Εκλογικές κατηγορίες “κατεστημένο” και “νέα γενιά”

*Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε σε σχέση με την Κύπρο, αλλά νομόζω πως κάποια από τα συμπεράσματα του θα μπορούσαν να ισχύουν απόλυτα και στην δική μας πραγματικότητα.
_______________

 

Ένα από τα φρουτάκια που ακούμε όποτε έρχονται εκλογές είναι το φρουτάκι του “κατεστημένου”. Το οποίο σαν αναλυτική κατηγορία είναι για τα σκουπίδια. Τι είναι ακριβώς το κατεστημένο; Ο συγκεκριμένος που κάθεται στην καρέκλα αυτή τη στιγμή, ο άλλος που ήταν πριν αλλά δεν είναι τώρα, οι πολιτικοί, οι τραπεζίτες, οι σκύλλοι, οι γάτοι; Δεν υπάρχει απάντηση, διότι ακριβώς είναι ένας όρος που χωρεί μέσα τα πάντα και δεν σημαίνει απολύτως τίποτε. Άλλο πράγμα σημαίνει όταν το χρησιμοποιούν οι φιλελεύθεροι, άλλο οι σοσιαλδημοκράτες αλλά και ανάλογα με την περίσταση. Το πιο αστείο της υπόθεσης είναι πως άνθρωποι για χρόνια στην πολιτική σκηνή, με λεφτά και επιχειρήσεις να πολιτεύονται με τον συγκεκριμένο όρο, όπως ο Γιώργος Λιλλήκας ( ένα παράδειγμα στο εξωτερικό, ο Ντόναλντ Τραμπ στην Αμερική, που εννοεί το “κατεστημένο” εννοώντας τους πολιτικούς της Ουάσιγκτον).

Το ίδιο συμβαίνει και με την ιδέα της “νέας γενιάς”. Τι θα κάνουν άραγε οι νέοι που δεν κάνουν οι παλιοί; Πολιτεύεται ο καθένας με το άτομο του; Aφού εκτός από το γεγονός πως η πολιτική είναι φαινόμενο αντικειμενικό και άρα δεν είναι ζήτημα νέων-παλιών, μέσα από κόμματα βγαίνουν, εκεί μαθαίνουν την διαδικασία, γνωρίζουν την εκλογική τους “πελατεία” κτλ. Για παράδειγμα, μήπως η Σάβια Ορφανίδου που πολιτεύεται με τον ΔΗΣΥ διαφέρει πουθενά σε αυτά που λέει με αυτά που λέει ο παλαιός Νίκος Αναστασιάδης;

Παρόλα αυτά, είναι δύο κατηγορίες που συζητιούνται πολύ, που εκτός από ωραία φανελάκια συνήθως χρησιμοποιούνται για να κτυπηθεί η αποχή και να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στο υπάρχον κοινοβουλευτικό σύστημα. Μήπως αν αλλάξουν τα άτομα και μπουν κάποιοι πιο έξυπνοι θα γίνει ουσιαστική αλλαγή στην καθημερινότητα; Αν αντικατασταθούν όλοι οι παλαιοί με νέους; Οι κατηγορίες αυτές δεν στέκουν έξω από ένα καφενείο, όμως είναι τέτοιες που καθορίζουν την κρίση του μέσου ψηφοφόρου στην εκλογική διαδικασία. Πως γίνεται αυτό σε ώριμες δημοκρατίες αλλά και τη δική μας σχετικά ώριμη δημοκρατία όπως είναι η Κύπρος;

Αυτό αναδεικνύει εκτός των άλλων και το επίπεδο συνείδησης των λαϊκών στρωμάτων. Για την εποχή που διανύουμε, είναι φανερά απούσα η ταξική συνείδηση, η πολιτική διεξάγεται με όρους πολιτικού μάρκετιγκ. Το πολιτικό μάρκετινγκ δεν είναι απλά διαφήμιση, αλλά τρόπος σκέψης και αντίληψης της πολιτικής διαδικασίας. Έχει σαν βασική προΰπόθεση την αυτονόμηση της πολιτικής διαδικασίας από τις πλατιές μάζες, εξού και η έμφαση στην επικοινωνία των κομμάτων με τους ψηφοφόρους, αφού δεν έχουν άμεση επαφή, αλλά και την ενδυνάμωση της ιδέας πως η πολιτική μετριέται μόνο με το πόσο ψηλά είναι τα εκλογικά αποτελέσματα. Αυτό είναι κάτι που στον Μαρξισμό-Λενινισμό δεν βγάζει κανένα νόημα, αφού μετριέται πρώτα απ’ όλα ο βαθμός οργάνωσης του εργατικού λαϊκού κινήματος. Η πλειοψηφία είναι έννοια πολιτική και όχι αριθμητική.

Άρα το πρόβλημα δεν μπορεί να περιορίζεται στην αποχή, αλλά στην έλλειψη εκείνων των λαϊκών θεσμών που ανάγουν την πλειοψηφία του λαού με μπροστάρη τη εργατική τάξη σε πολιτικό παράγοντα ικανό να αλλάξει πράγματα και καταστάσεις. Υπό προΰποθέσεις, η αποχή σε αυτή την περίοδο θα μπορούσε να διαβαστεί διαφορετικά, να αναδείξει θετικά στοιχεία, όπως για παράδειγμα έλλειψη εμπιστοσύνης στην αντιπροσοπευτική δημοκρατία έτσι όπως διαμορφώνεται και εδραιώνει την ταξική εκμετάλλευση.

Πηγή: Αγκάρρα