Οι Συνθήκες της ΕΕ και ο εξωραϊσμός τους

Η κυβέρνηση επαναλαμβάνει, υπερασπιζόμενη προκλητικά την ΕΕ, ότι οι Συνθήκες της, οι ιδρυτικές αρχές της δεν περιλαμβάνουν λιτότητα και μνημόνια. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα. Ας αφήσουμε όμως τις ίδιες τις Συνθήκες να το τεκμηριώσουν:

Τόσο η ιδρυτική Συνθήκη της ΕΟΚ, αυτή της Ρώμης το 1957, όσο και η αντίστοιχη της ΕΕ, του Μάαστριχτ το 1992, καθορίζουν, με την ίδια διατύπωση, ότι ο θεμελιώδης στόχος της ύπαρξης και της δράσης της ΕΕ είναι η ανάπτυξη μιας «ανταγωνιστικής κοινωνικής οικονομίας της ελεύθερης αγοράς, με ελεύθερο και ανόθευτο ανταγωνισμό». Και οι δυο αυτές Συνθήκες θεμελιώνονται στο καπιταλιστικό σύστημα και στις γνωστές 4 ελευθερίες που κατοχυρώνουν την ελεύθερη κίνηση του κεφαλαίου, των εργαζομένων, των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών. Αυτά είναι τα στοιχεία πάνω στα οποία γεννήθηκε και θεμελιώνεται η ΕΕ ως διακρατική ένωση του κεφαλαίου. Χωρίς αυτά, η ΕΕ, ως τέτοια, δεν έχει λόγο ύπαρξης για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο και τους πολιτικούς εκφραστές του. Η «απελευθέρωση των αγορών», το «δικαίωμα της ελεύθερης εγκατάστασης των επιχειρήσεων», το «δικαίωμα της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών και κυκλοφορίας των εργαζομένων» στα κράτη - μέλη της ΕΕ είναι τα μόνα ...δικαιώματα που αναγνωρίζει η ΕΕ στη Συνθήκη της Λισαβόνας του 2007, συνθήκη που τροποποιεί και εκσυγχρονίζει την Ιδρυτική Συνθήκη της ΕΕ, αυτή του Μάαστριχτ και όσες ακολούθησαν.

Προκειμένου να επιτευχθούν οι παραπάνω στόχοι της ΕΕ, η Συνθήκη της Λισαβόνας αναφέρεται στην υπεροχή του δικαίου της ΕΕ πάνω στα αντίστοιχα των κρατών - μελών, ενώ προβλέπεται ο συντονισμός της δράσης σε όλους τους τομείς: Απασχόληση, όροι εργασίας, Κοινωνική Ασφάλιση, συλλογικές διαπραγματεύσεις κ.ά.

Αυτή είναι η βάση της αντιλαϊκής γενικευμένης επίθεσης και στην Ελλάδα και σε κάθε χώρα.

Ενα παράδειγμα: Πώς άραγε μπορεί να υπάρξει ουσιαστική πάταξη της φοροδιαφυγής, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ; Ακόμα και αν είχε τέτοια πρόθεση, που δεν έχει βέβαια μια κυβέρνηση διαχείρισης του συστήματος, η ίδια η αρχή της απελευθέρωσης του κεφαλαίου, η «απαγόρευση οποιουδήποτε περιορισμού των κινήσεων κεφαλαίων μεταξύ κρατών - μελών και μεταξύ κρατών - μελών και τρίτων χωρών» (Συνθήκη Λισαβόνας - Αρθρο 63) δίνει αμέτρητες επιλογές στο κεφάλαιο να ξεγλιστρά σα χέλι. Αποσκοπεί στο να εξασφαλίζει τους όρους της μεγαλύτερης κερδοφορίας του.

Συνακόλουθα, με βάση τις συνθήκες της ΕΕ και τις παραπάνω διατάξεις τους, πώς να μην είναι απατηλή, παραπλανητική η κυβερνητική φιλολογία περί φραγμού στις ιδιωτικοποιήσεις; Με όποια μορφή, απευθείας ή μέσω συμπράξεων με το κράτος, τύπου ΣΔΙΤ, το κεφάλαιο έχει απόλυτη ελευθερία κινήσεων και με τη βούλα των συνθηκών της ΕΕ.

Το σε ποιο δρόμο ήδη βαδίζει και θα βαδίσει η κυβέρνηση αποδεικνύεται από μια και μόνο διαβεβαίωσή της: «Σεβόμαστε το Σύμφωνο Σταθερότητας». Αυτή η διαβεβαίωση θα μπορούσε και από μόνη της να σταθεί αυτοτελώς ως οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης.

Και αυτό γιατί το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης είναι ουσιαστικά το «Οικονομικό Σύνταγμα της ΕΕ». Από το 1997, που εγκρίθηκε, μέχρι σήμερα, με τους όποιους εκσυγχρονισμούς του, αποτελεί τον οδηγό της ΕΕ για να «εξασφαλίσει ότι η προσπάθεια δημοσιονομικής πειθαρχίας των κρατών - μελών θα συνεχιστεί μετά την εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος». Το Σύμφωνο Σταθερότητας αποτελεί το «πειθαρχικό πλαίσιο», με βάση εξοντωτικές οικονομικές ποινές και πρόστιμα, με το οποίο τα κράτη - μέλη προώθησαν τις αναγκαίες για το κεφάλαιο καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Προβλέπει την οικονομική επιτήρηση στη βάση των στόχων για τη μη υπέρβαση του ορίου 3% του δημοσιονομικού ελλείμματος σε κάθε χώρα και του 60% του ΑΕΠ για το δημόσιο χρέος. Εχει καθιερώσει τις λεγόμενες Συστάσεις Ανά Χώρα και τον έλεγχο των προϋπολογισμών κάθε κράτους - μέλους με βάση τη διαδικασία ετήσιου κύκλου ελέγχων, που ονομάζεται «ευρωπαϊκό εξάμηνο».

Αυτή είναι η Ευρωπαϊκή Οικονομική Διακυβέρνηση, τα διαρκή μνημόνια της ΕΕ.

Απόσπασμα από εκτενέστερο άρθρο του Κώστα Παπαδάκη στον Κυριακάτικό Ριζοσπάστη, με τίτλο "Οι Συνθήκες της ΕΕ, οι τυφλές ελπίδες και η μόνη διέξοδος"