεχώς το κόστος παραγωγής (άρα περικοπές μισθών, φτηνό εργατικό δυναμικό) προς όφελος της ανταγωνιστικότητας της. Αυτή η πολιτική παραμένει σταθερή από το 1992 όταν και υπογράφτηκε η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Η κρίση αποτέλεσε την «χρυσή ευκαιρία» για την υπογραφή μνημονίων που θα δικαιολογούσαν τη βαρβαρότητα των προαποφασισμένων μέτρων.

3. Διότι έχει δικαιωθεί πλήρως στις προβλέψεις του για την επερχόμενη θύελλα, την κρίση, τη λιτότητα και τα βάρβαρα μέτρα που πλήττουν την κοινωνία. Το Μάρτιο του 1994, δύο χρόνια μετά την κύρωση της συνθήκης του Μάαστριχτ από την πλειοψηφία της ελληνικής Βουλής (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΛ.ΑΝ., Συνασπισμός), ο «Ριζοσπάστης» κυκλοφόρησε ένθετο με τίτλο «Λευκή Βίβλος: η επιχείρηση επιστροφής στον εργασιακό μεσαίωνα». Η «Λευκή Βίβλος» ήταν η βασική οικονομική γραμμή στις ράγες της οποίας το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Κοπενχάγης (1993) καλούσε την Ε.Ε. να κινηθεί. Το ένθετο της εφημερίδας κωδικοποιούσε τότε τα αντεργατικά μέτρα: «Σε κίνδυνο το 8ωρο», «στο στόχαστρο κοινωνική ασφάλιση και επιδόματα», «υπό κατάργηση οι συλλογικές συμβάσεις», «απολύσεις χωρίς όρια και χωρίς αποζημίωση». Αυτά που τότε ίσως να έμοιαζαν εξωπραγματικά, σήμερα επιβεβαιώνονται και με το παραπάνω. Το σύνθημα «έρχεται θύελλα», με το οποίο συχνά η ηγεσία του ΚΚΕ έχει προειδοποιήσει το λαό για τα επερχόμενα μέτρα, ηχεί μονότονα στα αυτιά ορισμένων. Τα γεγονότα όμως έρχονται να επιβεβαιώσουν την ορθότητα της προειδοποίησης. Τρία απλά παραδείγματα:

α) «Ριζοσπάστης», 27 Μαρτίου 1997: «Ασφαλιστικά-Εργασιακά Δικαιώματα. Έρχεται Θύελλα: Η κυβέρνηση επιχειρεί κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης και πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, μέσω των "Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης". Επίκειται αύξηση ορίου συνταξιοδότησης, αποδεκατισμός των συντάξεων, αύξηση εισφορών, κατάργηση του θεσμού βαρέων και ανθυγιεινών».

β) «Ριζοσπάστης», 6 Μαρτίου 2004: «Σύνοδος ΕΚΟΦΙΝ. Έρχονται νέες θύελλες...: Ενα βαρύ πακέτο αντιλαϊκών μέτρων (επιμήκυνση του εργάσιμου βίου, κατάργηση πρόωρων συντάξεων, αύξηση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, νέες ανατροπές στα δημόσια συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης και Υγείας, καθώς και σκληρές δημοσιονομικές πολιτικές) συζητούνται την ερχόμενη Δευτέρα και Τρίτη στις Βρυξέλλες».

γ) «Ριζοσπάστης», 4 Οκτωβρίου 2009: «Ανεξάρτητα από το ποιος θα σχηματίσει αύριο κυβέρνηση, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σκοπεύουν να επιταχύνουν την αντιδραστική πολιτική της ΕΕ και του κεφαλαίου, με στόχο να φορτωθούν οι συνέπειες της κρίσης στους εργαζόμενους» έγραφε ο Γ.Κακουλίδης.

4. Διότι κανένας – πλην του ΚΚΕ – δεν κάνει λόγο για τα υπέρογκα ποσά που δαπανά η Ελλάδα στο πλαίσιο της συμμετοχής της στο ΝΑΤΟ. Μεταξύ 2000-2011 η Ελλάδα δαπάνησε 11.092 εκατομ. δολάρια (σταθερές τιμές 1990) για εισαγωγές όπλων, όντας 4η παγκοσμίως σε αγορά πολεμικού υλικού. Να θυμήσουμε ότι το ΝΑΤΟ είναι η «Συμμαχία» που, πέραν των ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων που έχει διαπράξει σε Μέση Ανατολή και Βαλκάνια, δεν... «γνωρίζει» που ανήκουν τα Ίμια, εάν υπάρχουν «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο ή αν υπάρχει κατοχικός στρατός στην Κύπρο. Τι έχει κερδίσει άραγε η Ελλάδα από την συμμετοχή της σε αυτήν τη βάρβαρη συμμορία κυβερνήσεων;

5. Διότι αυτοί που υπόσχονται «λύσεις» στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος και της Ε.Ε. είναι οι ίδιοι που δημιούργησαν τα προβλήματα. Οι νεοφιλελεύθερες συνταγές που προτείνουν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τα «εξαπτέρυγα» τους της ελεύθερης οικονομίας (π.χ. "Δημιουργία Ξανά/Δράση") είναι οι ίδιες που δημιούργησαν στρατιές ανέργων, που βάζουν λουκέτο στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, που οδηγούν τους εργαζομένους στην εξαθλίωση, που επιβάλλουν το ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας προς όφελος επιχειρηματικών κύκλων. Και αφού διαπράξουν τα εγκλήματα αυτά έχουν το πολιτικό θράσος να ψέγουν τα εργατικά συνδικάτα για το αυτονόητο (ή μήπως όχι;) στον 21ο αιώνα δικαίωμα στην απεργία.

6. Διότι το επιχείρημα ότι υπάρχει δυνατότητα «επαναδιαπραγμάτευσης των όρων του μνημονίου» είναι μια μεγάλη αυταπάτη. Και δυστυχώς σε αυτήν την αυταπάτη επενδύει τυχοδιωκτικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων δυνάμεων της κεντροαριστεράς. Διότι, επί της ουσίας, όταν λες ότι θα διαπραγματευτείς το μνημόνιο είναι σαν να διαπραγματεύεσαι τον τρόπο με τον οποίο θα σε εκτελέσουν: με θανατηφόρο ένεση ή απευθείας στη γκιλοτίνα. Μέχρι στιγμής, μόνο το ΚΚΕ – εκ στόματος της Γενικής Γραμματέως – έχει δηλώσει ευθέως ότι μετά τις εκλογές θα καταθέσει νομοσχέδιο για την κατάργηση του μνημονίου και των κοινωνιοκτόνων μέτρων που εμπεριέχει.

7. Διότι καμία πολιτική με πραγματικό όφελος για το λαό δε μπορεί να ασκηθεί εντός της Ε.Ε. και με άθικτα τα μονωπολιακά συμφέροντα. Για ποια «ανάπτυξη» μιλάμε όταν η περίφημη ατζέντα οικονομικής πολιτικής «Ευρωπαϊκή Ένωση 2020»  βασίζεται σε δύο πυλώνες: την ασφυκτική δημοσιονομική σταθερότητα και τις αντιλαϊκές, αντεργατικές μεταρρυθμίσεις; Και είναι προφανές ότι οι πανηγυρισμοί και τα μεγάλα λόγια για τον «άνεμο αλλαγής στην Ευρώπη» μετά την εκλογή του Φρ.Ολάντ στη Γαλλία ήταν αδειανό βαρέλι. Η πραγματικότητα προσγειώνει και τους πλέον υπεραισιόδοξους. Η αντιδραστική, ακραία νεοφιλελεύθερη δομή της Ε.Ε. και οι συσχετισμοί εντός των ενδοευρωπαϊκών ανταγωνισμών (μονομαχία γερμανικού-γαλλικού Κεφαλαίου) δεν αφήνουν κανένα παράθυρο ελπίδας για τους λαούς.

8.  Διότι ο δανεισμός της χώρας για την αποπληρωμή του χρέους αποτελεί  φαύλο κύκλο. Το χρέος της χώρας δεν αποτελεί παρά απότοκο των σχέσεων παραγωγής που διαμορφώθηκαν σε καπιταλιστικά πλαίσια. Το χρέος καθεαυτό δεν είναι η αιτία της κρίσης - είναι παράγωγο της, από αυτήν τρέφεται και γιγαντώνεται. Η «αναδιάρθρωση» του, την οποία ευαγγελίζονται οι αστικές πολιτικές ηγεσίες, δεν οδηγεί σε λύση του προβλήματος αλλά στην χρονική μετατόπιση του. Και όσο η Ελλάδα συνεχίσει να δανείζεται με σκοπό να αποπληρώσει το χρέος τόσο αυτό θα συσσωρεύεται και θα αναπαράγεται με θύματα πάντα τους εργαζόμενους, τα χαμηλά και μεσαία στρώμματα της κοινωνίας.

9. Διότι η ψήφος στα νεοναζιστικά κομματικά μορφώματα είναι ψήφος επιβράβευσης των παρακρατικών «μαντρόσκυλων» του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι ψήφος εμπιστοσύνης στην αναβίωση των ιδεών που αιματοκύλησαν τον κόσμο τη δεκαετία του '40, την ρατσιστική παράνοια και στον πλήρη εκχυδαϊσμό της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.

10. Διότι ακόμη μεγαλύτερη σημασία από την κρίση καθεαυτή (από το μνημόνιο και τα ασφυκτικά δημοσιονομικά μέτρα) έχει η ισχυροποίηση των λαϊκών αγώνων. Αυτό που θα μετρήσει την επομένη των εκλογών είναι η ετοιμότητα του ελληνικού λαού να αντισταθεί στις πολιτικές που ακολουθήσουν, στα νέα μνημόνια, τις νέες περικοπές, τους νέους αντεργατικούς νόμους. Η πολυετής δραστηριοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας στους χώρους εργασίας, η άοκνη υποστήριξη των συμφερόντων των εργαζομένων, των ανέργων, των χαμηλοσυνταξιούχων, της νεολαίας, αποτελούν απόδειξη αταλάντευτης αγωνιστικής δράσης στο πλευρό του λαού μας.

Οι πολίτες οφείλουν στις 17 Ιουνίου να κάνουν την επιλογή τους, πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων εκβιαστικά διλλήματα, απάτες και αυταπάτες. «...Στις λεωφόρους του μέλλοντος ο δρόμος φεύγει γρήγορα, η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω» έγραφε ο σπουδαίος ποιητής της Ρωμιοσύνης, ο Γιάννης Ρίτσος. Σε αυτές τις λεωφόρους του μέλλοντος οφείλει να περπατήσει ο ελληνικός λαός.

από: Palmografos.com - Εκλογές: Γιατί ΚΚΕ και γιατί τώρα - Του Νικόλαου Μόττα