Εδώ εκλογές, εκεί εκλογές, πού (πότε) είναι οι εκλογές;

Υποτίθεται πως η κυβέρνηση Παπαδήμου θα ήταν μια σύντομη παρένθεση τριών μηνών και στις 19 Φλεβάρη θα είχαμε εκλογές. Από την πρώτη στιγμή και κόντρα στους πανηγυρισμούς για την πτώση του Παπανδρέου, είχαμε θεωρήσει την κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης (ΚΕΑ) μεταμοντέρνο βοναπαρτισμό. Για κάποιους στοχαστές της αριστεράς (βλ Μπελαντής, Χρύσης) αυτή η μετάλλαξη της αστικής δημοκρατίας σηματοδοτεί μια υπαγωγή της πολιτικής στην οικονομία κι όχι μια αυτονόμηση του κράτους αλά 1930 με στόχο την ενοποίηση της αστικής τάξης και του μπλοκ εξουσίας. Ανεξάρτητα από τη συζήτηση αυτή (που έχει μεγάλη σημασία) το σίγουρο είναι πως από το δημοψήφισμα-φάντασμα περάσαμε με τις ευλογίες του σκληρού πυρήνα της αστικής τάξης και των δανειστών σε μια κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης που στηρίζεται τυπικά στο κοινοβούλιο.

Μια κυβέρνηση που έχει διττό στόχο: να συνεχίσει την κοινωνική αντεπανάσταση του κεφαλαίου και να αναμορφώσει το αστικό μπλοκ εξουσίας, προετοιμάζοντας την επόμενη (λέμε τώρα) μέρα. Δηλαδή όχι απλά να περνά νέα μέτρα-που δεν έχουν τελειωμό, αλλά να διαμορφώσει νέους ιδεολογικούς και πολιτικούς συσχετισμούς ανάμεσα στις τάξεις και ευρύτερα στην κοινωνία.


Από αυτή την άποψη κι ενώ έχουν περάσει 4 μήνες παπαδήμειας δημοκρατίας, η αστική τάξη και τα πολιτικά της επιτελεία (εθνικά και διεθνή) βρίσκονται μπροστά στο εξής δίλημμα. Από τη μια αν κάνουν εκλογές ρισκάρουν να λάβουν μια πολιτική γεωγραφία εντός βουλής σαφώς δυσμενέστερη από την τωρινή (όπου ελέγχουν σχεδόν τα 2/3) με ενισχυμένη όχι μόνο την αριστερά, αλλά και την αντιμνημονιακή ακροδεξιά, ενώ ακόμα κι αν τελικά προκύψει κάποια κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης, αυτή θα απέχει πολύ από το να αποτελεί λύση σταθερότητας. Μεγάλο ρίσκο, μικρές αποδόσεις δηλαδή για να μιλήσουμε στη γλώσσα τους.

Από την άλλη αν παρατείνουν την ΚΕΑ, σε συμφωνία και με το ιππικό των δανειστών, παγιώνοντας και θεσμικά την συνταγματική (sic) εκτροπή [1] θα πρέπει να αναζητήσουν το πολιτικό προσωπικό που θα στελεχώσει και θα στηρίξει αυτή την προσπάθεια, με δεδομένο πως τα αστικά κόμματα δείχνουν να θέλουν τις εκλογές και να φτάνουν στα όριά τους. Όλοι εξάλλου αντιλαμβάνονται πως αν οι εκλογές γίνουν πχ το Σεπτέμβρη, θα έχουν ακόμα μεγαλύτερο ρίσκο, δεδομένων των νέων μέτρων που έρχονται και της επιδείνωσης της κατάστασης.

Αυτή η αντίφαση ανάμεσα στο συμφέρον της αστικής τάξης και των επιμέρους μερίδων της, αυτό που οι Παπαχελάδες καυτηριάζουν ως ανωριμότητα των αστικών κομμάτων και κυριαρχία των μικροκομματικών λογικών είναι κινητήρια δύναμη της πολιτικής κρίσης στο εσωτερικό της αστικής τάξης και εξηγεί εν μέρει τις αντίθετες πολιτικές στρατηγικές-εκλογές τώρα λέει η ΝΔ και ο Βενιζέλος, παράταση της κυβέρνησης η αδιαμεσολάβητη αστική άποψη και κάποιοι πολιτικοί όπως ο υπουργός των μπάτσων. Δεν πρέπει λοιπόν να μας κάνει εντύπωση η εμφυλιοπολεμική ρητορεία του αστικού μπλοκ και η στοχοποίηση της αριστεράς, ούτε η απόπειρα να αλλάξει η ατζέντα των εκλογών προς ζητήματα «μετανάστευσης και τάξης», με προφανή στόχο να ενισχύσει τα αστικά κόμματα και να περιορίσει την αριστερά. Αυτή η ρητορεία, εκτός από το ότι απευθύνεται στην ανθρώπινη σκόνη, επαναφέροντας υπαρκτές ιδεολογικές διαφοροποιήσεις του «αγνού λαού», ενοποιεί το αστικό στρατόπεδο απέναντι στον Εχθρό.

Η παράταση ή αναβολή των εκλογών θα ενίσχυε ακόμα περισσότερο τον εξωκοινοβουλευτικό χαρακτήρα της εξουσίας και θα περιόριζε προς χάριν του συμφέροντος της αστικής τάξης ως σύνολο, το ρόλο των κομμάτων της και της νομοθετικής εξουσίας ενώ θα στηριζόταν ανοιχτά στη βία των ένστολων συμμοριών, συνεχίζοντας τη μετάβαση προς ένα νέο αυταρχικό πολιτικό πλαίσιο, αντίστοιχο της νέας κοινωνικής ισορροπίας. Αντίστοιχα και οι εκλογές όμως θα είχαν ως αποτέλεσμα μια βραχεία ΚΕΑ που δε θα ενίσχυε φυσικά το κοινοβούλιο, αλλά θα συντελούσε (νομιμοποιημένα κιόλας) στην περαιτέρω απονέκρωση του.

Και στις δύο περιπτώσεις-ακριβώς επειδή τα δομικά στοιχεία αυτού που με μια λέξη λέμε κρίση, υπερτερούν των συγκυριακών, η χρονοβόρα αστική δημοκρατία αποδεικνύεται ασύμβατη με το αστικό συμφέρον και την αναπαραγωγή του με συνέπεια να επεξεργάζεται τις μορφές και τους όρους αυτού του διαζυγίου.

Πέρα από όλα αυτά που αφορούν το πολιτικό πεδίο, δεν πρέπει να λησμονούμε πως η πολιτική κρίση ή κρίση εκπροσώπησης αφενός δεν εκφράζεται ενιαία και δεν παράγει μονομερώς αριστερόστροφη δυναμική, ακριβώς γιατί ο λαός δεν είναι ενιαίος, όσο κι αν κάποιοι επιμένουν να προβάλλουν στο λαό τις προσδοκίες ή τις ανεπάρκειές τους. Αφετέρου η πολιτική κρίση είναι παράγωγο (όχι μηχανιστικά) της βίαιης αλλαγής των όρων ύπαρξης εκατομμυρίων ανθρώπων, της ραγδαίας αλλαγής των σχέσεων ανάμεσα στις τάξεις. Ως εκ τούτου, οι πολιτικές διεργασίες, εκλογικές ή μη, δεν αποτελούν λύσεις σταθερότητας, αλλά σταθμούς ή τομές, προς τη διαδικασία επιβολής κι εμπέδωσης νέων πολιτικών-οικονομικών-ιδεολογικών σχέσεων εκμετάλλευσης.

Με βάση αυτές τις δύο διαπιστώσεις και κόντρα στις απλοϊκές αν όχι επικίνδυνες αναλύσεις για «τρομαγμένο καθεστώς που θα πέσει στις παρελάσεις» οφείλουμε να δούμε τα πράγματα κατάματα χωρίς παραλυτικούς φόβους.

• Πρώτον: οι εκλογές αν κι εφόσον γίνουν αποτελούν μια πολιτική μάχη χωρίς όμως αυταπάτες και προσδοκίες ανατροπής μιας και ειδικά στην τωρινή εποχή, οι λύσεις είτε από τη σκοπιά των καταπιεσμένων, είτε του καθεστώτος δεν μπορεί να είναι κοινοβουλευτικές.
• Δεύτερον: Δεν υπερασπιζόμαστε καμία αστική δημοκρατία και κανένα θεσμό που καταρρέει, αλλά δε μένουμε και χαχόλοι παρατηρητές μπροστά στις εσωτερικές διεργασίες του αστικού κράτους που αλλάζουν τις μορφές κυριαρχίας, θεωρώντας πως αυτές εκφράζουν «νίκες του κινήματος».
• Τρίτον: Αν οι εκλογές έχουν κάποιο νόημα, αυτό είναι να οξύνουν περαιτέρω την πολιτική κρίση και να καθυστερήσουν την ανασύνταξη του αστικού μπλοκ.
• Τέταρτον: Το συνειδητό προλεταριάτο δε φοβάται τις αντιδράσεις του κόσμου, αλλά δεν καλύπτει τις υπαρκτές αντιθέσεις και ιδεολογίες των ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων που κινητοποιούνται στο όνομα του «αντιμνημονιακού αγώνα».
• Πέμπτον: παράλληλα με τον πολιτικό αγώνα που υπερβαίνει τον οικονομισμό και τον εργατισμό, αλλά και τις αντι-πολίτικες αμεσοδημοκρατίες, χρειάζεται πλατιά δράση στο κοινωνικό πεδίο με άμεσες και ριζοσπαστικές λύσεις στα προβλήματα σίτισης, στέγασης ντόπιων και μεταναστών καθώς και μέτρα αυτοπροστασίας απέναντι στα φασιστικά αποβράσματα και την αστυνομία

Είναι πλέον η στιγμή να αντιληφθούμε πως η εθνική ενότητα απέναντι στο μνημόνιο, είναι το όχημα για την ανάπτυξη των πιο χυδαίων εθνικιστικών στερεότυπων, καθαρίζει τις προμνημονιακές αμαρτίες κάθε πολιτικάντη Καμμένου και δημιουργεί το ευνοϊκό έδαφος για την ανάπτυξη των φασιστών. Είναι σαν η δημοσκοπική άνοδος της ακροδεξιάς να εκφράζει όχι τη σκλήρυνση του καθεστώτος που θέλει τη ρεβάνς της μεταπολίτευσης στο επίπεδο των ιδεών, αλλά ένα σταθμό στον πόλεμο κατά του μνημονίου.

Προφανώς και το μνημόνιο είναι μια τομή, όπως επίσης και ευρύτερα η παγκόσμια κρίση που ορίζει πια την εποχή μας. Νομίζουμε όμως πως δύο (ή πέντε) χρόνια μετά οφείλουμε να αντιληφθούμε πως η επίθεση στο προλεταριάτο και στους απόκληρους, το τέλος της ευρωπαϊκής δημοκρατίας με τη μορφή που είχε τις τελευταίες δεκαετίες, πιστοποιούν πως ο ταξικός πόλεμος που είναι ήδη σε εξέλιξη θέτει διακυβεύματα και κατ΄επέκταση καθήκοντα που υπερβαίνουν κατά πολύ τον αντιμνημονιακό ορίζοντα.

Είτε με κάλπες, είτε χωρίς, η επίθεση δε θα σταματήσει γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει κανένα πεδίο συμβιβασμού με τους αφέντες, παρά μόνο η υποταγή στα δικαιώματα του κεφαλαίου.

Οι συνειδητές δυνάμεις ας σηκώσουν ψηλά, σε μια μορφή που θα κοιτάζει όμως το μέλλον, τη σημαία της επανάστασης. Μιας επανάστασης που δε θα είναι περίπατος ή μια απέραντη διαδήλωση εκατομμυρίων, δε θα είναι γιορτή ή πανηγύρι. Αλλά θα προϋποθέτει στρατηγική, ένα συνειδητό σχέδιο που θα συντονίζει το ταξικό μίσος με το όραμα ενός ανθρώπινου κόσμου και φυσικά ένα συνειδητό φορέα-κόμμα που θα φέρει σε πέρας τα τεχνικά και πολιτικά καθήκοντα της καταστροφής, αλλά και της οικοδόμησης ενάντια στα σχέδια της αντίδρασης-μνημονιακής ή μη. Αν αυτά ακούγονται γραφικά (πιο γραφικά από την κατοχή και το μεγαλείο του ελληνικού λαού;) ή αδιανόητα, μήπως κι αυτά που συμβαίνουν τώρα για όσους είχαν αποκοιμηθεί ακούγοντας τις «σειρήνες» της ανάπτυξης δε φάνταζαν αδιανόητα τότε;

Άκης Τζάρας

 Αναδημοσίευση από το Praxis

Σχόλιο fadomduck2:
[1] Διαφωνούμε με την διατύπωση " συνταγματική (sic) εκτροπή", καθώς και με αυτήν του "μεταμοντέρνου βοναπαρτισμού" που αναφέρονται στο κείμενο. Ναι μεν οι διαδικασίες της συγκρότησης της κυβέρνησης Παππαδήμου ξέφυγαν αρκετά από τις συνηθισμένες, αλλά από όσο γνωρίζουμε, πουθενά το σύνταγμα δεν προβλέπει πως της αλλαγής πρωθυπουργού ή κυβέρνησης πρέπει να προηγηθούν εκλογές, οπότε και πουθενά δεν παραβιάστηκε. Να υπενθυμίσουμε ακόμη πως καμμία συνταγματική πρόβλεψη δεν υπάρχει, ως προς το ότι, το πρόσωπο του πρωθυπουργού πρέπει και να ταυτίζεται με του αρχηγού του πλειοψηφούντος στις εκλογές κόμματος. Οπότε ο Παππαδήμος δεν είναι λιγότερο "συνταγματικός" πρωθυπουργός, από όσο ήταν ο Τζανετάκης ή ο Ζολώτας π.χ.