Δολοφονικές επιθέσεις στο φόντο ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και σχεδιασμών

Η εικόνα της μάνας που, σφιχταγκαλιάζοντας πλημμυρισμένη ανησυχία τα δυο της παιδιά, συμμετέχει σε εκδήλωση μνήμης των θυμάτων ήταν μια μόνο από όσες έκαναν το γύρο του κόσμου, αποτυπώνοντας την αυθόρμητη αντίδραση των λαών, σε αυτό που έγινε το πρωί της περασμένης Τρίτης, στην «καρδιά» της Ευρώπης: Φόβος.

Δεν είναι και μικρό πράγμα, πολύνεκρες βομβιστικές επιθέσεις να γίνονται σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα αεροδρόμια του κόσμου, σε ένα σταθμό μετρό που χιλιάδες χρησιμοποιούν καθημερινά για να πάνε στη δουλειά ή στο σχολείο, σε ένα χώρο συναυλιών ή ένα γήπεδο, πότε στη μια και πότε στην άλλη χώρα. Οπως και δεν μπορεί κανείς να προσπεράσει το ότι αυτές οι επιθέσεις οργανώθηκαν, έτσι ώστε να είναι συχνά αδύνατη η αναγνώριση των πτωμάτων, ακόμα και το να προσδιοριστεί ο αριθμός των νεκρών, αφού πολλοί διαμελίστηκαν σε μεγάλη ακτίνα.

Ολα τα χαρακτηριστικά της «τρομοκρατικής δράσης» των «τζιχαντιστών» που εξαπλώνεται, ειδικά τον τελευταίο χρόνο, σταθερά, σε όλο και περισσότερες χώρες, είναι τέτοια που βοηθούν να «φωλιάσει» για τα καλά ο φόβος στους λαούς, αλλά και να καλλιεργηθεί από την κυρίαρχη ιμπεριαλιστική προπαγάνδα η ψυχολογία του μίσους κατά των «εχθρών» που είναι δημιουργήματα των ιμπεριαλιστών, όπως το «Ισλαμικό Κράτος» και οι μηχανισμοί που κάνουν χτυπήματα όπως αυτά των Βρυξελλών και που χρησιμοποιούνται αν δεν κατασκευάζονται από ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και υπηρεσίες και δρουν με την ανοχή τους. Φόβος και μίσος, δημιουργούν ικανή συνθήκη για να ανεχτούν ή και να στηρίξουν οι λαοί ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Σε μια περίοδο που κλιμακώνεται μια άνευ προηγουμένου επίθεση σε όλες τις βασικές κατακτήσεις τους, που φονικοί ανταγωνισμοί δυναμώνουν πάνω στις «πλάτες» τους και οι ιμπεριαλιστές χρειάζονται όσο ποτέ τη λαϊκή ανοχή και υποταγή, για να προχωρήσουν ανεμπόδιστα τα σχέδιά τους.

Η ανησυχία και η οργή, ο φόβος και η απορία, είναι λογικά, θα έλεγε κανείς. Ζητούμενο όμως, σήμερα, είναι από ποια σκοπιά πρέπει τα λαϊκά στρώματα, η εργατική τάξη να πάρουν θέση σε όσα γίνονται, να ζητήσουν απαντήσεις, να ψάξουν λύσεις.
Και το λέμε αυτό, γιατί, το μακελειό με τους τουλάχιστον 31 νεκρούς και τουλάχιστον 300 τραυματίες των Βρυξελλών έγινε «νούμερο 1» θέμα συζήτησης παντού, από τα πάνελ συζήτησης στα ΜΜΕ μέχρι τις συναντήσεις οργάνων διακρατικών ενώσεων, ξεκίνησε ο λαός να «βομβαρδίζεται» με τις αναλύσεις των αστών για τον «πόλεμο των πολιτισμών», για τους «αποκλεισμένους νέους στα γκέτο της Δύσης», για τις επιπτώσεις του «φανατικού ισλαμισμού» κ.τ.λ. κ.τ.λ. αλλά, πολύ προσεκτικά, συντονισμένα, έμειναν στο απυρόβλητο το πώς, ιμπεριαλιστικά κέντρα ανέθρεψαν οργανώσεις όπως το «Ισλαμικό Κράτος» («ΙΚ») για να διαμορφώσουν σε χώρες (π.χ. Συρία) ισορροπίες ευνοϊκές για τα γεωστρατηγικά τους σχέδια. Το πώς, πολύ οργανωμένα, οι ιμπεριαλιστές στήριξαν και επέκτειναν την ακτίνα δράσης τέτοιων δολοφονικών οργανώσεων, αλλά και το πώς, πλέον, η παρουσία των τζιχαντιστών σε Συρία, Ιράκ, Λιβύη κ.τ.λ. αξιοποιείται για την προώθηση σχεδιασμών αντίπαλων ιμπεριαλιστικών «στρατοπέδων» (π.χ. Ρωσία), σε μια περίοδο που οι σφοδροί ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί βαθαίνουν όλο και πιο επικίνδυνα για τους λαούς.

Την ίδια στιγμή, υπάρχουν ερωτήματα που πληθαίνουν. Δεν μπορεί να μη γεννά απορίες το γεγονός ότι έγιναν τέτοιων διαστάσεων επιθέσεις στην πόλη που στεγάζει την έδρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και του ΝΑΤΟ, σε ένα σταθμό μετρό ελάχιστα οικοδομικά τετράγωνα από την έδρα της Κομισιόν, ενώ η συγκεκριμένη πόλη εδώ και μήνες είναι μία από τις καλύτερα φυλασσόμενες της Ευρώπης.

Το σίγουρο είναι ότι, οι νέες επιθέσεις, ήδη, αποδεικνύονται κάτι παραπάνω από βολικές για μια σειρά αντιλαϊκές μεθοδεύσεις. Λιγότερο ή περισσότερο καθαρά, τα κεντρικά άρθρα των μεγαλύτερων αστικών εφημερίδων σε κάθε χώρα, επισημαίνουν από τη μια ότι «οι τρομοκράτες δε θα νικήσουν», διευκρινίζοντας από την άλλη ότι το «να συνεχίσουμε» θα έχει «και το απαραίτητο τίμημα», όπως πιο γενικόλογα έλεγε τις πρώτες ώρες μετά το μακελειό η βελγική «Λε Σουάρ». Οσο περνούν τα 24ωρα, τα πράγματα λέγονται περισσότερο με το όνομά τους, όπως έγινε σε «εντιτόριαλ» της «Λε Μοντ», ουσιαστικά αποτυπώνοντας όλη την «αγωνία» του ευρωπαϊκού (και ειδικότερα του γαλλικού) ιμπεριαλισμού μην τυχόν και βρεθεί ριγμένος στη μοιρασιά στη Μέση Ανατολή.  
««Η εξαφάνιση της τρομοκρατίας από το σπίτι μας περνά μέσα από τη διευθέτηση της συριακής και της ιρακινής τραγωδίας. ... Σ' αυτό το θέμα, επίσης, παρά το μερίδιο ευθύνης που θα μπορούσαν να σηκώσουν οι Δυτικοί, η Ευρώπη είναι απούσα. Δεν υπάρχει παρά ως ηθοποιός στο πλευρό των ΗΠΑ και της Ρωσίας (...) Εδειξε ότι είναι ακατάλληλη να έχει το παραμικρό όραμα, στη Μέση Ανατολή και αλλού. Αυτό ενισχύει το πόσο ευάλωτη είναι. Για την ήπειρό μας, ο αγώνας κατά της τρομοκρατίας αποτελεί δοκιμασία επιβεβαίωσης», σημείωνε.

Η μία μετά την άλλη οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις άρπαξαν την ευκαιρία για να επιταχύνουν το βηματισμό τους. Η Γαλλία έτρεξε από τις πρώτες να επισημάνει ότι «είμαστε σε πόλεμο». Η Ρωσία απηύθυνε κάλεσμα για συντονισμό της διεθνούς κοινότητας στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας. Η Τουρκία εμφανίστηκε δικαιωμένη, προβάλλοντας ως επιτακτική την ανάγκη για άμεση κλιμάκωση της επέμβασης στη Συρία, με «αντι-τρομοκρατικές» συμμαχίες στα δικά της μέτρα. Τα γεγονότα θα επιδράσουν στις εξελίξεις σε μια σειρά πεδία, όπως το Προσφυγικό και ο έλεγχος των συνόρων, στα οποία μάλιστα εκδηλώνονται σημαντικές ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Επιπλέον, άμεσα κινητοποιήθηκαν διάφορα ιμπεριαλιστικά επιτελεία. Προχτές, έγινε έκτακτη σύνοδος υπουργών Εσωτερικών και Δικαιοσύνης, με αντικείμενο την ισχυροποίηση μηχανισμών και ρυθμίσεων με τις οποίες, στην ουσία, οι αστικές τάξεις στοχοποιούν πρώτα απ' όλα το λαϊκό κίνημα. Το ίδιο το γεγονός ότι η δράση του «ΙΚ» δαιμονοποιείται και ως ... «ριζοσπαστισμός» φανερώνει ότι στόχος είναι να στηθεί στο απόσπασμα η αληθινά ανατρεπτική δύναμη της οργανωμένης αντιιμπεριαλιστικής πάλης των λαών.

Οι εργαζόμενοι καλούνται σε ετοιμότητα. Πρέπει να αξιοποιήσουν την πλούσια πείρα τους. Μόλις πριν από μερικούς μήνες, το μακελειό του Παρισιού άνοιξε το δρόμο, ώστε η Γαλλία να πρωτοστατήσει στην κλιμάκωση της επέμβασης στη Μέση Ανατολή, να ενισχύσει εκεί τη στρατιωτική της παρουσία. Μην ξεχνάμε ότι ήταν τότε που αποφάσισε και η Γερμανία να στείλει στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή. Ενεργοποιήθηκε το άρθρο 42 (παράγραφος 7) της Συνθήκης του Μάαστριχτ που μιλά για «βοήθεια» «με όλα τα μέσα» που κράτη - μέλη μπορούν να προσφέρουν σε χώρα της ΕΕ που δέχεται ένοπλη επίθεση, αναγνωρίστηκε ο θεμελιώδης ρόλος του ΝΑΤΟ.

Επίσης, ενισχύθηκε η καταστολή στο εσωτερικό, η Γαλλία τέθηκε σε «καθεστώς έκτακτης ανάγκης» στο οποίο παραμένει μέχρι και σήμερα, με πάνοπλους στρατιώτες σε κεντρικούς δρόμους και περιορισμούς σε διαδηλώσεις κ.τ.λ., έφτασε μέχρι και να αναθεωρήσει τις σχετικές διατάξεις του Συντάγματος. Η ίδια ιστορία έχει επαναληφθεί πολλές φορές. Μετά τις επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους το 2001, ακολούθησε η επέμβαση στο Αφγανιστάν, επιβλήθηκε σειρά μέτρων παρακολούθησης και καταστολής (βλ. «Πατριοτίκ Ακτ») και στο εσωτερικό των ΗΠΑ.

Το επόμενο διάστημα, οι εξελίξεις θα είναι πυκνές. Η ευθύνη του επαναστατικού κινήματος, των κομμουνιστών είναι μεγάλη, για την ανάδειξη των αληθινών αιτιών των όσων γίνονται, για να μη δεχτεί ο λαός να γίνει βορά στα νύχια των ιμπεριαλιστών, να εμποδίσει κάθε νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση, ενάντια στα δικά του τα παιδιά ή τα παιδιά άλλων λαών.

Πηγή: Ριζοσπάστης