Από το γράμμα μίας γιατρίνας...

...Η εξαθλίωση που συνεπάγεται η τεράστια και βίαιη μείωση των μισθών και των συντάξεων, ο περιορισμός της δημοκρατίας με την αντισυνταγματικότητα μίας σειράς ψευδονόμων που ψηφίζει μία διορισμένη πολιτική εργολαβία, η αποικιοποίηση της χώρας και η υποθήκευση των πλουτοπαραγωγικών της πηγών, μένουν στο παρασκήνιο. Γιατί αν γίνουν βασικά θέματα του προεκλογικού λόγου, πολλοί θα χάσουν κάτι περισσότερο από μόνο τον ύπνο τους. Ομως, στην ουσία, το παιχνίδι παίζεται αλλού. Και δεν το δείχνουν οι τηλεοράσεις. Από το γράμμα μίας γιατρίνας: 

«Ξεκινώντας θα ήθελα να συστηθώ. Είμαι 35 ετών, γένους  θηλυκού και γεννήθηκα στην Αθήνα. Αφού έδωσα τρεις φορές πανελλαδικές εξετάσεις  πέρασα στη σχολή επιλογής μου. Τελείωσα ακριβώς στα έξι χρόνια. Με έναν απλό υπολογισμό οι γονείς μου πλήρωναν το όνειρό μου επί εννέα τουλάχιστον συναπτά έτη. Πήρα πτυχίο το 2003. Ξεκίνησα την ειδίκευσή μου το 2009.


Στις 30 Απριλίου 2012 κλείνω τρία χρόνια ως ειδικευόμενη ιατρός παθολογίας σε ένα από τα  μεγαλύτερα νοσοκομεία της Αττικής. Χρόνια μου πολλά. Αυτή είναι πάνω-κάτω η ιστορία κάθε ειδικευόμενου ιατρού της γενιάς μου, με μικρές ή μεγαλύτερες διαφοροποιήσεις ανά περίπτωση. Κατά τη διάρκεια της σχεδόν πενταετούς θητείας μου για την ανάληψη ειδικότητας έρχομαι καθημερινά σε επαφή με ανθρώπους ευγενείς και αγενείς, νεαρούς και γηραιότερους, καθαρούς και άπλυτους, πλούσιους και φτωχούς, άσημους και celebrities (όχι, δεν έχω γνωρίσει τον Σάκη), Ελληνες και αλλοδαπούς, χρήστες, φυλακισμένους, άστεγους. Εκτίθεμαι καθημερινά σε ηπατίτιδες, AIDS, φυματίωση, Η1Ν1 και άλλες ιογενείς λοιμώξεις της εκάστοτε μόδας, ακτινοβολία. Δεν λαμβάνω κανένα επίδομα ανθυγιεινής εργασίας.

Καθημερινά βιώνω την απώλεια κι ας μην είναι πάντοτε των δικών μου ανθρώπων. Δεν υπάρχει κανένα τμήμα ψυχολογικής υποστήριξης να απευθυνθώ. Προφανώς με περνάνε για γαϊδούρι. Δεν μου παρέχεται εκπαίδευση. Δεν μου δίνουν και δεν ζητάω "φακελάκι", αυτά ισχύουν για μεμονωμένες ειδικότητες και μεμονωμένους συναδέλφους».

 
Συνθήκες εργασίας είπατε;

«Εξάλλου τι “φακελάκι” να ζητήσεις από κάποιον που πλέον δεν έχει να πληρώσει ούτε για τα απαραίτητα; Στις γενικές εφημερίες δουλεύω υπό συνθήκες πολέμου. Εξετάζω και νοσηλεύω σε ό,τι υπάρχει διαθέσιμο, κρεβάτι, ράντζο, καρέκλα, στα όρθια και με ό,τι υπάρχει διαθέσιμο. Οταν έχω βάρδια στα επείγοντα, συνήθως δεν προλαβαίνω να φάω, να πάω τουαλέτα κι ας ακούγεται υπερβολικό. Οταν έχω βάρδια στον όροφο είμαι πάνω από 24 ώρες άυπνη. Και στις δύο περιπτώσεις με βρίζουν που "αυτοί με πληρώνουν", που αργώ να τους εξετάσω, που νοσηλεύονται σε ράντζα, που δεν έχουν χρήματα, προοπτική και ελπίδα. Επίσης απειλούν πως θα φέρουν τα κανάλια. Δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν το έχουν κάνει ούτε μία φορά.

Σε εμάς θα είναι πάντα ευπρόσδεκτα. Υποχρεούμαι να κάνω μέχρι και επτά εφημερίες κάθε μήνα, που αντιστοιχούν σε πέντε εργάσιμες ημέρες, ένα Σάββατο και μία Κυριακή, συνολικά 128 ώρες υπερωρίας. Σε αυτές περιλαμβάνονται  κάποια Χριστούγεννα, Πάσχα, λοιπές θρησκευτικές και εθνικές αργίες, καθώς και ημερομηνίες προσωπικά σημαντικές. Κοινώς, το ένα τέταρτο της ζωής μου κάθε μήνα το περνάω  αναγκαστικά στο νοσοκομείο. Για όλες αυτές τις ώρες πληρώνομαι, ή για να είμαι πιο ακριβής πληρωνόμουν μέχρι τον Δεκέμβριο του 2011. Μη φανταστείτε πολλά, αλλά αντιστοιχούν σχεδόν στο 40% των μηνιαίων αποδοχών μου. Για τις υπόλοιπες που ξεπερνούν το λεγόμενο «πλαφόν» έχει ο Θεός. Για τις άλλες που δουλεύω από φιλότιμο και ορθή ιατρική πρακτική δεν έχει κανένας. Από τα μέσα Μαρτίου τα περισσότερα νοσοκομεία της Αττικής και αρκετά περιφερειακά βρίσκονται υπό καθεστώς πλήρους ή μερικής επίσχεσης των ειδικευόμενων ιατρών, λόγω οφειλόμενων  δεδουλευμένων εφημεριών τριών μηνών, από τον Δεκέμβριο του 2011 έως τον Φεβρουάριο του 2012».

Η ζωή είναι αλλού;

«Στις 29 Μαρτίου και ύστερα από πολλές προσπάθειες κατατέθηκαν οι εφημερίες Δεκεμβρίου και απομένουν οι υπόλοιπες. Το εγκεκριμένο κονδύλιο είναι κατά 25% τουλάχιστον μικρότερο των χρωστούμενων και δεν υπάρχει καμία χρονική δέσμευση για την αποπληρωμή τους. Οι εφημερίες και η πρωινή εργασία στις κλινικές καλύπτονται από προσωπικό ασφαλείας, δηλαδή από ειδικευμένους που επίσης είναι απλήρωτοι, αλλά πρακτικά δεν έχουν δικαίωμα επίσχεσης. Το όλο θέμα εσκεμμένα και με τις ευλογίες των διοικητών και του ιατρικού συλλόγου αποσιωπήθηκε από σχεδόν όλα τα ΜΜΕ, παρά τις προσπάθειές μας. Κοινώς, "φάγαμε πόρτα". Το μέλλον μας προβλέπεται άμεσα δυσοίωνο. Μετανάστευση. Μας αποκαλούν τη "ραχοκοκαλιά" του ΕΣΥ. Ετσι όπως μας κατάντησαν, όμως, δεν είμαστε παρά πολυμασημένα ψαροκόκαλα, πεταμένα στα σκουπίδια». 

Λοβέρδε, μην ενοχλείσαι. Θα σκάσει η «βόμβα» και δεν θα μείνει κανείς.

από την sporday