Για την έννοια του έπους στην ταξική πάλη*

Απολογία της (προλεταριακής)**βίας

Οι άνθρωποι που, απευθύνουν στον λαό επαναστατικούς λόγους είναι υποχρεωμένοι να υποτάσσονται σε σοβαρές υποχρεώσεις ειλικρίνειας, γιατί οι εργάτες ακούνε αυτούς τους λόγους με την ακριβή έννοια που τους δίνει η γλώσσα και δεν παραδίδονται καθόλου σε μία συμβολική ερμηνεία. Όταν το 1905 διακινδύνεψα να γράψω με έναν τρόπο κάπως βαθύ, για την προλεταριακή βία, αντιλαμβανόμουνα καλά την σοβαρή ευθύνη που αναλάμβανα να δείξω τον ιστορικό λόγο από πράξεις που οι κοινοβουλευτικοί σοσιαλιστές μας[1] ζητάνε να αποκρύψουν με τέχνη. Σήμερα δεν διστάζω να δηλώσω πως ο σοσιαλισμός δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς μία απολογία της βίας.[2]

Μόνο με τις απεργίες το προλεταριάτο εκδηλώνει την ύπαρξη του. Δεν μπορώ να αποφασίσω να βλέπω στις απεργίες κάτι το ανάλογο με μία προσωρινή ρήξη των εμπορικών σχέσεων που θα δημιουργούνταν ανάμεσα σε έναν παντοπώλη και τον προμηθευτή του. Η απεργία είναι μία πολεμική εκδήλωση.

[...]

Η κοινωνική επανάσταση είναι επέκταση αυτού του πολέμου του οποίου κάθε απεργία είναι ένα επεισόδιο. Για τους (ταξικούς) συνδικαλιστές ο σοσιαλισμός συνοψίζεται στην ιδέα, την αναμονή, την προπαρασκευή της γενικής απεργίας η οποία θα σαρώσει ένα καταδικασμένο καθεστώς. Πρόκειται για μία ανατροπή κατά την οποία οι εργοδότες και το κράτος (τους) θα εκδιωχθούν από τους οργανωμένους εργάτες.

Οι διανοούμενοι μας, που ελπίζουν να πετύχουν από την (αστική) δημοκρατία τις πρώτες θέσεις, θα παραπέμπονταν στην φιλολογία τους. Οι κοινοβουλευτικοί σοσιαλιστές, που βρίσκουν στην δημιουργημένη από την αστική τάξη οργάνωση τα μέσα για να ασκούν κάποιο μέρος της εξουσίας, θα γίνονταν περιττοί.

[...]

Ο κοινωνικός πόλεμος για τον οποίο το προλεταριάτο ετοιμάζεται δια των συνδικάτων, μπορεί να δημιουργήσει τα στοιχεία ενός νέου πολιτισμού κατάλληλου για τους παραγωγικούς ανθρώπους.

[...]

Ο ανοιχτός πόλεμος, χωρίς υποκρισίες, με σκοπό να καταστρέψει κάθε μη συμβιβαζόμενο αντίπαλο, αποκλείει κάθε ατιμία. Η απολογία της (προλεταριακής)βίας είναι έτσι πολύ εύκολη. Ο κοινωνικός πόλεμος προκαλώντας το αίσθημα της βίας μπορεί να εξαφανίσει τα πρόστυχα ένστικτα ενάντια στα οποία η επίκληση της ηθικής θα ήταν ανίσχυρη. Αν αυτό από μόνο του αρκεί για να δώσει στον επαναστατικό συνδικαλισμό μεγάλη εκπολιτιστική αξία, νομίζω πως τούτο αποτελεί αποφασιστικό λόγο υπέρ των απολογητών της βίας. Η ιδέα της γενικής απεργίας, γεννημένη δια της εφαρμογής σφοδρών απεργιών ενέχει την δημιουργία μιας ανέκλητης αναστάτωσης.

[...]

Θα μπορούσαμε να παραβάλουμε τους κοινοβουλευτικούς σοσιαλιστές[1] προς τους υπαλλήλους από τους οποίους ο Ναπολέων δημιούργησε μία αριστοκρατία και οι οποίοι εργάζονταν για να κληρονομηθεί το κράτος του παλιού καθεστώτος.

Ο επαναστατικός συνδικαλισμός θα αντιστοιχούσε προς τις ναπολεόντειες στρατιές των οποίων οι στρατιώτες έπραξαν τόσα μεγάλα κατορθώματα γνωρίζοντας πως θα παραμείνουν φτωχοί.

-Τι απέμεινε από την αυτοκρατορία;

Μόνον η εποποιία της μεγάλης στρατιάς...

Ότι θα μείνει από το σημερινό σοσιαλιστικό κίνημα θα είναι η εποποιία των μεγάλων απεργιών.

(Ματέν, 18/5/1908)***

 ___________________

*Να διαβαστεί σε άμεση συνάρτηση με το προηγούμενο

**Οι λέξεις σε παρένθεση είναι δικές μου προσθήκες για την καλύτερη κατανόηση του κειμένου σε όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με την γλώσσα του Σορέλ.

***Ζωρζ Σορέλ/ Σκέψεις πάνω στην βία/ σελ. 265-266/εκδ.Αναγνωστίδης

 ___________________ 

[1] Μιλάει για τα σύγχρονα του σοσιαλιστικά κόμμματα της Β’Διεθνούς. Αφήνουμε τους συνειρμούς για το σήμερα στους αναγνώστες.

[2]Ο Σορέλ ταυτίζει την «βία» με κάθε διεκδικητική ταξική απεργία. Αυτό φαίνεται τόσο παρακάτω στο ίδιο κείμενο ("Η απεργία είναι μία πολεμική εκδήλωση"), όσο και σε πολλά άλλα σημεία του βιβλίου του. Θεωρεί δηλαδή μορφή βίας την απεργία την ίδια, και ως τέτοια την υπερασπίζεται.