Η αήθης επίθεση στον Κώστα Καζάκο (και μερικές πολύ άβολες αλήθειες)

Εδώ και μερικές μέρες, αρκετά μεγάλη έκταση και χώρο στα μέσα ενημέρωσης έχει πάρει το θέμα που αφορά τις δηλώσεις του Κώστα Καζάκου περί “προδοσίας”, αναφερόμενος στην απόφαση πολλών νέων να εγκαταλείψουν την Ελλάδα εν μέσω της οικονομικής κρίσης και του εφιαλτικού σκηνικού που επικρατεί, προκειμένου να ψάξουν ένα καλύτερο μέλλον στο εξωτερικό. Ωστόσο, η δήλωση, καθώς και ο τρόπος που αντιμετωπίστικε κρύβει ένα πολύ πιο βαθύ υπόβαθρο από μια απλή ατυχή στιγμή ενός μεγάλου ηθοποιού που είναι μάλιστα γνωστός για την πολιτική του στάση.

Η ουσία της δήλωσης

Κατ’αρχήν, για λόγους δικαιοσύνης, θα πρέπει να αναφέρουμε τη διευκρίνηση που έδωσε ο ίδιος ο ηθοποιός, λίγες μέρες μετά τη δήλωσή του, σε ραδιοφωνικό σταθμό. Εκεί ανέφερε ότι συνιστά προδοσία το γεγονός ότι τόσοι νέοι χρειάζεται να φύγουν στο εξωτερικό, αναρωτώμενος, ωστόσο, το λογικό: “τελικά ποιος θα παλέψει γι’αυτόν τον τόπο;”.

Σε κάθε περίπτωση, ακόμα κι αν κανείς υποστηρίξει ότι αυτή ήταν μια δήλωση για να ανασκευάσει την αρχική “ατυχία”, προκύπτουν έτσι κι αλλιώς πολύ εύλογα ερωτήματα και αρκετές απαντήσεις που δείχνουν ότι αφ’ενός η επίθεση εναντίον του είχε συγκεκριμένη πολιτική στόχευση, ενώ επίσης το γεγονός ότι τα ώτα όσων απευθυνόταν δε μπορούν να χωρέσουν κάποιες πολύ απλές αλήθειες. Εξηγούμαι…

Η πολιτική στόχευση

Ο πρώτος φορέας που αξιοποίησε τη δήλωση, ή κομμάτι αυτής, με πολύ συγκεκριμένο σκοπό, ήταν η αντιπολίτευση στο Δήμο της Πάτρας. Μάλιστα, επειδή μιλάμε για πολιτικάντηδες τόσο αισχρούς που τον γκεμπελισμό τον έχουν στην ημερήσια διάταξη των δραστηριοτήτων τους, δε δίστασαν να διαρρεύσουν, όχι επώνυμα προφανώς, ότι ο ηθοποιός αμοίβεται με έναν εξωφρενικό μισθό για την προσφορά των υπηρεσιών του ως διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας.

Η επίθεση αυτή γίνεται σε ένα χρονικό σημείο που η Δημοτική Αρχή της Πάτρας ετοιμάζεται να δώσει μια τεράστια μάχη με το κεντρικό ελληνικό κράτος (ή αλλιώς την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) που προσπαθεί με χίλιους τρόπους, πλέον και δικαστικά, να ματαιώσει το φιλολαϊκό της πρόγραμμα.
Βλέπετε, όσα έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στην Πάτρα, με τις υποδομές που βελτιώνουν το βιοτικό επίπεδο των πολιτών, την απουσία των υπερκερδών και της μίζας για τους γνωστούς εργολάβους, την αξιοποίηση της δημοτικής περιουσίας προς όφελος του συνόλου και όχι λίγων γνωστών, καθώς και η φιλολαϊκή πολιτική όσο αφορά τους εργαζόμενους στις υπηρεσίες του Δήμου, χαλάνε τη μανέστρα για μια Κυβέρνηση που έχει ήδη ψηφίσει 2 μνημόνια και προσπαθεί ταυτοχρόνως να πείσει ότι δεν υπάρχει καμία εναλλακτική λύση.

Το ερώτημα είναι, πάντως, γιατί οι ίδιοι οι πολίτες της Πάτρας, που απολαμβάνουν όλες αυτές τις αλλαγές στην τοπική διοίκηση της πόλης τους, είναι τόσο έτοιμοι να μασήσουν αυτό το παραμύθι. Η απάντηση προκύπτει λίγο πολύ από τα όσα ισχύουν συνολικά για τον ελληνικό λαό και γράφω παρακάτω, αλλά ένα βασικό ιδιαίτερο στοιχείο είναι ότι οι πατρινοί, προκειμένου να διαχωρίσουν την πολιτική τους θέση με την καταφανέστατη βελτίωση της λειτουργίας της τοπικής διοίκησης, έχουν τη μόνιμη ανάγκη να αποδίδουν προσωπικά στο Δήμαρχο, Κώστα Πελετίδη, τα όποια εύσημα, απογυμνώνοντας ουσιαστικά την ουσία της πολιτικής και της παρέμβασής του, με αποτέλεσμα να του αφαιρούν όποια όπλα έχει για να παλέψει με καλύτερους όρους προς το συμφέρον τους. Εύγε!

Εχθρός του σκυμμένου είναι όποιος σηκώνει κεφάλι

Υπάρχει ένα ανέκδοτο που λέει ότι κάποιος επισκέφθηκε μια φορά την κόλαση για να δει πώς έχει η κατάσταση στον κάτω κόσμο. Εκεί λοιπόν βρήκε τις διάφορες εθνικότητες χωρισμένες σε διαφορετικά καζάνια, και γύρω τους φρουρούς. Ο ξεναγός εξηγούσε ότι οι φρουροί ελέγχουν ότι κανένας δε θα βγει από το καζάνι. Ωστόσο, στο ελληνικό καζάνι δεν υπήρχε κανένας φρουρός. “Γιατί δεν υπάρχουν φρουροί στο ελληνικό καζάνι;” ρώτησε ο επισκέπτης, για να λάβει την απάντηση: “μα δε χρειάζονται, αν πάει κανένας να βγει τον τραβάνε οι υπόλοιποι πάλι μέσα”.

Ίσως αυτή η ιστορία έχει εφαρμογή σε πολλές περισσότερες εθνικότητες, αλλά είναι ακριβώς ό,τι περιγράφει την ιδιοσυγκρασία του ελληνικού λαού σε μια εποχή που θυμίζει περισσότερο κόλαση. Όχι μόνο δεν υπάρχει η περίπτωση να ξεσηκωθεί, αλλά ακόμα κι αν κάποιος κάνει την αρχή, οι υπόλοιποι, θέλοντας να δικαιολογήσουν την επιλογή τους να ανέχονται την ανέχειά τους και το μόνιμο βασανιστήριο, τον τραβάνε πάλι μέσα. Σ’αυτή την περίπτωση ο Καζάκος έχει το ρόλο αυτού που τολμάει να σηκώσει κεφάλι, θέτοντας το ερώτημα “μα ποιος θα παλέψει γι’αυτό τον τόπο;”.

Αυτό που θέλει ο ελληνικός λαός είναι να νιώθει συνέχεια προδωμένος, να μη νιώθει ποτέ ότι έχει ο ίδιος προδώσει το μέλλον του. Είναι ο λαός που ψήφιζε 30 χρόνια ΠΑΣΟΚ για να να νιώθει ότι προδόθηκε από το ΠΑΣΟΚ, στη συνέχεια ψήφιζε ΝΔ για να νιώσει προδομένος από τη ΝΔ, μετά ψήφισε μαζικά τον ΣΥΡΙΖΑ, παρά τους εμπαιγμούς και τα ψευτοδημοψηφίσματα χωρίς να βάζει μυαλό, ώστε να νιώσει προδομένος από τον ΣΥΡΙΖΑ και πλέον ετοιμάζεται να ξαναψηφίσει τη ΝΔ για να νιώσει προδομένος από τη ΝΔ.

Προφανώς, αν αυτός ο λαός κοιτάξει την αλήθεια κατάματα, τότε θα πρέπει να τα βάλει (μαντέψτε) …με τον εαυτό του! Μα όχι! Πρέπει να βρει πάντα κάποιον άλλον να του φταίει και φυσικά αυτός που πρέπει για κάποιο λόγο να φταίει είναι αυτός που του είπε την αλήθεια. Αυτός, για παράδειγμα, που του έλεγε ότι το ΠΑΣΟΚ δε θα του φέρει την ευμάρεια με τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις που σπέρνουν τη διαφθορά και κλείνουν στόματα, που του έλεγε ότι η ΝΔ δεν είναι η δύναμη που “θα φτιάξει κράτος”, γιατί είχε ήδη το κράτος που ήθελε, το κράτος των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζών κλπ, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφίσει μνημόνια και τελικά ψήφισε όχι ένα, αλλά ήδη δύο και συνεχίζει το κοντέρ.

Κομμάτι του φορέα που έλεγε αυτή την αλήθεια είναι και ο Καζάκος και για το λόγο αυτό, πέρα από πληρωμένους πολιτικούς αντιπάλους και τελικά αντιπάλους του ίδιου του λαού, βόλεψε πολλούς να υιοθετήσουν την εμετική επίθεση εναντίον του. Κομμάτι του ίδιου φορέα είναι και ο Δήμαρχος της Πάτρας, ο Πελετίδης και γι’αυτό η επίθεση εναντίον του Καζάκου είχε προεκτάσεις εναντίον της Δημοτικής Αρχής με τις “διαρροές” που αφορούσαν την αμοιβή του ηθοποιού.

Πού να καταλάβει ο προδότης από προδοσία;

Αυτοί που πρόδωσαν, λοιπόν, τον ελληνικό λαό, σε μεγάλο μέρος δηλαδή ο ίδιος ο ελληνικός λαός, τώρα ψάχνουν να βρουν πού είναι η προδοσία. Πώς να καταλάβουν όμως τη δήλωση που αφορούσε τη μετανάστευση. Γι’αυτό εδώ επιχειρώ, ως μετανάστης, να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα, νιώθω την ανάγκη να το κάνω.

Άφησα την Ελλάδα για να κυνηγήσω μια ευκαιρία που αφορούσε τη μόρφωσή μου και εν συνεχεία άρπαξα ευκαιρίες που με βοήθησαν να κάνω πράγματα που ήταν τα παιδικά μου όνειρα, πράγματα που δε θα μπορούσα ποτέ να κάνω στη χώρα μου. Ξέρω ότι αν θέλω να συνεχίσω να το κάνω, ποτέ δε θα βρω το χώρο για να επιστρέψω. Η χώρα μου μού λείπει, απίστευτα, όμως είναι λογικό απλά να περιμένω να φτιάξουν τα πράγματα για να επιστρέψω; Ή μάλλον, αν όχι λογικό, είναι δίκαιο; Ποιος θα “φτιάξει τα πράγματα” για να υπάρξουν οι ιδανικές συνθήκες; Προφανώς, σ’αυτήν την ερώτηση, αν υπάρχει κάποια απάντηση, εμού απόντος αυτή θα είναι “κάποιοι άλλοι”. Αυτή η απάντηση, το “κάποιοι άλλοι”, όχι απλά βολεύει πολλούς, αλλά είναι και η στάση ζωής τους, περιμένουν τα πάντα από κάποιους άλλους για να επωφεληθούν οι ίδιοι.

Ωστόσο, για εμένα δεν είναι αξιοπρεπής απάντηση. Έτσι, ακόμα κι αν βρίσκομαι γεωγραφικά μακριά από τη χώρα, προσπαθώντας να αξιοποιήσω σε ατομικό πλάνο με τον καλύτερο τρόπο τα χρόνια που έχω πάνω στη γη, το μόνο που με εξοργίζει είναι οι “κάποιοι άλλοι” που δε μπόρεσα να τους σταματήσω. Όμως με όποιον τρόπο μπορώ να συνδιάσω το ατομικό αυτό πλάνο με τη δράση εναντίον τους το κάνω. Το πόσο καλά το κάνω είναι μια άλλη υπόθεση και δε θα μπω στη διαδικασία να σηκώσω το χαρακτήρα του ήρωα, γιατί πολύ απλά δεν είμαι. Αν ήμουν θα έπρεπε να έχω πάρει τη συνειδητή απόφαση να αγωνίζομαι καθημερινά για να αλλάξω τη μοίρα της πατρίδας μου, όχι με την έννοια του έθνους, αλλά με την έννοια του γεωγραφικού χώρου που ορίζει τις πολιτισμικές μου καταβολές και αποτελεί αναφορά σε ολόκληρη τη ζωή μου, καθώς είναι ο τόπος που ζουν οι άνθρωποι που αγαπώ και θα ήθελα να βρίσκομαι δίπλα τους.

Ναι, νιώθω διωγμένος, νιώθω ότι πληρώνω αμαρτιές που δεν έκανα, νιώθω οργή για το γεγονός ότι κάποιοι επωφελούνται από αυτή την κατάσταση, βολεύονται σ’αυτή και δεν υπάρχει χώρος για ‘μένα, αλλά η φυγή είναι απλά η ατομική λύση, μάλιστα προσωρινή, δεν είναι σε καμία περίπτωση η λύση του προβλήματος.

Όταν μιλάμε λοιπόν για τη μοίρα των λαών, δε μιλάμε για ατομικές λύσεις, αλλά για την ικανότητά τους να δίνουν λύσεις στα γενικευμένα και άρα πολιτικά προβλήματά τους. Υπό αυτό το πρίσμα η φυγή είναι κάποιου είδους προδοσία. Όμως για να το καταλάβει αυτό κανείς θα πρέπει να έχει υπόψη του την ιστορία των λαών, τις αγωνιστικές τους παραδόσεις και γενικότερα τον τρόπο που προόδευσε η ανθρωπότητα. Το κοινό, δυστυχώς, στο οποίο απευθύνεται ο Καζάκος, όχι μόνο δε μπορεί, αλλά και δε θέλει να σκεφτεί έτσι. Συνεπώς, τα λόγια ενός μορφωμένου ανθρώπου που αντιμετωπίζει πιο διαλεκτικά την παρούσα κατάσταση και σε μία εξελιχτική πορεία που σχετίζεται με την ιστορική εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών, μοιάζουν είτε προδοτικά είτε στην καλύτερη περίπτωση ακαταλαβίστικα.

Όταν οι προδότες είναι πολλοί, ψάξε για τους λίγους τίμιους

Εν κατακλείδι, το πιο σημαντικό για όποιον δε νιώθει ή δε θέλει να νιώθει προδότης είναι να σταματήσει να σκέφτεται ποιοι είναι οι προδότες και να σκεφτεί τι μπορεί να κάνει με όσους δεν είναι προδότες. Εδώ είναι το ζήτημα! Σε κάθε αντίστοιχο κάλεσμα, οποιασδήποτε κινητοποίησης, με οποιαδήποτε μορφή, που πηγάζει από το λαό και όχι από τα κανάλια, οι δικαιολογίες για την απουσία περισσεύουν στην Ελλάδα. Αυτοί λοιπόν που ψάχνουν για δικαιολογίες ψάχνουν και για προδότες. Είναι όμως η ώρα να σταματήσουμε τις δικαιολογίες και να ακούσουμε την αλήθεια. Γιατί αυτό που είπε ο Καζάκος ήταν η μεγαλύτερη αλήθεια, τόσο μεγάλη, που προσωπικά με έκανε να σκεφτώ λίγο παραπάνω και τη δική μου θέση, απλά εγώ είχα τα αυτιά για να τον ακούσω!

Πηγή: publica