η αναγκαιότητα και η επικαιρότητα του σοσιαλισμού έχουν αντικειμενική βάση και δεν αναστέλλονται ανάλογα με τις συγκυρίες

Δύο πολύ ενδιαφέροντα, κυρίως για το σήμερα, αποσπάσματα από το ιστορικό ένθετο του Κυριακάτικου Ριζοσπάστη:

[...]

Μόνο όποιος διδάσκεται από την Ιστορία την τιμά πραγματικά

Την αναγκαιότητα, και επομένως την επικαιρότητα του σοσιαλισμού, το Κόμμα μας τεκμηρίωσε με το 15ο Συνέδριο, που το Πρόγραμμά του προσδιόρισε ως σοσιαλιστικό το χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα. Αυτή η προγραμματική αντίληψη του ΚΚΕ πήρε πιο επεξεργασμένη μορφή στο 19ο Συνέδριο.

Αποδείχτηκε και από την ιστορική μελέτη ότι η αναγκαιότητα και η επικαιρότητα του σοσιαλισμού έχουν αντικειμενική βάση και δεν αναστέλλονται ανάλογα με τις συγκυρίες ή ανάλογα με τη μορφή που παίρνει η αστική διακυβέρνηση, από τις κάθε φορά ενδοαστικές αντιθέσεις.

Κι όμως, εδώ και πολλές δεκαετίες, άλλοτε με δική μας ευθύνη και άλλες φορές, γιατί ο αντίπαλος θέτει τα διλήμματα που τον συμφέρουν, το ζήτημα του σοσιαλισμού χαρακτηριζόταν ανεπίκαιρο, σεχταριστικό, αριστερίστικο, τροτσκιστικό.

Τη δεκαετία του '40 ήταν ο φασισμός και ο πόλεμος, που δήθεν απομάκρυναν την πάλη για το σοσιαλισμό.

Αργότερα, ήταν το λεγόμενο μετεμφυλιακό κράτος.

Στη συνέχεια, ήταν η χούντα των συνταγματαρχών, που επέβαλλε την αντιδικτατορική ενότητα.

Μετά τη χούντα, ήταν η «επάρατος δεξιά» που έπρεπε να φύγει από την κυβέρνηση.

Και αφού έφυγε, ήταν η «αλλαγή του ΠΑΣΟΚ» που έπρεπε να περιφρουρηθεί, για να μην ξανανοίξουν τα Μακρονήσια και για να έρθει η Νέα Ελλάδα!...
Και στη συνέχεια, μαζί με την τελευταία βαθιά και παρατεταμένη οικονομική καπιταλιστική κρίση, ήρθαν τα μνημόνια, που με τις σειρά τους, όπως μας λένε διάφοροι, αναστέλλουν την πάλη για το σοσιαλισμό. Ταυτόχρονα, προστέθηκε η εκλογική άνοδος της Χρυσής Αυγής, οπότε τέθηκε το θέμα του αντιφασιστικού μετώπου για την αντιμετώπισή της...

Και αύριο, κάποιο άλλο δίλημμα θα τεθεί, που θα ... καθιστά το σοσιαλισμό ανεπίκαιρο. Κι αν δεν υπήρχε τίποτα απ' όλα αυτά, κάποιοι θα τα ανακάλυπταν.

Βέβαια, ο εγκλωβισμός του εργατικού κινήματος, του ίδιου του Κομμουνιστικού Κόμματος, σε αυτά τα «σκαλοπάτια» είναι ένα γενικότερο πρόβλημα που δεν αφορούσε μόνο την Ελλάδα, αλλά πρώτα απ' όλα το κίνημα στις πιο ισχυρές καπιταλιστικές χώρες. Κι ας προηγήθηκε πριν 100 περίπου χρόνια η Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, που επιβεβαίωσε θεωρητικά και πρακτικά ότι η εποχή μας, που εκείνη η επανάσταση εγκαινίασε, είναι εποχή του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, γεγονός που ισχύει ανεξάρτητα από πισωγυρίσματα.

Ενδεχομένως, θα τεθεί το ερώτημα: Δηλαδή, δεν πρέπει το Κόμμα να παίρνει υπόψη του τις συνθήκες μέσα στις οποίες δρα, γεγονότα που επηρεάζουν άμεσα τη ζωή της εργατικής τάξης και πολλές φορές έχουν οδυνηρές επιπτώσεις ακόμα και για την επιβίωσή της; Για παράδειγμα, ότι το 1941 - 1944 στην Ελλάδα υπήρχε τριπλή κατοχή; Δεν πρέπει να παίρνει υπόψη του το γεγονός ότι ο φασισμός σηκώνει κεφάλι και επηρεάζει πολιτικά καθυστερημένες λαϊκές μάζες;

Μακριά από εμάς ακόμα και η σκέψη ότι είναι ή ότι ήταν δυνατό να μην παίρνει το ΚΚΕ υπόψη του τέτοια ή άλλα παρόμοια γεγονότα, ότι μπορούσε ν' αδιαφορεί γι' αυτά ή για το μεροκάματο, τη σύνταξη, την ασφάλιση, τη μόρφωση, το ψωμί του λαού. Το ΚΚΕ, 96 χρόνια, έχει στις περγαμηνές του χιλιάδες μικρότερους ή μεγαλύτερους αγώνες, ακόμα και για το πιο μικρό πρόβλημα. Είναι πολλοί οι νεκροί της εργατικής τάξης και του ΚΚΕ, οι εξόριστοι, οι φυλακισμένοι, χιλιάδες οι απολυμένοι για τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, για τις συνθήκες δουλειάς, στην πάλη κατά της ανεργίας, ακόμα και για τα συσσίτια στους άνεργους και στις οικογένειές τους. Είναι δικοί μας οι δολοφονημένοι εργάτες στο Πασαλιμάνι το 1923, οι νεκροί του Μάη του '36 και τόσοι και τόσοι ακόμα. Ποιοι είναι αυτοί που κατηγορούν το ΚΚΕ για αδιαφορία, ενώ δήθεν αυτοί νοιάζονται για τη ζωή του λαού; Αποτελούν πρόκληση και συκοφαντία αυτά που ακούγονται από αστούς και οπορτουνιστές, ιδιαίτερα από τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι το ΚΚΕ αδιαφορεί για το σήμερα, όταν είναι σε όλους γνωστό ότι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, αυτοτελώς και μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ, αγωνίζονται ακόμα και για το ελάχιστο. Ρώτησαν άραγε τους χαλυβουργούς και τους το είπαν αυτό; Είναι πολλοί και σήμερα οι απολυμένοι για τη δράση τους, ενώ άλλοι ζουν με ένα κομμάτι ξερό ψωμί και δεν κάνουν πίσω, παρά τη λυσσαλέα επίθεση, αναδεικνύοντας μια μορφή σύγχρονου ηρωισμού. Αλλά τους φοβίζει η στρατηγική του ΚΚΕ. Αυτή θέλουν να χτυπήσουν και το επιχειρούν και μέσα από την υποκρισία τους για το σήμερα του λαού, που η πολιτική τους καταδικάζει στη φτώχεια. Γνωρίζουν ότι αυτή η στρατηγική, όσο προωθείται, όσο το ΚΚΕ θα γίνεται πιο ισχυρό, τόσο πιο αποτελεσματικό θα γίνεται και το κίνημα για το ψωμί, το μεροκάματο, την Ασφάλιση κ.λπ.

Το θέμα μας όμως τίθεται από εμάς τελείως διαφορετικά. Και τίθεται με συλλογικές κομματικές αποφάσεις έτσι, ώστε να ενισχύεται σήμερα η ταξική πάλη και όχι για να αφορίσουμε ή για να καταδικάσουμε εκείνους που είμαστε σάρκα από τη σάρκα τους, κομμάτι της ίδιας Ιστορίας, μέλη του ίδιου Κόμματος, του ίδιου του διεθνούς κινήματος. Αλλά γιατί πρέπει να γίνουμε καλύτεροι από τους πατεράδες μας και τα παιδιά μας καλύτερα από μας, όπως έλεγε ο Λένιν. Μόνο όποιος διδάσκεται από την Ιστορία του ΚΚΕ την τιμά πραγματικά.

[...]

Πραγματικά «εθνικά συμφέροντα» είναι τα συμφέροντα της εργατικής τάξης

Αποδείχτηκε και από την πείρα της δεκαετίας 1940 - 1949, αυτό που το Κόμμα μας υπογραμμίζει σήμερα: Οτι τα πραγματικά «εθνικά συμφέροντα» ταυτίζονται με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, με την επαναστατική πάλη τους για την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας, της δικτατορίας του προλεταριάτου. Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, τους οποίους ποτέ δεν προκαλούν οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, αποτελούν συνέχεια, με άλλα μέσα, με τα όπλα, της αντιλαϊκής εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής που οι κυρίαρχες αστικές τάξεις, είτε είναι αμυνόμενες, είτε είναι επιτιθέμενες, εφαρμόζουν και εφάρμοζαν και στην περίοδο της ειρήνης. Επομένως, το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα οφείλει να κάνει και στον πόλεμο (και μάλιστα πιο αποφασιστικά λόγω της κατάστασης) εκείνο που επιβάλλεται να κάνει και σε καιρό ειρήνης: Να χτυπήσει την αιτία της εκμετάλλευσης και του πολέμου, την καπιταλιστική εξουσία και τα μονοπώλια, που θυσιάζουν τους λαούς για τα κέρδη στο όνομα της υπεράσπισης της πατρίδας, άλλοτε με την ανεργία και την πείνα, άλλοτε και με τον πόλεμο. Η τέτοια πολιτική διαμορφώνει προϋποθέσεις για δίκαιη ειρήνη, δίχως προσαρτήσεις και παραβιάσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων κάθε λαού, είτε είναι στην πλευρά των επιτιθέμενων είτε στην πλευρά των αμυνόμενων. Οσον αφορά την παραβίαση ή καταπάτηση της εθνικής ανεξαρτησίας από τα επιτιθέμενα ιμπεριαλιστικά κράτη, αυτήν την παίρνει υπό την προστασία της η εργατική τάξη και οι δυνάμεις του στρατού που θα περάσουν με το μέρος της. Σε κάθε χώρα υπάρχουν δύο έθνη, δύο πατρίδες. Από τη μία των εκμεταλλευτών και από την άλλη των υπό εκμετάλλευση.

Πηγή: Ριζοσπάστης (οι υπογραμμίσεις δικές μας)