ΠΕΡΙ ΕΘΥΝΗΣ

...και προσπαθούν, εν όψει εκλογών,  να διαμορφωθούν δυο στρατόπεδα με κριτήριο το μνημόνιο: μνημονιακοί – αντιμνημονιακοί. Κι αυτός ο διαχωρισμός να χωρίζει κάθετα την κοινωνία και διαταξιακά - μέχρι που ο  Καμμένος είπε πως θα μπορούσε να συμπράξει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και συνεχώς  όλοι στα ΜΜΕ,  σχεδόν σε διακαναλική συμφωνία, να  ρωτούν και να ξαναρωτούν γιατί δεν ενώνεται η αριστερά, και  να το ρωτούν οι ίδιοι που την απαξιώνουν. Και βεβαίως περίσσεψαν τα παραδείγματα από τον β παγκόσμιο πόλεμο, κάνοντας φυσικά επιλεκτική ανάγνωση της ιστορίας. Και συνεχώς μιλούν για κατοχή, και όλο την   ίδρυση ενός νέου ΕΑΜ ευαγγελίζονται. (Καζάκης, Καμμένος, κλπ)

       Και οι περισσότεροι από μας ζητούμε να ξαναζήσουμε, ίσως και κάπως νοσταλγικά, την πάλη  του ελληνικού λαού, έτσι γενικά και αόριστα, αλλά στο … συμβολικό επίπεδο. Το κοσμοείδωλο που φτιάχνεται έχει διαχρονικότητα και διαταξικότητα – ένας λαός που συνεχώς αντιστέκεται σε ξένη κατοχή.

         Μόνο που αυτή η ανάγνωση της πραγματικότητας είναι πολύ απλή και αρκετά βολική. Δεν βοηθά να κατανοήσουμε την τωρινή  κατάσταση, να αντιληφθούμε τους μηχανισμούς  και τις διαδικασίες διαμόρφωσής της.  Και βέβαια σε καμιά περίπτωση δεν ερμηνεύει την όλη κατάσταση με όρους ταξικούς, ενώ  η διαχείριση της κρίσης είναι ξεκάθαρα και απόλυτα ταξική. Ετσι γίνεται δύσκολο   να κατανοήσουμε τα ιδιαίτερα συμφέροντα των τάξεων και των ταξικών συγκρούσεων που υποφώσκουν, τον τρόπο και τους όρους  με τους οποίους  συντίθενται  και αποσυντίθενται οι ταξικές συμμαχίες και τα μπλοκ εξουσίας

"Εθνική" διαταξική ενότητα;

      Επειδή αναφέρεται πολύ συχνά  ο β παγκόσμιος πόλεμος, η κατοχή  κλπ. μη ξεχνάμε ότι  στον πόλεμο υπήρχε ένας εχθρός, ο ναζισμός,  και όλοι, οι άνθρωποι και οι ιδέες, έπρεπε να συνεργαστούν για την καταστροφή του. Γι’  αυτό εύρισκαν γόνιμο έδαφος οι διαταξικές συνεργασίες και συμμαχίες.  Η σκληρή  ταξική γλώσσα  του μεσοπολέμου, της οικονομικής κρίσης του ΄29 είχε δώσει  τη θέση της στα κοινά συνθήματα και στους ενωτικούς στόχους.   Η  αντιφασιστική  πολιτική  των ενιαίων μετώπων της Αντίστασης  χωρούσε  περίπου όλες τις κοινωνικές τάξεις και όλα τα ιδεώδη της αστικής δημοκρατίας. Ακόμα και τότε όμως  δεν υποχωρούσε   η ταξική σύγκρουση. Ο  ανταγωνισμός, συχνά  ανελέητος, ανάμεσα στα ιδεολογικά ρεύματα και τα επιμέρους συμφέροντα των ταξικών ομάδων, περνούσε μέσα από τα αντιστασιακά σχήματα, όπου και έπαιρνε διάφορες μορφές.

        Η  αναδρομή  σε εκείνους τους αγώνες φαίνεται πως ακριβώς αποβλέπει να τονίσει την  διαταξική ενότητα, παραβλέποντας ότι και τότε  γίνονταν πολλές σκέψεις ανάμεσα στους λαούς για  τη μορφή και την ποιότητα του αυριανού κόσμου. Ποτέ άλλοτε όσο τότε, η ιδέα μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας δε είχε κατακτήσει τόσο  βαθιά τις ψυχές τόσων πολλών  ανθρώπων.  Ακόμα και τα πιο συντηρητικά πολιτικά και κοινωνικά ρεύματα βρέθηκαν υποχρεωμένα να επικαλεστούν κάποιο σοσιαλιστικό αύριο για να μην αποκοπούν από τις επιθυμίες και τις διαθέσεις των λαών τους.

       Βέβαια,  στο τέλος, στις μέρες μας,  καταλήξαμε όλη αυτή η  συλλογική αναζήτηση  ενός καλύτερου  μέλλοντος να παραχωρήσει  τη θέση της  στην ατομική επιδίωξη ενός λουστραρισμένου μικρόκοσμου, που τελικά πνίγηκε μέσα στα μνημόνια.

        Και τώρα  έρχεται το κυρίαρχο σύστημα και εκμεταλλεύεται όλα εκείνα τα οράματα, χρησιμοποιεί τις αναμνήσεις αγώνων, αποστεωμένες  από το νόημά τους, αποσπασμένες από το ιστορικό τους περίγραμμα, ακριβώς για να εξουδετερώσει και απορροφήσει κάθε αντίδραση.

          Οσο η κρίση  οξύνεται, όχι μόνο με τις αντικειμενικές της διαστάσεις,  αλλά και με τον τρόπο που βιώνεται, τα δυο μεγάλα κόμματα θέλουν να μας πείσουν ότι θα ξαναβρούμε στο έδαφος της επώδυνης πραγματικότητας το δρόμο της σταθερότητας και της ανάπτυξης που εξασφαλίζουν τα μνημόνια.

Καθώς οι  κοινωνικοταξικές αντιθέσεις  οξύνονται και  η μονόπλευρη  λιτότητα προκαλεί οργή, ο φόβος της κυρίαρχης ελίτ   για τις πολιτικές κινητικότητες που μπορεί να επιτρέψουν νέους συσχετισμούς δυνάμεων  εις βάρος της, την  κάνει  να θυμηθεί την ευθύνη της αριστεράς και ένα τμήμα της τουλάχιστον που αυτοαποκαλείται  ακόμα σοσιαλιστικό (ΠΑΣΟΚ) να την προκαλεί να συμμαχήσει μαζί της, σε μια κυβέρνηση που, εφόσον και διότι θα μετέχει η αριστερά, θα είναι εξ ορισμού φιλολαϊκή και σοσιαλιστικών προδιαγραφών. Εξουδετερώνοντάς τη μ’  αυτόν τον τρόπο θα  υποβιβαστεί σε διαχειριστή του συστήματος, όπου όλα τα ελέγχουν άλλοι και αναδεικνύοντας το κυρίαρχο σύστημα ανίκητο και μοναδικό.

        Σχηματοποιώντας: ο αυτονόητος συλλογισμός,  ότι  η δεξιά διαχείριση της κρίσης  από τη Ν.Δ θα είναι κακή, αφού αυτή συντέλεσε στην μεγέθυνσή της και  ότι  το ΠΑΣΟΚ πρόδωσε του οπαδούς του κι αποδείχτηκε  ανίκανο να διαχειριστεί την κρίση, μπορεί να οδηγήσει  μεγάλο τμήμα του πληθυσμού να ξαναθυμηθεί την αριστερά, αν δεν πειστεί από όλες αυτές τις παραφυάδες του κυρίαρχου μπλοκ εξουσίας. Για να αποφευχθεί κάτι τέτοιο,  μπαίνει σε λειτουργία ένας μηχανισμός από τη μια μετασχηματισμού και παραφθοράς των παραστάσεων που εγγράφηκαν στο λαϊκό υποσυνείδητο από τους παλιούς αγώνες και από την άλλη ανάδειξης της «ανευθυνότητας» της αριστεράς να αναλάβει την ευθύνη της διακυβέρνησης. Και μεγάλο τμήμα του πληθυσμού συνεχίζοντας να πιστεύει και να θέλει η επανάσταση να γίνει στην τηλεόραση και  απλώς να την παρακολουθεί  κατηγορεί την αριστερά για τη στάση της.

       Μια αριστερά σε κυβερνήσεις συνεργασίας ή ανοχής δεν τη χρειάζονται παρά μόνο για να λειτουργήσει στην κατεύθυνση  της κοινωνικοπολιτικής πειθάρχησης  και της παθητικής  προσαρμογής μας χωρίς αντίδραση.

        Η βασική  ευθύνη της αριστεράς είναι να διατυπώνει συγκεκριμένες προτάσεις που θα συνδέουν  την αγωνιστική αντιμετώπιση της κρίσης, σε όλη την πολλαπλότητά της, με την  προοπτική ριζοσπαστικών κοινωνικών μετασχηματισμών. Τα υπόλοιπα είναι δική μας ευθύνη.

Από το Dies brumalis

Βλέπε ακόμη σχετικά:

• Η κόκκινη γραμμή