Με σημαία τα «ατομικά δικαιώματα» καταργούν τα κοινωνικά δικαιώματα και τροφοδοτούν νέες διακρίσεις

Από την ιστοσελίδα του σχολείου

Με αφορμή την εξαγγελία ίδρυσης ιδιωτικού σχολείου στην Ατλάντα των ΗΠΑ για ομοφυλόφιλους, αμφισεξουαλικούς και διαφυλικούς (trans) μαθητές

Με αφορμή την ψήφιση νέου νόμου για την επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια, έγινε πολλή συζήτηση για την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων, με κορυφαία την ομιλία του πρωθυπουργού στη Βουλή. Υποστήριξε ότι η νέα ρύθμιση κατοχυρώνει τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισοτιμία απέναντι στο νόμο, τα ίσα δικαιώματα απέναντι στη ζωή και στο θάνατο, ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Αν και είναι πρόκληση αυτές οι υποκριτικές κραυγές της κυβέρνησης και των κομμάτων που ευθύνονται για το σφαγιασμό κοινωνικών δικαιωμάτων - τα οποία κατακτήθηκαν με σκληρούς ταξικούς αγώνες στην Ελλάδα και παγκόσμια - αξίζει να δούμε πλευρές της στρεβλής αντίληψης περί δικαιωμάτων στις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ δεν είναι μόνο κορυφαία καπιταλιστική δύναμη παγκοσμίως, είναι κορυφαία και στην παραγωγή αντιδραστικών, εκφυλιστικών φαινομένων.

Το E-Radio.gr, στις 8 Γενάρη 2016, έδωσε την εξής είδηση: «Το Pride School Atlanta είναι το πρώτο ιδιωτικό σχολείο που θα καλύπτει ηλικιακά Νηπιαγωγείο, Γυμνάσιο και Λύκειο, προσφέροντας σε ομοφυλόφιλους, αμφισεξουαλικούς και διαφυλικούς (trans) μαθητές, όχι μόνο μόρφωση, αλλά και ένα ασφαλή χώρο. Αναμένεται να λειτουργήσει το Σεπτέμβριο του 2016 και απευθύνεται επίσης και σε καθηγητές της LGBT κοινότητας. Το σχολείο θα είναι ανοιχτό και σε οποιονδήποτε άλλο μαθητή νιώθει πως δεν λαμβάνει την υποστήριξη που χρειάζεται για τη διαφορετικότητά του, όπως διευκρινίζει ο ιδρυτής του, Christian Zsilavetz, διαφυλικός καθηγητής, μιλώντας στο The Atlanta Journal - Constitution. Τα δίδακτρα θα κυμαίνονται περίπου στα 13.000 δολάρια, με οικονομικές διευκολύνσεις για παιδιά και γονείς που δε θα μπορούν να ανταπεξέλθουν. Το ίδρυμα θα λειτουργήσει επίσης ως κίνητρο στους LGBT μαθητές, ώστε να μην εγκαταλείπουν τις κοινότητές τους για πόλεις όπως η Νέα Υόρκη.
Η κίνηση έρχεται να προστεθεί σε άλλες παρόμοιες πρωτοβουλίες, όπως οι τουαλέτες ουδέτερου φύλου και τα νέου τύπου πρακτορεία μοντέλων της Ινδίας για διεμφυλικά άτομα...».
Οσο και αν φαίνεται ως «σενάριο επιστημονικής φαντασίας», πρόκειται για προσπάθεια «γκετοποίησης» μερίδας μαθητών της Ατλάντα, που οι γονείς τους θα καταβάλλουν και το αντίστοιχο αντίτιμο. Ο ιδρυτής του συγκεκριμένου σχολείου, επικαλούμενος το σεβασμό στη διαφορετικότητα, όπως εκφράζεται και στο σεξουαλικό προσανατολισμό, ενισχύει τη διάκριση και το στιγματισμό των μαθητών, που θα διδάσκονται επίσης από καθηγητές της ΛΟΑΔΚΙ (λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι, διαφυλικοί, queer, μεσοφυλικοί) κοινότητας.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, καλούν τους μαθητές να αποφασίσουν αν θα πάνε σε ένα σχολείο με straight παιδιά ή σ' ένα σχολείο που τα παιδιά «νιώθουν διαφορετικά» (βέβαια είναι απορίας άξιον ποιος θα παίρνει την απόφαση στην περίπτωση ενός παιδιού νηπιαγωγείου, γυμνασίου κ.λπ.), με ιδιαίτερες συνέπειες στην κοινωνικοποίηση των μαθητών.

Βολικές για το σύστημα διαχωριστικές γραμμές

-Τι έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό το εγχείρημα;

Πρώτον, τέτοιες πρακτικές είναι έκφραση ανορθολογικών θεωριών, που - από την πιο τρυφερή ηλικία - το αγόρι ή το κορίτσι μπαίνει σε μια κοινωνική μονάδα διαπαιδαγώγησης που το απομονώνει από την αντικειμενική αντίληψη της ύπαρξης δύο φύλων, στη βάση της ιδεαλιστικής και ανορθολογικής άποψης: «Σημασία δεν έχει τι είσαι αντικειμενικά με βάση τα βιολογικά, κοινωνικά χαρακτηριστικά, αλλά πώς αισθάνεσαι, πώς καθορίζεις/προσδιορίζεις εσύ τον εαυτό σου υποκειμενικά». Υποτίθεται ότι η συγκεκριμένη δομή αξιοποιείται για την προστασία των παιδιών από τις διακρίσεις με βάση το σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Αυτές οι αντιλήψεις και πρακτικές όχι μόνο δεν έχουν καμιά σχέση με την επιβεβλημένη ανάγκη η κοινωνία να προστατεύει οποιαδήποτε και οποιονδήποτε απέναντι σε κοινωνικές διακρίσεις, σε ρατσιστικές, λεκτικές και σωματικές επιθέσεις, αλλά συμβάλουν στην αναπαραγωγή τέτοιων φαινομένων στη βάση της γκετοποίησης των ομοφυλόφιλων.

Δεύτερο, είναι πολύ βολικό για το σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο να διαμορφώνονται πλαστές διαχωριστικές γραμμές με βάση την ατομική «διαφορετική ταυτότητα», την ατομική επιλογή μορφής συμβίωσης, ικανοποίησης της σεξουαλικότητας και η αντίστοιχη διεκδίκηση δικαιωμάτων, ακόμα και με μορφή «κινήματος». Αποσκοπεί σε κάτι βαθύτερο. Με τη «χρυσόσκονη» του ατομικού δικαιώματος, κρύβεται ότι όσο επικρατεί η ατομική - καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, κοινωνικά δικαιώματα όπως η μόνιμη και σταθερή δουλειά, η μόρφωση, η υγεία, η κοινωνική πρόνοια, ο ελεύθερος χρόνος, ο αθλητισμός, πολιτισμός, δε θα ικανοποιούνται.

Την ίδια στιγμή, καλλιεργείται η αποδοχή ότι ο οποιοσδήποτε βαθμός ικανοποίησής τους θα είναι προϊόν ενός οικονομικού συμβολαίου μεταξύ δύο ανθρώπων, οικονομικής εξάρτησης, δηλαδή, του ενός από τον άλλον, όπως για παράδειγμα μέσω του γάμου. Ομως, δεν είναι ο πολιτικός γάμος ή το Σύμφωνο Συμβίωσης (υποτίθεται πιο χαλαρά), η κοινωνική σχέση μέσω της οποίας μπορεί και πρέπει να κατοχυρώνεται το δικαίωμα, ανεξάρτητα από φύλο, φυλή, ηλικία, θέση στην εργασιακή διαδικασία και στην κοινωνία. Εξάλλου, ιστορικά η οικογένεια, ως κοινωνική μορφή, δε διαμορφώθηκε ως θεσμός ικανοποίησης της σεξουαλικότητας, αλλά ως θεσμός αναπαραγωγής του είδους και εν μέρει αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης.

Συλλογική δράση και διεκδίκηση για τα κοινωνικά δικαιώματα και ανάγκες

Τα κοινωνικά δικαιώματα δεν ικανοποιούνται ούτε με μεγαλόπρεπα λόγια περί «ισονομίας», ούτε με την επίκληση της δήθεν «ελευθερίας» της ατομικής επιλογής (π.χ. ατομική ασφάλιση, γάμος κ.λπ.). Διεκδικούνται και κατακτώνται με τη συμμετοχή στους κοινωνικούς, ταξικούς αγώνες, ενάντια σε αυτούς που σφαγιάζουν τα δικαιώματα ή τη δυνατότητα ικανοποίησής τους, γιατί η δική τους θέση στην κοινωνία τρέφεται από τη στέρηση των πολλών, της πλειοψηφίας όσων εργάζονται ως μισθωτοί, ως αυτοαπασχολούμενοι.

Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι η διεκδίκηση ικανοποίησης κοινωνικών δικαιωμάτων με βάση την ατομική επιλογή μορφής συμβίωσης, την ικανοποίηση της σεξουαλικότητας. Αλλωστε, οι ανάγκες, τα δικαιώματα έχουν ιστορικό, κοινωνικό περιεχόμενο, με βάση τις οικονομικές και πολιτικές συνθήκες οργάνωσης της κοινωνίας.

Οι πολιτικές προϋποθέσεις για την ικανοποίησή τους σε ανώτερο επίπεδο και ανεπιστρεπτί μπορούν να μπουν με τη συμμετοχή και των νέων από τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες στη συλλογική πάλη για την ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, με κριτήριο τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες.

Η συμμετοχή στη συλλογική, κοινωνική δράση είναι στοιχείο για την ανάπτυξη της προσωπικότητας καθενός και καθεμιάς, την καλλιέργεια των ικανοτήτων και κλίσεων που έχει. Αντίθετα, όταν κυριαρχούν στη συνείδηση και δράση της νέας γενιάς ο ατομισμός, στρεβλές αντιλήψεις περί «ατομικής ταυτότητας», βρίσκεται ο καθένας και η καθεμιά απομονωμένος/-η απέναντι στο σύστημα που γεννά τις κοινωνικές ανισοτιμίες και διακρίσεις.

Αραγε, τι έχουν να πουν για το συγκεκριμένο δημοσίευμα οι υπερασπιστές της αστικής αντίληψης για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ατομική ιδιαιτερότητα - διαφορετικότητα; Και μάλιστα όταν αυτές οι πρακτικές επεκτείνονται σε μια τόσο ευαίσθητη ηλικία για την κοινωνικοποίηση του παιδιού, του έφηβου, που το σχολείο παίζει καθοριστικό ρόλο. Τελικά, η πρωτοβουλία δημιουργίας τέτοιου τύπου σχολείου διευκολύνει να σπάνε τα «στερεότυπα» στην κοινωνία ή ενισχύει το στιγματισμό;

Μετά την κατηγοριοποίηση των σχολείων στις περισσότερες πολιτείες της Αμερικής με βάση το εισόδημα των οικογενειών, διαμορφώνοντας σχολεία - γκέτο για τα παιδιά των μεταναστών, των εργατών και αντίστοιχα σχολεία για παιδιά από αστικές οικογένειες, τώρα ανοίγει ο δρόμος για νέα κατηγοριοποίηση των μαθητών. Οχι μόνο στερούν από εκατομμύρια παιδιά των λαϊκών οικογενειών στην Αμερική το δικαίωμα στη μόρφωση, στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στην Κοινωνική Ασφάλιση, έρχονται να θέσουν και νέα κριτήρια διάκρισης.

Της Βιβής ΔΑΓΚΑ*

*Η Βιβή Δάγκα είναι υπεύθυνη του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για την Ισοτιμία και τη Χειραφέτηση της Γυναίκας