Καλωσήλθατε στον Fadomduck2

To παρόν ιστολόγιο αποτελεί φυσική συνέχεια του Fadomduck στο οποίο θα βρείτε συλλογές κειμένων, παραπομπές σε ηλεκτρονικές διευθήνσεις με πολιτικά βιβλία και μουσική, καθώς και μια αρκετά μεγάλη συλλογή με αφίσσες από την Σοβιετική Ενωση (μέχρι και το 1956). Αρχείο με τα άρθρα του Fadomduck #1 θα βρείτε εδώ. O Fadomduck2 όπως και ο προκάτοχος του δηλώνει πως αν και ντρέπεται να κρύψει τις συμπάθειες του, δεν εκπροσωπεί καμμία συλλoγικότητα, παρά μόνο τον εαυτό του. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στο alepotrypa200@gmail.com

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

Η καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων και η αποικιοποίηση της Ελλάδος από την ΕΕ: Διέξοδος και αδιέξοδα*

όχι, δα!
Αναδημοσιεύεται, παρα την κάθετη διαφωνία μας, σε όρους όπως "χούντα" ή "ξένη κατοχή" και "αποικιοποίηση", ακόμη διαφωνούμε ως προς το κατά ποσο η προτεινομενη από το κείμενο "διέξοδος" θα ήταν εφικτή εντός των καπιταλιστικών πλαισίων, αλλά και σε άλλα δευτερεύοντα σημεία. Πιστεύουμε ωστόσο πως είναι ένα αρκετά ενδιαφέρον κείμενο, και εξαιτίας των στοιχείων που δίνει σε κάποια κομμάτια του, όσο και της ανάλυσης που κάνει αλλού...

Η αδίστακτη ντόπια Χούντα, σε αγαστή σύμπνοια με την χούντα της υπερεθνικής ελίτ που εκπροσωπεί η Τρόικα, υιοθέτησαν μια δανειακή συνθήκη που ακόμη και το κύριο άρθρο της Βρετανικής Independent την παρομοίαζε με τη συνθήκη των Βερσαλλιών, (η οποία είχε στόχο το οικονομικό γονάτισμα της ηττημένης στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανίας), ενώ η μεγάλη κεντροαριστερή Ισπανική εφημερίδα El Pais  την χαρακτήριζε ως μια «πελώρια μεταφορά κυριαρχίας, πιθανώς τη μεγαλύτερη που υπέστη μια χώρα εν καιρώ ειρήνης». Φυσικά, η δική μας ελίτ, δια του δοτού Τραπεζίτη πρωθυπουργού, δήλωνε «πολύ ευτυχής» την ημέρα που προσυπέγραφε και την τυπική πια αποικιοποίηση της Ελλάδος από την ΕΕ.  Και αυτό, τη στιγμή που δεν υπάρχει σοβαρός διεθνής οικονομολόγος που να μην παραδέχεται ότι η συνθήκη αυτή είναι απλά ένα μέσο αναβολής της τυπικής χρεοκοπίας της χώρας, μέχρις ότου θωρακιστεί η υπόλοιπη Ευρωζώνη και ιδιαίτερα οι αδύνατοι κρίκοι της στη περιφερειακή Νότια Ευρώπη από οποιαδήποτε μεταδοτικά συμπτώματα, αλλά και –το κυριότερο-να εξασφαλιστεί ότι η συνθήκη αυτή θα δέσει χειροπόδαρα, ακόμη και
Συνταγματικά, τον Ελληνικό λαό για πολλές δεκαετίες, ανεξάρτητα από τις αλλαγές του πολιτικού προσωπικού στη κυβέρνηση, ότι όχι μόνο θα ξεπληρώσει (για πολλοστή φορά) όλα τα χρέη, χωρίς κανένα πια δικαίωμα νέου κουρέματος στο μέλλον, αλλά και ότι θα ξεπουλήσει κάθε κοινωνικό αγαθό και υπηρεσία στις πολυεθνικές που θα εισβάλλουν στη χώρα υπό τη μορφή «επενδύσεων» . Αυτό, αφού στο μεταξύ θα έχει γίνει και μια τυπική χρεοκοπία  που θα ελέγχεται όμως πάλι από τις ελίτ και θα συνοδεύεται από προσωρινή έξοδο από την Ευρωζώνη, ώστε όχι μόνο να αγοραστεί ο κοινωνικός μας πλούτος στις σημερινές ευτελισμένες λόγω κρίσης τιμές, αλλά και σε υποτιμημένο νόμισμα !

Φυσικά, τα παραπάνω δεν σημαίνουν, όπως υποστηρίζουν και οι εθναμύντορες, ότι αντιμετωπίζουμε κάποια ξένη επίθεση και κατοχή, όπως η αντίστοιχη Γερμανική στον πόλεμο. Μολονότι  και τώρα έχουμε επίσης ένα είδος κατοχής και έχουμε απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, η διαφορά είναι ότι τώρα έχουμε μια οικονομική και όχι στρατιωτική κατοχή, η δε απώλεια εθνικής κυριαρχίας που σίγουρα υφιστάμεθα δεν είναι συνέπεια στρατιωτικής καταστροφής, αλλά συνέπεια οικονομικής καταστροφής. Και η διαφορά αυτή είναι κρίσιμη. Διότι ενώ στην πρώτη περίπτωση ο εχθρός είναι ορατός διά γυμνού οφθαλμού και εύκολα συνενώνει εναντίον του ολόκληρο τον λαό της κατεχόμενης χώρας στην αποπομπή του από τις πόλεις και τα χωριά που ανδρώθηκε, στη δεύτερη περίπτωση ο «εχθρός» φαίνεται μόνο όταν  έχει συνειδητοποιηθεί η φύση του ως ένα κοινωνικό-οικονομικό σύστημα, και μέχρι τότε μπορεί εύκολα να αποπροσανατολίζονται τα θύματα της κατοχής αυτής, από τους εγχώριους συμμάχους των ξένων θυτών που δεν υφίστανται στον ίδιο βαθμό τις συνέπειες της οικονομικής καταστροφής, αν δεν ωφελούνται κιόλας απο αυτές!

Και για να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα. Η σημερινή οικονομική καταστροφή οδηγεί στην εξαθλίωση και την φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού, δηλαδή των λαϊκών στρωμάτων που εξαναγκάζονται να δουλεύουν για μισθούς πείνας, ή ωθούνται στην ανεργία στην οποία ήδη καταδικάζονται οι μισοί σχεδόν νέοι μας, με μόνη διέξοδο την μετανάστευση (για όσους μπορούν) ή την φτώχεια, τα ναρκωτικά και τελικά την αυτοκτονία για κάποιους. Σήμερα, τα λαϊκά στρώματα που καταστρέφονται οικονομικά δεν ανήκουν μόνο στα παραδοσιακά στρώματα των φτωχών εργατών, αγροτών καθώς και των αυτο-απασχολούμενων κάθε είδους, αλλά περιλαμβάνουν και την κρατικοδίαιτη μεσαία τάξη που δημιούργησε η ψευτοανάπτυξη «με ξένα κόλλυβα» (του ΠΑΣΟΚ κυρίως) στη μεταπολίτευση. Γιατί είναι ακριβώς αυτή η μεσαία τάξη που σήμερα κτυπιέται αλύπητα, όχι γατί είναι οι «κακοί» Γερμανοί που το επιβάλλουν, ή η «κακιά» και «τιμωρητική» Ευρώπη,[1] σε αντίθεση με την «Ευρώπη των λαών» της «δημοκρατίας» και της «κοινωνικής δικαιοσύνης», που ήταν βεβαια απλα ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα, στο οποίο στηριζόταν η ΕΟΚ και στη συνέχεια η ΕΕ.  Ούτε γιατί, όπως εντελώς ανιστόρητα υποστηρίζεται, «η υπαρκτή κρίση των δύο τελευταίων ετών έφερε στο προσκήνιο κοινωνικές δυνάμεις, που είτε χάρη ταξικών συσχετισμών ή πραγματικών δυνατοτήτων αναδιανομής κατά το παρελθόν, ποτέ δεν είχαν αποκτήσει το προβάδισμα στην χάραξη της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής της ΕΕ”.[2] Και φυσικά το ίδιο ανιστόρητος είναι ο ισχυρισμός ότι ο Κεϊνσιανισμός τέθηκε σε διωγμό απο τον σημερινό αντιδραστικό συσχετισμό δυνάμεων στην ΕΕ που επιδιώκει την αναδιανομή του πλούτου, και ότι τα μνημόνια --σε μια προσέγγιση που πλησιάζει, (με “Μαρξιστική” ορολογία) μια συνωμοσιολογική θεωρία-- δεν σχεδιαστήκαν παρά για να θέσουν το θεσμικό και οικονομικό πλαίσιο “ώστε ν’ αναδιαρθρωθεί η κοινωνία σε αντιδραστική κατεύθυνση: να συσσωρευτεί ο πλούτος σε λίγα χέρια, να ενισχυθούν τα κέρδη και ο εργοδοτικός δεσποτισμός, να αποδομηθούν τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα να αυξηθεί η “ελαστικότητα” της εργασίας”. [3] Και δεν είναι μόνο ανιστόρητες αυτές οι απόψεις, αλλά και προδίδουν παντελή έλλειψη κατανόησης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, την οποία ερμηνεύουν συνήθως ως ιδεολογία ή ως κακή πολιτική, και όχι σαν δομικό καπιταλιστικό φαινόμενο, όπως σύγχρονες προσεγγίσεις που ξεπερνούν έναν ξεπερασμένο Μαρξισμό κάνουν.[4]


Στην πραγματικότητα, όπως έδειξα αλλού,[5] όλα άρχισαν πολύ νωρίτερα, σχεδόν είκοσι χρόνια πριν, με την ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής Αγοράς το 1993, όταν θεσμοποιήθηκε η Πράξη Ενιαίας Αγοράς, η οποία καθιέρωνε την ελεύθερη διακίνηση των εμπoρευμάτων, τoυ κεφαλαίoυ και της εργασίας μέσα στην Κoινότητα, με την κατάργηση όλων των μη δασμoλoγικών εμπoδίων. Αυτό σήμαινε, όχι μόνο το άνοιγμα, αλλά και την «απελευθέρωση» από κοινωνικούς ελέγχους των τεσσάρων αγορών (αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίου και εργασίας) ―τις γνωστές «4 ελευθερίες». Η oλoκλήρωση της Ευρωπαϊκής αγoράς κρίθηκε αναγκαία στo πλαίσιo της εντεινόμενης διεθνoπoίησης της καπιταλιστικής oικoνoμίας της αγοράς και τoυ oξυνόμενoυ ανταγωνισμoύ με τα άλλα μπλόκ τoυ διεθνoύς κεφαλαίoυ, δηλαδή τo Αμερικανικό και των χωρών της Ν.Α. Ασίας. Όμως, τo πρόβλημα ανταγωνιστικότητας για τα μητροπολιτικά κέντρα της ΕΟΚ ήταν εντελώς διαφορετικό από το αντίστοιχο πρόβλημα στις περιφερειακές χώρες. Η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας στo κέντρo (με δεδoμένη την υψηλή παραγωγικότητα των μητρoπoλιτικών χωρών) εξαρτάται κυρίως από τη συγκράτηση τιμών και μισθών ώστε να μπορούν να ανταγωνιστούν τα Γερμανικά π.χ. βιομηχανικά προϊόντα τα φθηνότερα προϊόντα made in China, είτε αυτά παράγονται από θυγατρικές είτε από εγχώριες επιχειρήσεις. Αντίθετα, η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας στις περιφερειακές χώρες μέσα στην ΕΟΚ/ΕΕ, όπως η Ελλάδα, εξαρτάται από τη μέσω νέων επενδύσεων βελτίωση της παραγωγικότητας. Το πρόβλημα δηλαδή σε αυτές τις χώρες ήταν αναπτυξιακό και αφoρούσε τη δημιoυργία μιας ισχυρής παραγωγικής βάσης με αντίστoιχα επίπεδα παραγωγικότητας προς αυτά των μητροπολιτικών κέντρων. 

Εντoύτoις, παρά τη ριζική διαφoρά στα αίτια της μείωσης της ανταγωνιστικότητας, η πoλιτική πoυακoλoυθήθηκε στo πλαίσιo της μετα-Μάαστριχτ Ευρώπης ήταν κoινή για όλα τα μέλη και καθoριζόταν από τις ανάγκες και τα συμφέρoντα τoυ κέντρoυ. Έτσι, τo Ευρωπαϊκό κεφάλαιo προχώρησε με την Ενιαία Αγορά σε μια oικoνoμική ενoπoίηση νεo-φιλελεύθερoυ χαρακτήρα (η οποία ολοκληρώθηκε στη συνέχεια με την ΟΝΕ και την Ευρωζώνη), στην oπoία προσχώρησαν αμέσως τόσο οι τ. σοσιαλδημοκράτες και νυν σοσιαλ-φιλελεύθεροι, όσο και η Ευρω-αριστερά.
«Eλεύθερες» αγoρές, όμως, σημαίνουν όχι μόνo ανοικτές αγορές (δηλ. την απρόσκoπτη κίνηση εμπoρευμάτων, κεφαλαίoυ και εργασίας) αλλά και «ελαστικές» αγoρές, (δηλ. την εξαφάνιση των «εμπoδίων» στoν ελεύθερo σχηματισμό των τιμών, αλλά και των μισθών, καθώς και τον γενικότερo περιoρισμό τoυ Κρατικoύ ρόλoυ στoν έλεγχo της oικoνoμικής δραστηριότητας) ―με άλλα λόγια, τον δραστικό περιορισμό του στοιχείου «εθνικής οικονομίας». Και αυτή ήταν η oυσία της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης πoυ χαρακτήριζε τo νέo θεσμικό πλαίσιo της ΕΟΚ. Στην πραγματικότητα, η συνθήκη του Μάαστριχτ θεσμοποιούσε σε πανευρωπαϊκό επίπεδο τις αλλαγές που είχαν εισαχθεί από τη Θάτσερ στη Βρετανία και τον Ρίγκαν  στις ΗΠΑ. Οι αλλαγές αυτές, με τη σειρά τους, είχαν ήδη επιβληθεί «από κάτω», από τις πολυεθνικές, στη διαδικασία διεθνοποίησης της οικονομίας της αγοράς (π.χ. με την αγορά Ευρω-δολαρίων, ευρω-γιέν κ.λπ.). Αντίθετα, τελείως διαφoρετική εικόνα της oλoκλήρωσης έδινε ένα παλαιότερο κείμενo της Ευρωπαϊκής Επιτρoπής[6] πoυ oυσιαστικά πρόβλεπε «ενδεικτικό σχεδιασμό» σε πανευρωπαϊκό επίπεδo. Και αυτή ήταν και η oυσία της σoσιαλδημoκρατικής πρότασης: ένα είδoς διεθνoπoιημένoυ Κεϋνσιανισμoύ (δηλαδή, Κoινoτικoύ παρεμβατισμoύ στoν έλεγχo της oικoνoμικής δραστηριότητας) πoυ αναπόφευκτα θα έπρεπε να αντικαταστήσει τoν εθνικό Κεϋνσιανισμό. Αναπόφευκτα, γιατί η Κεϋνσιανή στρατηγική είναι ανεφάρμoστη σε στενά εθνικά πλαίσια, όταν επικρατoύν συνθήκες ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίoυ και εργασίας. Ο καταπoντισμός, δηλαδή, της σoσιαλδημoκρατικήςσυναίνεσης, πoυ άρχισε με την άνθηση τoυ νεoφιλελευθερισμού στη δεκαετία του 1980 —όχι σαν αποτέλεσμα κάποιας συνωμοσίας, οπως υποστηρίζουν αφελείς συνωμοσιολογικές, αλλά και αποπροσανατολιστικές για το λαϊκό κίνημα, «θεωρίες» τύπου Naomi Klein [7], αλλά σαν αποτέλεσμα των προαναφερθεισών αλλαγών απο τα κάτω που είχε φέρει η αυξανόμενη διεθνοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς— παραμέρισε και τις σχετικές πρoτάσεις για μια Ευρωπαϊκή Κευνσιανή στρατηγική.

Στη συνέχεια, η εισαγωγή του Ευρώ σήμαινε ότι για να επιτυγχάνεται η σταθερότητα των τιμών στην Ευρωζώνη έπρεπε τα δημοσιονομικά ελλείμματα να ελαχιστοποιούνται, όπως επέβαλε το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, το οποίο ακριβώς επειδή δεν ετηρείτο απο πολλές χώρες, ακόμη και του κέντρου, οδήγησε τώρα στην ανάγκη συνταγματικής απαγόρευσης των ελλειμμάτων. Και αυτό, διότι η μόνη δυνατότητα που μένει στις ελίτ, κάτω από τις συνθήκες αυτές, για βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας είναι η συμπίεση του κόστους  παραγωγής και η ελαχιστοποίηση του φορολογικού βάρους πάνω στα κέρδη και τα εισοδήματα της ίδιας της ελίτ. Όταν δηλαδ η αύξηση της παραγωγικότητας δεν είναι δυνατή, λόγω της απουσίας σημαντικών επενδύσεων σε νέες τεχνολογίες κ.λπ. (όπως ήταν η περίπτωση της χώρας μας), τότε μένει μόνο η απειλή της ανεργίας και της ανασφάλειας, καθώς και η παράλληλη «ελαστικοποίηση» της αγοράς εργασίας, στην οποία άλλωστε εξακολουθεί να στηρίζεται η «πολιτική» απασχόλησης της Ευρωζώνης, παρά τα ευχολόγια της συνθήκης του Άμστερνταμ. Με βάση τα δεδομένα αυτά δεν είναι περίεργο ότι η μεν οικονομική και πολιτική ελίτ μας είχε πάντα εναποθέσει τις ελπίδες της στις ξένες επενδύσεις, και σήμερα αυτή αποτελεί τη μόνη ελπίδα της για ανάπτυξη, οι δε Οικολόγοι Πράσινοι στην «πράσινη» ανάπτυξη και οι παλαιό-Μαρξιστές στο κίνημα αλληλεγγύης υπερ της Ελλάδος και την πάλη για την ανάπτυξη ενός πανευρωπαϊκού κινήματος που θα αλλάξει τον συσχετισμό δυνάμεων και θα οδηγήσει σε μια Ευρώπη των λαών --και άλλα παραμύθια στο σημερινό θεσμικό πλαίσιο των ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών που επιβάλλει η διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς.

Αν λοιπόν δούμε τις αδιέξοδες, δήθεν λύσεις, που πρότεινε η αριστερά αυτή, τότε μπορούμε να καταλάβουμε πώς κατάφεραν η ντόπια και η ξένη Χούντα να περάσουν τα κτηνώδη μέτρα. Και αυτό, διότι οι «λύσεις» αυτές δεν θεμελιώνονται στη βασική διαπίστωση πως η μονομερής έξοδος, όχι απλά από την Ευρωζώνη, αλλά και από την ΕΕ, καθώς και η επιβολή αυστηρών κοινωνικών ελέγχων στις «4 αγορές», είναι αναγκαίες προϋποθέσεις για την έξοδο απο την καταστροφική κρίση, μαζί με την ακύρωση των δανειακών συμβάσεων, την αναγκαστική απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση κάθε κοινού αγαθού που έχει περιέλθει, μέσα από τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, στην ιδιοκτησία των ξένων και ντόπιων ελίτ. Όλα αυτά και άλλα μέτρα[8] θα έπρεπε να έχουν μακροπρόθεσμο στόχο την οικοδόμηση της παραγωγικής δομής της χώρας, (η οποία έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά μετάπλήρη ενσωμάτωσή της στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, και ιδιαίτερα μετά την ένταξήΕΕ) την μας στην ΕΟΚ/, και τη δημιουργία ενός συναφούς καταναλωτικού πρότυπου που θα στήριζε μια αυτοδύναμη (όχι αυτάρκη) οικονομία. Η αυτοδύναμη οικονομία αποτελεί άλλωστε την μόνη δυνατή διέξοδο από τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, που προσφέρει εναλλακτική λύση στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Και φυσικά αυτό δεν σημαίνει «απομονωτισμό» όπως διαστρεβλώνουν την αυτονομία οι «Ευρωπαϊστές» στη ρεφορμιστική Αριστερά, τα Πανεπιστήμια κ.λπ. που έχουν άμεσα ή έμμεσα οικονομικά και άλλα συμφέροντα από την παραμονή μας στην ΕΕ. Αυτή είναι η μόνη φιλολαϊκή λύση, ιδιαίτερα αν αποτελέσει τμήμα οικονομικών ενώσεων με γειτονικές χώρες σε παρόμοιο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης (π.χ. χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, Βαλκανικές χώρες, χώρες της Βόρειας Αφρικής κ.λπ.). Οι νέες αυτές οικονομικές ενώσεις που θα θεμελιώνονται στην αλληλεγγύη των λαών, αντί για τις σημερινές ληστρικές ενώσεις του κεφαλαίου, όπως η ΕΕ, αποτελούν τον μόνο αληθινό διεθνισμό σήμερα, σε αντιδιαστολή με τον ψευτοδιεθνισμό της ρεφορμιστικής «Αριστεράς» που δήθεν θα κτιστεί μέσα στην ΕΕ!

Ο αγώνας για να κτιστεί ένα παλλαϊκό Μέτωπο κοινωνικής και, κατά συνέπεια, εθνικής απελευθέρωσης είναι σήμερα επιτακτική ανάγκη, εφόσον μόνο ένα παρόμοιο Μέτωπο θα μπορούσε να σταματήσει τη σημερινή καταστροφή και να ανοίξει τον δρόμο, αρχικά, για μια αυτοδύναμη οικονομία και, τελικά, για τη μορφή απελευθερωτικής κοινωνίας που θα επέλεγε ο Λαός.

* Το άρθρο αυτό , όπως και το προηγούμενο  (22/2/2012), ανήκει στη σειρά των άρθρων που “δεν χωρά” στη νέα μεταλλαγμένη και δήθεν “αυτοδιαχειριζόμενη” εφημερίδα «Οι εργαζόμενοι στην Ελευθεροτυπία», για τους λόγους που εξηγώ εδώ:
 http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2012/2012_02_22.html



[1] Σ. Πεσματζόγλου, “Δεν είναι μια η Ευρώπη”, “Οι εργαζόμενοι”, 25/2/2012
[2] Λ. Βατικιώτης, “Η Ευρώπη των αποικιών”, στο ίδιο
[3] Γ. Μηλιός, “Σωτήριο μνημόνιο θα είναι μόνο εκείνο που θα ανατραπεί”!, στο ιδιο
[4] Leslie Sclair, The Transnational Capitalist Class (Blackwell, 2001)
[5] Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής ελίτ: Η ανάγκη για άμεση έξοδο απο την ΕΕ και για μια αυτοδύναμη οικονομία, (Γόρδιος, 2010)
[6] Claude GrusonCommission of the European Communities , Τhe challenges ahead: A plan for Europe (Office for Official Publications of the European Communities, 1979),
[7] Naomi Klein, Το δόγμα του σοκ, Η άνοδος του καπιταλισμού της καταστροφής, (Λιβάνης,2010)
[8] βλ. ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΘΝΙΚΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟhttp://www.inclusivedemocracy.org/brochures/2011.11.13__neo_ethniko_koinoniko_metopo_extented.html
--
 http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos

Κείμενο που εστάλη απο το Δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία στο Traverso rossa

9 σχόλια:

  1. Trash,

    γράφω κάποια σχόλια επί των σχολίων σου γιατί νομίζω αλλοιώνουν αρκετά βασικά θέματα στις θέσεις του κειμένου και της ΠΔ:

    1) Με τον όρο Χούντα δεν εννοεί το άρθρο ούτε η ΠΔ βέβαια μια στρατιωτική Χούντα, αλλά είναι απορίας άξιον αν δεν θεωρείς την κυβερνητική πολιτική τάξη σήμερα κοινοβουλευτική Χούντα που κάνει συστηματικά ό,τι της γουστάρει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν (ούτε καν στους κομματικούς της), παίρνοντας εντελώς αντίθετα μέτρα σε σχέση με αυτά που εξήγγειλε ακόμα και μερικές μέρες πριν αλλά και προεκλογικά, ακόμα και με τα συνήθη αστικά κοινοβουλευτικά πρότυπα.

    2) Μιλάς για ξένη κατοχή ενώ το άρθρο μιλάει για το αντίθετο, μιλάει για οικονομική κατοχή με την πλήρη συνέργεια των ντόπιων οικονομικών ελίτ/άρχουσας τάξης, εκτός και αν διαφωνείς και σε αυτό.

    3)Αποικιοποίηση. Μπορείς να μας πεις ποια άλλη χώρα της Ευρώπης (για να περιοριστούμε εδώ) έχει ουσιαστικό γκαουλάιτερ (Ράιχμαν) και μόνιμους κομισάριους από την ΕΕ να παρακολουθούν το κάθε υπουργείο, της ορίζεται απέξω πότε και αν θα γίνουν εκλογές και τι περιεχόμενο πρέπει να έχουν αυτές κλπ.;

    4)Φυσικά το πρόγραμμα μας κάνει διάκριση μεταξύ μεταβατικής φάσης με έξοδο από ΕΕ μαζί με μέτρα που θα θέσουν τις βάσεις για το δεύτερο στάδιο/βήμα ώστε να μπορεί να αποφασίσει ο λαός ποια συστημική αλλαγή θέλει. Αυτό δηλαδή που ΔΕΝ κάνει το ΚΚΕ και ουσιαστικά ευνουχίζει το λαϊκό κίνημα να περιμένει μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες για να γίνουν και τα 2 μαζί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @ikonikos:
      Ελπίζω να μην χρεώνεις στο μπλογκ, συνειδητή προσπάθεια για "παραποίηση" ενός άρθρου το οποίο παραθέτουμε ως έχει (με copy-paste), και στο οποίο δεν κάνουμε καν

      πολιτική πολεμική, παίρνωντας απλά αποστάσεις από συγκεκριμένα σημεία του. Πάμε να τα δούμε με την σειρά που τα βάζεις:
      1)"Χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα" είχαμε στην μετεμφυλιακή Ελλάδα και μέχρι το 1967. "Χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα" έχει τώρα, η Τουρκία π.χ. Εδώ μία χαρά

      αστική δημοκρατία έχουμε, εφόσον δεν τρέφουμε αυταπάτες για το τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Κανείς δεν κλείνει τα έντυπα μας, τα συνδικάτα είναι νόμιμα, οι αντισυστημικές

      πολιτικές οργανώσεις το ίδιο, και εμείς μπορούμε να κάνουμε αυτήν την κουβέντα δημόσια χωρίς κανέναν φόβο. Αυτά είναι τα όρια της αστικής δημοκρατίας, η οποία ακόμη

      και στην πιο φιλελεύθερη μορφή της δεν παύει να είναι μορφή δικτατορίας της αστικής τάξης. Κατά συνέπεια καμμία σχέση, με κανενός τύπου "λαϊκή κυριαρχία" δεν είχε ποτέ,

      για να την χάσει τώρα. Αυτά συμφωνα τουλάχιστον με την μαρξιστική αντίληψη. Ετσι η χρήση του όρου "χούντα" θεωρείται λανθασμένη όταν δεν κυριολεκτεί ή δεν αναφερεται

      σε καθεστώτα τύπου μετεμφυλιακής Ελλάδας. Με δεδομένο δε, πως οι "από πάνω" απεργάζονται περεταίρω σκλυρήνσεις με αναστολή συνταγματικών άρθρων κ.α., καλό θα

      ήταν να μην "κάψουμε" τον όρο "κοινοβουλευτική χούντα" από τώρα. Πολύ φοβάμαι πως θα μας χρειαστεί για να περιγράψουμε μελλοντικές καταστάσεις και θα έχουμε

      ξεμείνει τότε από λέξεις ή ακόμη χειρότερα θα την πατήσουμε σαν το ψεύτη βοσκό, και όταν θα φωνάζουμε πως έρχεται χούντα δεν θα μας πιστεύει κανείς...
      Υ.Γ.Για την διάσταση προεκλογικών εξαγγελιών και κυβερνητικού έργου, δεν νομίζω πως ο Αντρέας το '81 είπε λιγότερα ψέμματα από ότι ο γιός του πρόσφατα.
      2)Όταν μιλάς για "κατοχή" είτε στρατιωτική είτε άλλου τύπου (οικονομική εν προκειμένω), τότε αναγκαστικά αναφέρεαι και σε "ξένη". Αλλιώς ο όρος είναι αδόκιμος. Από ότι

      θα είδες πάντως το κομμάτι του κείμενου της ΠΔ που κάνει την διευκρίνηση, το έχω υπογραμμίσει με bold, ακριβώς για να μην δημιουργηθεί κάποια παρανόηση λόγω του

      εισαγωγικού σχολίου μου. Από την άλλη εφόσον συμφωνούμε πως η ντόπια άρχουσα τάξη συμφωνεί, (αν δεν επαυξάνει κιόλας), σε ό,τι γίνεται, ο όρος "κατοχή"(που όπως

      είπα παραπάνω μόνο ξένη μπορεί να είναι), παραποιεί μάλλον την ουσία του κειμένου, παρά η δική μου εισαγωγική παρέμβαση.
      3)Όλοι αυτοί που αναφέρεις, δεν ήρθαν καβάλα πάνω σε καμμία κανονιοφόρο για να μιλάμε για "αποικιοποίηση". Οι "δικοί μας" τους φώναξαν, οι "δικοί μας" τους πληρώνουν (αδρά) για να μένουν εδώ, και εάν δεν τους ήθελαν οι "δικοί μας" θα τους έδειχναν την πόρτα την άλλη μέρα. Ας μην ξεχνάμε πως ο Πάγκαλος, ο Λοβέρδος και άλλοι έχουν παραδεχτεί ανοιχτά πως έφεραν εδώ το ΔΝΤ και την τρόικα για να παρθούν τα μέτρα που θα ήταν αδύνατο να παρθούν με άλλο τρόπο....
      4)Εδώ υπάρχει δομικό πρόβλημα σκέψης. Μέσα σε ποιό περιβάλον, θα αποφασίσει ποιός λαός, και με ποιόν τρόπο; Γιατί από ότι καταλαβαίνεις όσο οι αστοί κατέχουν την εξουσία και τα μέσα παραγωγής, δεν πρόκειται να αφήσουν κανέναν λαό να "αποφασίσει" να τους τα πάρει. Αν από την άλλη την εξουσία και τα μέσα παραγωγής τα έχει ήδη πάρει στα χέρια του ο λαός, εσύ τι λες, ότι θα πρέπει να οργανώσουμε δημοψήφισμα μήπως και τους τα δώσουμε πίσω;

      Διαγραφή
    2. Trash, εννοείται ότι δεν σου αποδίδω εσκεμμένη παραποίηση.

      Συνοπτικά,

      1) Καμία κυβέρνηση μετεμφυλιακή δεν πήρε αντίστοιχα θεμελιακά μέτρα που καταργούν τις κοινωνικές κατακτήσεις των εργαζομένων από τις αρχές του αιώνα χωρίς να ζητήσει ανανέωση της εντολής της, όπως έκαναν παντού άλλες κυβερνήσεις για απειροελάχιστες αλλαγές σε σχέση με τις επιβαλλόμενες στην Ελλάδα (Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία κλπ)

      2) Το κείμενο μιλάει για είδος κατοχής και φυσικά είναι εσωτερική κατοχή αυτό που γίνεται, όταν τα οικονομικά μέτρα επιβάλλονται ουσιαστικά με τα ΜΑΤ. Φαντάζομαι θα έχεις ακούσει ότι εκτός από ξένη, υπάρχει και εσωτερική κατοχή.

      3) Επίσης φαντάζομαι θα έχεις ακούσει τον όρο "νεοαποικιοποίηση", στην οποία βρίσκονται όλες οι τέως αποικίες (και όχι μόνο!). Πού στηρίζεται αυτή, σε ξένα στρατεύματα ή στις ντόπιες ελίτ;

      4) Για να μη μιλάμε γενικόλογα, σε παραπέμπω στην Έκκληση για το Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης που έχουμε συντάξει για να μας απαντήσεις γιατί αυτά που προτείνουμε δεν είναι εφικτά τώρα, ενώ είναι εφικτή η κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας του ΚΚΕ.

      http://periektikidimokratia.org/ekklisi-ethniko-koinoniko-metopo-extended

      Διαγραφή
    3. @ikonikos:
      1)Στις μετεμφυλιακές (και μέχρι το 1967) κυβερνήσεις, είχαμε:
      -έκτατα στρατοδικεία και εκτελέσεις
      -Γυάρους και Μακρονήσους
      -Νόμιμα θεσμοθετημένα βασανηστήρια
      -Δηλώσεις μετανοίας για όσους είχανμέχρι 3ου βαθμού συγγένεια με ...αριστερούς!
      -Τα δέντρα να ψηφίζουν ΕΡΕ
      -Την ΕΚ να μην μπορεί να κάνει κυβέρνηση με 52%
      -Το παρακράτος να δολοφονεί και να τρομοκρατεί ανενόχλητο.
      Κάθε σύγκριση με το σήμερα είναι άτοπη.
      2)Ο όρος "εσωτερική κατοχή" είναι ένας ακατανόητος (τουλάχιστον για εμένα) νεολογισμός και αντίφαση εν τοις όροις. Καπιταλισμό έχουμε, δεν χρειάζεται να του βρούμε πιο βαρύγδουπη ονομασία.
      3)Το όρο "νεοαποικιοποίηση" το έχω υπ'όψην, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο ταιριάζει σε μία χώρα η αστική τάξη της οποίας κάνει εξαγωγές κεφαλαίου, τουλάχιστον στα βαλκάνια. Ε, αποικία δεν τη λες...
      4)Αυτό χρειάζεται πολύ χρόνο, οπότε επιφυλάσσομαι σε περίπτωση που τον βρω.

      Διαγραφή
  2. Trash,

    1) Τα παραδείγματα που αναφέρεις θα έλεγα είναι άστοχα γιατί εγώ μιλάω για ξερίζωμα κοινωνικών κατακτήσεων 1 αιώνα σήμερα μέσω μιας πρωτοφανούς αντεπανάστασης των ελίτ, ενώ εσύ μου λες για τις αντιδράσεις των αστικών καθεστώτων μετά τον εμφύλιο που δρούσαν αυταρχικά ως απάντηση στο ότι διατηρούνταν αυτές οι λαϊκές κατακτήσεις με αγώνες και αίμα.

    Τώρα γίνεται όμως πραγματική αντεπανάσταση σε επίπεδο μέτρων με απτά αποτελέσματα επί της μεγάλης πλειονότητας του λαού που βέβαια σε αίμα αλλά και ιδίως για την μόνιμη πιθανόν καταστροφή του, κοστίζουν τα ίδια και ακόμα περισσότερο. Αντεπανάσταση με αποτελέσματα που δεν είναι απλά πολιτικά αλλά και κοινωνικά σε τεράστια τμήματα του πληθυσμού, και γι' αυτό τόσο σε ποιοτικό όσο και σε ποσοτικό επίπεδο δεν θεωρώ ότι συγκρίνονται αυτά που αναφέρεις με αυτά που γίνονται σήμερα από την "κοινοβουλευτική Χούντα".

    3) "Εξαγωγές κεφαλαίου" σε άλλες χώρες με μια γενική έννοια κάνουν και οι ντόπιες οικονομικές ελίτ των αποικιών. Αυτό τι σημαίνει, ότι παύουν να είναι αποικίες;

    Όμως σε ποια εξαγωγή κεφαλαίου αναφέρεσαι; Σε τι ποσοστό του εθνικού εισοδήματος αντιστοιχεί η εξαγωγή κεφαλαίου στις χώρες του Νότου και στις "αποικίες" και σε τι στις χώρες του Βορρά; Και το βασικότερο, τι περιεχόμενο έχουν οι εξαγωγές κεφαλαίου; Το ίδιο είναι να εξάγει κεφάλαιο η υπερεθνική ελίτ που βασίζεται στις πολυεθνικές επιχειρήσεις και στις ανεπτυγμένες χώρες της καπιταλιστικής Τριάδας που έχουν πολυεθνικές επιχειρήσεις και το ίδιο να εξάγει κεφάλαιο μια ημι-μπανανία του κεφαλαίου όπως η Ελλάδα που δεν έχει πολυεθνικές, η οποία απλά έχει συμφέρον να είναι στην ΕΕ και γι' αυτό κάνει την οικονομική κατοχή;

    Άλλο λοιπόν το τι έλεγε ο Λένιν πριν 100 χρόνια για διεθνοποίηση τότε, και άλλο η σημερινή διεθνοποίηση που είναι θεμελιακά διαφορετική αφού το κεφάλαιο σήμερα οργανώνεται μέσω βασικά των πολυεθνικών (που είναι εντελώς νέο καπιταλιστικό φαινόμενο) στην καπιταλιστική Τριάδα και όχι μέσω των εθνών-κρατών. Εξ ου και η έννοια της καπιταλιστικής νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που χρησιμοποιεί η ΠΔ, της υπερεθνικής ελίτ (σε αντιστοιχία με την υπερεθνική καπιταλιστική τάξη του Μαρξιστή L. Sklair που αναφέρεται και στο άρθρο και ο οποίος επίσης αναγνωρίζει την ποιοτική αυτή αλλαγή στη διεθνοποίηση σήμερα) κτλ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Ikonikos:
      Τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τα ανάφερα ως προς τον ορο "χούντα", και το κατά ποσο είναι δόκιμος για να περιγράψει την σημερινή κατάσταση (που δεν πιστεύω πως είναι). Τα χαρακτηριστικά που αναφέρεις εσύ, δεν νομίζω πως έχουν να κάνουν με τον ορο "χούντα". Κανεις δεν διανοήθηκε ποτε να μιλήσει για "δικτατορία" στην Αγγλία της θάτσερ p.x.
      για το 3), ρίξε αν θέλεις μια ματια εδώ (http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=4916307&publDate=25/1/2009 ), πάνω στην "ενδιάμεση θέση" της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

      Διαγραφή
    2. @Ikonikos:
      ακόμη:
      Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, που συστηματικά και με ενιαίο ευρωενωσιακό σχέδιο εκπονούνται, πηγάζουν από τις εσωτερικές ανάγκες του καπιταλιστικού συστήματος. H εγκατάλειψη της στρατηγικής του διευρυμένου κρατικού επιχειρηματικού τομέα και ορισμένων παραχωρήσεων με συλλογική μορφή προς την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα (συγκερασμός αποτελεσμάτων της ταξικής πάλης σε σχετικά καλύτερο συσχετισμό, της ανάγκης του συστήματος να κάνει παραχωρήσεις για την ενσωμάτωση, αλλά και τη διαμόρφωση μιας πιο σύγχρονης εργατικής δύναμης που θα «πρόσφερε» μεγαλύτερη υπεραξία) ήταν υποχρεωτική για το αστικό πολιτικό σύστημα, το κεφάλαιο. Είχε ωριμάσει η ανάγκη προσαρμογής της στρατηγικής του κεφαλαίου στις νέες διαστάσεις, επομένως και στην ανάγκη να εξασφαλιστεί η μεγαλύτερη ελευθερία δράσης του να κινείται πιο ελεύθερα έξω από τα κρατικά σύνορα. Επίσης, να συμβάλουν σ’ αυτό οι ιδιωτικοποιήσεις, να διευκολυνθούν παραπέρα οι εξαγορές και συγχωνεύσεις. Να επιδεινωθούν ακόμα περισσότερο οι εργασιακές σχέσεις στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες, αφού, έτσι κι αλλιώς, η διεθνής καπιταλιστική αγορά της εργατικής δύναμης διαμορφώνεται πλέον σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα, με χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία να καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μερίδιο σημαντικών κλάδων της καπιταλιστικής μεταποίησης. Το ίδιο εκφράζει η επέκταση και εμβάθυνση της διείσδυσης των μονοπωλίων στον κοινωνικό τομέα, η ένταση της κρατικής βίας και καταστολής, η στρατιωτικοποίηση, η υποκίνηση τοπικών πολέμων κ.λπ.

      H πολιτική της ΝΔ και του ΠAΣOK υπηρετεί το συμφέρον της αστικής τάξης, να διαχειριστεί προς όφελός της την τάση ανακατάταξης στα μερίδια αγοράς ανάμεσα στις ισχυρότερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, επιδιώκοντας να αναβαθμίσει το γεωστρατηγικό της ρόλο. Ενταγμένη σε αυτήν την επιδίωξη είναι η περαιτέρω διαπλοκή του εγχώριου με το ξένο κεφάλαιο που εντάθηκε. Αυτή η διαπλοκή εκδηλώνεται αρνητικά σε συνθήκες γενικευμένης και συγχρονισμένης εκδήλωσης της οικονομικής κρίσης. H πορεία των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των αστικών τάξεων των άλλων κρατών της EE, αλλά και οι αντιθέσεις EE, HΠA, Ρωσίας καθορίζουν τις ροές των ξένων επενδύσεων στην Ελλάδα, αλλά και την πορεία των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών. Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει κοινό συμφέρον για την εργατική και την αστική τάξη.

      Μεγάλο μέρος της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας των εγχώριων μονοπωλιακών ομίλων οφείλεται στο ότι γίνεται φθηνότερη η εργατική δύναμη, στην καταστροφή αυτοαπασχολούμενων, γενικά στην καταπίεση και την ανέχεια των λαϊκών δυνάμεων. H σχετική καθυστέρηση της εγχώριας μεταποίησης σε σύγκριση με την EE των «15» αποτελεί μόνιμο οργανικό χαρακτηριστικό του ελληνικού καπιταλισμού, το οποίο επιδεινώθηκε μέσα στην Ευρωζώνη. Τα περιφερειακά αναπτυξιακά προγράμματα δεν ήταν δυνατό να καταργήσουν την ανισόμετρη ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού. H λύση για τους εργαζόμενους δεν είναι να υιοθετήσουν το στόχο της παραγωγικότητας που συνδέεται με την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του κεφαλαίου, αλλά να δουν την παραγωγικότητα ενταγμένη στη δική τους εξουσία που οργανώνει την παραγωγή και συνολικά την οικονομία με στόχο τις κοινωνικές ανάγκες. H λύση για τους εργαζόμενους δεν είναι να γυρίσουμε πίσω στη μικρή επιχείρηση ή στην κρατική παρέμβαση, στην κρατική επιχειρηματική δραστηριότητα που συνδέεται με τα μονοπώλια, αλλά να προχωρήσουν στη Λαϊκή Οικονομία.
      http://18osynedriokke.wordpress.com/%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B7%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BA%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%BA%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%BF-18%CE%BF-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BF/

      Διαγραφή
    3. Trash τώρα είδα την απάντηση σου.

      1) Εξήγησα γιατί είναι κοινοβουλευτική Χούντα. Το παράδειγμα της Αγγλίας είναι άστοχο γιατί προγραμματικά προβλέπονταν αυτά στο προεκλογικό πρόγραμμα και ανανεώθηκε η εντολή για τα μέτρα που πάρθηκαν εν πολλοίς από τη Θάτσερ ενώ τώρα μιλάμε για αντίθετα μέτρα από αυτά που έλεγαν προεκλογικά οι αλήτες της κοινοβουλευτικής χούντας, κάτι που δεν είναι απλά "αθέτηση υποσχέσεων" όπως γινόταν μέχρι τώρα στην "κανονική" "δημοκρατία". Επίσης το εύρος της αντεπανάστασης δεν έχει σχέση με το αγγλικό γιατί εδώ παίρνουν σε λίγα χρονάκια μέτρα που στην Αγγλία πήραν μέσα σε 30 χρόνια.

      3) Δεν συμφωνούμε καθόλου ότι η Ελλάδα ανήκει στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα καν, καθότι όπως έγραψα παραπάνω ο ιμπεραλισμός σήμερα ορίζεται γύρω από νέες οικονομικές δομές που είναι κατά βάση η υπερεθνική επιχείρηση και οι αντίστοιχοι οργανισμοί στη διεθνή ιεραρχία, και όχι με βάση την "ποσότητα" του κεφαλαίου. Είναι ποιοτική η διαφορά και η σύγκριση του κεφαλαίου με βάση την οργάνωση του, τον διεθνή καταμερισμό εργασίας που αναδύθηκε με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, και όχι ποσοτική.

      Διαγραφή
    4. @ikonikos:
      -Ανάφερες πως μπορείς να χρησιμοποιήσεις κοινωνικά και όχι αμιγώς πολιτικά (όπως υποστηρίζω εγώ) κριτήρια, για τον όρο "'χούντα". Οπότε θεωρώ το παράδειγμα της Αγγλίας επιτυχημένο.
      -Δεν ξέρω που τοποθετείς το πύχη πέρα από τον οποίο η προεκλογική κοροϊδία ενός λαού στα πλαίσια μιας αστικής δημοκρατίας, διαφοροποιείται ποιοτικά σε κάτι άλλο...
      Προσπαθώντας να μιλήσουμε επιστημονικά, δεν νομίζω να υφίσταται τέτοιο όριο.
      -Ο όρος "δικτατορία" είναι αποκλειστικά πολιτικός και μία σχέση δεν έχει με τις κοινωνικές συνθήκες στο εσωτερικό της. Αντίστροφο παράδειγμα της Αγγλίας, το εκτεταμένο "κοινωνικό κράτος" της ναζιστικής Γερμανίας.
      -Όροι όπως "δικτατορία" ή "χούντα", το μόνο που κάνουν είναι να διαιωνίζουν αυταπάτες για την πραγματική φύση της αστικής δημοκρατίας, σαν δικτατορίας της αστικής τάξης.
      Σήμερα στην Ελλάδα δεν έχουμε, ούτε αναστολή άρθρων του συντάγματος, ούτε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ούτε λογοκρισία στον τύπο, ούτε απαγόρευση της αντιπολίτευσης, ούτε απαγόρευση των συναρθροίσεων και διαδηλώσεων (το τελευταίο εντός πάντα κάποιων ορίων- αλλά αυτό είναι γνώρισμα όλων των αστικών δημοκρατιών). Κανένα δηλαδή από τα τυπικά χαρακτηριστικά μίας δικτατορίας. Εκείνο δε, που επιβεβαιώνει περίτρανα πως ζούμε σε "δημοκρατικό" καθεστώς, είναι πως τις συγκεντρώσεις μας τις δυαλύουν τα ΜΑΤ με γκλομπ και δακρυγόνα, και όχι τα τανκς με σφαίρες και μυδράλια. Εδώ η διαφοροποίηση είναι ποιοτική.
      -Με τον όρο "νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση" διαφωνώ κάθετα. Εμείς το λέμε "εποχή του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων" και δεν βρίσκουμε κανέναν λόγο να το ξαναβαφτίσουμε. Ασε που θα θεωρούσαμε κάτι τέτοιο (το ξαναβάφτισμα του) και αποπροσανατολιστικό.
      Αλλά αυτά ξεφεύγουν από τα ζητήματα που θα μπορούσαν να αναλυθούν στον περιορισμένο χώρο σχολιασμού ενός άρθρου στο ίντερνετ....

      Διαγραφή

Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου, άν δεν υπάρχει εγγραφή στον blogger ή άλλη διαδυκτιακή υπηρεσία (βλέπε όροι σχολιασμού στο πάνω μέρος της σελίδας).
Ανώνυμα και υβριστικά σχόλια μπορούν να διαγράφονται χωρίς άλλη προειδοποίηση.