Αποστόλης - ο “ιπτάμενος Ελληνας” της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ

Παλιός πιλότος μαχητικών επί ΕΣΣΔ, ο Αποστόλης πήρε μέρος στους πολέμους στο Αφγανιστάν, στην Τσετσενία, και στην Υπερδνειστερία, ενώ από πέρυσι διοικεί μονάδα πυροβολικού της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ (DNR). Ο ίδιος μίλησε στην RBTH για τη ζωή του – θρύλος, και για όσα σήμερα συμβαίνουν στην Ανατολική Ουκρανία.

Αναλυτικά, τα σημαντικότερα σημεία της συζήτησης μαζί μας, είναι τα εξής:

Για το πως οι δικοί του έφτασαν στην ΕΣΣΔ

Από όσα μου είπε η γιαγιά μου -γιατί τη μητέρα μου ουσιαστικά δεν την γνώρισα, αφού πέθανε όταν ήμουν πέντε ετών- η ίδια και ο παππούς μου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Κρήτη, και ασχολούνταν με το κρασί. Και οι δυο ήταν κομμουνιστές. Το 1939, όταν ο πατέρας μου ήταν 4,5 ετών, τον πήρε η γιαγιά μου και ήλθαν στη Σοβιετική Ενωση. Τότε υπήρχαν στην ΕΣΣΔ οι Σχολές Μαρξισμού – Λενινισμού, όπου έρχονταν από το εξωτερικό κομμουνιστές για να σπουδάσουν για 1-2 χρόνια. Ηλθαν λοιπόν στην πόλη Στάλιν, έτσι ονομαζόταν τότε το σημερινό Ντονιέτσκ. Ο παππούς μου έμεινε στην Ελλάδα. Η γιαγιά μου σπούδασε εδώ, και ενώ ετοιμαζόταν να γυρίσει στην Ελλάδα, ξέσπασε ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος. Ενώ λοιπόν, οι Γερμανοί πλησίαζαν στο Ντονιέτσκ, άρχισαν να εκκενώνουν την πόλη και να τους στέλνουν στα μετόπισθεν, στο Καζακστάν. Το τραίνο ωστόσο βομβαρδίστηκε, έχασαν τις ταυτότητές τους και όλα τα έγγραφά τους, και αυτοί ως εκ θαύματος σώθηκαν. Τελικά, τους στείλουν στο Καζακστάν, όπου έζησαν τέσσερα χρόνια.
Το 1944, όταν ελευθερώθηκε το Ντονιέτσκ, ξαναγύρισαν εδώ. Τότε, προσπάθησαν να ξαναφτιάξουν τα προσωπικά έγγραφά τους, αλλά τόσο λόγω του χάους, όσο και εξαιτίας του εμφυλίου στην Ελλάδα, δεν στάθηκε δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο. Ετσι, έμειναν εδώ και τους έδωσαν ουκρανικό επώνυμο. Το ελληνικό επώνυμο της οικογένειάς μου δεν το ξέρω. Αλλωστε, όταν επί Στάλιν οι δικοί μου επέστρεψαν εδώ, τους έδωσαν ουκρανικό επώνυμο, Μακαγό. Τότε, αυτή την πολιτική ακολουθούσαν. Στο μεταξύ, να επιστρέψει στην Ελλάδα η γιαγιά μου, δεν μπορούσε, γιατί ήδη είχε ξεσπάσει εκεί εμφύλιος, οπότε εδίωκαν τους κομμουνιστές.

Ο παπούς μου που είχε μείνει στην Ελλάδα και τρείς ακόμη στενοί συγγενείς μου, σκοτώθηκαν ή τους εκτέλεσαν, επειδή ήταν κομμουνιστές και μετείχαν στον εμφύλιο. Ο πατέρας μου μεγάλωσε εδώ, παντρεύτηκε Ουκρανή. Η μάνα μου είναι Ουκρανή. Ο πατέρας μου, πάντως, διέσωσε ό,τι σχετικά στοιχεία υπήρχαν για την καταγωγή μας, και έτσι έμαθα για την ελληνική καταγωγή μου.

[...]

Τελείωσα λοιπόν τη Σχολή και έγινα πιλότος μαχητικών αεροσκαφών. Το 1986 με έστειλαν στο Αφγανιστάν, όπου βομβαρδίζαμε τις θέσεις των ανταρτών. Εμεινα για αρκετούς μήνες. Εκεί, κατά τη διάρκεια μιας επίθεσης ανταρτών σε αεροδρόμιό μας, τραυματίστηκα και έμεινα στο νοσοκομείο για δυο μήνες. Εξαιτίας του τραυματισμού, μου απαγόρευσαν να ξαναπετάξω μαχητικό. Για τη συμμετοχή μου στον πόλεμο του Αφγανιστάν, με παρασημοφόρησαν με το παράσημο το “Κόκκινου αστέρα”.

Ετσι, επέστρεψα στην ζωή του πολίτη. Το '90-'91 όταν άκουσα ότι στην Υπερδνειστερία ξέσπασαν στρατιωτικές αντιπαραθέσεις, επειδή η Υπερνειστερία δεν ήθελε να ενταχθεί στη Μολδαβία, πήγα εθελοντής για να πολεμήσω υπέρ του κινήματος της αυτονομίας. Εμεινα εκεί για μισό χρόνο. Ξαναγύρισα στην πολιτική ζωή αλλά για λίγο. Στο τέλος του 1995 ξέσπασε ο πρώτος πόλεμος στην Τσετσενία. Πάλι εγγράφηκα στους εθελοντές. Εκεί έμεινα για μισό χρόνο, αλλά στο μεταξύ γνώρισα τη γυναίκα, την οποία στη συνέχεια παντρεύτηκα, και αποφάσισα να φύγω από την Τσετσενία.

[...]

Για το μεγάλο ξέσπασμα σε Κριμαία και Ανατολική Ουκρανία
Πέρυσι, πήγα στην Κριμαία για να βοηθήσω κι εγώ στην απελευθέρωσή της. Με προσωπική μου πρωτοβουλία. Στο μεταξύ, τα γεγονότα που ξεκίνησαν πέρυσι από την πλατεία Μαϊντάν στο Κίεβο, επεκτάθηκαν και εδώ και το κλίμα άρχισε να ηλεκτρίζεται επικίνδυνα. Οταν άρχισαν οι κινητοποιήσεις στο Ντονμπάς, δημιούργησα κι εγώ την οργάνωσή μου, την ονόμασα Εθνικοαπελευθερωτικό Κίνημα, και μετείχα ενεργά στη δημιουργία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ.

Στη συνέχεια γνωρίστηκα με τον Ζαχάρτσενκο, μου πρότεινε να ενταχθώ στο ΟΠΛΟΤ και, ως πρώην αξιωματικός, να δημιουργήσω μια μάχιμη μονάδα. Πέρυσι το καλοκαίρι, όταν η κατάσταση εδώ ήταν ιδιαιτέρως άσχημη, μου έδωσε την εντολή να σχηματίσω μια συστοιχία πυροβολικού. Συστοιχία, τρόπος του λέγειν, γιατί είχαμε μόλις τρία πυροβόλα. Εκτός των άλλων, εγώ πιλότος μαχητικού ήμουν, δεν ήξερα τίποτα από πυροβολικό.

Να πούμε ότι τότε στις γραμμές μας πολεμούσαν εργάτες, κυρίως ανθρακωρύχοι και μεταλλουργοί, φοιτητές ... στρατιωτικοί ή πρώην στρατιωτικοί λίγοι ήταν. Δεν ήταν επαγγελματίες στρατιώτες, πολιτοφυλακή ήμαστε. Εγώ λοιπόν, τηρουμένων των αναλογιών, αν και πρώην πιλότος, ήμουν ιδανικός γι' αυτή την αποστολή. Ολα αυτά έπρεπε να τα κάνω, ενώ ήμουν τραυματίας στο πόδι, με μπαστούνι, μπαταρισμένος, και με το “πλέγμα Ελιζάροφ”, να τρέχω στα πεδία των μαχών.

[...]
Για τη θεωρία της “ρωσικής εισβολής”

Εδώ δεν υπάρχει καμία ρωσική εισβολή. Κι ας λένε ό,τι θέλουν στη Δύση. Εδώ έχουμε μια λαϊκή εξέγερση κατά της χούντας του Κιέβου. Εάν η Ρωσία είχε εισβάλει πραγματικά στην Ουκρανία, τώρα τα ρωσικά στρατεύματα θα ήταν έξω από το Κίεβο, για να μην πω ότι θα βρίσκονταν στα δυτικά σύνορα της Ουκρανίας με την Ευρώπη. Ο ουκρανικός στρατός από την άλλη πλευρά είναι μια φούσκα. Αν δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με εμάς, μπορείτε να αντιληφθείτε τι θα έκαναν απέναντι στον ρωσικό στρατό.

Γιατί είμαι Ελληνας

Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου απλά πατριώτη. Και γι’ αυτό στρατεύθηκα στην υπόθεση της DNR. Εθνικά, θεωρώ τον εαυτό μου Ελληνα. Και το λέω με υπερηφάνεια. Γι’ αυτό το συνθηματικό μου είναι «Παλιτς Γκρέκ» (Πάλιτς ο Ελληνας). Εδώ γεννήθηκα, αλλά η ιστορική πατρίδα μου είναι η Ελλάδα. Και όταν πρωτοπήγα στην Ελλάδα, είχα ένα υποσυνείδητο συναίσθημα σαν να είχα ζήσει εκεί όλη μου τη ζωή, σαν να μην είχα φύγει ποτέ.

Γιατί πολεμάμε

Πολλοί Ελληνες πολεμάνε, και ιδιαίτερα από τις πόλεις και τα χωριά Στίλα, Σταρομπέσεβο, Ζουγκρές, Ζούεμκα, κ.α. Πολεμάμε για την ανεξαρτησία μας. Την ανεξαρτησία μας από αυτή την ουκρανική κυβέρνηση που δια της βίας πήρε την εξουσία και θέλει να μας επιβάλλει -επίσης δια της βίας- τη θέλησή της.

[...]

Εάν αλλάξει η κυβέρνηση, εννοείται ότι θα σταματήσουμε να πολεμάμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα επιστρέψουμε ξανά στην Ουκρανία. Μέσα από τον πόλεμο και το αίμα που χύθηκε, άλλαξαν πάρα πολλά στις αντιλήψεις μας. Εγώ προσωπικά, στη Νίζναγια Ατκρίτκα, ξέθαψα ομαδικούς τάφους με 146 άτομα, μεταξύ των οποίων παιδιά και γυναίκες, που σκοτώθηκαν από τις δυνάμεις του Κιέβου. Πώς να ξαναγυρίσω, μετά από αυτό, πίσω στην Ουκρανία; Δεν υπάρχει επιστροφή.

[...]
Για τον ρόλο των ΗΠΑ και της ΕΕ

Το χάος στην Ουκρανία το υποθάλπουν οι ΗΠΑ. Η Ουάσιγκτον θέλει την Ουκρανία σαν μια μεγάλη στρατιωτική βάση της ενάντια στη Ρωσία. Και σειρά μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών συντάσσονται με την αμερικανική πολιτική. Απλά, κανείς τους δεν υπολόγισε ότι το Ντονμπάς θα ξεσηκωθεί και θα τους χαλάσει τα σχέδια.

Ο πόλεμος θα συνεχιστεί για πολύ ακόμα. Κατά την άποψή μου για 2-3 χρόνια. Εδώ κοντά στις περιοχές που ελέγχουμε και είμαστε στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης με τα ουκρανικά στρατεύματα, θα κρατήσει μέχρι το καλοκαίρι. Αλλά, γενικότερα, ο πόλεμος με το Κίεβο θα κρατήσει 2-3 χρόνια. Ούτε και οι ΗΠΑ όμως, θα αφήσουν το Κίεβο να πάει σε ειρήνη. Θέλουν να ξαναπάρουν πίσω το Ντονμπάς.

Κατά την άποψή μου, αλλά και πολλών ακόμη, ό,τι και να γίνει, η Ουκρανία μάλλον θα διαλυθεί. Εξάλλου, εξαιτίας του πολέμου, τα οικονομικά προβλήματα της Ουκρανίας διογκώνονται. Το νόμισμα πέφτει, έχουν πρόβλημα με ενεργειακούς πόρους (φυσικό αέριο, κάρβουνο, λιγνίτη), χάνονται καθημερινώς εκατομμύρια στον πόλεμο, κ.ο.κ. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν οι μεγάλες εσωτερικές πολιτικές αντιπαλότητες, αλλά και οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε διαφορετικά κέντρα πολιτικο - οικονομικής εξουσίας.

Πηγή: Σύγχρονη Ρωσία